Morgunblaðið - 21.09.2002, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 21.09.2002, Blaðsíða 41
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 21. SEPTEMBER 2002 41 Á einum fallegasta degi haustsins fengum við fréttir af því að Sverrir föðurbróðir okkar hefði verið lagður inn á gjörgæsludeild Landsspítalans. Það kom í sjálfu sér ekki mjög á óvart því hann hefur átt við vanheilsu að stríða um langt árabil en fréttir af andláti hans sem komu aðeins nokkr- um klukkustundum síðar komu okk- ur hins vegar í opna skjöldu. Þó að dauðinn sé það eina sem maður geng- ur að vísu í þessu lífi er maður aldrei undir hann búinn. Sverrir Bjarnason föðurbróðir okkar var yngstur af fjórum sonum ömmu og afa. Fjöl- skyldan bjó á Nýlendugötunni og leikvöllur bræðranna var gamli vest- urbærinn, höfnin og nálæg svæði. Þar sem einungins voru sex ár á milli þess elsta og yngsta af bræðrunum hefur án efa oft verið glatt á hjalla. Það hafa verið ákaflega skemmtileg- ar stundir að heyra bræðurna rifja upp gamla daga, prakkarastrikin og sögur af búferlaflutningum fjölskyld- unnar á hverju vori alla leið af Ný- lendugötunni og upp að Sjómanna- skóla, þar sem afi var verkstjóri á stakkstæði Kveldúlfs og amma dvaldi þar í sumarbústað þeirra með synina eru sveipaðar ævintýraljóma. Sverrir gekk í Miðbæjarskólann, síðan Ingimarsskólann, þá í Mennta- skólann í Reykjavík. Að loknu stúd- entsprófi valdi hann sér ævistarf. Læknadeild Háskóla Íslands varð fyrir valinu. Að loknu embættisprófi vann hann um tíma á barnadeild Landsspítalans og síðan lá leiðin til Árósa í Danmörku þar sem Sverrir sérhæfði sig á sviði barnageðlækn- inga. Um árabil starfaði hann á barna- og unglingageðdeild Lands- spítalans við Dalbraut. Sverrir kynntist eiginkonu sinni, Þuríði Egg- ertsdóttur, á námsárunum og eiga þau þrjú börn. Að sinna andlega vanheilum börn- um og unglingum hlýtur oft og tíðum að hafa tekið á, en ávallt var Sverrir tilbúinn að slá á létta strengi og segja skemmtilegar sögur af sjálfum sér, nú eða öðrum fjölskyldu meðlimum. Á kveðjustund koma minningarnar hver á fætur annarri. Sterkastar eru minningarnar um góðan frænda sem hringt var í þegar eitthvað amaði að heilsu okkar systkinanna. Hversu smávægilegir sem kvillarnir voru var hringt í Sverri sem annaðhvort gaf góð ráð til bata í símann eða hann renndi vestur á Nes til að kanna hvað amaði að okkur. Fyrstu minningarn- ar okkar beggja eru af Sverri á rúm- stokknum okkar þar sem hann beindi allri athygli okkar að kollvikunum á sér sem hann gat hreyft í allar áttir þannig að hárið virtist ganga í bylgj- um um höfuðið á honum. Allar lækn- isrannsóknir urðu skemmtilegar þar sem Sverrir var annars vegar. Oft reyndum við að leika þessa galdra hans eftir með litlum árangri. Minn- ingar úr jólaboðum fjölskyldunnar og árlegum heimsóknum í sumarbústað þeirra Sverris og Þuríðar, Nýlendu, eru kærar. Á þessum stundum lék frændi á als oddi, frásagnargleðin og glettnin skein úr hverjum drætti. Hann sýndi viðmælendum sínum á öllum aldri einlægan áhuga og átti ávallt góð ráð eða hnyttin tilsvör í pokahorninu. Sverrir varð að láta af störfum langt um aldur fram af heilsufarsástæðum en þrátt fyrir að hann hætti að starfa á stofnun hætti hann aldrei að vera læknir. Fram á síðasta dag stóðu dyr hans opnar öll- um sem til hans leituðu og hann leysti úr vandræðum stórum sem smáum. Þó að dauðinn sé einungis flutningur sálarinnar á milli tilverustiga og við SVERRIR BJARNASON ✝ Sverrir Bjarna-son, læknir, fæddist í Reykjavík 18. nóvember 1931. Hann lést á Land- spítalanum við Hringbraut 7. sept- ember síðastliðinn og var útför hans gerð frá Dómkirkj- unni 18. september. séum þess fullviss að Sverrir sé búin að hitta ömmu, afa og Árna bróður sinn þá er sökn- uðurinn engu að síður sár. Um leið og við kveðjum kæran frænda með þökkum biðjum við góðan Guð að blessa og vernda Þurí, Egga, Möggu, Guðrúnu, Jón- as og Siggu litlu. Þeirra missir er mestur. Arna Björk og Bjarni Magnús Gunnarsbörn. Ég kynntist Sverri Bjarnasyni fyr- ir um þrjátíu árum er þau Þuríður fluttu í Urðarstekkinn ásamt börnum sínum Eggerti, Magneu og Guðrúnu. Ég var þá aðeins 5 ára gamall gutti og urðum við Eggert fljótt góðir vin- ir. Urðarstekkurinn var ásamt öðrum götum í Stekkjahverfinu fyrsta hverfið í Breiðholtinu og var því óneitanlega töluverður frumbyggja- bragur á hverfinu. Það hefur senni- lega átt sinn þátt í því að fljótt mynd- aðist mikill samgangur og vinátta á milli nágrannana. Ég varð fljótt heimagangur á heimili Þuríðar og Sverris og ekki leið á löngu þar til ég var einnig farinn að troða mér með í ferðalög á sumrin. Þær voru margar ferðirnar sem ég fékk að fara með þeim ásamt Deddu og Guðmundi í Veiðivötn. Þetta voru ógleymanlegar ferðir enda skína þessar minningar skært þegar ég hugsa til baka. Þess- ar ferðir voru farnar á volkswagen bjöllu og þótti sjálfsagt í þá daga. Nú í dag eru menn taldir í meira lagi und- arlegir ef þeir fara inn hálendið á fólksbílum, hvað þá bjöllu sem kemst fyrir í farangursrými á nútíma fjalla- jeppa. Það voru gríðarleg forréttindi að hafa Sverri sem nágranna. Það var sama hvort var nótt eða dagur alltaf var hægt að kalla í Sverri lækni ef veikindi komu upp. Reyndar hafa þessi forréttindi fylgt mér allt lífið því það var síðast nú um áramótin að ég lagðist rúmið með einhverja af hinum árstíðabundnu pestum sem ganga, að ég hringdi í örvæntingu minni til Sverris. Ástæðan var sú að viku síðar átti ég að vera mættur út til Dan- merkur til að verja doktorsritgerð mína við Kaupmannahafnarháskóla. Það var eins og ég hefði hringt í neyð- arlínuna! Sverrir setti allt í gang því ekki var hægt að láta strákinn missa af sinni eigin doktorsvörn. Sverrir var mjög barngóður maður og sást það best hversu góður afi hann var fyrir hana Siggu sína, dótt- ur Eggerts. Hún mun örugglega sakna afa síns mikið en minningarnar um góðan afa og allar ferðirnar með honum í sumarbústaðinn í Grímsnes- inu koma örugglega til með að kalla fram bros og vellíðan hjá henni. Það er undarlegt að hugsa til þess að þeir nágrannarnir og vinirnir Rikki, pabbi og Sverrir dóu allir með stuttu milli- bili nú í sumar. Það er mikið tómarúm sem þessir heiðursmenn skilja eftir sig en jafnframt kemur upp þakklæti fyrir að hafa haft tækifæri til að kynnast þessum mönnum og þeirra lífsgildum. Þuríður og Sverrir voru ekki bara nágrannar foreldra okkar systkin- anna heldur einnig mjög góðir vinir þeirra og efldist vináttan með árun- um. Okkur systkinunum er sérstak- lega ofarlega huga þakklæti til þeirra beggja fyrir allan stuðninginn og hjálpina sem þau sýndu okkur í veik- indum og við dánarbeð foreldra okk- ar. Elsku Þurý, Eggi, Magga, Gunna og Sigga, megi minningarnar um góðan eiginmann, föður og afa ylja ykkur um ókomin ár. Þórarinn Guðjónsson. Ég kynntist Sverri þegar ég byrj- aði að fylgja Eggerti vini mínum að heimili hans sjö ára gamall. Alltaf var það góð tilfinning að koma á Urðar- stekkinn enda teygðist oft úr stuttri vinarheimsókn fram yfir kvöldmat og var það mikils virði að fá að taka þátt í þessum stundum fjölskyldunnar. Alltaf var Sverrir boðinn og búinn að gera allt fyrir Egga og okkur vinina og ófá skiptin sem hann skutlaði okk- ur ef eitthvað átti að fara. Segja má að Sverrir hafi alla tíð verið óopinber heilsuráðgjafi vina- hópsins því hægt var að leita til hans með hvaðeina sem amaði að, alltaf var hann tilbúinn að hjálpa og gefa góð ráð. Nú á seinni árum minnist maður skemmtilegra stunda í Nýlendu, sumarhúsi þeirra hjóna. Gaman var að takast á um pólitíkina við Sverri þó svo að við værum sjaldnast sammála um hlutina þar. Sverrir sýndi mikinn styrk og sjálfsvilja síðustu árin í veikindum sínum, ræddi þau aldrei við gestkom- andi og vildi miklu fremur ræða allt annað en sjálfan sig. Um leið og ég kveð fyrirmynd og góðan vin til 30 ára vil ég votta Þurý, Egga, Möggu, Gunnu og Siggu litlu sem og öðrum í fjölskyldunni samúð mína. Hvíl þú í friði Sverrir. Örn V. Kjartansson og fjölskylda. Kallið er komið, komin er nú stundin, vinaskilnaðar viðkvæm stund. Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur hér hinn síðsta blund. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt. (V. Briem.) Kær vinur okkar Sverrir er fallinn frá fyrir aldur fram, svo óvænt, svo ótímabært. Þetta kom sem reiðarslag yfir okkur, sem vorum flest stödd í sumarbústöðunum okkar sunnudag- inn 8. september sl. þegar fréttir bár- ust af því að okkar kæri vinur væri látinn. Við höfðum myndað þéttan og traustan vinahóp sl. hálfan annan áratug, þessi fern hjón sem eiga sum- arbústaði í nágrenni hvert við annað í Norðurkotslandi í Grímsnesi. Mikill samgangur er á milli okkar allra og til margra ára komum við öll saman á hverju ári síðsumars, grill- uðum saman og skemmtum okkur, til skiptis hvort hjá öðru. Þetta eins og svo mörg önnur samskipti eru ógleymanlegar stundir. Mörg áhugamál voru sameiginleg, svo sem ræktun trjáa. Sverrir og Þuríður kona hans gróðursettu mikið af trjám og plöntum umhverfis bú- staðinn sinn og höfðu af því ómælda ánægju. Þau höfðu mikið yndi af veru sinni í bústaðnum sínum á Grímsnes- inu og nýttu hann vel. Börn þeirra, tengdasonur og sonardóttir og annað venslafólk nutu einnig ávallt gestrisni þeirra og ánægjunnar af samvistum við þau. Að vinahópur í sumarbústaða- hverfi hafi sinn „eigin heimilislækni“ hlýtur að teljast alveg sérstakt, en það höfðum við. Sverrir var okkar „heimilislæknir“ þarna fyrir austan. Ef eitthvert okkar var ekki heilt heilsu eða átti við einhvers konar krankleika að stríða gátum við leitað til Sverris. Hann skoðaði, hlustaði, fylgdist með og taldi aldrei eftir sér að leiðbeina, ráðleggja og/eða athuga við aðra lækna frekari meðferðir okk- ur til heilsubótar. Hringdi og kom og fylgdist jafnan vel með öllu og gaf góð ráð. Betri þjónusta og nærgætnari er vandfundin. Sverrir var augljóslega mjög fær læknir og nutum við sum- arbústaðavinir hans oftlega hans frá- bæru þekkingar. En í sumarbústaðalífi er helst ekki talað um veikindi nema af illri nauð- syn. Með vissu má segja að hvar sem borið var niður í málefnum daglegs lífs eða fortíðar þá var Sverrir með á nótunum. Hann var vel lesinn og ótrúlega fróður um marga hluti og hafði fastar og rökstuddar skoðanir á flestum málum. Því var auðvelt að gleyma stað og stund í rökræðum við hann. Hann hafði sérstaklega góðan hæfileika til að segja frá ýmsum at- burðum frá sínum uppvaxtarárum og námsárum á afar litríkan og skemmtilegan hátt svo unun var á að hlýða. Þurý og Sverrir voru ávallt góð heim að sækja, gestrisin, skemmti- leg, hnyttin og glaðvær. Við minnumst Sverris sem góðs vinar og verður seint fyllt það skarð sem hann skilur eftir sig í lífi okkar félaganna. Við vitum eiginlega ekki hvernig næsta sumar verður án Sverris. Það verður að minnsta kosti öðruvísi. Hvíl í friði góði vinur. Við þökkum af alhug fyrir þau ómetanlegu vina- tengsl sem mynduðust á milli okkar þessara fernra hjóna í Grímsnesinu. Guð geymi þig Þurý okkar og þína nánustu. Hrafnhildur og Helgi, Bára og Friðrik, Þórunn og Kristján. Sverrir barnageðlæknir starfaði lengst af við barna- og unglingageð- deild Landspítalans þar til hann lét af störfum vegna heilsubrests fyrir nærri sjö árum. Þrátt fyrir að hann væri hættur hélt hann tryggð við starfsemina og skjólstæðingana þannig að ekki fór milli mála að hvort tveggja stóð honum nærri. Þetta sýndi hann meðal annars með því að miðla glaðningi til barnanna um jólin en ekki síður með því að vera vakandi og styðjandi þegar málefni deildar- innar komu til umfjöllunar. Sverrir átti það til að hringja, síðast nú í sum- ar, þegar honum var mikið niðri fyrir þegar málefni þeirrar deildar sem hann starfaði nær óslitið við í um ald- arfjórðung bar á góma. Sjónarmið hans voru róttæk og skýr enda þekkti hann vel til stöðu mála í gegnum tíð- ina allt frá upphafi starfseminnar á Dalbraut. Þannig kom Sverrir mér fyrir sjón- ir, hugmyndaríkur og styðjandi. Hafi hann þökk fyrir um leið og við á BUGL sendum fjölskyldu hans sam- úðarkveðjur. Ólafur Ó. Guðmundsson. Sverrir Bjarnason varð einna fyrstur íslenskra lækna til að velja sér barnageðlækningar sem sérsvið. Við heimkomu frá sérnámi árið 1971 hóf hann störf á nýstofnaðri barna- geðdeild Landspítalans. Áður en hann fór utan hafði hann unnið á Barnaspítala Hringsins og vitnaði iðulega í læriföður sinn þar, Krist- björn Tryggvason yfirlækni. Hann var því vakandi yfir bæði líkamlegri og andlegri líðan þeirra barna sem leitað var með til hans. Það sem einkenndi Sverri í starfi var umhyggja fyrir skjólstæðingum sínum og samstarfsfólki. Umhyggja og athugul augu Sverris á líðan sam- starfsfólks var á þann veg að oft horfði hann rannsakandi á fólk og sagði svo „þú ert föl/ur í dag, ertu eitthvað las- in/n“ og síðan tók hann málið í sínar hendur, fann sérfræðing til að skoða viðkomandi ef þess þurfti með og fylgdist síðan grannt með framvindu. Það var alltaf hægt að leita til Sverris hvort sem um var að ræða starfs- félaga eða börn þeirra, alltaf var Sverrir til í að hlusta og gefa góð ráð. Nærvera Sverris var einatt ljúf og húmor hans þægilegur en oft voru at- hugasemdir hans beinskeyttar og vöktu mann til frekari umhugsunar um menn og málefni. Oft svo hressi- lega að tíma tók að ná áttum aftur. Þeir sem unnu með Sverri á dag- deild BUGL áttu því láni að fagna að vera boðið í sumarbústað þeirra hjóna í Grímsnesinu og eyða þar með þeim ógleymanlegum ánægjustund- um þar sem þau hjónin umvöfðu gesti sína með gestrisni og hlöðnum borð- um þar sem húsmóðirin hafði öll yf- irráð yfir grillferlinu gagnstætt því sem tíðkast á mörgum öðrum heim- ilum. Þá var glatt á hjalla og áhyggj- ur vinnunnar ekki á dagskrá. Þegar Sverrir hætti störfum vegna heilsubrests var hans sárt saknað og enn í dag er oft vitnað í fleygar setn- ingar hans af þeim sem best þekktu hann og unnu með honum á BUGL. Við starfsfélagar Sverris fundum hversu mikils hann mat fjölskyldu sína og naut samveru við sína nán- ustu og sendum við þeim okkar inni- legustu samúðarkveðjur. Fyrrum starfsfélagar og vinir á BUGL, Guðrún Theodóra, Páll M. og Sólveig G.                                       !" # $  %  &" ' $ ()*  $+ " $, $+ +) " -#    -#  "   $+ +) " . ) #  "  ) $+ +) "   $+ "   / +) " .   #+ + () +) "    () " 0  01  0  0  01         2 2 !)  33" 4   5#"     !   "   #$% & ' (   )   *   "    +,% & ' - "         ./       )  '    !  "  )   6,  , +) " 4!  -#   " 4   , " 47+   +) " -,  , +) " -  +   "  , 8)  , "  .0 +) " 9   , " + - +) +) " 0  01  0  0  01
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.