Morgunblaðið - 20.12.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 20. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ SteingrímurFriðfinnsson
fæddist í Reykjavík
10. febrúar 1952.
Hann andaðist á
Landspítalanum –
háskólasjúkrahúsi
hinn 13. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Friðfinnur Ólafsson,
cand. oecon. og for-
stjóri Háskólabíós, f.
1917, d. 1980, og
Halldóra Anna Sig-
urbjörnsdóttir, f.
1916, d. 1994. Systk-
ini Steingríms eru Björn Rúnar, f.
1939, Guðríður Sólveig, f. 1942,
Ólafur, f. 1945, Stefán, f. 1948,
Sigrún Bára, f. 1950, og Elín
Þóra, f. 1958.
Steingrímur gekk ekki heill til
skógar í andlegum þroska. Dvald-
ist hann m.a. í Efra-Seli við
Stokkseyri og í Tjaldanesi í Mos-
fellsbæ í æsku og
naut þar sérkennslu.
Hann bjó hjá for-
eldrum sínum í
Vogahverfinu í
Reykjavík og síðar
bjó hann m.a. um
margra ára skeið
hjá Sigrúnu Báru
systur sinni á Akur-
eyri og í Kópavogi,
en eftir það á sam-
býlum fyrir fatlaða,
síðast á sambýlinu í
Byggðarenda 6 í
Reykjavík. Hann
starfaði um skeið í
verksmiðjum SÍS á Akureyri en
síðan á vernduðum vinnustöðum
fatlaðra.
Steingrímur tók virkan þátt í
félagsstarfi fatlaðra á höfuðborg-
arsvæðinu.
Útför Steingríms verður gerð
frá Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
„Halló!! Þetta er besti bróðir
þinn, hann Steini.“ Þetta er kveðjan
sem við fengum jafnan þegar að
Steini hringdi. Þessi kveðja var
samt sem áður svo sönn, því að
Steini var vissulega ,,Steini bróðir
besti“. Steini bróðir vildi alltaf að
allt gengi eftir röð. Það var enginn
meðvitaðri um það að Böbbur væri
elstur og þess vegna ætti hann að
ráða. Ella Þóra væri yngst og þess
vegna kæmi hún seinast. Hann sá
ekkert réttlæti í því að Ella Þóra
fengi bílpróf á undan honum, við hin
sem lærðum þetta af Steina, sjáum
ekkert réttlæti í því að hann fari
fyrstur. Steini er næstyngstur og
sennilega bestur af okkur öllum.
Um Steina bróður má með sanni
segja að þar hafi farið maður sér-
staklega vel af guði gerður. Þrátt
fyrir það að hafa fengið heilahimnu-
bólgu á unga aldri og borið við það
nokkurn skaða þá gerði hann meira
úr sínu en aðrir. Hann var mikið
samkvæmisljón og aldrei glaðari en
þegar mannfagnaður var í nánd.
Hann lagði það jafnvel á sig að
stauta sig fram úr fyrirsögnum
Moggans til að geta tekið þátt í öll-
um samræðum og sagt t.d.: ,,Ja, það
er slæmt með Landsbankann,“ og
þar með var hann kominn inn. Eins
átti hann það til að segja þegar ein-
hver hagaði sér illa eða var reiður:
,,Sá sem býr í steinhúsi ætti ekki að
vera að kasta gleri út um allt.“ Nú
þegar jólin eru að nálgast þá var allt
klárt. Steini byrjaði að vara okkur
systkinin við því að jólin væri í des-
ember strax í september. Hann vildi
hafa það á hreinu hvert okkar fengi
hvaða dag jóla og gamlárskvöld.
Hann ætlaði að vera hjá Lillu á að-
fangadag, Böbba á jóladag o.s.frv.
Svo þegar okkar dagur rann upp, þá
var Steini sóttur og hátíðin hófst,
því enginn var meiri stemmnings-
maður en Steini. Þegar við vorum
lítil og eftirvæntingin næstum
óbærileg eftir jólunum þá létum við
tímann líða með því að syngja og
spjalla saman. Eitt var það sem við
skildum aldrei – af hverju var Siggi
bæði í síðum buxum og sollabláum
kjól. Hvað var hann að gera í solla-
bláum kjól yfir buxunum? Þessari
spurningu var ekki svarað fyrr en
mörgum árum seinna. Hann sá ekki
ástæðu til þess að vola yfir því sem
ekki gat orðið, heldur gerði sér allt-
af tilefni til að gleðjast yfir líðandi
stund og vorkenna öllum hinum,
sem gátu það ekki, enda þurfti eng-
inn að vera í þykjustuleik í návist
hans, nema þeir endilega vildu.
Steini varð fimmtugur í febrúar
og þá var nú efnt til veislu. Salur
fenginn, mikið bakað og brasað, en
sjálfur sá hann um skemmtiatriðin.
Þetta var einn skemmtilegasti fagn-
aður sem við höfum átt saman.
Þarna tróðu þeir upp vinir Steina og
Steini sjálfur, svo reyndum við
systkinin líka að fá að troða upp, en
dagskráin var þéttsetin. Svo var
sungið ,,Á beran, á beran, við berj-
um börnin smá“ sem er uppáhalds-
lag okkar systkinanna. Steini var
eins og hann margminnti okkur á
langbesti bróðirinn og frændinn.
Hann svoleiðis bar af.
Aldrei var komið að tómum kof-
anum hjá Steina, hann hafði alltaf
svar á reiðum höndum.
Lífið er einhvern veginn svo
miklu tilkomuminna eftir að Steini
er farinn. Hann fór svo skyndilega
að það er næstum því eins og hann
hafi verið bímaður upp í geimskip,
kannski var hann það.
Að minnsta kosti hefði honum
fundist það flott skýring á því, að
hann sjálfur þyrfti að brjóta það
boðorð, að allt sé í réttri röð.
Guðríður Sólveig,
Sigrún Bára og Elín Þóra.
Það hefur gjarnan verið haft á
orði í móðurætt okkar systkinanna
að eina raunverulega dauðasyndin
sé að vera leiðinlegur. Alla aðra
galla og breyskleika er með öðrum
orðum hægt að fyrirgefa fólki með
tíð og tíma. En leiðinlegheit… þau
eru ófyrirgefanleg með öllu.
Þessi umdeilanlegi stórisannleik-
ur um mikilvægi kímnigáfunnar var
innrættur okkur systkinunum í
frumbernsku og hann kom strax
upp í hugann núna á dögunum þegar
heittelskaður móðurbróðir okkar,
Steingrímur Friðfinnsson, lést svip-
lega úr hjartaáfalli. Það var nefni-
lega samdóma álit allra að Steini
frændi væri langskemmtilegasta
manneskjan í ættinni. Hann bar af.
Eins og gull af eir. Í öllu tilliti.
Þessi eftirlætisfrændi allra í fjöl-
skyldunni bjó á æskuheimili okkar
systkinanna á Akureyri um langt
árabil og setti þá sterkan svip á bæ-
inn sem einn af þessum óviðjafnan-
legum karakterum, sem mála til-
veru fólks eftirminnilegum litum
með mögnuðum uppátækjum og
stórsniðugum ummælum.
Hann var brosmild og hugdjörf
hjartans hetja. Það var sama hvað
að steðjaði, því alltaf fann Steini
frændi björtu hliðarnar og gat létt
fólki lund með einhverjum sniðug-
heitum. En kappinn var líka hvers
manns hugljúfi og mátti aldrei neitt
aumt sjá eða heyra. Fyrstur til
geislandi fyndni, en líka fyrstur til
gætinna faðmlaga. Umhyggja fyrir
velferð annarra var honum í blóð
borin og hjartahlýjan eðlislæg.
Steini frændi tók misjöfnu hlut-
skipti sínu í lífinu með stóískri ró og
lagði meiri áherslu á að vera „kúl“
og njóta lífsins lystisemda til fulln-
ustu í stað þess að velta sér upp úr
smáatriðum eins og að vera fatlaður
til hugar og handar eftir veikindi og
slys á barnsaldri.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
En Steini frændi var ekki bara af-
bragð annarra hvað mannkosti
snerti, því hann var sömuleiðis
metnaðarfullt samkvæmisljón og
ætíð fyrstur til að bresta í söng og
gítarglamur með tilþrifum þegar
færi gafst. Hann var einnig mikill
kvennaljómi og hafði lítið fyrir því
að safna kringum sig aðdáendahópi
stórgáfaðra þokkadísa, sem nutu sín
hvergi betur en í félagsskap þessa
sjarmatrölls sem gat brætt hörð-
ustu steinhjörtu fyrirhafnarlaust.
Það verður að viðurkennast að við
systkinin söknum þess sárlega að
geta ekki lengur ógnað hrekkju-
svínunum í lífi okkar með því að
benda á glaðhlakkalegan tveggja
metra risa (sem aldrei gerði flugu
mein) við hlið okkar, og segja sak-
leysislega: „Ef þú hættir þessu ekki,
þá læt ég hann Steina frænda stíga
á þig!“
Af öllu framangreindu má það
ljóst vera að það er ekki nóg með að
þeir deyi ungir sem guðirnir elska,
heldur hefur líka sárvantað öflugt
samkvæmisljón í himnaríki... svona
rétt fyrir jólaballið. Einhvern sem
getur lamið taktinn og sungið eft-
irlætis Elvis-lagið sitt hástöfum með
mjaðmasveiflu fyrir englafjöld og
jesúbörn:
Well, it’s one for the money
Two for the show
Three to get ready
Now go, cat, go.
Friðfinnur Örn Hagalín,
Guðmundur Már Hagalín,
Halldóra Anna Hagalín,
Stefán Hrafn Hagalín.
Ég á alltaf eftir að minnast Steina
frænda sem mikils grínista. Hann
var góð eftirherma og sérstaklega
er mér minnisstætt þegar hann tók
Elvis. Ég kveð þennan besta frænda
minn hins vegar með uppáhalds
sálminum hans:
Vertu yfir og allt um kring
Með eilífri blessun þinni.
Sitji guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Salka Sól Styrmisdóttir.
Steingrímur Friðfinnsson föður-
bróðir minn var afskaplega eftir-
minnilegur maður. Hann var að eðl-
isfari hress og kátur enda
vinamargur. Ég man fyrst eftir
Steina frænda þegar ég heimsótti
höfuðstaðinn sem barn og gisti hjá
afa og ömmu. Síðar bjó hann lengi á
Akureyri hjá Sigrúnu Báru, systur
sinni, sem var hans stoð og stytta.
Þá dvaldi hann hjá okkur um tíma í
Mývatnssveit. Ég var orðin nógu
gömul til að átta mig á því að Steini
væri þroskaheftur þó að það hafi
ekkert dregið úr ánægju okkar með
félagsskapinn það sumarið enda var
Steini hvers manns hugljúfi.
Síðar fann ég stundum að hann
átti erfitt með að sætta sig við fötlun
sína og þær takmarkanir sem henni
fylgdu, einkum þegar litlu systkina-
börn hans uxu úr grasi. Hann lét
það þó engan veginn buga sig og
mér þótti hann iðulega ávaxta sínar
talentur vel. Þar er mér minnis-
stæðast hve gaman hann hafði af því
að spila á gítar og syngja. Gítar
Steina var nokkuð við aldur og
stundum falskur en Steini náði jafn-
an að töfra úr honum tónlist. Hann
hringdi þó iðulega í mig með sama
erindi: „Þetta er uppáhaldsfrændi
þinn,“ sagði hann. „Það þarf að stilla
gítarinn.“ Þegar gítarinn hljómaði
aftur rétt fengum við okkur kaffi-
sopa og síðan tók Steini lagið og
söng af krafti gamla og góða slagara
sem þeir Haukur og Elvis höfðu
gert fræga. Að Elvis ólöstuðum efa
ég stórlega að aðrir hafi flutt lagið
Blue Suede Shoes af jafnmikilli
sönggleði.
Síðasta sumar kom hann einn
daginn og aðstoðaði mig í garðvinnu.
Við tylltum okkur úti með gítar eftir
erfiðið og sungum um Önnu í Hlíð
og fleira fólk. Þetta var góður dagur
og við ætluðum við að endurtaka um
leið og veður leyfði á ný.
Af því verður ekki en ekki trúi ég
öðru en að hann spili nú á gítar á
himnum og syngi í hópi foreldra og
frændfólks. Ég vona bara að einhver
aðstoði hann við að stilla strengina.
Blessuð sé minning Steina frænda.
Adda Steina Björnsdóttir.
Það var alltaf gaman þegar Steini
frændi kom í heimsókn í Mývatns-
sveitina. Þessi fullorðni maður sem
kom í heimsókn gagngert til þess að
leika við krakka. Við tóku dagar þar
sem hellar voru skoðaðir, hjólað var
um sveitina og óleyst deilumál við
aðra stráka útkljáð.
Steini var sterkur en gerði ekki
flugu mein, – og allir vildu leika við
hann. Hann var reyndar of þungur
fyrir reiðhjólið, og minnisstæður er
dagur sem við eyddum í að gera við
sama framdekkið þrisvar sinnum. Í
minningunni var alltaf gott veður
þegar hann kom í heimsókn.
Steini var óaðskiljanlegur hluti af
stórfjölskyldunni sem bjó þá á
Snekkjuvogi 21 í Reykjavík, og þeg-
ar við fórum suður í heimsókn tók
hann oft á móti gestum, ávallt glað-
ur og hress í bragði.
Mörgum árum síðar þegar við
vorum flutt suður, búið var að selja
húsið á Snekkjuvogi og Steini flutt-
ur annað, rakst ég oft á hann á gangi
í miðbænum. Ég var gjarnan á leið í
eða úr skóla, hann var gegna ein-
hverjum erindum. Ytri aðstæður
höfðu breyst mikið frá því sem áður
var, en það sem hafði ekki breyst
var, hversu Steini var alltaf glaður
að hitta gamla vini. Hann var hægur
í viðmóti en átti alltaf hlýlegt bros til
að deila með öðrum. Minningin um
þetta bros mun hlýja okkur þó
Steina njóti ekki lengur við.
Halldór Björnsson.
Okkur langar að minnast vinar
okkar Steina eins og hann var kall-
aður með nokkrum orðum. Steini
var einstakur persónuleiki og þeir
sem kynntust honum gleyma honum
STEINGRÍMUR
FRIÐFINNSSON
Ástkær móðir okkar og tengdamóðir,
KRISTJANA SESSELJA EINARSDÓTTIR
fyrrum húsmóðir,
Stóra-Steinsvaði,
Hjaltastaðaþinghá,
er lést föstudaginn 13. desember, verður
jarðsungin frá Egilsstaðakirkju laugardaginn
21. desember kl. 13.30.
Jarðsett verður að Hjaltastað.
Blóm afþökkuð, en þeir, sem vilja minnast hinnar látnu, láti Sjúkrahúsið á
Egilsstöðum njóta þess.
Þóra Einarsdóttir,
Bjarni Einarsson, Henný Eiríksdóttir,
Einar Kr. Einarsson, Daldís Ingvarsdóttir,
Stefán H. Einarsson, Hildur Friðbergsdóttir,
Ástrún Einarsdóttir, Sigurður Jónsson,
Eysteinn Einarsson, Magnea H. Jónsdóttir,
Steinvör Einarsdóttir, Magnús Guðmundsson,
Sesselja Einarsdóttir, Baldur Guðlaugsson
og fjölskyldur.
Okkar ástkæra,
HINRIKA HALLDÓRSDÓTTIR,
Miðvangi 143,
Hafnarfirði,
er látin.
Sigurður Þórðarson,
Sigríður Sigurðardóttir, Bjarni Þór Gunnlaugsson,
Rannveig Sigurðardóttir, Björn Arnar Magnússon,
Birgir Sigurðsson, Svava Dröfn Bragadóttir,
Hinrika og Steinunn Bjarnadætur,
Sigurður Darri og Salvör Svanhvít Björnsbörn,
Sunna Dís Birgisdóttir.
Eiginmaður minn, faðir og tengdafaðir,
SVERRIR SIGFÚSSON,
lést á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu Hafnarfirði
þriðjudaginn 17. desember.
Sólveig Þórðardóttir,
Þórður Sverrisson, Hafrún Dóra Júlíusdóttir,
Ingibjörg G. Sverrisdóttir.
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi
og langafi,
KLEMENS SÆMUNDSSON,
Hólagötu 4,
Vogum,
verður jarðsunginn frá Kálfatjarnarkirkju laug-
ardaginn 21. desember kl. 14.00.
Guðrún Kristmannsdóttir
og aðrir aðstandendur.