Morgunblaðið - 11.12.2002, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 MIÐVIKUDAGUR 11. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðbjörn Bjarna-son fæddist í
Reykjavík 3. ágúst
1927. Hann lést á
líknardeild Landspít-
alans í Kópavogi hinn
3. desember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Bjarni
Bjarnason frá Ný-
lendu í Meðallandi, f.
1. nóvember 1894, d.
16. mars 1970, og
Guðmundína Guð-
mundsdóttir frá
Austvaðsholti í Rang-
árvallasýslu, f. 5.
apríl 1894, d. 8. janúar 1966.
Systkini Guðbjörns eru Jón, f. 13.
september 1922, d. 9. okt. 1922,
Hrefna, f. 24. september 1924, og
Gerða, f. 30. júlí 1929, d. 15. maí
2000.
Guðbjörn kvæntist 21. ágúst
1953 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Guðrúnu Sólveigu Jónasdóttur, f.
í Reykjavík 3. júlí 1927. Börn
þeirra eru: 1) Jóhanna, f. 1951.
Maki, Wilhelm Norðfjörð. Börn
þeirra eru: a) Björn Ægir, sam-
býliskona Linda Mokdad, b) Sól-
veig, sonur hennar Tayo Örn, c)
Björg. 2) Bjarni, f. 1953. Börn
hans eru: a) Ragna,
dætur hennar Diljá
og Agnes, b) Eiríkur
Húni, c) Ívar Karl, d)
Ægir Sindri, e) Óð-
inn Dagur. 3) Birna,
f. 1957. Sonur henn-
ar Matthías Már.
Maki hennar Krist-
ján Kristinsson og
börn þeirra eru: a)
Anna Margrét, b)
Daníel. 4) Jónas, f.
1962. Maki Linda
Hróarsdóttir og
börn þeirra eru: a)
Hulda Guðrún, b)
Hróar Örn. 5) Sigurður Örn, f.
1966, sambýlismaður Páll Garð-
arsson.
Guðbjörn lauk verslunarprófi
frá Verslunarskóla Íslands 1947.
Hann vann lengst af sem sölumað-
ur. Fyrst hjá Hvannbergsbræðr-
um, þá hjá Ásbirni Ólafssyni og
síðast hjá Snyrtivörum hf. Síðasta
áratug starfaði hann hjá Skatt-
stjóranum í Reykjavík. Guðbjörn
var meðlimur í Oddfellowregl-
unni um árabil.
Útför Guðbjörns verður gerð
frá Grensáskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Minningin um Bjössa tengdaföður
minn er ljóslifandi og mun lifa áfram
í huga þeirra sem eftir lifa og nutu
þess að þekkja hann. Ég fylli þennan
hóp og það ber að þakka.
Fyrstu kynni mín af Bjössa og
Stellu voru fyrir rúmlega tuttugu ár-
um þegar ég kom inn á heimili þeirra
sem þá var í Breiðholtinu í fylgd með
syni þeirra, Jónasi, bekkjarbróður
mínum úr Verzlunarskólanum. Við
vorum þá að hefja lokaárið okkar í
skólanum og vorum byrjuð að draga
okkur saman. Í fyrstu var ég feimin
og óframfærin en það bráði fljótt af
því frá upphafi var ég boðin velkomin
inn á heimilið. Heimili sem gott var
heim að sækja og þar sem hjarta-
rými var nægt. Síðan hefur samband
okkar einkennst af hlýju, væntum-
þykju og virðingu. Ekki er laust við
að mér hafi fundist ég eiga sérstakan
sess í huga þeirra og efast ég ekki
um að þannig hefur okkur öllum liðið
sem að þeim stóðu.
Þegar okkur Jónasi fæddist dóttir,
og ég rúmlega tvítug að aldri, var
ekki amalegt að eiga góða að. Betri
afa og ömmu hefði ég ekki getað
hugsað mér. Þegar við ungu foreldr-
arnir, annað í námi og hitt í vinnu,
reyndum að leggja grunn að framtíð-
inni kynntist ég af eigin raun viðhorfi
þeirra til afkomenda sinna. Hrósyrði
og hvatningarorð virtust vera þeim
eðlislæg og gerðu okkur það léttbært
og skemmtilegt að takast á við þetta
nýja hlutverk. Síðar þegar ég ákvað
að fara í langskólanám og eftir að
sonur hafði bæst við fjölskylduna
sannaðist að stuðningur þeirra við
ákvarðanir okkar var ótvíræður.
Þegar til þeirra var leitað um barna-
pössun, sem var oft, létu þau eins og
þeim væri jafn mikill greiði gerður
og okkur. Þegar þeim var síðan
þakkað fyrir pössunina var það ávallt
viðkvæðið að þetta væru svo einstök
börn að það væri unun að fá að vera
með þeim. Enda uppskáru þau ein-
stakt samband við barnabörnin.
Stundir systkinanna með afa sínum
og ömmu eru orðnar ófáar og óend-
anlega dýrmætur fjársjóður í minn-
ingarbrunni þeirra.
Þær eru ófáar útilegurnar og sum-
arbústaðaferðirnar sem við höfum
farið í saman, ýmist með þeim einum
eða stórfjölskyldunni allri. Þar var
Bjössi á heimavelli og var aldrei
skemmtilegri. Í gönguferðum fór
hann ávallt fremstur í flokki og vakti
það ætíð mikla kátínu hinna fjöl-
skyldumeðlimanna. Þau fótfráustu
meðal barnanna höfðu ekki roð við
afa sínum, jafnvel þó stálpuð væru.
Það forskot gaf hann ekki eftir fyrr
en veikindin fóru að taka sinn toll. Í
fótboltanum var hann eins og fjör-
ugur unglingur og dæmi var um að
hann spilaði rifbeinsbrotinn í mark-
inu. Í minigolfinu spilaði hann til sig-
urs. Góðlátleg stríðni og léttur hlátur
fylgdi með. Í þessum ferðum er
ómissandi að spila Bjössavist og er
jafnvel spilað á fleiri en einu borði. Í
Bjössavist er búið að aðlaga spila-
reglurnar að vilja Bjössa, þ.e. henda
út þeim sögnum sem honum leiddist
að spila. Það ríkir samt sem áður full
sanngirni í spilamennskunni, þar
sem reglurnar eru þekktar. Í mínum
huga kemur ekki til greina að spila
fjögurra manna vist á annan hátt.
Gúrku var líka vinsælt að spila ef
hópurinn var stór og kunna allir af-
komendur Bjössa og Stellu gúrku.
Vinir og kunningjar barnanna sem
oft fóru með í þessar ferðir tóku
einnig virkan þátt og skemmtu sér
jafn vel og hinir.
Bjössi var dagfarsprúður og hljóð-
ur maður sem að öllu jöfnu hafði létt
og skemmtilegt viðmót. Heiðarleiki
og dugnaður einkenndu hann og var
atorka hans einstök. Það var einstak-
lega auðvelt að gleðja Bjössa og
sýndi hann þá sanna barnslega gleði.
Hann var vel upplýstur og fylgdist
ávallt vel með fréttum og þjóðfélags-
umræðunni allri. Jafnvel síðustu vik-
urnar þegar hann var orðinn fangi í
eigin líkama og gat sig hvergi hreyft
og átti erfitt um mál reyndi hann af
veikum mætti að halda uppi samræð-
um um nýjustu fréttir sem hann
fylgdist enn með. Hann hafði próf frá
Verzlunarskólanum en hugur hans
stóð til frekara náms. En oft fara
gæfa og gjörvileiki ekki saman og
auðnaðist honum ekki að leita sér
frekari menntunar. Viðhorf hans og
vilji til menntunar hefur þó skilað sér
til afkomenda hans. Öll börnin hans
eru langskólagengin og nú virðist
sem að kynslóðin sem á eftir kemur
kjósi að fara sömu leið eftir því sem
hún vex úr grasi. Þar fer stór og
glæstur hópur sem Bjössi var og má
vera mjög stoltur af. Gæfa hans birt-
ist í miklu barnaláni. Þar er hans
auður.
Á stórhátíðum hefur stórfjölskyld-
an ávallt komið saman við hin ýmsu
tækifæri. Nú þegar hátíð fer í hönd
verður Bjössa sárt saknað í hópnum.
En eins og sonur okkar svaraði þeg-
ar hann var spurður um tilfinningar
sínar gagnvart dauða afa síns. „Jú,
ég er mjög sorgmæddur, en samt er
ég glaður því nú er afi kominn á betri
stað og líður vel.“ Blessuð sé minning
Bjössa og megi guð styrkja þá sem
eftir lifa.
Far þú í friði.
Linda Hróarsdóttir.
Komið er að kveðjustund eftir ríf-
lega þriggja áratuga kynni. Ég var
rétt af barnsaldri þegar Bjarni leiddi
mig á fund foreldra sinna. Stella og
Bjössi tóku á móti mér af mikilli
rausn og hlýju og ég fann fljótt að
þarna myndi ég eignast vini. Á þá
vináttu hefur aldrei borið skugga.
Bjössi lét sér sjaldan bregða þótt
við unglingarnir töluðum okkur hás
um vinstrisinnað fagnaðarerindið, en
sagði því minna sem hann var meira
ósammála. Hafi málflutningurinn
gengið fram af honum, þá reyndi
hann að leyna því. Væntumþykja
hans kom fram í því að það var ekk-
ert sem hann ekki vildi fyrir mann
gera. Skutlast og snúast, vera til
staðar, ævinlega sporléttur og
greiðafús. Jafnvel þótt leiðir okkar
sonar hans skildu var ég áfram sama
tengdadóttirin. Á hans heimili átti ég
vísan stað við matarborðið alla
sunnudaga í áraraðir og dóttir mín sá
ekki sólina fyrir ömmu og afa sem
alltaf voru áhugasöm um velferð
hennar og mína.
Fáa menn þekki ég sem eiga betur
skilið að vera kallaðir drengir góðir. Í
því voru þau eins, Stella og Bjössi, að
umhyggjan fyrir börnum sínum og
barnabörnum var þeim ævinlega efst
í huga. Hann var góðum gáfum
gæddur og með afbrigðum ósérhlíf-
inn, samviskusamur og vandvirkur.
Þessa sömu eiginleika hafa börnin
hans öll tileinkað sér gegnum for-
dæmi hans. Síðustu árin voru Bjössa
erfið. Hann þjáðist af torkennilegum
ofnæmissjúkdómi sem lítið varð við
ráðið, en hann var harður af sér. Svo
mjög var honum hugað um að bera
sig vel, að sjálfsagt voru þeir fáir sem
vissu að þrek hans var að þrjóta. Svo
þegar líkaminn fór að láta undan, þá
gerðist það hratt. Með nánustu fjöl-
skyldu sína sér við hlið kvaddi hann,
umluktur fegurð og kærleika.
Í þakklæti votta ég Stellu, Bjarna
og öllum öðrum aðstandendum
dýpstu samúð. Megi guð og góðar
vættir vaka yfir minningu Bjössa og
ástvinum hans.
Hildur Jónsdóttir.
Aðventan er tími íhugunar og frið-
ar. Hún lýsir upp svartasta skamm-
degið og veitir víst ekki af þegar dag-
arnir eru jafn dimmir og nú í byrjun
desember. Í upphafi aðventunnar
tendruðum við fyrsta kertið en örfá-
um dögum seinna slokknaði annað
ljós þegar minn kæri tengdafaðir,
Guðbjörn Bjarnason, kvaddi þetta
líf. Lífið og dauðinn eru tveir fletir á
sama peningi og enginn veit hvor
hliðin birtist manni næsta dag.
Bjössi, eins og hann var ævinlega
kallaður, hafði reyndar verið meira
og minna rúmliggjandi sl. 4 mánuði.
Á skömmum tíma hrakaði honum svo
að ekki varð við neitt ráðið og dvölin
á líknardeildinni í Kópavogi var að-
eins rúm vika þar til yfir lauk. Fyrsta
sunnudag í aðventu safnaðist fjöl-
skyldan saman við sjúkrabeð Bjössa
til að kveðja hann því þá þótti sýnt í
hvað stefndi. Þegar lífið er orðin bið
eftir dauðanum er dauðinn líkn og
við skulum vera þakklát fyrir það að
þrautir hans eru nú á enda. Eftir sit-
ur söknuðurinn en líka allar góðu
minningarnar. Missir barna-
barnanna er mikill við fráfall Bjössa
afa og mörg þeirra eru að upplifa
dauðann í fyrsta sinn. Huggunin er
samt sú að Stella amma er enn til
staðar fyrir þau hvert og eitt.
Bjössi varð aldrei ríkur af þeim
verðmætum sem mölur og ryð fá
grandað. Hann var hins vegar auð-
ugur af þeim verðmætum sem máli
skipta og getur stoltur mætt skapara
sínum á hinsta degi. Hann átti ynd-
islega konu og saman eignuðust þau
5 vel gerð börn sem hvert á sinn hátt
hafa erft hina góðu eiginleika for-
eldranna. Barnabörnin eru 13 og
barnabarnabörnin orðin 3. Er hægt
að óska sér meira ríkidæmis?
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Farðu í friði, kæri vinur. Minning
þín mun lifa með okkur um ókomin
ár.
Kristján Kristinsson.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Með þessum sálmi viljum við
kveðja elsku afa okkar úr þessum
heimi.
Megi ást okkar fylgja þér til
himna.
Megir þú hvílast í friði og lifa í
minningu okkar.
Matthías Már, Anna
Margrét og Daníel.
Skýjum ofar á leiðinni til landsins
verður mér hugsað til slíkra heim-
ferða í barnæsku. Þá í jólafrí með
mömmu og pabba frá Danmörku, nú
úr vestri til að kveðja afa minn hinsta
sinni. Það er hann afi sem brúar bilið.
Það er nefnilega hann sem sækir
okkur fjölskylduna út á flugvöll. Ef
þetta er ekki mín fyrsta minning, er
þetta sú kærasta. Við keyrum í
myrkri allt þar til ljósadýrð Reykja-
víkur lýsir upp borgina í fjarska. Afi
segir okkur tíðindi og í bakgrunni
eru lesnar fréttir og tilkynningar á
Gufunni. Ekið er sem leið liggur upp
í Breiðholt þar sem amma bíður með
pönnukökur og aðrar veitingar. Ef til
vill er þetta Ísland fyrir mér – ljósin í
Reykjavík og amma og afi.
Heimili þeirra á Grýtubakkanum
var minn ævintýraheimur. Og það
var nú svo að eftir að þau fluttu löngu
síðar í Neðstaleiti gat ég aldrei nefnt
það annað en Breiðholt. Fyrir mér
var það miðpunktur alheimsins og er
kannski enn. Hvort sem ég bjó er-
lendis eða úti á landi var ég kominn
heim er í Breiðholtið var komið.
Þegar í barnæsku sá ég einnig
hvaða mann afi hafði að geyma: um-
hyggjusamur og fjörugur dugnaðar-
forkur sem kunni hvorki að kvarta né
kveina. Ólíkt öðrum mönnum sem
gáfu selbita gaf hann afi minn hval-
bita – líkt og hann nefndi þá jafnan.
Það er sárt að kveðja núna eftir
mörg góð ár. Hafðu þökk fyrir allt
saman nafni. Megi almættið vera
með henni ömmu minni sem má nú
takast á við tilveruna án lífsförunaut-
ar síns.
Björn Ægir.
Mig langar að minnast afa míns
sem mér þótti svo vænt um. Það eru
ekki til margir staðir sem eins gott
var að vera á eins og hjá afa og
ömmu. Ég fæ ennþá fiðring í magann
þegar ég heyri fréttastefið á Rás 1
spilað fyrir fréttir því hjá ömmu og
afa vaknaði ég oft við þetta stef og
vissi þá hversu góður dagur væri
framundan. Hjá afa og ömmu var
alltaf til nóg af góðgæti og ef eitthvað
vantaði var afi fljótur að rjúka út í
búð og kaupa það. Hjá þeim spiluð-
um við alltaf mjög mikið og gat afi
t.d. spilað Ólsen Ólsen alveg enda-
laust eða þangað til allir aðrir gáfust
upp. Þegar margir voru saman spil-
uðum við Gúrku. Fjölskyldan hefur í
gegnum árin farið mikið saman í úti-
legur og var ferðinni oft heitið á
Laugarvatn. Þá var ómissandi að
skella sér í gufuna og svo út í ískalt
vatnið. Afi átti það til að synda lengst
út í vatnið og það geta örugglega
ekki margir leikið eftir.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk elsku afi minn fyrir allt sem
þú hefur gert fyrir mig.
Guð veri með ömmu og styrki
hana.
Þín
Hulda Guðrún.
Elsku afi.
Við systurnar sitjum og rifjum
upp góðar stundir með þér. Allar úti-
legurnar eru ofarlega í huga. Það var
svo gaman að vera með þér, kannski
mest af því þú hafðir svo gaman af
því að leika við okkur. Það skipti
engu máli hvað það var, selbitaslag-
ur, fótbolti, badminton eða spil, alltaf
varstu með. Okkur þótti þú líka ótrú-
leg hetja að geta synt yfir Laugar-
vatn. Eftir því sem við urðum eldri
minnkuðu ærslaleikirnir en áfram
spiluðum við Bjössavist. Mikið mun-
um við sakna þín um jólin. Kvöld-
kaffið hjá þér og ömmu á aðfangadag
er svo stór hluti af jólunum. Við höld-
um áfram að spila vistina þína og nú
mun enginn dirfast að kvarta yfir
reglunum þínum. Þið amma eigið svo
stóra fjölskyldu sem þykir endalaust
vænt um ykkur. Það sást kannski
best þegar við vorum öll samankom-
in til að kveðja þig eftir að þú varst
sofnaður. Tayo fékk líka að kyssa þig
bless eins og hann bað um og nú veit
hann að þér líður vel. Hann er sann-
færður um að nú sért þú umkringdur
nammi hjá Jesú. Mikið er það gott að
þið tveir fenguð tækifæri til að kynn-
ast og verða svona miklir vinir. Það
er erfitt að kveðja þig, elsku afi, en
GUÐBJÖRN
BJARNASON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Ástkær eiginmaður minn, elskandi faðir okkar,
afi og langafi,
GRÉTAR FINNBOGASON
fyrrverandi lögreglumaður
frá Látrum í Aðalvík,
Suðurvangi 14, Hafnarfirði,
lést á Landspítalanum við Hringbraut í Reykja-
vík mánudaginn 9. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Kristín Vigfúsdóttir,
Vigdís Erla Grétarsdóttir, Helgi Rúnar Gunnarsson,
Guðjón Ragnar Grétarsson, Hrafnhildur Jónsdóttir,
Elísabet Stella Grétarsdóttir, Gunnar Einarsson,
Þórir Ómar Grétarsson, Árdís Sigmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.