Morgunblaðið - 08.12.2002, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 8. DESEMBER 2002 41
Góð kona er gengin
sinn veg. Mig langar
að hripa niður nokkur minningarorð
um Rósu frænku mína sem nýlega
yfirgaf þessa jarðvist. Rósa föður-
systir mín var hvunndagskona sem
ólst upp í frekar einangraðri sveit að
Orrustustöðum á Síðu. Í áratugi
bjuggum við í sama húsi í Lauf-
brekku 27 í Kópavogi. Þar bjó Rósa
ásamt syni sínum Palla, einnig móð-
ur sinni Katrínu Sigurlaugu meðan
hún lifði, en síðast með Sigga bróður
sínum. Á neðri hæðinni bjó svo Guð-
jón bróðir hennar ásamt fjölskyldu
sinni. Rósa var dagfarsprúð og við-
kvæm kona sem engum vildi illt og
trúði helst ekki á neitt illt í fari
náungans. Rósa vann verkamanna-
vinnu eftir að hún flutti til Reykja-
víkur, aðallega við skúringar, ég
man eftir henni við þá iðju hjá
Brauði, hjá Korninu og í Þinghóls-
SIGURRÓS
MAGNÚSDÓTTIR
✝ Sigurrós Magn-úsdóttir fæddist
á Orustustöðum á
Brunasandi í Vestur-
Skaftafellssýslu 23.
september 1929. Hún
lést á Landspítalan-
um – háskólasjúkra-
húsi við Fossvog 25.
nóvember síðastlið-
inn og var útför
hennar gerð frá
Kópavogskirkju 4.
desember.
skóla. Ekki voru þetta
hálaunastörf en hún lét
sér þetta lynda eins og
margir af hennar kyn-
slóð hafa gert, en að
skaðlausu hefði hún
mátt gera meiri kröfur
til annarra. Eftir að
faðir hennar dó þá ólst
hún upp ásamt stórum
systkinahópi hjá móð-
ur við aðstæður sem
erfitt er að gera sér í
hugarlund hverjar
voru, en þessar að-
stæður hafa örugglega
mótað allt hennar at-
gervi mikið. En eitt er ég viss um að
þar var ekki lúxus nútímans fyrir að
fara. Alla tíð var hún tengd æsku-
slóðunum og fór þangað oft í heim-
sóknir til lengri eða skemmri dvalar.
Rósa og systur hennar sem enn eru
á lífi, Inga, Palla og Dísa, hafa verið
samheldnar og stutt hver aðra í
gegnum árin. Hvað tekur við að
þessari jarðvist lokinni er ekki auð-
velt um að segja. Þú hefur núna hitt
hið eilífa ljós og þjáður líkami fengið
líkn, en ég trúi því að andinn lifi og
einhvern tímann munum við öll hitt-
ast aftur.
Palli, Solla, börn og eftirlifandi
systkini Rósu, Inga, Palla, Dísa og
Bergur, ég votta ykkur samúð mína.
Guð veri með ykkur.
Kveðja.
Karl Guðjónsson.
✝ Magnúsína(Magga) Guðrún
Guðmundsdóttir
fæddist í Reykjavík
1. apríl 1922. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 28.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Sesselja
Stefánsdóttir, f.
1890, d. 1965, hús-
freyja í Reykjavík,
dóttir Stefáns Hann-
essonar bónda, smiðs
og síðast sjómanns í
Keflavík, hann var
frá Litla-Botni í Kjós, og Guðrúnar
Matthíasdóttur veitingakonu í
Reykjavík, hún var frá Fossá í
Kjós, og Guðmundar Jónssonar, f.
1884, d. 1929, verkstjóra við
Reykjavíkurhöfn, sonur Jóns
Magnúsína ólst upp í miðbæ
Reykjavíkur og bjó fjölskyldan í
Fishersundi 1.
Magnúsína giftist 21. september
1940 Agnari Sigurðssyni flugum-
ferðarstjóra, f. 30. janúar 1920, d.
11. apríl 1993. Foreldrar hans
voru Sigurður Skúlason, f. 1893, d.
1933, stórkaupmaður í Reykjavík,
hann var frá Starrastöðum í Lýt-
ingsstaðahreppi í Skagafirði, og
Helga Metta Einarsdóttir, f. 1892,
d. 1967, húsmóðir og matreiðslu-
kona í Reykjavík, hún var frá
Ólafsvík á Snæfellsnesi. Börn
Magnúsínu og Agnars eru: 1) Örn
Sigurður, f. 10. maí 1940, d. 17.
febrúar 1993, maki Agla Bjarna-
dóttir, eiga þau tvo syni og fjögur
barnabörn. 2) Anna, f. 6. febrúar
1942, hún á eina dóttur, tvo syni og
þrjú barnabörn. 3) Helgi, f. 24.
september 1948, maki Hrefna
Guðmundsdóttir, eiga þau eina
dóttur. 4) Erna, f. 21. september
1953, maki Bjarni Ingólfsson, eiga
þau tvo syni og eina dóttur og eitt
barnabarn.
Útför Magnúsínu fer fram frá
Dómkirkjunni á morgun, mánu-
daginn 9. desember, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Teitssonar sjómanns
og verkmanns í
Reykjavík, hann var
frá Tumakoti í Vog-
um, og Salvarar Guð-
mundsdóttur verka-
konu í Reykjavík, hún
var frá Kópavogi.
Systkini Magnúsínu
eru: Ívar, f. 1912,
d.1996, Kristín Guð-
rún, f. 1913, d. 2001,
Hans Andrés Nilsen, f.
1914, d.1967, Guð-
finna, f. 1917, d. 1994,
Guðmundur Ragnar,
f. 1919, Jóna Guð-
björg, f. 1920, d. 2002, Arndís, f.
1924, d. 2001, Jón, f. 1926, d. 1975,
og Susie, f. 1929. Hálfbræður
Magnúsínu, samfeðra, eru: Jón Ís-
feld, f. 1909, d. 1992, og Sigþór, f.
1911, d. 1941.
Magga tengdamóðir mín og vin-
kona hefur kvatt þennan heim. Farin
frá okkur yfir móðuna miklu til fund-
ar við áður horfna ástvini.
Okkar leiðir lágu fyrst saman fyrir
rúmum þrjátíu árum er ég kynntist
Helga syni hennar, átján ára stelpan
sem var þá þegar tekið opnum örm-
um inná heimili hennar og Agnars
tengdapabba.
Magga tengdó, eins og ég kallaði
hana alltaf, var yndisleg, mikil
manneskja, hlý og hjartagóð sem
umvafði fjölskylduna og ættmenni
umhyggju og ræktarsemi. Hún
mátti ekkert aumt sjá og var alltaf
boðin og búin að rétta þeim hjálp-
arhönd sem áttu um sárt að binda.
Alltaf var stutt í glaðværðina og
gamansemina. Margar góðar stundir
áttum við saman yfir kaffibolla þar
sem ýmislegt var látið flakka svo að
dillandi hláturinn heyrðist langar
leiðir. Magga tengdó gleymdi aldrei
afmælum, hún átti rauða afmæl-
isdagbók sem hún hafði alltaf við
höndina og flett var í reglulega því
allir fengu afmælisgjafir, alltaf frá
henni.
Hin síðari ár eftir að Agnar og
Addi mágur minn hurfu á braut og
heilsunni fór að hraka vildi hún helst
hafa hjá sér alla ungana sína með
borð hlaðið kræsingum og var þeim
mun ánægðari sem fleiri komu í
heimsókn. Það var sárt að horfa
uppá heilsu hennar hraka þessa síð-
ustu mánuði, og að finna sig van-
máttuga til að lina þjáningar mann-
eskju sem hefur gefið mér svo mikið.
Elsku Magga tengdó, ég geymi
minningu þína í hjarta mínu og
þakka þér fyrir tryggðina, vináttuna
og allar góðu stundirnar sem við átt-
um. Ég bið algóðan Guð að geyma
þig og veita þér skjól.
Hrefna.
Á kveðjustund minnar heittelsk-
uðu ömmu Möggu er mér efst í huga
hvað hún amma mín er búin að vera
traust hald fyrir mig og alla okkar
fjölskyldu.
Amma Magga var sá stóri faðmur
sem alltaf var hægt að flýja í, fá skjól
og huggun við öllu mótlæti.
Amma Magga sá ætíð það góða og
skemmtilega sem mótsögn við öllu
kvarti og kveini. Amma Magga var
birta mín og gleði að koma til, hún
elskaði okkur börnin sín skilyrðis-
laust. Amma mín Magga mátti ekk-
ert aumt sjá án þess að vilja hlúa að
því með nærveru sinni og þeirri
hjartahlýju sem hún átti svo óend-
anlega mikið af.
Mér er efst í huga þakklæti fyrir
það veganesti sem amma mín bjó
mér. Það er mér dýrmætur fjársjóð-
ur að leita í ævina út.
Árið 1993 missti amma elsta son
sinn Adda frænda og afa minn Agnar
tveim mánuðum seinna. Þá var stórt
skarð höggvið í okkar fjölskyldu, þá
var eins og lífslöngun ömmu og
kraftar fjöruðu hægt og hægt út og
langvarandi veikindi og vanlíðan
settu mark sitt á hana öll þessi ár
sem liðin eru síðan. Amma var södd
lífdaga og þráði að fá hvíldina og
losna úr viðjum hins veraldlega.
Ég trúi því að hún eigi góða heim-
komu í æðra veldi og margir komi til
þess að fagna henni þar.
Ég þakka Guði fyrir að hafa átt
ömmu mína Möggu.
Anna Margrét.
Það var árið 1938 á jólakvöld, í vit-
lausu veðri, að ég kom í heiminn.
Ljósan komst ekki til mömmu vegna
snjóa svo það kom í hlut pabba og
Möggu, sem þá var 16 ára, að taka á
móti mér. Af þessum sökum var allt-
af sérstakt band á milli okkar Möggu
frænku.
Magga er síðust af föðursystrum
mínum til að hverfa héðan. Hún var
alltaf vongóð um að verða ekki göm-
ul. Hún fann sig ekki í því að lifa
sjálfa sig.
Magga var vinamörg enda bar
hún blíðu og góðsemi hvert sem leið
lá. Rómantíkin átti stóran hlut í lífi
hennar – til dæmis gat hún komist
við þegar hún hlustaði á Engelbert
Humperdinck syngja á ensku lagið
um „ljúfa lækinn“. Magga kunni
textann á íslensku og angurvært tók
hún undir söng Humperdincks.
Magga var glæsileg kona og hefði
aldrei farið út hattlaus. Það var
henni alltaf mikils virði að vera
hugguleg. Hún var sannkölluð
Reykjavíkurmær og lét oft hugann
reika um gömlu góðu dagana þegar
allir þekktu alla í bænum.
Góð og hógvær kona er gengin og
við systurnar óskum henni góðrar
ferðar á vit fjölskyldu og vina – því
hún trúði á endurfundi. Við þökkum
frændsemina og vottum afkomend-
um hennar okkar dýpstu samúð.
Elín, Lára og Hrafnhildur.
Þegar ég las dánartilkynningu
Magnúsínu Guðmundsdóttur reikaði
hugurinn rúm 30 ár aftur í tímann, til
þess tíma þegar ég hóf starf hjá
Hagkaupum í Lækjargötu í maí-
mánuði 1971. Þar var fyrir nokkur
hópur kvenna á ýmsum aldri og var
Magga ein þeirra, hún lagði mikla
áherslu á að vera kölluð Magga,
Magnúsínu nafnið var eingöngu á
pappírunum. Ég komst fljótt að því
að hún var lífsglöð og hressileg kona
með leiftrandi kímni og í þessum
hópi var hún sannarlega meðal jafn-
ingja. Í hópnum voru miklar sagna-
konur sem sögðu sögur með hliðar-
sögum og aukasögum, Magga féll
sannarlega í hópinn hvað það varðaði
og í matar- og kaffitímum var oft
mikið hlegið. Sagði hún okkur frá
uppvaxtarárum sínum í Grjótaþorp-
inu og ýmsum atvikum úr lífi sínu og
alltaf var það spaugilega dregið
fram. Við áttum okkur einnig líf sam-
an eftir vinnu og ef eitthvað var um
að vera hjá einhverri okkar, var oftar
en ekki hjálpast að og var það ómet-
anlegt.
Eftir eitt slíkt stórafmæli bauð
hún okkur öllum heim á sitt glæsi-
lega heimili og þar beið okkar stór-
veisla að hætti Möggu. Á miðju borð-
inu var stór ferköntuð vel skreytt
terta. Þegar kom að því að setjast til
borðs hugsuðum við gott til glóðar-
innar með tertuna, við reyndum hver
af annarri að fá okkur sneið af þess-
ari fínu tertu, en ekkert gekk enda
ekki gott að skera í frauðplast, það
var mikið hlegið og húsmóðir bar
hlæjandi aðra inn í staðinn, þótt
sannarlega væri nóg fyrir. Þetta lýs-
ir vel glettunum í Möggu sem alltaf
var til í eitthvað skemmtilegt.
Ég minnist samstarfsins við
Möggu með mikilli hlýju, þetta var
ánægjulegur og lærdómsríkur tími
sem aldrei bar skugga á, en það er
nú svo að þegar leiðir skilja þá verð-
ur minna um samband en ætlað er,
en ég frétti þó alltaf af henni af og til.
Síðast hittumst við í sumar á gang-
inum á Borgarspítalanum þar sem
hún var á leiðinni í rannsókn og ég í
heimsókn. Við náðum að heilsast og
kveðjast og ég sá að kraftar hennar
voru á þrotum, ég heyrði í framhaldi
af því að hennar æðsta ósk væri að fá
að deyja. Nú hefur hún fengið þessa
ósk sína uppfyllta, ég samgleðst
henni að vera nú komin til sinna nán-
ustu, en mann sinn og son missti hún
fyrir nokkrum árum með stuttu
millibili.
Ég sendi eftirlifandi fjölskyldu
hennar mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigurlaug Marinósdóttir.
MAGNÚSÍNA
(MAGGA) GUÐRÚN
GUÐMUNDSDÓTTIR
ÚTFARARSTOFA
HAFNARFJARÐAR
Flatahrauni 5A, Hafnarfirði, sími 565 5892
www.utfararstofa.is
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sjáum um alla þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður, í samráði við aðstandendur
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Kistur
Krossar
Duftker
Gestabók
Legsteinar
Sálmaskrá
Blóm
Fáni
Erfidrykkja
Tilk. í fjölmiðla
Prestur
Kirkja Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Kistulagning
Tónlistarfólk
Val á sálmum
Legstaður
Flutn. á kistu
milli landa
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
Elskuleg dóttir mín, systir okkar, mágkona og
frænka,
ÞÓRHILDUR MAGNÚSDÓTTIR,
Lyngmóum 1,
Garðabæ,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju þriðju-
daginn 10. desember kl. 13.30.
Guðrún Sigurðardóttir,
Sjöfn Lárusdóttir,
Hólmfríður Magnúsdóttir, Sverrir Albertsson,
Þorlákur Magnússon, Þórhildur Pétursdóttir,
Guðrún Þóra Magnúsdóttir, Óskar Knudsen
og systkinabörn.
Elskulegur faðir minn, tengdafaðir, afi, langafi
og bróðir,
MAGNÚS PÉTUR ÞORBERGSSON
málmsteypumaður,
lést í New York laugardaginn 30. nóvember.
Fyrir hönd aðstandenda,
Fríða Ingunn Magnúsdóttir.