Morgunblaðið - 29.09.2002, Page 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 29. SEPTEMBER 2002 35
Á morgun hefðir þú,
Rebekka ástkær eigin-
kona mín, orðið 46 ára.
Samferð okkar, sem
hófst 1. nóvember 1978, þegar við
skrifuðum nöfnin okkar á punktalín-
una í embættisbók borgardómarans
í Epping – Essex í Englandi, hefur
nú verið rofin af krabbameini. Við
vorum einhuga um að vegna
barnanna okkar gætum við ekki
horfið á braut saman; við gætum
ekki skilið þau eftir ein í heimi fullum
af illsku og synd – að annað okkar
yrði að vera um kyrrt til þess að
stýra þeim á réttar brautir. Þar sem
það hefur komið í minn hlut að verða
eftir, heiti ég því að gera það sem í
mínu valdi stendur til þess að láta
drauma okkar verða að veruleika.
Með þessu bið ég þig, mín ástkæra,
að hvíla í friði þangað til fundum
okkar ber saman aftur til eilífðar.
Ást mín til þín er söm og ég sakna
þín meir en orð fá lýst.
Við, börnin mín, Obinna Sturla,
Ukachi Ósk, Onyema Óðinn, og ég
viljum nota þetta tækifæri til að
koma á framfæri þakklæti til allra
sem hafa sýnt okkur samúð og
stuðning á þessum sorgartímum.
Þeim sem hafa sent blóm og kort,
heimsótt okkur og hringt. Sérstak-
lega viljum við þakka ættingjum Re-
bekku hér á Íslandi ómetanlegan
stuðning. Sem og vinnuveitendum
mínum í SÁÁ á Vogi, Félagi Níger-
íumanna á Íslandi, öllum Afríku-
mönnum hérlendis, St. Franciskus-
spítalanum í Stykkishólmi,
Krabbameinsfélaginu, séra Toshiki
Toma, Guðfríði Lilju Grétarsdóttur,
Melissa Lyle, séra Gunnari Eiríki
Haukssyni, bræðrum mínum sem
eru á Íslandi, í Bandaríkjunum og í
Nígeríu og fjölda annarra sem ekki
er rými til að nafngreina hér. Þökk
sé ykkur. Megi Guð almáttugur
blessa ykkur öll. Amen.
Godson U.O. Anuforo.
Guð sé með þér, ljúfa móðir, þar til
við hittumst á ný,
styðji þig með ráðum og dáð,
haldi þér til haga með sauðum sín-
um.
Guð sé með þér, ljúfa móðir.
Guð sé með þér, elskulega móðir,
þar til við hittumst á ný,
hylji þig sínum verndarvæng,
gefi þér daglega manna af himn-
um.
Guð sé með þér dýrmæta móðir.
Guð sé með þér, töfrandi móðir,
þar til við hittumst á ný
Þegar lífsins hættur hindra
umlyki þig örmum sínum.
Guð sé með þér, gjafmilda móðir.
Guð sé með þér okkar, aðdáunar-
verða móðir, þar til við hittumst á
ný, láti fána ástar blakta við hún,
stökkvi á flótta dauðans árás.
Guð sé með þér, okkar frábæra
móðir.
Vertu sæl, móðir, vertu sæl, móð-
ir, vertu sæl, móðir.
Á morgun hefðir þú orðið 46 ára
hefði ekki krabbamein sýnt sitt
ljóta andlit
og heimtað að þessi virðingarlausa
sótt
kallaði dauðann til að hylja þig ís-
köldum höndum.
Dauðinn varð okkur yfirsterkari.
Hvað gátum við annað sagt, börn-
in þín, en:
Við elskum þig og munum alltaf
elska þig.
Börnin þín
Obinna Sturla C. Anuforo,
Ukachi Ósk U. Anuforo,
Onyema Óðinn C. Anuforo.
STURLAUG REBEKKA RUT
JÓHANNESDÓTTIR ANUFORO
✝ Sturlaug Re-bekka Rut Jó-
hannesdóttir Anu-
foro fæddist í
Stykkishólmi 30.
september 1956. Hún
lést á Landspítalan-
um 2. september síð-
astliðinn og var hún
jarðsungin frá
Stykkishólmskirkju
14. september.
Rebekka Rut hefði
orðið 46 ára á morgun
hinn 30. september en
hún lést á Landspítal-
anum Háskólasjúkra-
húsi 2. september s.l.
eftir stranga baráttu
við illvígan sjúkdóm.
Rebekka ólst upp á
einum fallegasta stað í
Stykkishólmi, í húsinu
sem stendur fremst á
tanganum fyrir neðan
sjúkrahúsið. Í hennar
ungdæmi var þar öðru-
vísi um að litast en er í
dag, grænt tún í kring-
um húsið og sjórinn þar fyrir neðan
en framan við tangann var hólmi sem
hægt var að ganga út í þurrum fótum
á fjörunni. Nú er búið að tengja
hólmann við landið með uppfyllingu
og reisa þarna hafnarmannvirki
Á Tindum við Skólastíginn bjó svo
móðuramma hennar með sonum síð-
um tveim, þeim Hermanni og Kjart-
ani og þar var Rebekka mikill au-
fúsugestur. Hún var yngst fimm
systkina, falleg lítil stúlka með
hrokkið hár og stór, blá augu. Ég
man það vel þegar ég sá hana fyrst
fjögurra ára gamla en þá kom Guð-
laug frænka mín með hana til
Reykjavíkur.
Rebekka lauk landsprófi í Stykk-
ishólmi og var síðan einn vetur í
menntaskóla í Reykjavík. Hún var
mikil námsmanneskja og sóttist
námið vel en langaði að skoða heim-
inn og haustið eftir hélt hún utan til
systur sinnar sem búsett er fyrir ut-
an London. Í Englandi var hún í
fjögur ár við nám og störf og lauk
þar hjúkrunarnámi. Á þessum árum
kynntist hún tilvonandi eiginmanni
sínum, Godson Anuforo, sem var að
læra endurskoðun og viðskiptafræði.
Það átti fyrir henni að liggja að flytja
með honum í fjarlægan menningar-
heim og stofna þar heimili. Þau
bjuggu í Nígeríu í 22 ár, þar fæddust
börnin þeirra þrjú og uxu úr grasi.
Framan af starfaði Rebekka við
hjúkrun en síðustu árin í Lagos vann
hún sem ritari í norska sendiráðinu
þar.
Það var erfitt fyrir fjölskylduna
hér heima að sjá á eftir yngsta
barninu til svo fjarlægs lands. For-
eldrar hennar höfðu þá misst tvö af
fimm börnum sínum, stúlku á þriðja
ári og dreng 16 ára. Á þessum árum
voru samskiptaleiðir færri en nú og
jafnvel oft erfitt eða ógerlegt að ná
símsambandi, tölvupóstur var ekki
kominn til sögunnar. Beðið var eftir
bréfum frá Rebekku með óþreyju en
hún var dugleg að skrifa og senda
myndir af fjölskyldunni. Móðir henn-
ar var viljug að miðla fréttum af
henni til ættingjanna og stolt sýndi
hún myndir af barnabörnunum sín-
um. Þannig héldust tengslin og
styrktust svo í þau skipti sem hún
kom í heimsókn til Íslands en þá
reyndu allar frænkurnar og vinirnir
að hitta hana.
Fjölskyldan flutti síðan til Íslands
fyrir þremur árum. Fyrsta árið voru
þau í Stykkishólmi en fluttu þaðan til
Reykjavíkur til að auðvelda börnun-
um að halda áfram skólanámi. Re-
bekka fékk vinnu sem sjúkraliði á
Droplaugarstöðum en Godson gekk
af fádæma dugnaði í þau störf sem
buðust þó ekki fengi hann vinnu við
sitt hæfi. Lífsbaráttan var hörð en
allt var í góðum farvegi þegar reið-
arslagið reið yfir og Rebekka greind-
ist með illkynja sjúkdóm.
Ég man Rebekku best sem litla
stúlku sem var mér afskaplega kær.
Ég lagði það meira að segja á mig að
prjóna á hana kjól þegar hún var lítil
þó væri prjónaskapur væri ekki mín
sterka hlið. Þegar hún flutti til
Reykjavíkur endurnýjuðust kynnin
og ég kynntist manneskju með
sterkan persónuleika og mikið sál-
arþrek. Það var heiðríkja í svipnum
og manni leið vel í návist hennar.
Hún var ekki margmál um eigin hagi
en hafði frá mörgu að segja um land-
ið sem hún hafði alið aldur sinn í.
Hún hafði mikla frásagnargáfu og
stutt var í brosið og kímnina. Hún
var vel lesin, hafði stálminni og
áhugasviðið var vítt.
Hún var mitt í stóru hlutverki
þegar hún var hrifin burt, tengiliður
fjölskyldu sinnar við lífið í framandi
landi. Ég bið góðan Guð að vaka yfir
þeim og ég og fjölskylda mín vottum
eiginmanni hennar og börnum inni-
lega samúð. Kjartani frænda, sem
alla tíð bar hag hennar mjög fyrir
brjósti og dvelur nú á elliheimilinu í
Stykkishólmi, sendi ég innilegar
samúðarkveðjur svo og Karvel og
Sigurborgu systkinum hennar og
fjölskyldum þeirra.
Rebekka var lögð til hinstu hvílu
við hlið foreldra sinna og systkina í
Stykkishólmi þar sem hún átti svo
sterkar rætur.
Blessuð sé minning hennar.
Ragnheiður Jónsdóttir (Dadda).
Elsku systir okkar, á morgun,
hinn 30. september, hefðir þú orðið
46 ára. Sárt er að sjá þér á bak, svo
alltof, alltof snemma. Það var svo
margt sem þú áttir ólokið. Þú fórst
svo snemma að heiman. Og eftir að
þú fluttir til Nígeríu hittumst við svo
sjaldan. Á þeim 20 árum sem þú
bjóst þar ytra hafðir þú svo fá tæki-
færi til þess að koma hingað til Ís-
lands. Á þessum tíma var það aðeins
einu sinni, sem við systkinin komum
öll saman með börnin okkar, en það
voru yndislegir dagar við höfnina
hér í Stykkishólmi í foreldrahúsum,
við fórum í fjallgöngur, á berjamó og
svo hafðir þú frá svo mörgu að segja,
enda vissum við lítið um lífið í Níger-
íu, þín reynsla var svo margfalt meiri
en okkar. Það var því mikil tilhlökk-
un hjá okkur, þegar þú tókst ákvörð-
un um að flytja hingað á heimaslóðir
og fluttir í hús foreldra okkar, stað-
inn þar sem við ólumst upp saman.
Þó að þið Godson hafið orðið að skilja
nær allar eigur ykkar eftir í Nígeríu
voruð þið fljót að koma undir ykkur
fótunum hér heima. Eftir ár festuð
þið ykkur íbúð í Reykjavík, svo að
börnin ykkar hefðu meiri möguleika
til menntunar. En fljótlega eftir að
þú flytur til Reykjavíkur dregur ský
fyrir sólu, þú greinist með krabba-
mein. Þú barðist hetjulega fyrir lífi
þínu og gerðir allt sem þú gast til
þess að fá bata á sjúkdómnum, með
hjálp trúarinnar og læknavísindanna
var allt reynt til að bjarga þér, en
kall Guðs var sterkara en okkar
mannanna.
Bekka mín, við vitum að okkar
fjölmenna fjölskylda hinum megin
hefur tekið þér opnum örmum og við
sem eftir erum verðum að hugga
okkur við það.
Með þessum ljóðlínum viljum við
kveðja þig, elsku systir, og þakka
þér samfylgdina:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Við biðjum góðan Guð að gefa
Godson, Obinna, Ödu og Óðni styrk í
sorg þeirra og söknuði.
Sigurborg og Karvel.
✝ Hannes EinarGuðlaugsson
fæddist í Reykjavík 6.
desember 1955. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
23. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Ingunn
Ingvarsdóttir, f. 5.
febrúar 1929, og Guð-
laugur Hannesson, f.
21. september 1925,
d. 15. febrúar 1994.
Bróðir Hannesar er
Ingvar Þór Bjarna-
son, f. 7. janúar 1950,
og hans kona er Catherine Bjarna-
son. Börn þeirra eru Steinar Stew-
art, Ingvar Ian og Alexander.
Hannes kvæntist 4. maí 1974 G.
Steinunni Kristófersdóttur, f. 2.
september 1956. Foreldrar henn-
ar voru Kristófer Sturluson, f. 22.
febrúar 1925, d. 7. desember 1979,
og Anna Halldórsdóttir, f. 19.
ágúst 1921, d. 4. nóvember 1997.
Börn Hannesar og Steinunar eru:
1) Guðlaugur Hannesson, f. 4.
mars 1975, maki Ásta Huld Eiríks-
dóttir, börn þeirra
eru Fannar Þór
Gíslason (fósturson-
ur), f. 19. mars 1994,
og Hrafnhildur Guð-
laugsdóttir, f. 3. des-
ember 1996. 2) Krist-
ófer Hannesson, f. 7.
apríl 1980.
Hannes ólst upp í
Reykjavík og lauk
landsprófi í Voga-
skóla. Hann braut-
skráðist vélvirki og
2. stigs vélstjóri, nam
við Vélskóla Íslands
og Iðnskólann í
Reykjavík. Hannes var við störf
hjá kaupfélaginu á Blönduósi á ár-
unum 1974 til 1987. Hann fluttist
aftur til Reykjavíkur 1990. Frá
árinu 1987 til ágúst 2002 starfaði
hann hjá Vélum og þjónustu í
Reykjavík. Frá ágúst 2002 starfaði
hann hjá RÁS, bifreiða- og véla-
verkstæði í Hafnarfirði.
Útför Hannesar verður gerð frá
Langholtskirkju á morgun, mánu-
daginn 30. september, og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Skjótt skipast veður í lofti, fallinn
er frá yndislegur vinur í blóma lífs-
ins.
Mig langar að minnast vinar míns
Hannesar Guðlaugssonar.
Tíminn er afstætt hugtak. Þegar
litið er til baka um rúmlega tvo ára-
tugi og rifjuð upp kynni mín af
Hannesi er af mörgu að taka. Fyrst í
hugann kemur hjálpsemi og góð-
mennska, einlægni og heiðarleiki,
skemmtileg stríðni.
Tíminn á Blönduósi, þar sem þau
Steina bjuggu í gamla kaupfélags-
húsinu innan við á og Hannes vann í
Vélsmiðjunni. Rifjast upp atvik frá
árinu 1981 þegar gerði aftakaveður
og þeim hjónum var ekið á vörubíl að
heiman því þakplötur voru farnar að
fjúka af gamla samkomuhúsinu ská á
móti og drífuna lagði yfir húsið
þeirra. Talin var hætta á að glerið í
gluggunum myndi brotna og þau því
drifin að heiman og á Húnabrautina
til mín, með báða drengina. Við
Steina vorum mjög óttaslegnar
vegna veðurhamsins og létum það
óspart í ljós með allavega vangavelt-
um, en Hannes var hinn rólegasti og
sagði að það eina sem myndi geta
gerst væri að þakið fyki af húsinu.
Þetta var nú ekki besta leiðin til að
róa tvær ungamömmur, en þetta var
hans stíll, rólegur og meinfyndinn.
Hannes var með afbrigðum hjálp-
samur. Eitt kvöldið eftir að við flutt-
um öll til Reykjavíkur var dyrabjöll-
unni hjá mér hringt og úti fyrir stóð
Hannes með verkfæratöskuna sína
og sagði að konan hefði sent sig. Það
þyrfti að bora í veggi og setja upp
viftu í eldhúsinu. Alltaf var sama
hugulsemin hjá þeim. Því um leið og
Hannes var nefndur á nafn fylgdi
nafn Steinu með. Þau voru eitt.
Það sem Hannesi tókst en fáum
öðrum var að æsa mig upp í um-
ræðum um pólitík, verkalýðsmál og
landsmál. Hann vissi hvar minn veik-
asti punktur var og spilaði oft á
hann. Ég veit hins vegar að hann var
oft sammála mér en fannst gaman að
koma mér á rökræðustig eins og
hann orðaði það. Reyndi alltaf að
vera á móti og hló svo að öllu saman
og þóttist ekkert álit hafa á málinu.
Á seinni árum sá ég alveg nýja hlið
á Hannesi og þar blómstraði hann.
Hann var mikil barnagæla. Ekki ein-
ungis barnabörnin þeirra Steinu,
Fannar og Hrafnhildur, nutu góðs
af, heldur dóttir mín, Guðrún Erna.
Þau voru vinir. Hann hafði alveg sér-
stakt lag á henni og þau gátu spjallað
saman um alla heima og geima. Hún
sóttist eftir að fara í heimsókn til
þeirra, úr erli dagsins, og njóta sam-
veru með þeim.
Steina mín hefur misst mikið, ekki
einungis eiginmann heldur sinn elsta
og besta vin. Þrautin er henni þung.
Ég bið algóðan guð að styrkja hana,
nú og um ókomna framtíð.
Fyrir hönda barna minna og Atla
votta ég elsku Steinu, drengjunum
þeirra, Guðlaugi og Kristófer,
tengdadótturinni Ástu, barnabörn-
unum Fannari og Hrafnhildi, Ing-
unni móður hans, Ingvari bróður
hans og fjölskyldu dýpstu samúð
mína.
Blessuð sé minning þessa ljúfa
drengs. Hann mun skína skært á
perlubandi minninganna.
Rannveig Sigurðardóttir.
Hann Hannes vinur okkar og
vinnufélagi er farinn yfir móðuna
miklu.
Á þessari stundu verður okkur
hugsað til baka. Efst eru í huga þeir
mannkostir sem Hannes hafði til að
bera. Hann var vel gefinn til hugar
og handar.
Hannes hóf störf hjá Vélum og
þjónustu á árinu 1987. Strax kom í
ljós að hann hafði mikla hæfileika til
að skilja og leysa úr vandasömum
verkefnum á sviði alls konar vél-
tæknibúnaðar.
Hannes ferðaðist víðsvegar um
landið til að yfirfara vélar og leið-
beina viðskiptavinum fyrirtækisins.
Í því starfi nutu sín vel hæfileikar og
kunnátta Hannesar til að leysa flókin
verkefni. Sérstaklega er minnis-
stæður áhugi hans og viljinn til að
hjálpa þeim sem í vanda voru stadd-
ir.
Við minnumst Hannesar sem
glaðværs og góðs vinnufélaga sem
alltaf var tilbúinn að taka þátt í fé-
lagsstarfi starfsmannafélagsins.
Við vinir og vinnufélagar Hannes-
ar heitins sendum fjölskyldu hans og
aðstandendum samúðarkveðjur.
Starfsfólk Véla og þjónustu.
HANNES EINAR
GUÐLAUGSSON
STEFÁN HÖRÐUR GRÍMSSON
skáld,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni mánudaginn 30. september
kl. 13.30.
Rithöfundasamband Íslands
og vinir hins látna.