Morgunblaðið - 30.11.2002, Qupperneq 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 30. NÓVEMBER 2002 51
✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fæddist á
Fagurhólsmýri í
Öræfum 29. desem-
ber 1925. Hún lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 20. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sigurður Ara-
son, f. 4.8. 1887, d.
3.8. 1979, og Hall-
dóra Jónsdóttir, f.
23.12. 1892, d. 19.10.
1964. Systkini Guð-
rúnar eru: a) Halldór
Jón, f. 11.1. 1928, d.
22.8. 1985. b) Ari Benedikt, f. 2.9.
1929. c) Tryggvi, f. 6.10. 1931. d)
Nanna, f. 12.1. 1934.
Guðrún ólst upp í föðurhúsum á
Fagurhólsmýri, var í húsmæðra-
skólanum á Löngumýri veturinn
1946–47 og vann ýmis störf í
Reykjavík og Vest-
mannaeyjum næstu
árin, meðal annars
við saumastörf og
matreiðslu. Í kring-
um 1960 kom hún al-
komin heim á Fagur-
hólsmýri, þar sem
hún tók við heim-
ilinu í veikindum
móður sinnar.
Guðrún var um
langt árabil stöðvar-
stjóri Pósts og síma í
sinni sveit. Einnig
sinnti hún flugaf-
greiðslu og sá um
veðurathuganir, eftir því sem þörf
var á. Guðrún giftist ekki og var
barnlaus, en sá um heimili fyrir
bræður sína þar til yfir lauk.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Hofskirkju í Öræfum í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Alltaf hress og kát, dugleg, þol-
inmóð og bjartsýn. Svona var hún
Gunna. Jafnvel í sumar þegar sýk-
ingar tóku sig upp aftur og aftur,
meðan á lyfjameðferðinni stóð, hélt
hún því statt og stöðugt fram að
þetta væri „nú allt að koma“.
Já, bjartsýnin og glaðlyndið fleytti
henni Gunnu örugglega langt í lífinu.
Hún tók við stóru og erfiðu heimili,
þegar amma dó, þar sem lengst af
voru átta manns í heimili, auk sum-
ardvalarbarna og annarra sem
dvöldu þar um lengri eða skemmri
tíma. Má nærri geta að nóg hefur
verið að starfa við rekstur heimilis-
ins, en það var nú ekki eins og það
væri nú það eina sem hún Gunna
gerði. Í Efribænum var einnig af-
greiðsla Pósts og síma ásamt veð-
urathugunarstöð og þessi störf féllu í
Gunnu verkahring eftir því sem árin
liðu og fólkinu fækkaði sem um þau
hafði séð. Þetta tók hún að sér með
sama jafnaðargeðinu og annað sem
hún gerði, og aldrei var á henni að
finna að hún væri yfirkeyrð af verk-
efnum.
Við systurnar bjuggum á heimili
Gunnu fyrstu ár ævi okkar og þegar
við fluttum var það ekki langt, held-
ur í næsta hús. Hins vegar var Efri-
bærinn okkur alltaf opinn, og þar
völsuðum við út og inn og enginn am-
aðist við okkur. Það er svo merkilegt
að þótt manni finnist að hún Gunna
hljóti að hafa haft meira en nóg að
gera var það samt hún sem sagði
okkur sögur og ljóð, leyfði okkur að
„hjálpa til“ að baka eða elda, og var
tilbúin að kenna okkur alls kyns
handavinnukúnstir. Eins fékk maður
að hjálpa til við að frímerkja og
stimpla póstinn og skrifa skýrslur
fyrir Símann, og alltaf hafði maður
það á tilfinningunni að maður væri
alveg ómissandi við þessi verk.
Það má ljóst vera að ekki gafst
mikill tími til ferðalaga hjá henni
Gunnu, en þó náði hún tveimur utan-
landsferðum og nokkrum styttri
ferðum innanlands og voru þær
henni mikils virði, þar sem hún hafði
lesið mikið um fjarlæga staði og
þekkti oft meira til en þeir sem
ferðast höfðu.
Meira verður ekki sagt hér, minn-
ingar um elskulega frænku lifa með
okkur um ókomin ár.
Sigríður, Helga og
Halldóra Oddsdætur.
Þá er hún Gunna vinkona mín á
Fagurhólsmýri sofnuð svefninum
langa, en trúað get ég að hvíldin hafi
verið henni kærkomin eftir erfiða
veikindabaráttu undanfarna mánuði.
„Gunnu á Mýrinni“, eins og við köll-
uðum hana alltaf, og öðru heimilis-
fólki þar, kynntist ég fyrst þegar
Bubba systir mín var svo lánsöm, að
fá að fara þangað til sumardvalar að-
eins fimm ára gömul og síðan hvert
sumar til 17 ára aldurs. Fyrstu árin
kynntist ég fólkinu aðeins í gegnum
systur mína, þegar hún sagði mér frá
öllu því sem á daga hennar hafði drif-
ið um sumarið og hvílík ævintýri! Að
ég tali nú ekki um þegar hún opnaði
ferðatöskuna og dró upp alls kyns
spennandi gersemar sem henni
höfðu áskotnast í sveitinni svo sem
egg, Pétursskip, steina, vettlinga og
síðast en ekki síst öll fallegu dúkku-
fötin. Aðalpersónan á bak við allt
þetta var hún Gunna.
Þegar ég var tíu ára varð ég síðan
þeirrar gæfu aðnjótandi að fara til
sumardvalar að Kvískerjum í Öræf-
um og þá loks kynntist ég Gunnu og
öllu því góða fólki á Fagurhólsmýri,
sem ég hafði heyrt svo mikið talað
um. Ég varð strax heilluð af Gunnu
enda ekki hægt annað, hún hafði svo
mikla útgeislun og var svo létt og
hláturmild. Einnig var hún afskap-
lega falleg og þá ekki síst hennar
innri maður, en því fékk ég að kynn-
ast með árunum.
Á þessum árum var á Fagurhóls-
mýri mannmargt heimili og þar
stundaður hefðbundinn búskapur og
var Gunna tekin við húsmóðurhlut-
verkinu af móður sinni. Að auki var
þarna miðstöð sveitarinnar, símstöð,
póstur, veðurathuganir, apótek,
flugvöllur og flugradíó og fylgdi
þessu öllu mikill erill. Að fylgjast
með Gunnu í dagsins önn og amstri
var engu líkt. Á meðan hún sinnti
húsmóðurstörfunum var hún á stöð-
ugum þönum við að afgreiða símtöl,
flugvélar inn til lendingar eða í flug-
tak o.fl. o.fl. Samt sem áður virtist
hún alltaf hafa nægan tíma til að
sinna heimilisfólki eða gestum og
alltaf hélt hún sínu góða skapi. Já,
það var sannarlega lærdómsríkt að
vera samvistum við hana og betri
fyrirmynd er ekki hægt að hugsa
sér.
Smám saman fækkaði fólkinu á
Mýrinni og dró úr umsvifum. Árið
1995 hætti Gunna svo veðurathug-
unum fyrir Veðurstofu Íslands, en
þær voru mjög bindandi, og gat hún
þá farið að bregða sér af bæ í lengri
tíma en áður. Gátum við þá loks látið
þann draum okkar rætast að heim-
sækja Bubbu systur til Lundar í Sví-
þjóð. Þá ferð fórum við síðsumars ár-
ið 1996 og var það ógleymanleg ferð
því jákvæðari, áhugasamari og
skemmtilegri ferðafélaga var ekki
hægt að hugsa sér. Og þvílíkt úthald
sem hún hafði, hún var eins og ung-
lamb, þá 70 ára.
Með tímanum varð Gunna ein af
mínum kærustu vinkonum og ald-
ursmunurinn þurrkaðist fljótt út.
Dætrum mínum varð hún einnig góð
vinkona eða hálfgerð amma. Sóttum
við þangað á hverju sumri og alltaf
voru móttökurnar jafn innilegar, en
það var aðdáunarvert hvað hún
sýndi öllum mikinn áhuga og virð-
ingu, ekki síst börnum.
Ég geri mér stöðugt betur grein
fyrir því hvílík forréttindi það voru
fyrir mig og mína fjölskyldu að
kynnast svo einstakri manneskju
sem hún Gunna var og hennar góða
heimili og get ég seint fullþakkað
það. Öræfin eru ekki söm, nú þegar
Gunna er ekki lengur á Fagurhóls-
mýri, en enginn fær víst stöðvað tím-
ans þunga nið. Að leiðarlokum bið ég
góðan Guð að varðveita hana og
þakka henni Gunnu minni allt það
sem hún var mér og mínum. Einnig
eru foreldrar mínir Gunnu og öðru
heimilisfólki á Fagurhólsmýri hjart-
anlega þakklátir fyrir allt það sem
þau hafa gert fyrir okkur frá fyrstu
kynnum.
Systkinum hennar og öðrum ætt-
ingjum vottum við okkar dýpstu
samúð og biðjum þeim Guðsbless-
unar.
Margrét Ófeigs.
Mig setti hljóða þegar ég heyrði
um andlát Guðrúnar þó að ég vissi að
hún hefði háð baráttu við illvígan
sjúkdóm, sem hafði tekið sig upp eft-
ir langt hlé.
Mig langar að minnast þessarar
sérstæðu konu í fáeinum orðum.
Í marga áratugi var póstafgreiðsla
á heimili Guðrúnar að Fagurhóls-
mýri í Öræfum. Þegar foreldrar
hennar og föðurbróðir féllu frá tók
Guðrún við í póstafgreiðslunni. Mað-
urinn minn, Jakob Guðlaugsson, sá
um póstdreifingu í sveitinni allan
ársins hring. Þrisvar í viku komum
við hjónin, saman eða annað hvort
okkar, á heimili Guðrúnar til að ná í
póstinn og dreifa honum á hvern bæ í
sveitinni. Alltaf mætti manni sama
hlýja viðmótið á þessu heimili, manni
var boðið upp á góðgerðir og svo var
setið og spjallað. Guðrún var vel les-
in og var sérstaklega gaman að ræða
við hana um skáldskap.
Guðrún bjó á Fagurhólsmýri með
þremur bræðrum sínum sem ekki
gengu heilir til skógar og var hún
kjölfestan í lífi þeirra. Það var aðdá-
unarvert að kynnast þessari fórn-
fúsu konu.
Því fólki fækkar nú óðum sem
setti svip sinn á þessa fallegu sveit
þegar við hjónin fluttum þangað árið
1953, en eftir stendur minningin um
hjartahreint og duglegt fólk.
Yfir minningu Guðrúnar er heið-
ríkja og votta ég aðstandendum sam-
úð mína.
Að lokum langar mig að láta fylgja
með smákvæði sem heitir „Smávinir
fagrir“, en Guðrún hafði sérstakt dá-
læti á að heyra það flutt af Hamra-
hlíðarkórnum við lag Jóns Nordals.
Smávinir fagrir, foldarskart,
fífill í haga, rauð og blá
brekkusóley, við mættum margt
muna hvort öðru að segja frá.
Prýðið þér lengi landið það
sem lifandi guð hefir fundið stað
ástarsælan, því ástin hans
alls staðar fyllir þarfir manns.
Faðir og vinur alls sem er,
annastu þennan græna reit.
Blessaðu, faðir, blómin hér,
blessaðu þau í hverri sveit.
Vesalings sóley, sérðu mig?
Sofðu nú vært og byrgðu þig,
– hægur er dúr á daggarnótt –,
dreymi þig ljósið, sofðu rótt.
(Jónas Hallgr.)
Guðveig Bjarnadóttir,
Skaftafelli.
Ég vissi um leið og mamma
hringdi í mig til Svíþjóðar hvað hafði
gerst. En ég trúði því varla, vildi
ekki trúa því. Að hún Gunna mín
væri dáin. Það er svo óraunverulegt.
Hún sem var alltaf svo hress og kát.
Ég man varla eftir Gunnu öðruvísi
en brosandi og í góðu skapi. Og aldr-
ei talaði hún illa um neinn. Mér leið
alltaf svo vel í návist hennar og mað-
ur var alltaf velkominn í Efribæinn.
Hvort sem það var eldsnemma á
morgnana til að gefa kindunum eða í
kvöldkaffið þar sem ég fékk mjólk og
kökusneið og spjallaði við heimilis-
fólkið.
Gunna hafði alltaf frá svo miklu að
segja og hún vissi svo margt og
kunni svo margar sögur. Man sér-
staklega eftir sögunni um hana Gýpu
sem fékk ekkert að borða nema áfa-
súpu og strokkfroðu. Þá sögu sagði
Gunna mér svo oft. Gunna var eins
og önnur amma mín í sveitinni, og
hún leyfði mér alltaf að hjálpa sér við
það sem hún var að gera. Til dæmis
að stimpla póstkortin, baka pönnu-
kökur og senda veðrið. Hún kom allt-
af fram við okkur krakkana sem
jafningja.
Elsku Gunna mín. Ég sakna þín
svo mikið, en ég veit að þér líður vel
núna. Takk fyrir allt.
Þín
Oddný.
GUÐRÚN
SIGURÐARDÓTTIR
Guðmundur Bjarni
Guðmundsson, fyrr-
verandi stjórnarmað-
ur í GKG, er látinn.
Hann var einn af forystumönn-
um við stofnun GKG og gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum á fyrstu
árunum. M. a. var hann gjaldkeri
klúbbsins um árabil. Öll sín störf
rækti hann af mikilli samviskusemi
og einlægum áhuga á framgangi
og velferð klúbbsins. Hann var
góður og skemmtilegur golffélagi
og naut sín ávallt vel á vellinum í
góðra vina hópi. Hann var mikill
keppnismaður sem kunni þó vel að
taka mótlæti og ósigri.
Stjórn GKG minnist Bjarna með
þakklæti og virðingu og sendir
eiginkonu hans og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur.
F. h. stjórnar GKG
Gunnlaugur Sigurðsson.
Kveðja frá
Kiwanisklúbbnum Eldey
Góður og kær félagi, Guðmund-
ur Bjarni Guðmundsson, er fallinn
frá eftir erfið veikindi og tvísýna
aðgerð.
Bjarni, eins og hann var nefndur
GUÐMUNDUR
BJARNI
GUÐMUNDSSON
✝ GuðmundurBjarni Guð-
mundsson fæddist á
Patreksfirði 6. mars
1928. Hann lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi 12.
nóvember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Digranes-
kirkju 18. nóvember.
í okkar félagsskap,
var einn af stofnend-
um Kiwanisklúbbsins
Eldeyjar árið 1972 og
alla tíð virkur og
atorkusamur félagi og
setti svip sinn á starf-
semi klúbbsins. Voru
honum falin margvís-
leg trúnaðarstörf á
vegum Eldeyjar.
Bjarni var forseti
klúbbsins 1982–1983.
Á vettvangi Eldeyj-
ar var hann einnig
gjarnan til aðstoðar
við frágang reikninga
og bókhalds og vann þau störf sem
önnur af alúð og öryggi.
Auk starfa í þágu Eldeyjar voru
honum falin trúnaðarstörf af ís-
lenska Kiwanisumdæminu. Hann
var umsjónarmaður á vegum
tryggingarsjóðs Kiwanisfélaga, var
endurskoðandi umdæmisins og í
ritnefnd Kiwanisfrétta um tíma.
Bjarni stundaði útivist og holla
hreyfingu af krafti, var m.a. ákaf-
ur iðkandi golfíþróttarinnar og
fastur þátttakandi á golfmótum
Kiwanisfélaga, gjarnan með góð-
um árangri. Hvatti hann okkur fé-
laganna til þátttöku í þeirri ágætu
íþrótt.
Eldeyjarfélagar munu sakna
góðs og trausts félaga en þakka
góða samfylgd og störf í þágu Eld-
eyjar og að markmiðum Kiwanis.
Eiginkonu Bjarna, Auði, sem
hefur fylgt honum á vettvangi Eld-
eyjar, sendum við Eldeyjarfélagar
hugheilar samúðarkveðjur sem og
fjölskyldu hans og ástvinum.
Blessuð sé minning Bjarna Guð-
mundssonar.
Már Þorvaldsson,
forseti.
Það er sár reynsla
fyrir okkur hjá Marel
hf. að kveðja starfs-
mann á besta aldri með
þeim hætti sem við
kveðjum Ægi nú. Ægir
starfaði hjá Marel um tæpra þriggja
ára skeið. Hann var vélstjóri að
mennt og starfaði við stjórnun sjálf-
virkra framleiðslutækja í plötu-
vinnslu Marel. Ægir var bæði áhuga-
samur og duglegur starfsmaður og
hafði, þrátt fyrir stuttan starfsaldur
hjá Marel, sannað ágæti sitt og öðlast
virðingu samstarfsfélaga sinna og
stjórnenda fyrirtækisins. Hann var
ávallt jákvæður og léttur í lund og
JÓN ÆGIR JÓNSSON
✝ Jón Ægir Jónssonfæddist á Akra-
nesi 11. júlí 1951.
Hann lést á líknar-
deild Landspítalans í
Kópavogi 13. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Bústaðakirkju 22.
nóvember.
hafði þannig góð áhrif á
sitt starfsumhverfi.
Ægir var stoltur af
starfi sínu hjá Marel og
hugur hans stóð einnig
til að efla sig enn frek-
ar með aukinni mennt-
un og námskeiðum til
að takast á við krefj-
andi störf. Ægi auðn-
aðist ekki tími til frek-
ara náms en hann sló
ekki slöku við í
vinnunni þrátt fyrir
erfiðleika við upphaf
sjúkdómsgöngu sinn-
ar. Hann hélt síðan
góðu sambandi við vinnufélagana eft-
ir að hann varð að hverfa frá störfum
og var það okkur, og vonandi honum
líka, styrkur á erfiðu tímabili.
Við sjáum á eftir góðum starfs-
manni og félaga með söknuði og
sendum fjölskyldu hans okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Magnús Þór
Ásmundsson,
Marel hf.
MINNINGARGREINUM þarf að fylgja formáli með upplýsingum
um hvar og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær
dáinn, um foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan út-
förin verður gerð og klukkan hvað. Ætlast er til að þetta komi að-
eins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinunum
sjálfum. Um hvern látinn einstakling birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu um 300 orð eða 1.500
slög (með bilum) en það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálk-
sentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú
erindi. Einnig er hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að það sé gert með
langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
Ef birta á minningargrein á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef
útför er á mánudegi) verður hún að berast fyrir hádegi tveimur
virkum dögum fyrr. Ef útför hefur farið fram eða greinin kemur
ekki innan tiltekins skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birt-
ingu greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna frests.