Morgunblaðið - 24.02.2003, Blaðsíða 24

MINNINGAR
24 MÁNUDAGUR 24. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elskuleg móðir mín, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐNÝ MAGNÚSDÓTTIR,
Stykkishólmi,
lést á St. Fransiskusspítalanum í Stykkishólmi
fimmtudaginn 20. febrúar.
Útförin fer fram frá Stykkishólmskirkju laugar-
daginn 1. mars kl. 14.00.
Fanney Ingvarsdóttir, Jón Kr. Lárusson,
Ingvar G. Jónsson, Anna Svanlaugsdóttir,
Lárus Kr. Jónsson, Kristín Ragnarsdóttir,
Kristján S.F. Jónsson, Ósk Víðisdóttir
og barnabarnabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BORGHILDUR HJARTARDÓTTIR
veitingakona
frá Bjargi, Búðardal,
Kópavogsbraut 1a,
Kópavogi,
sem lést laugardaginn 15. febrúar, verður
jarðsungin frá Áskirkju þriðjudaginn 25. febrúar
kl. 13.30.
Elísabet Á. Ásgeirsdóttir,
Hilmar S. Ásgeirsson,
Huldís Ásgeirsdóttir, Geir Þórðarson,
barnabörn og langömmubörn.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og útför okkar ástkæra eiginmanns,
föður, tengdaföður, afa og langafa,
JÓNS STEFÁNS HANNESSONAR
Bollasmára 6,
Kópavogi.
Droplaug Benediktsdóttir,
Benedikt Jónsson, Fanney Friðriksdóttir,
Hannes Jónsson, Auður Gunnarsdóttir,
Kristjana Jónsdóttir, Stefán Ásgeirsson,
Andrea Jónsdóttir. Jóhannes Kolbeinsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Faðir okkar og tengdafaðir,
MAGNÚS GUÐMUNDSSON
kennari,
Droplaugarstöðum,
er látinn.
Hallgrímur Magnússon,
Vigdís Magnúsdóttir, Egill Már Guðmundsson.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda vináttu, samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs eigin-
manns míns, föður, tengdaföður, afa og langa-
fa,
BJÖRNS JÓNS ÞORGRÍMSSONAR,
Grund l,
Hofsósi.
Þökkum sérstaklega starfsfólki líknardeildar
Landspítalans í Kópavogi og heimahlynningar Krabbameinsfélagsins fyrir
framúrskarandi hjúkrun og umhyggju.
Guð blessi ykkur öll.
Guðbjörg Guðnadóttir,
Kristinn Björnsson, Edda Hjaltadóttir,
Gunnar Björnsson, Erla Bjargmundsdóttir,
Guðrún Björnsdóttir, Gunnar Magnússon,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝ Ragnhildur Val-gerður Johns-
dóttir fæddist í
Reykjavík 19. júní
1946. Hún andaðist á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
að kvöldi hinn 13.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristín Páls-
dóttir yngri, f. 1.12.
1913, d. 2.5. 1983, og
John S. Jónsson, f.
4.11. 1907, d. 6.2.
1962. Bræður henn-
ar eru Birgir Karel,
f. 13.12. 1938, og Sigurjón Pétur, f.
23.10. 1958.
Ragnhildur átti dóttur úr fyrra
og b) Kristín ferðamálafræðingur,
f. 13.12. 1975.
Ragnhildur ólst upp við Sundin í
Reykjavík, hún lauk meistaraprófi
í hárgreiðslu frá Iðnskólanum í
Reykjavík vorið 1969. Bjuggu þau
í Reykjavík og Mosfellsbæ fyrstu
árinn. Vorið 1976 fluttu þau á jörð-
ina Ingólfshvol í Ölfussi og stund-
uðu þar búskap. Ragnhildur var
með hágreiðslustofu á elliheim-
ilinu Ási í Hveragerði ásamt því að
sjá um mötuneyti Grunnskólans.
Árið 1991 fluttu þau í Sundahverf-
ið í Reykjavík. Síðustu árin var
hún með hárgreiðslustofu í Fann-
borg í Kópavogi.
Útför Ragnhildar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
sambandi, Karen
Kristjánsdóttur,
hjúkrunarfræðing, f.
15.1. 1965, gift Guð-
mundi Hafsteinssyni
vélfræðingi, f. 11.7.
1962, og eru börn
þeirra Hildur, f. 13.3.
1996, og Kristján, f.
11.6. 2002. Ragn-
hildur giftist 15.8.
1970 Sigurjóni Jóns-
syni Bláfeld búfæði-
kandídat, f. 3.3. 1939.
Börn þeirra eru: a)
John Snorri vélfræð-
ingur, f. 20.6. 1973,
kvæntur Jónínu Björnsdóttur
íþróttakennara, f. 4.12. 1974, og
eiga þau Höllu Karen, f. 2.1. 2000,
Elsku mamma.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Þessi erindi segja allt sem flýgur
gegnum huga mér nú þegar ég kveð
þig í síðasta sinn, mamma mín. Lífið
verður öðruvísi án þín.
Þeim sem önnuðust þig í erfiðum
veikindum færi ég mínar bestu
þakkir.
Bless, sjáumst síðar.
Þín
Karen.
Elsku mamma, ég sakna þín svo
mikið.
Hvernig er þetta eiginlega hægt,
að taka þig svona frá mér. Allar okk-
ar áætlanir, það sem við ætluðum að
gera saman. Öll löndin sem við áttum
eftir að skoða saman og ferðalögin
sem við vorum að skipuleggja. Við
vorum að bíða eftir að þér batnaði og
þér liði betur, en það gerðist ekki.
En núna er of seint að fara saman í
þessar ferðir.
Ég hef alltaf verið svo stolt af þér.
Þú varst svo glæsileg og útgeislunin
mikil hvar sem þú komst. Lífsgleðin
og jákvæðnin smituðu flest fólk í
kringum þig.
Þú ert hetjan mín. Þú sagðir alltaf
„allt gott“ ef þú varst spurð hvernig
þú hefðir það. Það var sama í gegn-
um hvaða veikindi þú varst að ganga.
Alltaf beistu á jaxlinn og brostir
framan í lífið. Það getur ekki talist
réttlátt að ein manneskja þurfi að
ganga í gegnum allt það sem þú
þurftir. En þú tókst á við hverja
þraut sem að bar, með ákveðni og já-
kvæðni.
Kraftaverk sumarsins var þegar
þér tókst að komast í brúðkaup
Johns og Jónínu. Þá lögðust allir á
eitt við að koma þér á fætur og norð-
ur yfir heiðar. En þetta hefði ekki
verið hægt nema af því þú varst svo
ákveðin í að komast. Það geislaði frá
þér í brúðkaupinu þótt krafturinn
væri ekki mikil. En þú varst ákveðin
í að þetta myndi verða góður dagur
og hann var það.
Umhyggja þín fyrir okkur systk-
inunum var óendanleg. Það var ekki
farið út fyrir bæjarmörkin án þess að
við værum minnt á að fara varlega
og passa okkur. Oft ranghvolfdi ég í
mér augunum og sagði „já, já“. En
ég veit að þetta var sagt eingöngu
vegna umhyggju og ástar þinnar á
okkur systkinunum. Ósjaldan var
farið yfir bíla vinanna áður en lagt
var úr hlaði og gáð hvort bíllinn væri
ekki örugglega á negldum dekkjum.
Það voru óskrifuð lög að tilkynna
sig til þín, þegar lengri ferðir voru
farnar, svo að þú gætir sofið rótt, án
áhyggna af okkur. Þessari skyldu
gegndi ég með mikilli gleði, enda
þurfti ég ávallt að segja þér frá því
sem hafði gerst. Eitt skipti er eft-
irminnilegra en annað, þar sem þessi
regla kom sér vel. En það var þegar
ég og John bróðir ásamt Jónínu og
Ingibjörgu vinkonu minni ákváðum
að ganga yfir Fimmvörðuháls í jan-
úar. En ekki vildi betur til en svo að
við misstum af fari úr Básum og út á
veg. Þá var ekki annað að gera en
ganga þann spöl. Sóttist ferðin illa
vegna ásigkomulagsins sem ég var í.
En John hafði gefið þér ströng fyr-
irmæli um að hafa ekki áhyggjur
fyrr en mjög seint þá um kvöldið.
Allan tímann í kuldanum og myrkr-
inu, báðum við í hljóði að þú myndir
hunsa þessi fyrirmæli og fara að at-
huga með okkur. Viti menn, þegar ég
hreinlega gat ekki tekið eitt skref í
viðbót barst hjálpin.
Þegar ég bjó í Bandaríkjunum töl-
uðum við saman svo til annan hvern
dag. Þú komst og heimsóttir mig
tvisvar yfir árið. Þetta gerði það að
verkum að mér fannst þú aldrei
langt undan og ekki örlaði á
heimþrá. Hér heima vorum við mjög
nánar og þegar þú varst á spítalan-
um reyndi ég að hitta þig á hverjum
degi. Þetta eru mikil og erfið um-
skipti að geta ekki séð eða hitt þig,
mamma mín, þegar ég vil.
Síðasta baráttan var þér og okkur
öllum ofviða. Þegar við fengum
fregnirnar, dagana fyrir jól, að ekki
væri hægt að gera meira fyrir þig,
var eins og einhver hefði slitið úr
mér hjartað. Jólin einkenndust af
þessum fréttum en þú gerðir eins
gott úr öllu og hægt var. Þetta voru
jólin okkar, þó svo að stöðugt hafi
verkirnir og máttleysið ásótt þig.
Fljótlega eftir áramót fékstu pláss á
líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi, þar sem einvala starfslið hafði
það að markmiði að láta þér líða sem
best. En baráttan sem við vissum að
við mundum tapa var senn á enda.
Ég á eftir að sakna þín um ókomna
framtíð og allt til dauðadags.
Mamma, mér þykir svo óendan-
lega vænt um þig.
Þín litla,
Kristín.
Í dag verður tengdamóðir mín til
moldar borin.
Oft hefur mér fundist lífið órétt-
látt en líklega aldrei eins og nú. Það
að þú skyldir þurfa að yfirgefa okkur
svona fljótt óraði okkur Karen ekki
fyrir þegar við hringdum í þig
snemma í júní s.l. til að tilkynna þér
að þú hefðir eignast nýtt barnabarn,
stóran strák sem þú varst svo hreyk-
in af. En ykkar kynni urðu því miður
ekki löng.
Ég man eftir okkar fyrstu fund-
um, en það hefur verið einhverjum
vikum eftir að ég fór að gera hosur
mínar grænar fyrir Karenu, elstu
dóttur þinni. Ég læddist á litlu gráu
drossíunni minni heim að Ingólfs-
hvoli með stóran hnút í maganum og
hugsaði um hvernig ég gæti forðast
að verða mér til skammar, og þar
með að missa heimasætuna. Ekki
bætti úr skák að þú áttir grimman
(að vísu ekki stóran) hund sem urr-
aði illúðlega að mér þegar ég knúði
dyra. En ótti minn var ástæðulaus,
þú og Sigurjón tókuð mér strax opn-
um örmum og heim til ykkar hefur
ætíð verið gott að koma. Glæsileik-
ann barstu með þér og við frekari
kynni leyndi sér ekki að þar fór kona
með skoðanir á hlutunum og lá ekki á
þeim. Ég hafði stundum gaman af
því að ræða við þig um pólitík, ekki
það að ég hefði nokkurt vit á þeirri
tík en í þeim samræðum var ég
„rauður“ en þú „blá“, svo einfalt var
það. En í gegnum tíðina hefur margt
ræst af því sem þú sagðir um hina
ýmsu hluti og þau ráð sem þú gafst
okkur Karen hafa orðið okkur til
heilla. Þú horfðir alltaf til framtíðar.
Þegar þið selduð Ingólfshvolinn og
fluttuð á mölina, þá hélduð þið eftir
hluta af jörðinni og þar ræktuðuð þið
skóg og skjólbelti sem skyldi nýtast í
framtíðinni. Þú hafðir græna fingur
og yndi af að rækta enda var garð-
skálinn hjá þér í Sæviðarsundinu
fullur af alls konar gróðri sem ég
kunni engin skil á og innan um hann
flugu feitar og sællegar hunangs-
flugur sem þú bannaðir öllum að
stugga við – þær höfðu hlutverki að
gegna. Ég hafði oft gaman af því
mikla áliti sem þú hafðir á mér þegar
kom að því að laga eitthvað, það var
bókstaflega ekki til sá hlutur í heim-
inum sem ég átti ekki að geta lag-
fært. Og þótt ég léti það kannski
ekki uppi, þá kitlaði þetta mig dálítið
þannig að maður reyndi að standa
undir væntingum þegar á reyndi.
Þegar við Karen létum svo loksins
verða af því að gifta okkur, þá man
ég kannski ekki mest eftir athöfninni
sjálfri, heldur hvað þú varst orðin
ókyrr í sætinu þínu á fremsta bekk,
því að brúðurin lét ekki sjá sig á rétt-
um tíma. Ég sat sem meitlaður í
grjót uppi við altarið og reyndi að
bera mig karlmannlega, en þér var
líklega farið að líða eins og mér forð-
um í heimkeyrslunni heim að Ing-
ólfshvoli. Allt fór þó vel að lokum og
oft rifjuðum við þetta atvik upp og
höfðum gaman af. Nú röskum tíu ár-
um seinna kem ég aftur í þessa sömu
kirkju og nú, kæra tengdamamma,
til að fylgja þér síðasta spölinn á
þessari jörð. Hildur mín, elsta
barnabarnið þitt, saknar þín en
Kristján litli skilur ekki ranglæti
þessa heims og það er sárt til þess að
hugsa að hann fái aldrei að kynnast
þér. Minningin um þig mun lifa.
Elsku Sigurjón, Karen, Kristín,
John og aðrir aðstandendur, megi
guð styrkja ykkur í sorginni.
Þinn tengdasonur
Guðmundur.
Látin er langt fyrir aldur fram
elskuleg tengdamóðir mín. Þó að vit-
að hefði verið í hvað stefndi er dauð-
inn alltaf jafn sár og óskiljanlegur.
Síðasta árið hafði verið henni mjög
erfitt, og sárt fyrir þá sem nærri
henni stóðu að sjá hvernig smám
saman dró af henni. En hún var hetja
og barðist allt til síðasta dags.
Ragnhildur var mjög glæsileg
kona og ákveðin. Allt sem hún tók
sér fyrir hendur það gerði hún vel.
Það var yndisleg stund sem við
áttum saman öll fjölskyldan, ásamt
fleirum, síðasta sumar þegar við
John Snorri giftum okkur, og hún
stóð sig eins og hetja þó að hún hafi
verið mjög veik, og glæsileg var hún.
En áfallið kom rétt fyrir jól, bar-
áttan var vonlaus.
Við fórum suður og áttum jólin
þar með fjölskyldunni.
Það verður tómlegt að koma í Sæ-
viðarsundið, en við eigum minning-
arnar til að ylja okkur við.
Elsku Sigurjón, Karen, John
Snorri og Kristín, ykkar missir er
mikill.
Elsku Ragnhildur, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig.
Jónína.
RAGNHILDUR VALGERÐUR
JOHNSDÓTTIR