Morgunblaðið - 11.12.2002, Side 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. DESEMBER 2002 33
við hin styðjum hvert annað í sorg-
inni. Vonandi getur þú fylgst með
okkur en þú þarft ekki að hafa miklar
áhyggjur af ömmu, hún er svo dugleg
og við pössum hana fyrir þig.
Takk fyrir allt sem þú hefur gefið
okkur,
Björg, Sólveig og Tayo Örn.
Ég á margar góðar minningar um
afa minn. Bestu minningarnar eru
frá því þegar ég, afi og pabbi fórum
saman á fótboltaleiki. Ein af
skemmtilegustu minningunum er
þegar við fórum upp á Akranes í
gömlum fiskibáti til að fylgjast með
leik ÍA og KR en afi hélt alltaf með
ÍA. Við fjölskyldan fórum oft saman í
útilegur. Þá var alltaf hægt að plata
afa út í minigolf þótt veðrið væri leið-
inlegt og líka ef enginn annar nennti
að spila. Þegar ég svaf heima hjá afa
og ömmu var gott að kúra með afa á
morgnana en þá var amma löngu far-
in á fætur. Þegar við amma báðum
bænir á kvöldin kenndi ég henni bæn
sem mig langar til að láta fylgja afa
mínum.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér
(Hallgrímur Pétursson.)
Takk elsku afi minn fyrir allt sem
þú varst mér. Guð geymi ömmu mína
og styrki.
Þinn
Hróar Örn.
Guðbjörn Bjarnason kom til starfa
hjá skattstjóranum í Reykjavík í
októbermánuði árið 1990 og starfaði
þar óslitið síðan. Hann átti þá að baki
langan starfsferil við skrifstofu- og
verslunarstörf hjá einkaaðilum, en
hann lauk á sínum tíma prófi frá
Verslunarskóla Íslands.
Guðbjörn ávann sér fljótlega álit
sem sérlega duglegur og ósérhlífinn
starfsmaður og samstarfsmönnum
hans varð jafn ljóst að þar fór ein-
staklega ljúfur maður og velviljaður
gagnvart samferðafólki sínu og um-
hverfi öllu. Raunar var það svo seinni
árin að helstu áhyggjur yfirmanns
hans lutu að því að hann ofgerði sér
ekki við vinnu og mun það næsta fá-
títt áhyggjuefni yfirmanna á vinnu-
stöðum. Guðbjörn var af þeirri kyn-
slóð, sem einatt var að búa í haginn
fyrir aðra, og mun áreiðanlega hafa
þurft að leggja sig fram við að ala
önn fyrir stórum barnahópi, en þau
hjón eignuðust mannvænleg börn og
komu þeim öllum til menntunar.
Hann mun hafa verið ágætur fjöl-
skyldumaður, rólegur og yfirvegaður
og einatt í jafnvægi. Slík framkoma
hefur jákvæð áhrif hvort heldur er á
börn eða fullorðna.
Guðbjörn var grannholda og
skarpleitur, í hærra meðallagi, spor-
léttur og kvikur í hreyfingum og gaf í
burðum og þreki sér miklu yngri
mönnum lítið eftir, en þar mun og
ríkur vilji hans til ástundunar hafa
ráðið miklu á stundum. Hógværð og
lítillæti voru aðalsmerki hans, sem
var mildur í dómum um menn og
málefni og með afbrigðum greiðvik-
inn maður og skapgóður og vildi
hvers manns vanda leysa.
Guðbjörn tók virkan þátt í fé-
lagslífi starfsmanna og var þar léttur
og gamansamur á sinn hógværa og
hljóðláta hátt eins og hann raunar
var alla vinnudaga í umgengni og
samræðu, en aldrei skipti hann
skapi.
Guðbjörn Bjarnason var mann-
kostamaður sem bætti umhverfið
með verkum sínum og framkomu, en
auður hvers vinnustaðar er fólginn í
starfsmönnum sem leggja sig fram
við verk sín af alúð og áhuga og
auðga umhverfi sitt með góðum gild-
um og lýtalausri framkomu.
Vinnufélagar sakna góðs félaga og
vinar. Guðbjörn var vammlaus mað-
ur og góður drengur og hans er gott
að minnast.
Samstarfsmenn og vinir við emb-
ætti skattstjórans í Reykjavík færa
eiginkonu, börnum og fjölskyldu
innilegar samúðarkveðjur vegna
andláts Guðbjörns Bjarnasonar.
Blessuð sé minning hans.
Starfsfólk Skattstjórans
í Reykjavík.
Við kynntumst
Andra í BA-námi í sál-
fræði við Háskóla Ís-
lands. Þar komst á
góður vinskapur sem
leiddi til þeirrar ákvörðunar að við
þrír héldum til Árósa í Danmörku í
framhaldsnám árið 1995. Þar leigð-
um við saman íbúð í Gellerup og
áttum þar frábæran tíma. Það leið
ekki á löngu þar til Halli Le bættist
í hópinn. Halli var dálítið auralítill
og það stóð ekki á Andra á að
redda málunum.
Á þessum tíma í Danmörku
kynntumst við ýmsu frábæru fólki
og það er ekki síst Andra að þakka
því hann var svo félagslyndur og
opinn, og við strákarnir fylgdum
svo í kjölfarið. Andri var ekki ein-
ungis góður vinur heldur tók hann
að sér það hlutverk að bera ábyrgð
á okkur hinum og talaði fyrir okkur
á hinum ýmsu dönsku stöðum og
stofnunum og reddaði hlutunum á
sinni snilldar dönsku. Honum
fannst við „strákarnir“ stundum
heldur kærulausir! Andri var hæfi-
leikaríkur maður. Hann var leikari
og tónlistarmaður og þegar við vor-
um stundum að bugast undan
hversdagsleikanum og gláptum á
Jay Leno á kvöldin, þá tók hann
fram gítarinn og við sungum og
spiluðum, t.d. Southern man. Andri
var líka frábær sögumaður og við
grétum oft af hlátri við sögustundir
hans þar sem hann lék með af inn-
lifun. Þetta eru ógleymanlegir
tímar sem við áttum saman í Gello,
þar sem við stunduðum námið sam-
an, skemmtum okkur saman og
versluðum saman í Födex og Netto
sem voru oft spaugilegar uppákom-
ur.
Andri var kappsfullur og dugleg-
ur námsmaður. Hann gat setið ótal
stundum yfir verkefnum og pælt í
hlutunum frá ýmsum sjónarhorn-
um. Hann hafði sterkan vilja til að
klára námið og verða sálfræðingur
og það tókst honum með sóma.
Minningarnar frá þessum tíma
eru ótæmandi og við erum þakk-
látir fyrir þetta frábæra tímabil
sem við upplifðum með Andra.
Við vottum fjölskyldu hans og
ástvinum okkar dýpstu samúð.
Björn Harðarson, Gretar
Halldórsson, Haraldur
Leonhardson.
Það er með trega að við kveðjum
Andra Clausen. Íslendingahópurinn
sem stundaði nám með Andra í sál-
arfræði í Árósum tengdist sterkum
böndum. Við vorum öll fjarri fjöl-
skyldum okkar og samstúdentarnir,
makar þeirra og börn voru sú fjöl-
skylda sem við deildum með gleði
og sorg. Andri var einn af okkur.
Fjölskyldumaður, metnaðarfullur
námsmaður og góður félagi, sem
var alltaf tilbúinn með gítarinn eða
góða sögu þegar þurfti að hella
fjöri á mannskapinn. Tengslin héld-
ust eftir að heim var komið. Hluti
hópsins hittist í sumarbústað örfá-
um dögum áður en Andri fékk
heilablæðinguna, sem að lokum dró
hann til dauða. Kannski viljum við
flest muna Andra eins og hann var
þá. Framtíðin var björt, hann var
nýbúinn að fá starf sem sálfræð-
ingur á sínu sérsviði og allt virtist
ganga honum í haginn. Andri bar
þess líka merki, það bókstaflega
geislaði af honum vellíðan og ham-
ingja. En þegar hæst lét dundi
áfallið yfir; að kvöldi sunnudags í
ágúst 2000 er Andri sviptur meðvit-
und þessa heims og getu til að vera
þátttakandi í þessu lífi.
ANDRI ÖRN
CLAUSEN
✝ Andri Örn Clau-sen sálfræðingur
fæddist í Reykjavík
25. febrúar 1954.
Hann lést í hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ í Reykjavík 3.
desember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Kópavogs-
kirkju 10. desember.
Elisabeth Kubler-
Ross kemst svo að
orði um dauðann:
Dauðinn er einfaldlega
lausn frá líkamanum,
líkt því þegar fiðrildið
kemur úr púpunni. …
Það er eins og að leggja
vetrarkápuna til hliðar,
þegar vorið kemur.
Það er okkar trú að
nú sé Andri kominn út
í vorið og sólina með
gítarinn og húmorinn
þar sem gleðin og birt-
an ríkir. Minningin um
góðan dreng lifir. Okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur til ástvina
Andra. Guð geymi ykkur öll.
Samstúdentar frá Árósum og
fjölskyldur þeirra.
Við sitjum í rútu á leiðinni út úr
bænum. Ungir, ódauðlegir, allt lífið
framundan. Andri er söngvarinn og
hljómsveitarstjórinn. Hljómsveitin
hlustar af athygli á ferðaáætlunina
sem hljómsveitarstjórinn hefur
skipulagt og okkur finnst við vera
stjörnur. Þannig gat Andri hrifið
okkur með sér og stemmningin
skilaði sér í innilegri spilagleði á
ballinu um kvöldið. Síðustu tónarn-
ir þagna og allir fara ánægðir heim.
Margar slíkar minningar geymi ég.
Andri Örn Clausen vingaðist
ungur að árum við tónlistargyðj-
una. Ekki átti það þó hug hans all-
an því hann lærði bæði leiklist og
sálfræði. Ég minnist Andra þó
fyrst og fremst sem góðs vinar sem
alltaf var gaman að hitta og tala
við. Á besta aldri er Andri alvar-
lega veikur, við vonum öll að hann
nái heilsu á ný en það gengur ekki
eftir. Síðasta minningin er við
sjúkrabeð hans, ég sit með gítar í
hendi og spila gamalt bítlalag, „All
you need is love“, Andri tekur und-
ir af veikum mætti. Söngurinn er
þagnaður, genginn er góður dreng-
ur.
Ég votta fjölskyldu Andra mína
dýpstu samúð. Minningin lifir.
Birgir Ottósson.
Elsku Andri, okkur langaði bara
að skrifa nokkur orð til þín.
Við erum búnar að þekkja þig
síðan þú og Elva kynntust, og alltaf
varstu hrókur alls fagnaðar, við
gleymum því aldrei þegar við heim-
sóttum ykkur Elvu í litlu íbúðina
ykkar úti á Granda og þú klæddir
þig upp í örugglega 10 mismunandi
gervi og varst að sprella og leika
fyrir okkur. Svona varstu og svona
munum við eftir þér. Ekki má
gleyma öllum þjóðhátíðunum, það
var ekki sunnudagur nema þið Elva
kæmuð til okkar, og það var spilað
á skeiðar, gítar, banjó og sungið og
allskonar bullvísur búnar til, og á
endanum fór maður í dalinn með
harðsperrur í maganum af hlátri.
Já, það var alltaf fjör í þau skipti
sem við hittumst og þau geymum
við í minningunni og brosum þegar
við hugsum til baka.
Elsku Andri, takk fyrir allar
þessar stundir og erum við ein-
staklega heppnar og þakklátar fyr-
ir að hafa fengið að kynnast þér.
Elsku Elva, Agnes, Benedikt og
fjölskylda, megi Guð vera með ykk-
ur.
Guðríður og Rósa.
Hann Andri var engum líkur.
Það var alltaf jafn skemmtilegt að
sækja hann og Elvu hans heim, og
tala við þau um allt á milli himins
og jarðar. Andra þótti ákaflega
gaman að spjalla og komst oft á
flug í máli sínu. Hann átti sína
drauma og hafði kraft og dugnað til
þess að láta þá rætast. Hann var
mikill listamaður og næmur á til-
finningar fólks, lærði leiklist og út-
skrifaðist sem sálfræðingur. Hann
hafði yndi af að spila á gítar og
syngja, og söng í fjölmörgum
hljómsveitum, m.a. þeirri sem við
kynntumst í; og þar með varð
Andri okkar besti vinur. Það voru
reglulegar hljómsveitaræfingar,
hist og hlustað á nýja geisladiska,
oft grillað eða farið í útilegur, og
alltaf var Andri hrókur alls fagn-
aðar, brosmildur, einlægur og
hjartahlýr.
Í ágúst árið 2000 vorum við
stödd á Þjóðhátíð í Vestmannaeyj-
um, og sátum þar næturlangt með
Andra, hlustuðum á tónlist með
honum og töluðum saman um lífið
og tilveruna. Nokkrum dögum
seinna dundi ógæfan yfir. Nú er
þessi fundur okkar sérstaklega
dýrmætur í huga okkar. Við mun-
um sakna Andra, og geyma minn-
inguna um þennan indæla dreng
alla tíð.
Elsku Elvu Ósk, Agnesi og
Benedikt, sem og öðrum aðstand-
endum, vottum við okkar dýpstu
samúð.
Friðrik og Silja Rún.
Orð virðast léttvæg þegar ég
hugsa um hann Andra vin minn
sem var svo litrík og lifandi per-
sóna. Það var aldrei hljótt í kring-
um Andra. Hann var sögumaður og
frásagnir hans fengu ávallt fyndin
málalok, sama hversu alvarlegt
málefnið var. Stundum var erfitt að
greina hvar skáldagleðin tók við af
raunveruleikanum, en sagan var
alltaf góð og skildi mann eftir emj-
andi af hlátri. Andri var gjafmildur
og einlægur vinur. Honum tókst
ávallt að gera áhyggjuefni mín létt-
væg með því að sannfæra mig um
að hann hefði óbilandi trú á mér.
Slíkur vinur er ómetanlegur og
söknuðurinn er því sár. Það er þó
gott til þess að hugsa að Andri náði
að láta helstu drauma sína rætast.
Hann var svo stoltur af börnunum
sínum Agnesi og Benedikt. Og
hann átti ástina sína stóru hana
Elvu sem var alltaf til staðar. Það
var ljúft að samfagna honum þegar
hann varð sálfræðingur og síðar
þegar hann fékk draumastarfið.
Andri hafði tvisvar sinnum greinst
með krabbamein og þá reynslu vildi
hann nýta sér og öðrum til góðs.
Væntingar hans voru miklar þegar
hann hóf störf við krabbameins-
deild og ég efast ekki um að hann
hefði látið mikið gott af sér leiða
þar ef tími hefði gefist til. Það var
sárt að fylgjast með þessum lífs-
glaða og hæfileikaríka vini mínum
föngnum í líkama sem ekki lét leng-
ur að stjórn. Í dag kveð ég Andra
með djúpum söknuði en jafnframt
samfagna ég honum af því að ég
trúi því að hann sé orðinn frjáls. Og
eins og Benedikt vil ég trúa því að
pabbi hans sitji á himnum og spili á
gítar og syngi fyrir englana.
Elsku Elva, Agnes, Benedikt og
Michael. Við Magga Vala biðjum
Guð að styrkja ykkur á erfiðri
stundu. Öðrum ástvinum Andra
vottum við einnig samúð okkar.
Þórunn Finnsdóttir.
Elsku Andri minn, nú hefur þú
loksins fundið hvíld frá þessum erf-
iðu veikindum þínum, sem höfðu
áhrif á okkur öll.
Svona yndislegan mann eins og
þig er ekki sjálfsagt að fá að
þekkja. Þegar ég lít til baka eru
minningarnar um yndislegan mann
sem kom manni alltaf í gott skap
með skemmtilegum sögum. Efst í
huga mér er þó sumarið sem ég
fékk að vera hjá ykkur Elvu,
Agnesi og Benedikt í Danmörku.
Það var svo gaman þegar þú
komst að sækja mig á flugvöllinn
og sagðir mér í bílnum á leiðinni að
Agnes hefði sagt við alla í hverfinu
að Telma stóra systir hennar væri
að koma frá Íslandi. Enda leið mér
líka allan tímann eins og ég væri
eitt af börnunum ykkar því ég var
alltaf svo velkomin inn á heimilið,
hvort sem það var á Íslandi eða í
Danmörku.
Við í Hlégerði 13 höldum áfram
að fylgjast með litlu englunum þín-
um hlaupa niður Hlégerðið og
verða stór.
Elsku Benedikt, Agnes og Elva,
ég votta ykkur alla mín samúð.
Ykkar vinkona
Telma Huld.
Við félagarnir kynnumst sem
unglingar, Andri kom úr vesturbæ
Kópavogs en við hinir úr austur-
bænum. Við austurbæingarnir
höfðum sett saman hljómsveit í tólf
ára bekk í Digranesskóla og spilað
á nokkrum böllum og skemmtunum
í skólanum. Okkur var sagt að
strákur í vesturbænum væri miklu
betri gítarleikari en við hinir. Hann
hét Andri Örn og gat meira að
segja sungið líka. Við vorum lengi
að safna kjarki áður en við lögðum í
að ræða við hann um að koma í
bandið okkar. Í fyrsta bekk í Víg-
hólaskóla urðum við fljótlega mjög
góðir vinir. Það sem tengdi okkur
alla saman var þessi óbilandi áhugi
á því að reyna að spila popptónlist.
Æskulýðsheimili sem þá var við
Álfhólsveg í Kópavogi var okkar
helsti samverustaður bæði sumar
og vetur, og þar var bæði æft og
spilað. Við byrjuðum 14 ára að
„hita upp“ fyrir aðrar hljómsveitir
og spiluðum þarna meira og minna
í þrjú ár. Draumur okkar um að
verða frægir varð aldrei að veru-
leika, ekki einu sinni í Kópavog-
inum. En við skemmtum okkur vel
og urðum góðir vinir. Til dæmis
keyptum við 10 metra langa bíla-
braut og settum upp heima hjá ein-
um okkar til að geta keppt. Kvöld-
stundirnar heima hjá Andra á
Kársnesbrautinni voru líka
skemmtilegar, þar var spilað á gít-
ara og sungið fjórraddað að hætti
Beach Boys meðan kraftar leyfðu.
Eftir gagnfræðaskólann skildi leið-
ir. Vinskapur okkar hélst þó áfram.
Andri var trúbador af Guðs náð.
Auk þess að vera góður gítarleikari
og söngvari hafði Andri til að bera
þennan fallega karisma sem þarf til
að ná athygli áheyrenda, var bros-
mildur, einlægur og hnyttinn í til-
svörum. Andri Örn lærði leiklist og
síðar sálarfræði, en á mannamótum
var gítarinn samt sjaldnast langt
undan. Þegar við hittumst síðast
var okkur hinum fullljóst að hann
var sá eini úr hópnum sem engu
hafði gleymt.
Við eigum góðar minningar um
Andra Örn, góðan vin og félaga
sem nú er allur. Við vottum börn-
um Andra, Elvu Ósk, öldruðum föð-
ur hans og öðrum aðstandendum
okkar dýpstu samúð. Blessuð sé
minning vinar okkar.
Með kveðjum frá æskufélögum
úr Kópavogi
Arnór, Sigurvin, Páll
Rúnar, Tryggvi og Sveinn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HULDA M. JÓNSDÓTTIR
frá Marbæli,
Skarðshlíð 14a,
Akureyri,
lést á Kristnesspítala sunnudaginn
8. desember.
Anna S. Rögnvaldsdóttir,
Pálmi Rögnvaldsson, Bryndís Óladóttir,
Jón G. Rögnvaldsson, Svanfríður Sigurðardóttir,
Margrét Rögnvaldsdóttir, Árni Ragnarsson,
Rögnvaldur B. Rögnvaldsson, Birna G. Baldursdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.