Morgunblaðið - 24.03.2003, Blaðsíða 20

MINNINGAR
20 MÁNUDAGUR 24. MARS 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigríður Hans-dóttir fæddist 6.
júlí 1916 á Suður-
eyri við Súganda-
fjörð. Hún lést í
Seljahlíð í Reykjavík
17. mars síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Hans Krist-
jánsson frá
Suðureyri, f. 22.5.
1891, d. 1.8. 1952,
framkvæmdastjóri,
stofnandi Sjóklæða-
gerðarinnar hf. og
Gólfteppagerðarinn-
ar hf., sonur Krist-
jáns Albertssonar og Guðrúnar
Þórðardóttur frá Suðureyri og
María Helga Guðmundsdóttir frá
Gelti við Súgandafjörð, f. 19.4.
1889, d. 12.12. 1937, dóttir Guð-
mundar Ásgrímssonar og Guð-
rúnar Ólafsdóttur. Fjölskyldan
flutti til Reykjavíkur árið 1925.
Systkini Sigríðar voru Guðmund-
ur, f. 1914, d. 1914, Kristjana
Guðrún, f. 1915, d. 1922, Guð-
mundur, f. 1920, d. 1989, Þórdís
Jóhanna, f. 1918, d. 1984, Krist-
ján Ragnar, f. 1926, d. 1958, og
Hans Helgi, f. 1928, d. 1962. Sig-
ríður vann við ýmis skrifstofu-
og verslunarstörf um árabil.
Sigríður giftist Siggeiri Vil-
hjálmssyni, stórkaupmanni í
Reykjavík, 30.4. 1949, og bjuggu
þau lengst af á
Austurbrún 39 í
Reykjavík. Börn
Siggeirs og Sigríðar
eru: 1) Hanna
María, lyfsali í Vest-
mannaeyjum, f. 6.8.
1950, gift Erlendi
Jónssyni prófessor.
Börn þeirra eru Jón
Helgi nemi, f. 28.2.
1982, og Guðbergur
Geir nemi, f. 22.3.
1986. 2) Vilhjálmur
Geir viðskiptafræð-
ingur, f. 8.9. 1951,
kvæntur Kristínu
Guðmundsdóttur, tölvukennara.
Börn þeirra eru Siggeir tölvun-
arfræðingur, f. 4.12. 1975, unn-
usta Arna Guðrún Jónsdóttir,
Sesselja Guðmunda nemi, f. 30.6.
1985, og Melkorka Þöll, f. 17.12.
1990. 3) Jóna hjúkrunarfræðing-
ur, f. 10.6. 1953, gift Þórólfi Þór-
lindssyni prófessor. Börn þeirra
eru Þórlindur Rúnar nemi, f.
24.2. 1982, og Sigríður Þóra, f.
2.5. 1989. 4) Siggeir rafeinda-
virki, f. 30.9. 1959, kvæntur Auði
Þórhallsdóttur kennara. Börn
þeirra eru Sigríður Rún nemi, f.
15.9. 1985, Þórhallur, f. 4.3.
1987, og Vilhjálmur, f. 4.5. 1991.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Áskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Úti gnauðar vindurinn og í fjöl-
miðlum glymja fréttir af stríðsátök-
um úti í heimi. Í rökkvuðu herbergi
dvalarheimilis úti í bæ heyr öldruð
kona sitt hinsta stríð, þögul, án sjá-
anlegs hugboðs um það sem er að
gerast í kringum hana, hvort sem
það er í næsta umhverfi eða í fjar-
lægum löndum. Yfir svip hennar
hvílir ró og friður, hún er held ég
nokkuð sátt við hlutskipti sitt í líf-
inu og ævikvöld. Mig minnir að hún
hafi á einhverju stórafmæli sagt að
hún hafi átt góða ævi, ég held að það
sé rétt, enda er hver sinnar gæfu
smiður.
Ég hitti Sigríði Hansdóttur, síðar
tengdamóður mína, í fyrsta skipti í
sumarbústað þeirra hjóna við
Elliðavatn, einhvern tímann síð-
sumars í upphafi níunda áratugar
síðustu aldar. Hún birtist í dyra-
gættinni klædd útivistarfötum sinn-
ar kynslóðar, gúmmístígvélum,
ljósri kápu sem fór henni vel og
slæðu, með kartöflufötu í annarri
hendi, heilsaði prúðmannlega, setti
eldivið á arininn og tók að bera fram
kaffi í rósóttu bollastelli og nýbak-
aðar pönnukökur með strásykri.
Seinna átti ég eftir að kynnast
mannkostum Sigríðar enn betur við
yfir tuttugu ára samskipti. Hún
lagði sig fram við að annast heimili
sitt af stökum myndarskap, án þess
þó að maður fyndi fyrir því að hún
hefði sérstaklega fyrir því, svo yf-
irlætislaus og látlaus var hún í öllu
fasi. Þótt hún hafi misst móður sína
ung að árum bar hún með sér að
hafa komið frá stóru vel efnuðu
heimili, þar sem gamlar hefðir voru
hafðar í heiðri um verklag og fram-
komu. Heimili þeirra hjóna bar
vitni um góðan smekk en samt hóf-
semi og nýtni, og Sigríður lagði
mikið upp úr því að vera alltaf
smekkleg til fara. Það var eins og
öll föt færu henni vel, svo glæsilega
bar hún sig og tignarlega. Aldrei
heyrði maður Sigríði tala illa um
annað fólk né skeyta skapi sínu á
öðrum.
Sigríður hafði yndi af börnum og
mikið lag á þeim. Það var í ófá skipti
sem hún tók umyrðalaust að sér að
passa strákana okkar, þótt fyrir-
ferðarmiklir væru, eina kvöldstund,
eða jafnvel dögum eða vikum sam-
an, kenndi þeim að spila eða las fyr-
ir þá. Hún tók á móti okkur opnum
örmum, með heimabökuðu meðlæti
og hún eldaði besta te sem ég hef
nokkru sinni fengið, sterkt og ilm-
andi. Alltaf stóð gamla barnaher-
bergi dætranna opið þegar við kom-
um úr Hólminum og þurftum að
sinna erindum í bænum. Einnig var
það sérstök ánægja að njóta sam-
vista við þau hjónin á heimilum okk-
ar í Stykkishólmi og Vestmannaeyj-
um.
Sigríður var mjög ættrækin og
þekkti ætt sína vel. Hún gekkst fyr-
ir einu minnisstæðu stóru ættar-
móti fjölskyldu sinnar frá Súganda-
firði, og öðrum minni síðar. Þannig
hélt hún fjölskyldu sinni saman og
stuðlaði að sjálfsímynd yngra fólks-
ins og virðingu fyrir gömlum og
góðum siðum. Hún hafði alltaf náin
samskipti við og fylgdist vel með
velferð sinna nánustu ættingja,
einkum systkina og systkinabarna.
Sigríður lifði alla sína hjúskapar-
tíð í hamingjusömu hjónabandi, á
milli þeirra hjóna ríkti mikill sam-
hljómur og gagnkvæm virðing. Hún
var elst þeirra systkina sinna sem
komust á legg, en kveður þennan
heim síðust. Síðustu árin hafði hún
oft orð á því hversu mjög hún sakn-
aði nánustu vina sinna og ætt-
menna. Hún er áreiðanlega fegin
því að vera aftur komin í faðm eig-
inmanns síns og í hóp systkina
sinna. Við fjölskyldan kveðjum
hana með söknuði og virðingu. Megi
hún hvíla í friði.
Erlendur.
Mig langar með örfáum orðum að
minnast tengdamóður minnar, Sig-
ríðar Hansdóttur, sem lést 17. mars
sl., 86 ára að aldri.
Á þessari stundu reikar hugur
minn til baka til þess tíma þegar ég
hitti í fyrsta sinn Siggu Hans, eins
og hún var stundum nefnd. Það var
haustið 1974 sem við sáum hvor
aðra fyrst, en ég og Vilhjálmur, son-
ur Siggu, höfðum þekkst um tíma.
Ég var boðin fyrirvaralaust í há-
degismat á sunnudegi heim til til-
vonandi tengdaforelda minna.
Sigga tók á móti mér brosandi.
Handtak hennar var hlýlegt og hún
kom mér fyrir sjónir sem elskuleg
og þægileg kona. Hún var vel til
fara, klædd í fjólubláan kjól, sem ég
frétti seinna að væri uppáhalds lit-
urinn hennar. Maturinn var góður
eins og ávallt hjá þeim Siggu og
Siggeiri og framreiddur með falleg-
um borðbúnaði, sem þau notuðu
ávallt þegar matarboð voru hjá
þeim.
Það sem vakti athygli mína á
heimilinu voru hin fallegu málverk
eftir íslensku meistarana og út-
saumaðar myndir eftir Siggu. Hún
hafði yndi af allskonar saumaskap
og hannyrðum og útsaumaðar
myndir skreyttu fallega heimilið
þeirra Siggeirs. Hún átti síðar eftir
að sauma ýmiss konar fatnað á
barnabörnin af miklum myndar-
skap. Hið milda skap hennar kom
sér vel, þegar hin ærslafullu barna-
börn hennar dvöldu á Austurbrún-
inni. Sigga gaf sér gjarnan tíma til
að sinna barnabörnunum og spilaði
við þau á spil og kenndi þeim að
leggja tveggja spila kapla sem hún
hafði lært ung að árum. Ég minnist
líka þeirra orða hennar, að fólk væri
varla selskapshæft sem ekki kynni
að grípa í spil. Til fjölda ára spilaði
hún í „bridgeklúbb“ við vinkonur
sínar. Hún var félagslynd og hafði
gaman af að hitta ættingja sína og
vini. Á slíkum stundum hafði hún
ánægju af því að rifja upp minn-
ingar frá því að hún var stelpa á
Súgandafirði og frá ferðalögum
þeirra Siggeirs til útlanda.
Oft var farið í sumarbústaðinn
við Elliðavatn, þar sem fjölskyldan
dvaldi á sumrin á árum áður, en
þess sem ég minnist þaðan er m.a.
að þar sýndi hún mikla natni við
ræktun jarðarberja. Á haustin tíndi
hún rifsber og var árlegur viðburð-
ur að fá sultukrukku frá Siggu. Mér
er minnisstætt atvik frá því í sum-
arbústaðnum, þegar stórfjölskyld-
an var komin þar saman á sólríkum
degi og ég hafði orðið viðskila við
fólkið, að Sigga sagði mér að allir
væru úti í Portofino. Ég hafði ekki
hugmynd um hvað hún var að tala
um, en komst svo fljótlega að því að
Portofino var sérbyggð sólbaðsað-
staða í sumarbústaðarlandinu, sem
fékk nafn af einum af þeim stöðum
sem þau Sigga og Siggeir ferðuðust
til á Ítalíu. Í gegnum árin átti ég
eftir að kynnast fleiri slíkum
skemmtilegum nafngiftum á hlutum
og atburðum.
Börnin okkar þakka henni ljúfar
og góðar minningar. Með þessum
orðum kveð ég tengdamóður mína.
Kristín Guðmundsdóttir.
Sigríður Hansdóttir var heil-
steypt og stefnuföst kona sem
byggði lífsviðhorf sitt og framgöngu
á nokkrum grundvallarhugmyndum
sem hún vék ógjarnan frá. Viðhorf
hennar minntu meira á speki fyrri
tíma en rótleysi nútímans.
Við fyrstu kynni var það einkum
jafnlyndi Sigríðar og rósemi sem
vakti athygli. Hún var ekki mikið
fyrir það að æsa sig út af smáat-
riðum. Hún sagði mér að hún furð-
aði sig alltaf jafn mikið á því hvað
fólk gæti æst sig yfir hlutum sem
engu máli skiptu. Hún taldi sjálf að
þessu vandasama lífi væri betur lif-
að ef menn temdu sér að hafa stjórn
á skapi sínu og gera greinarmun á
aðalatriðum og aukaatriðum. Þegar
henni þóttu hinsvegar málefnin af-
skiptaverð tók hún afstöðu á afger-
andi hátt og gat þá oft verið afar
föst fyrir ef því var að skipta.
Mannleg reisn var eitt þeirra
grundvallarverðmæta sem Sigríður
taldi að bæri að virða. Henni fannst
jafn mikilvægt að bera sig vel og
það að sýna öðrum virðingu hvað
sem á gekk. Hún sá ekki mikinn til-
gang í því að kvarta þó eitthvað
bjátaði á. Í hennar augum skipti það
einmitt mestu máli að bera sig vel
þegar erfiðleikar steðjuðu að.
Sigríður hafði gaman af því ræða
við fólk sem hafði aðrar skoðanir á
mönnum og málefnum en hún sjálf.
Hún virti skoðanir annarra þó þær
færu ekki saman við hennar eigin.
Hún reyndi aldrei að þvinga eigin
skoðunum uppá neinn, predikaði
ekki né dæmdi. Ég minnist þessi
ekki að hafa heyrt hana hallmæla
nokkrum manni.
Annars var Sigríður ekki mikið
fyrir það að útlista lífsviðhorf sín.
Hún var meira fyrir að láta verk-
in tala. Í þeim birtist innrætið best
að hennar dómi. Verk þín og vinnu-
brögð eru órjúfanlegur hluti af þér
sjálfum. Vel unnið verk eflir sjálfið
á sama hátt og illa unnið verk veikir
sjálfið og grefur undan sjálfvirð-
ingu. Sjálf lét Sigríður lítið yfir sér
en hafði öruggt vald á þeim við-
fangsefnum sem hún lét sig varða.
Hún var fjölhæf kona og það var
eins og allt léki í höndum hennar.
Ég undraðist oft mikil afköst þess-
arar hæglátu konu sem aldrei lá
neitt á að því er virtist. Hún gaf sér
jafnan góðan tíma til að hugsa og
skipuleggja allt sem hún tók sér
fyrir hendur. Öll þau verk sem hún
tókst á hendur stundaði hún af
skyldurækni og vandvirkni sem
aldrei skeikaði. Það gilti einu hvort
verkin voru stór eða smá, öll voru
þau unnin af sömu fagmennskunni.
Hún gerði hvert starf virðulegt sem
hún tók sér fyrir hendur.
Sigríður var alla tíð mikill lestr-
arhestur og las heil ósköp af bókum.
Sjálf sagðist hún vera alæta á
bækur og hafa jafngaman af því að
lesa góðar glæpasögur og bók-
menntaverk. Hún hafði líka mikinn
áhuga á kvikmyndum og setti sig
aldrei úr færi að horfa á góða kvik-
mynd. Þá fannst henni afar gaman
að spila einkum brids. Mér er sagt
að þeim sem best þekktu til að hún
hafi verið góður bridspilari.
Sigríður tilheyrði kynslóð sem
hefur lifað miklar breytingar á
þjóðfélagsháttum og hugsunar-
hætti. Hún tók nýjungum með opn-
um huga og átti auðvelt með að að-
lagast breyttum aðstæðum. En hún
gerði það alltaf á eigin forsendum.
Aðlögunarhæfni hennar byggðist
alla tíð á óhagganlegri stefnufestu
sem gerði henni fært að takast á við
ný verkefni, nýjar lífsskoðanir og
breyttan hugsunarhátt án þess að
glata þeim viðhorfum og því verð-
mætamati sem hún hafði ung tamið
sér.
Hún var alltaf sjálfri sér sam-
kvæm, grandvör og hreinlynd. Hún
bjó yfir fjölþættri reynslu og djúpri
skoðun á lífinu sem hún var ekkert
að flíka hversdagslega. Mér fannst
hún vera vitur kona sem átti alltaf
nóg af hreinni hugsun, æðruleysi og
þeirri sálarró sem hlotnast aðeins
góðu fólki.
Þórólfur Þórlindsson.
Í sorg og söknuði en jafnframt
með miklu þakklæti langar mig að
minnast elskulegrar tengdamóður
minnar.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Sigga tók ung við heimili föður
síns þegar móðir hennar dó á besta
aldri. Þá átti hún fjögur yngri
systkini á lífi sem þurfti að annast
og faðir hennar var mikill athafna-
maður svo í ýmsu hefur verið að
snúast. Ég er viss um að hugur
hennar stefndi til frekara náms en
aðstæður voru þannig að ekki var til
að tala um. Hún rifjaði ósjaldan upp
þá dýrmætu tíma sem hún átti í pí-
anó- og tungumálanámi.
Þegar hún giftist Siggeiri sínum
varð heimilið og börnin líf hennar
og yndi. Henni fannst það vera for-
réttindi sín að fá að fara með eig-
inmanninum í viðskiptaferðir og
þær ferðir voru henni ógleymanleg-
ar. Þar var hún heimskona og kom
öllum á óvart með góðri enskukunn-
áttu sem ekki var svo algeng á þess-
um árum.
Sigga var mikil hannyrðakona og
var saumaskapur aðaláhugamálið.
Útsaumur var í uppáhaldi og ekki
bara að sauma myndir, heldur fór
mikill tími hjá henni í að velja sam-
an réttu litina. Einnig saumaði hún
glæsilega samkvæmiskjóla sem hún
notaði á Borginni í gamla daga og
handbragðið var eins og gerist hjá
fínustu kjólameisturum.
Við vorum svo heppnar að vera
báðar frá Súgandafirði og áttum
þar okkar æskuár. Við gátum
spjallað saman um fjörðinn okkar
og fólkið þaðan. Við Siggeir gleym-
um aldrei þegar hún heimsótti okk-
ur í sumarbústaðinn í Selárdal en
þá hafði hún ekki komið í fjörðinn
sinn í áratugi. Hún þekkti hvern
blett og hvert hús með nafni og rifj-
aði upp æskuárin með blik í auga.
Hún var alla tíð afar stolt af upp-
runa sínum og sjaldan hef ég hitt
meiri Súgfirðing.
Fjögur ár eru síðan tengdapabbi
lést og samrýndari hjónum hef ég
aldrei kynnst. Þessi ár voru Siggu
erfið og fannst henni ósanngjarnt
að hjón fengju ekki að fara saman.
Söknuður hennar var mikill og nú
veit ég að hamingjudagar ríkja hjá
þeim í himnaríki.
Elsku tengdamamma, þakka þér
samfylgdina og allan þann stuðning
sem þú hefur veitt okkur Siggeiri
og börnunum. Blessuð sé minning
þín.
Þín tengdadóttir,
Auður Þórhallsdóttir.
Elsku amma mín, þá er komið að
kveðjustund.
Þú varst orðin þreytt en alltaf
barðist hjartað þitt og hvíldin hefur
verið þér kærkomin. Það er erfitt að
kveðja ástvin en á þeim tímamótum
rifjar maður upp ótal minningar.
Ég er þakklát fyrir minningar um
góða ömmu sem ég get yljað mér á.
Þú varst alltaf dugleg að segja
okkur barnabörnunum sögur frá
því þegar þú varst yngri. Sögur af
hjólaferðum á malarveginum til
Þingvalla, sundferðum í sjónum í
Skerjafirðinum og ferðum þínum
um víða veröld með afa og fleirum.
En oftast sagðir þú mér söguna frá
því þegar þú kynntist afa. Þegar
vinkona þín hringdi í þig á jóladag
og sagði í símann „komdu og borð-
aðu rjúpu hjá mér, ég er búin að
finna rétta manninn handa þér“.
Það gekk eftir og hálfu ári seinna
voruð þið hamingjusamlega gift.
Þegar þið afi áttuð heima á Aust-
urbrúninni vissi maður að þú ættir
kóngabrjóstsykur uppi í skáp í her-
berginu þínu, þar voru veggir þakt-
ir útsaumuðum myndum eftir þig.
Þú geymdir molana í gamalli Mach-
intosh’s-dós og sagðir að maður
ætti að sjúga molann, ekki bryðja.
Oft þurfti ekki mikið til að gleðja
þig og skemmtilegast var að koma
með ís til þín í heimsókn. Þér fannst
hann svo góður og sagðir alltaf „ég
er eins og börnin, mér finnst ísinn
alltaf góður“.
Þú kenndir mér að spila Gamla
Nóa á fallega píanóið þitt sem var í
stofunni á Austurbrúninni. Það
stendur nú virðulega í stofunni
heima, ekki bara sem minning um
foreldra þína heldur líka sem minn-
ing um þig.
Elsku amma mín, núna ertu loks-
ins aftur með afa, það þráðir þú síð-
ustu ár. Hann er búinn að bíða eftir
þér, gera allt tilbúið og ég held að
hann hafi tekið á móti þér með upp-
dekkað borð, sunnudagssteikina og
hann í jakkafötum með hatt og staf í
hendi. Nú eruð þið tvö saman á
himnum, með systkinum ykkar, for-
eldrum og samferðafólki.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson.)
Elsku fjölskylda, megi góður Guð
styrkja okkur í sorginni, eftir lifir
minningin um Siggu ömmu, ömmu
með sterkt og gott hjarta.
Elsku amma, blessuð sé minning
þín.
Þín nafna og barnabarn,
Sigríður Rún Siggeirsdóttir.
Brids, lax, SÍBS-kubbar, rjómaís
og gamlir fimmeyringar.
Æ, amma ég er eiginlega ekki bú-
inn að ná því að þú sért farin.
Mig langar ekkert að vera eftir
hérna. Ég vil vera hjá mömmu. Nú
fer ég að gráta. Mamma farin í út-
réttingar og ég skilinn eftir hjá
ömmu og afa. Bíddu við, hvað er nú
þetta? Fimmeyringar. Hvað á ég
eiginlega að gera við dós fulla af
fimmeyringum? Bíddu, þetta er nú
svolítið skemmtilegt, svona mikið af
einhverju. Þetta er svolítið
skemmtilegur leikur. Já, já… Kem-
ur mamma nokkuð í bráð? Þegar ég
var orðinn nokkrum árum eldri
fórstu að kenna mér brids. Fyrst
lærði ég tveggja manna sem við tvö
spiluðum alltaf saman og alltaf vild-
irðu spila. Svo færðum við okkur að-
eins lengra, í þriggja manna brids,
og þá var afi kominn í spilið. Og
þegar einhver kom í heimsókn til
okkar var stundum gripið í fjögurra
manna brids. Þá var líf í tuskunum.
Svo fluttuð þið upp í Seljahlíð og
ég reyndi að koma eins oft og ég
SIGRÍÐUR
HANSDÓTTIR