Morgunblaðið - 14.12.2002, Qupperneq 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. DESEMBER 2002 57
Þegar andlátsfregn
berst er manni ávallt
brugðið. Á svipstundu
flýgur margt í gegnum
hugann, fregnin um að
Þór, fyrrverandi samstarfsmaður
minn í Húsey, hefði kvatt þennan
heim kom mér heldur betur á óvart,
vitandi það að hann var fílhraustur og
alltaf hress og kátur.
Það rann upp fyrir mér fyrst þegar
ég fór niður í Húsey til að sækja um
vinnu, ég var með hnút í maganum,
vitandi það að ég þyrfti að tala við yf-
irmanninn sem ég þekkti ekki neitt.
Þegar ég kom inn á skrifstofu var mér
strax létt, þarna tók á móti mér glað-
beittur maður sem vissi nákvæmlega
hvað hann var að gera, hann sagði að
þetta væri lítið mál og sagði mér bara
að koma eftir nokkra daga. Þetta var
einmitt það sem einkenndi hann Þór,
það voru engin vandamál, bara lausn-
ir, eins og hann sagði svo oft við mig.
Þessi tími sem ég vann hjá honum á
eftir að reynast mér mjög dýrmætur,
því að hann kenndi mér svo margt og
ég var alltaf að læra eitthvað nýtt á
hverjum degi. Þór hafði alltaf mikla
trú á mér og ef ég gerði einhver mis-
tök, þá sló hann bara á létta strengi og
sýndi mér hvernig best væri að gera
þetta. Þór lét verkin tala og það var
alltaf skemmtilegt að fylgjast með því
þegar hann var að spá í að breyta ein-
hverju í búðinni eða færa eitthvað til,
þá var bara byrjað og því rubbað af,
enda held ég að búðinni hafi verið
breytt í fimmtán skipti í þau rúmlega
tvö ár sem ég vann hjá honum. Það
var alltaf einhver hugmynd í gangi
eða einhverjar pælingar, hvað mætti
betur fara og hvað ætti að gera næst.
Þetta er dæmigert fyrir þá orku sem
var í kringum Þór.
Eftir að ég hætti að vinna fyrir Þór,
hélt ég samt áfram að heimsækja
VALTÝR ÞÓR
VALTÝSSON
✝ Valtýr Þór Val-týsson fæddist í
Hergilsey í Vest-
mannaeyjum 25. maí
1955. Hann lést í
Vestmannaeyjum 1.
desember síðastlið-
inn og var útför hans
gerð frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 7. desember.
gamla vinnustaðinn,
enda alltaf frábært and-
rúmsloft þar. Þór tók
alltaf í spaðann á mér og
sagði mér það sem hon-
um lá á hjarta, og spurði
mig út í daginn og veg-
inn. Það var eins og að
vera hrókur alls fagnað-
ar, því hann bar svo
mikla virðingu fyrir
manni og miðlaði um
leið þeirri reynslu til
mín sem hann bjó yfir.
Það er því erfitt að
hugsa sér að maðurinn
sem ég leit svo mikið
upp til, skuli vera búinn að yfirgefa
okkur. Eftir situr góð hlý minning um
frábæra tíma.
Ég kveð þig með miklum söknuði
og tárum, en ég veit að þú ert kominn
á góðan stað og vonandi eigum við eft-
ir að hittast aftur síðar og ég veit að
þá verða fagnaðarfundir hjá okkur.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
( Þórunn Sig.)
Missir okkar er mikill, en þó mest-
ur hjá eftirlifandi fjölskyldu og ástvin-
um. Ég votta þeim mína dýpstu sam-
úð. Megi Guð gefa ykkur styrk í
ykkar miklu sorg.
Trausti Hjaltason.
Síminn hringir og vinnufélagi minn
er á línunni, það eina sem ég man
voru orðin „hann Þór okkar er dáinn“.
Ég var lengi að átta mig á þessu, því
minningarnar eru sterkar þegar
svona litríkur maður, fullur af lífsorku
og krafti er annars vegar. Þrátt fyrir
að hafa þekkt Þór lítillega í nokkur ár
gegnum störf mín hjá Húsasmiðjunni
kynntist ég honum enn betur þegar
ég fór til Eyja að undirbúa opnun
Húsasmiðjunnar s.l. vor þegar Þór
gekk til liðs við okkur. Þór tók alltaf
vel á móti manni, brosandi og hress að
vanda stóð hann á flugvellinum þegar
ég lenti í Eyjum og það var brunað
beint af stað niður í Húsey og hafist
handa. Það var ekki verið að tvítóna
við hlutina enda fylgdi Þór þvílíkur
drifkraftur og vinnugleði að allir hrif-
ust með. Eins var hann skipulagður
með eindæmum og hreinskiptinn svo
aðdáun vakti. Ég treysti honum 100%
frá fyrstu mínútu, þannig maður var
hann.
Það var gott að vera á Garðaveg-
inum og vinna með Þór og hinum
strákunum, þar var alltaf glatt á
hjalla og á hverjum einasta morgni
komu smiðirnir í kaffi til Þórs og við
ræddum heimsmálin og enska bolt-
ann. Á þessum ferðum mínum til
Eyja fann ég líka hvað Þór og Ingunn
voru einstaklega samhent hjón og
hvað fjölskyldan skipaði stóran sess í
lífi Þórs. Þau opnuðu heimili sitt og
buðu mann velkominn og nokkur voru
skiptin sem við sátum í eldhúskrókn-
um á Búhamrinum og ræddum líð-
andi stund yfir hádegismatnum,
manni leið vel hjá þeim. Ég á eftir að
sakna þess að heyra ekki í Þór, en
hann var duglegur að láta heyra í sér
enda var hann alltaf að og þurfti helst
að hafa klárað hlutina í gær en þrátt
fyrir það hafði hann alltaf tíma til að
skjóta á mann gríni og koma manni til
að brosa. Það er erfitt að skilja þegar
fjölskyldufaðir í blóma lífsins er kall-
aður burt fyrirvaralaust en vegir guðs
eru órannsakanlegir og ég kveð nú
góðan vinnufélaga með söknuði og um
leið er ég þakklát fyrir að hafa fengið
að kynnast þessum kappsama og
hreinlynda dreng.
Elsku Ingunn, börn og aðrir að-
standendur, megi guð styrkja ykkur
og varðveita á þessum erfiðu tímum.
Svala Svavarsdóttir.
Í augum margra Íslendinga eru
Vestmannaeyjar sér á báti og svo er
það einnig í mínum huga. Ekki bara
fyrir stórbrotna náttúru heldur líka
að þar bjó Valtýr Þór Valtýsson
ásamt fjölskyldu sinni. Þór eða Þór í
Húsey eins við nefndum hann alltaf í
Húsasmiðjunni var stoltur af heima-
högum sínum og það var alveg sama
þótt úti beljaði stormurinn, alltaf var
veðrið best þar og hvatti hann mig oft
til að heimsækja sig í blíðuna úti í
Eyjum.
Honum hefur örugglega fundist ég
vera óduglegur að koma og sendi mér
því bók með ljósmyndum sem teknar
voru í Vestmannaeyjum, svo ég sæi
við hvað ég færi á mis.
Þór kynntist ég þegar hann ásamt
félaga sínum stofnaði byggingarvöru-
verslunina Húsey því hann hóf strax
mikil viðskipti við Húsasmiðjuna þar
sem ég vinn og var einn af okkar
tryggustu viðskiptavinum. Hann var
ákaflega hreinskiptinn og sagði skoð-
un sína umbúðalaust og var ekki laust
við að ég yrði hálfhvumsa við í byrjun
en fljótlega fór ég að meta piltinn,
kraft hans og húmor í bland við við-
kvæmnina.
Ég hitti hann fimm eða sex sinnum
á ári en símtöl okkar voru æði mörg
og stundum nokkur á dag, oftast stutt
og um vinnuna enda átti starfið hug
hans.
Eftirminnilegar voru kynningarn-
ar sem hann hélt úti í Eyjum fyrir iðn-
aðarmennina, þar var hann á heima-
velli ákafur og hress og naut þess
greinilega að vera innan um fjölda
manns.
Síðast var ég úti í Eyjum í vor í
sambandi við vinnuna en þá voru Þór
og félagi hans búnir að selja Húsey til
Húsasmiðjunnar og sá Þór áfram um
reksturinn og bað hann mig að koma
til að aðstoða sig í einn dag. Hann var
alltaf tilbúinn að þiggja góð ráð, sér-
staklega ef þau gerðu honum kleift að
gera góða verslun enn betri, svo um-
hugað var honum um að veita sínu
fólki góða þjónustu.
Hann bauð mér í kaffi heima hjá
sér og sýndi mér stoltur garðhúsið
sem hann var búinn að reisa og
greinilegt að þar fór maður sem bar
mikla umhyggju fyrir fjölskyldu sinni
og ræktaði sinn garð vel.
Þór félagi minn hefur leikið sinn
síðasta leik, en hinum megin hefur
bæst við öflugur liðsauki.
Ég sendi fjölskyldu hans mínar
innilegustu samúðarkveðjur. Megi
guð styrkja þau í sorg sinni.
Jón Örn Bragason.
Ótímabært fráfall Þórs er mér
óskiljanlegt. Ég er varla farin að trúa
þessu enn. Þegar mamma hringdi í
mig til Danmerkur vissi ég strax að
eitthvað væri að. En að hann Þór
hefði verið tekinn frá okkur hefði mér
aldrei dottið í hug. Hvernig er þetta
hægt? Maður sem alltaf var svo fullur
af orku, alltaf svo duglegur og iðinn.
Þór var hreinn og beinn og lá aldrei á
skoðunum sínum. Hann var aldrei
feiminn við að segja það sem honum
fannst og að mínu mati var það einn af
hans helstu kostum. Það sem mér er
einna minnistæðast í samskiptum
okkar Þórs er þegar hann réð mig til
vinnu í Húsey. Hann hafði hengt upp
auglýsingu í Framhaldsskólanum og
óskað eftir duglegum starfskrafti.
Hann þyrfti að vera stundvís, dug-
mikill og vita muninn á skrúfu og
nagla. Þar sem ég taldi mig vera búna
þessum kostum og vita muninn á
skrúfu og nagla ákvað ég að sækja um
starfið. Þegar ég kom í Húsey og
sagði við Þór að ég væri að sækja um
starfið varð hann hissa. Hann sagði að
þessu starfi fylgdi svolítill burður og
að þetta væri nokkuð erfitt. Hann
sagði jafnframt að ef ég teldi mig
valda því væri því ekkert til fyrirstöðu
að ég hæfi störf. Ég taldi mig nú færa
í flestan sjó og þar með var ég ráðin.
Svona var Þór, ekkert að væflast með
hlutina og það sem mér þykir vænst
um er að hann réð mig út á mína eigin
verðleika. Ekki vegna þess að pabbi
átti Húsey með honum heldur af því
að hann hafði trú á að ég gæti þetta.
Hann hafði trú á mér og sagði mér
það oft. Enda fékk ég enga sérmeð-
ferð þó ég væri stelpa, ég var sko látin
burðast með timbrið, og það er ég
virkilega þakklát fyrir. Sá tími sem ég
starfaði í Húsey er mér dýrmætur og
þetta er starf sem mér hefur þótt það
skemmtilegasta og mest krefjandi
starf sem ég hef unnið hingað til. Ég
þakka fyrir þann tíma sem við fjöl-
skyldan höfðum Þór hjá okkur og við
reynum að ylja okkur við minningarn-
ar. Missir okkar er mikill en mestur
er þó missir Ingunnar, Vals, Ernu og
Arons sem sjá á eftir ástkærum eig-
inmanni og föður. Elsku besta Ingunn
mín og elsku Valur, Erna og Aron, við
stöndum saman og reynum eftir
fremsta megni að sigrast á sorginni
og látum minningarnar mýkja og
græða sárin með tímanum.
Tinna.
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Bless Egill, gamli
vinur okkar.
Við munum eftir
fallegu, dökku augun-
um þínum, skakka,
skemmtilega brosinu
og lyktinni af olíu og bensíni sem
var svo góð af þér. Þú áttir alltaf
flottustu hjólin og við vorum ekk-
ert hræddar aftan á hjá þér af því
þú varst svo öruggur og kunnir að
keyra.
Við kveðjum gamlan vin en
mamma þín og pabbi kveðja litla
drenginn sinn. Hugur okkar er hjá
þeim og fjölskyldu þinni.
Þú varst vinur okkar, einn af
hópnum, og við kveðjum þig eins
og í gamla daga: Takk fyrir farið!
Guð blessi þig.
Garðabæjarstelpurnar.
Mig langar til að minnast vinar
míns, Egils Guðmundssonar, sem
lést langt fyrir aldur fram 15. nóv-
ember síðastliðinn.
Leiðir okkar Egils lágu saman í
EGILL
GUÐMUNDSSON
✝ Egill Guðmunds-son fæddist 9.
febrúar 1971. Hann
lést á heimili for-
eldra sinna, Garða-
torgi 17 í Garðabæ,
15. nóvember síðast-
liðinn og var útför
hans gerð frá Garða-
kirkju 27. nóvember.
fyrsta sinn á Kvart-
mílubrautinni í Kap-
elluhrauni sumarið
1991. Með okkur tókst
mikill vinskapur strax
í upphafi, þar sem að-
aláhugamál okkar
beggja var breytingar
á bílum og aksturs-
íþróttir ýmiss konar.
Egill starfaði um tíma
við jeppabreytingar
en hæfileikar hans
voru ekki bundnir við
eitt svið, hann var
snilldarsmiður og al-
veg sama hvað hann
tók sér fyrir hendur, öllu var skilað
eins og fagmaður með margra ára
reynslu að baki hefði verið að
verki. Þessi smíðagáfa sýndi sig
einna best þegar Egill tók sig til
og smíðaði keppnisbíl frá grunni til
að keppa í kvartmílu og hann
stýrði þessum sérhannaða bíl til
sigurs og Íslandsmeistaratitils
fyrsta sumarið sem hann keppti á
spyrnugrindinni sinni sem fékk
gælunafnið Beinagrindin.
Fyrir nokkrum árum fóru veik-
indin að gera vart við sig en eins
og honum var lagið þá gerði hann
lítið úr þeim og lét ekkert stoppa
sig þrátt fyrir erfiðleikana sem
veikindunum fylgdu. Hann lét sig
ekki muna um að heimsækja okkur
tvisvar hingað til Texas á síðasta
ári, það hafði verið draumur hans
að koma til Bandaríkjanna og sjá
kvartmílukeppnir. Hann var heill-
aður af lífinu hér í Ameríku og
voru uppi hugmyndir um að hann
kæmi til að búa hjá okkur í náinni
framtíð. Við eyddum löngum tíma í
vangaveltur um alls kyns framtíð-
aráform og ætluðum að opna verk-
stæði saman sem sérhæfði sig í
bílabreytingum ýmiss konar.
Eftir langa baráttu höfðu veik-
indin yfirhöndina og er vinur minn
nú horfinn úr þessu jarðlífi en lifir
áfram hjá þeim sem hann þekktu
og gleymist aldrei, því annan eins
dreng er ekki að finna. Þótt líf
hans væri allt of stutt skildi hann
eftir mikinn andlegan auð, allt það
sem við lærðum af honum, hvort
sem það var tengt handverki og
lagni eða hvernig hann tók á mót-
læti og erfiðum veikindum. Það er
erfitt að lýsa með orðum hvers
konar mann Egill hafði að geyma
en við sem þekktum hann vitum að
hans verður sárt saknað og okkar
eina huggun á þessum sorgartím-
um er að við munum sameinast á
nýjan leik síðar.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Guðmundur Eyfells,
Deborah Sochia-Eyfells.
Það er ennþá erfitt að trúa að
Egill sé dáinn. Stórt skarð hefur
verið höggvið í gamlan vinahóp því
góður maður er farinn langt fyrir
aldur fram.
Við kynntumst Agli á unglings-
árunum. Egill var aðaltöffarinn,
strákurinn sem allir strákar vildu
vera og allar stelpur voru skotnar
í. Við vorum því sérstaklega kátar
yfir því að fá að kynnast þessum
strák og áttum margar skemmti-
legar stundir með honum og öðrum
úr hans vinahópi. Ógleymanlegur
tími í öllum hans margbrotnu og
skemmtilegu farartækjum, svo sem
grænni Lödu, bláum Mini og rauð-
um Mustang svo eitthvað sé nefnt.
Egill var ávallt eftirsóttur félagi í
öllu því sem hópurinn tók sér fyrir
hendur og átti til að luma á alls-
konar prakkarastrikum sem alltaf
vakti kátínu okkar hinna. Hans
hlýlega bros sem náði til augnanna
gladdi hjarta okkar í hvert sinn
sem við hittumst, enda var þar
mjög myndarlegur maður á ferð.
Eins og gengur og gerist skildu
leiðir um tíma en hin síðustu ár
hafði þó sambandið aukist að nýju.
Það var alltaf gaman að hitta hann
og oftar en ekki voru gamlir tímar
rifjaðir upp. Hann átti það líka til
að óska nærveru okkar til þess
eins að fá að spjalla um eitthvað
annað en bíla. Því þrátt fyrir að
hann væri mikill bílaáhugamaður
var ýmislegt annað sem vakti
áhuga hans og var hann ekki síður
áhugasamur um það sem aðrir
voru að fást við. Hann var mikill
vinur vina sinna.
Með þessum orðum kveðjum við
góðan félaga, hans minning mun
lifa áfram í hjarta okkar og hans
verður sárt saknað.
Við viljum votta fjölskyldu hans
okkar innilegustu samúð.
Eyrún Eyþórsdóttir,
Hildur Sif Helgadóttir.
AFMÆLIS- og minningar-
greinum er hægt að skila í
tölvupósti (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálf-
virkt um leið og grein hefur
borist), á disklingi eða í vélrit-
uðu handriti. Ef greinin er á
disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að síma-
númer höfundar og/eða send-
anda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Bréfsími fyrir minn-
ingargreinar er 569 1115. Ekki
er tekið við handskrifuðum
greinum.
Um hvern látinn einstakling
birtist ein aðalgrein af hæfi-
legri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar séu um 300 orð
eða 1.500 slög (með bilum) en
það eru um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í
sálma eða ljóð takmarkast við
eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5–15 lín-
ur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein.
Greinarhöfundar eru beðnir að
hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað.
Frágangur
afmælis-
og minning-
argreina