Morgunblaðið - 11.05.2003, Síða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 11. MAÍ 2003 45
Elsku Grétar.
Nú þegar stundin er
komin þá sest ég niður
og skrifa þér mína
hinstu kveðju.
Ekki þarf ég að kafa
djúpt til að minnast þín og þeirra
stunda sem mér eru svo kærar. Þú
varst og verður alltaf stór þáttur í
mínu lífi. Að minnast þín sem
tengdaföður, föður og afa er ekki
nóg því þú varst mér svo góður vin-
ur og félagi. Það sem þú gafst mér
tekur enginn frá mér en það er
minningin um stórmenni. Ég minn-
ist hógværðar þinnar og lítillætis,
góðvildar og umhyggju. Ég er betri
maður af því að hafa kynnst þér.
Fátækleg orð mín geta ekki lýst
því hvað sorg mín er djúp og sökn-
uður mikill. Elsku Grétar ég veit að
nú hefur þú fundið friðinn og að þú
munt vaka yfir okkur þangað til við
hittumst á ný.
Þó kveðji vinur einn og einn
og aðrir týnist mér,
ég á þann vin, sem ekki bregst
og aldrei burtu fer.
Þó styttist dagur, daprist ljós
og dimmi meir og meir,
ég þekki ljós, sem logar skært,
það ljós, sem aldrei deyr.
Þótt hverfi árin, líði líf,
við líkam skilji önd,
ég veit, að yfir dauðans djúp
mig Drottins leiðir hönd.
Í gegnum líf, í gegnum hel
er Guð mitt skjól og hlíf,
þótt bregðist, glatist annað allt,
hann er mitt sanna líf.
(Margrét Jónsdóttir.)
Ég minnist þín með hlýhug í
hjarta.
Þinn tengdasonur
Kristján Egill Halldórsson.
Elsku afi.
Það er okkur mikill missir að þú
sért farinn. Vegna langvarandi veik-
inda þinna er svo langt síðan við
höfum fengið að njóta samveru-
stunda með þér eins og þegar við
vorum börn. Við eigum margar
minningar úr Bjarmalandinu þar
sem við lékum okkur ófáar stund-
irnar og af Þingvöllum í mokveiði.
Við veiddum nú lítið annað en murt-
ur en þeim var svo skellt á grillið í
dagslok og borðaðar með bestu list.
Við munum eftir því þegar þú varst
að stríða okkur með því að kveikja á
kveikjaranum rétt fyrir framan and-
litið á okkur og þykjast vera að taka
mynd. Okkur fannst það svo
skemmtilegt. Elsku afi, þú varst
alltaf svo tignarlegur og flottur og
við bárum alltaf mikla virðingu fyrir
þér. Þessar fallegu og góðu minn-
ingar um yndislegan mann gleymast
aldrei.
Elsku amma, við vitum að það er
þér mikill missir að horfa á eftir lífs-
förunauti þínum og biðjum við Guð
að styrkja þig í sorginni. Okkar
innilegustu samúðarkveðjur,
Grétar, Pálmi og Fjóla.
Elsku afi Gressi.
Það er svo gaman að rifja upp all-
ar þær góðu minningar sem við
systurnar eigum með þér og ömmu
Sissu. Þær eru ótal margar.
Í sumarbústaðinum ykkar á Þing-
völlum þegar við og þú færðum
ömmu morgunmat í rúmið. Þú hugs-
aðir alltaf svo vel um ömmu.
Við að hjálpa þér að flagga í sveit-
inni og allar göngu- og veiðiferð-
irnar í kvöldkyrrðinni. Þegar við
GRÉTAR
ÁRNASON
✝ Grétar Árnasonfæddist í Reykja-
vík 12. nóvember
1926. Hann lést á
Landspítalanum á
Landakoti 27. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Fossvogskirkju 5.
maí.
vorum að skoða gjárn-
ar á Þingvöllum og þú
hélst svo fast í hend-
urnar á okkur því þú
vildir ekki að við fær-
um of nærri. Manstu
þegar þú settist á
prumpublöðruna og
hún sprakk.
Svona gætum við
haldið endalaust
áfram. Við erum svo
heppnar að eiga góðar
minningar um góðan
afa, þær munum við
varðveita í hugum okk-
ar alla tíð.
Elsku amma Sissa, við skulum
hugsa vel um þig.
Elsku mamma okkar, það er auð-
séð hver var þín fyrirmynd í lífinu.
Þegar við kveðjum þig elsku afi í
hinsta sinn vitum við að nú líður þér
vel.
Blessuð sé minning þín.
Arna og Gréta.
Kæri Grétar og langafi.
Okkur langaði bara að kveðja þig
og þakka þér fyrir hlýjar og góðar
móttökur sem þú veittir okkur þeg-
ar við komum í heimsókn í Neðsta-
leitið. Við kynntumst þér nú ekki
mikið en þú varst alltaf rólegur,
huggulegur og sjarmerandi maður
og það var ekki annað hægt en að
öfunda þig af þessari fallegu brúnku
sem þú barst.
Elsku Sissa og aðrir, við vottum
ykkur alla okkar samúð og minnum
á að við hittum þennan frábæra
mann aftur á nýjum stað.
Ágústa Nellý Hafsteins-
dóttir og Kolbrún Kara
Pálmadóttir.
Í dag kveðjum við hinztu kveðju
mág minn Grétar Árnason. Loks er
á enda runnin löng barátta við þann
illvíga sjúkdóm, sem sviptir fólk
ráði, rænu og tengslum við um-
hverfi sitt. Það var sorglegt að sjá
þennan glæsilega mann missa tök á
tilverunni og verða þessum örlögum
að bráð.
Hann var frumburður foreldra
sinna, sómahjónanna Ingunnar og
Árna, sem voru af traustum bænda-
ættum úr Árnessýslu, en fluttu til
Reykjavíkur árið sem Grétar fædd-
ist, 1926, og bjuggu alla tíð í Vest-
urbænum, lengst af á Ljósvallagötu
30. Þar ólst hann upp í faðmi góðrar
fjölskyldu ásamt tveimur systkinum
og náin skyldmenni bjuggu á næstu
grösum.
Hann varð drjúgur liðsmaður í
hópi góðra félaga, sem stunduðu
skíðaíþróttina af kappi og hafa hald-
ið hópinn æ síðan og einnig náði
hann góðum árangri í hnefaleikum,
sem þá þóttu íþrótt samboðin Ís-
lendingum.
Grétar var maður fríður sýnum
og vel á sig kominn og sagt hefur
verið, að mörg meyjarhjörtu hafi
slegið hraðar þegar til hans sást.
En það var aðeins ein kona, sem
hlaut fyrsta sæti í lífi hans. Sigríður
svilkona mín, sjómannsdóttir ættuð
vestan úr Skálavík.
Sambúð þeirra stóð í rúm 50 ár
og þau eignuðust 4 mannvænleg
börn. Það virtist alltaf fara jafnvel á
með þeim Sissu og Grétari og þau
jafnan bæði nefnd í sömu andránni
ef einhver mál þeim viðkomandi var
til umræðu. Það sýnir líka og sann-
ar sú mikla umhyggja og alúð, sem
Sissa hefur sýnt við umönnun Grét-
ars í þessum erfiðu veikindum.
Starfsvettvangur Grétars var á
sviði bíla og vélaviðgerða. Hann og
félagar hans stofnuðu hið virta fyr-
irtæki Þ. Jónsson og Co, sem verið
hefur leiðandi í vélaviðgerðum árum
saman og þar var hann verkstjóri.
Þessi starfsemi gekk vel og Ford
umboðið Sveinn Egilsson h/f komst
einnig í þeirra eigu og var rekið með
glæsibrag um margra ára skeið.
Dapurleg örlög þess fyrirtækis á
erfiðum tíma í viðskiptum urðu
Grétari þungbær raun og erfitt
hlutskipti. Ekki bar hann þessar
raunir sínar á torg, enda frekar dul-
ur um sína hagi, en víst er, að
uppfrá þessu fór heilsu hans að
hraka.
Mér varð það strax ljóst þegar ég
kynntist konunni minni og flutti í
fjölskylduhúsið á Ljósvallagötu 30,
að miklir kærleikar, sem stóðu á
gömlum merg og rofnuðu aldrei,
voru með þeim systkinum og naut
ég sjálfur góðs af því.
Nú er þakkað fyrir ljúfa samveru
og samfylgd og öllum ættingjum
sendar samúðarkveðjur.
Ólafur G. Karlsson.
Kostaðu hugann herða
hér skaltu lífið verða.
Þannig áttu hinir hraustu bar-
dagamenn fornir að ljúka sínu lífs-
hlaupi, helst standandi.
Sú barátta er Grétar varð að
heyja síðustu árin við illvígan sjúk-
dóm var bæði ómanneskjuleg og
ólýsanleg. Við slíkar aðstæður reyn-
ir mest á ástvini og þá sem næst
standa.
Grétar, ungur maður með sól og
seltu Miðjarðarhafsins í blóðinu, út-
lit og líkamsbyggingu grísku guð-
anna. Íþróttamaður af lífi og sál.
Æfði hnefaleika og vann þar afrek.
Þekktari sem þrautþjálfaður í skíða-
göngu og afreksmaður þar. Sem
slíkur var hann í hópi vaskra skíða-
manna, sem hóað var saman til að
freista þess að bjarga nokkru af
farmi flugvélarinnar Geysi, nokkru
eftir að hún brotlenti á Vatnajökli.
Þetta var mikil þrekraun en tókst
vel.
Okkar kynni hófust vegna áhuga
beggja á skíðaíþróttinni. Við vorum
báðir í hópi skíðamanna sem sóttu
keppnir vítt og breitt um landið.
Samstarf okkar sem varði nær
hálfa öld, hófst strax eftir stofnun
vélaverkstæðisins Þ. Jónsson & Co.
1949. Fljótlega gerðust Grétar og
Jón Adólfsson meðeigendur að fyr-
irtækinu. Árið 1960 þegar við keypt-
um Ford-umboðið Sveinn Egilsson
hf. fluttum við Jón okkur um set og
störfuðum eftir það saman hjá
Sveini Egilssyni hf. Tók Grétar þá
við forstöðu Þ.J. & Co.
Í mínum huga stafaði einhvers-
konar birta eða ljómi af því fyr-
irtæki. Það var stofnað við erfiðar
aðstæður hafta og skömmtunar en
ávann sér fljótlega gott orð fyrir
fagleg vinnubrögð og ýmis nýmæli
er hafa fylgt fyrirtækinu fram á
þennan dag. Það var ekki síst Grét-
ar með sína fáguðu framkomu sem
ávann fyrirtækinu virðingu. Fram-
koma hans við viðskiptavini og
starfsfólk var ávallt til fyrirmyndar.
Fyrir rúmlega áratug keypti
Grétar fyrirtækið ásamt Sigurði
syni sínum og starfar fyrirtækið
áfram með miklum krafti undir
öruggri stjórn Sigurðar.
Að leiðarlokum kemur í huga
minn hið nána samstarf er við áttum
fyrsta áratuginn. Það voru
skemmtilegir tímar. Grétar og Jón
Adólfsson frábærir starfsfélagar og
vinir, lögðu sig alla fram við að ná
þeim árangri er krafist var af ung-
um mönnum þess tíma.
Þeir sem áttu Grétar að vini
harma fráfall hans, en virðingin og
samúðin er öll með Sigríði og fjöl-
skyldunni sem hefir gert allt sem í
mannlegu valdi var hægt að gjöra til
að létta Grétari hin erfiðu sjúk-
dómsár. Innilegustu samúðarkveðj-
ur fylgja þessum línum.
Þórir Jónsson.
Við kveðjum okkar kæra vin
Grétar Árnason með söknuði í dag.
Vinátta, sem hefur varað um hálfa
öld, skilur eftir sig margar dýrmæt-
ar minningar.
Við kynntumst Grétari um sama
leyti og hann kynntist vinkonu
minni henni Sissu, sem átti eftir að
verða hans lífsförunautur.
Við, nokkrar vinkonur, vorum í
bænum og gengum framhjá Sjálf-
stæðishúsinu við Austurvöll, þá
stendur þar stórglæsilegur og fal-
legur karlmaður.
Vinkona mín og hann horfðu á
hvort annað og ég sá að það var ást
við fyrstu sýn.
Síðan hefur vinkona mín átt far-
sælt líf með traustum og góðum
manni sem Grétar hafði að geyma.
Þau bjuggu sér fallegt heimili, eign-
uðust fjögur yndisleg börn og svo
komu barnabörnin sem voru þeirra
sólargeislar.
Grétar var mikið prúðmenni og
vel virtur maður jafnt á vinnustað,
af vinum sínum og viðskiptavinum.
Hann var greiðvikinn og vildi allt
gera til að hjálpa þeim sem til hans
leituðu. Einnig hafði hann yndi af
því að fara með konu sinni til sólar-
landa í nokkur ár á sínum seinni ár-
um, en hann bar, alla tíð, mikla virð-
ingu fyrir henni. Þau bættu svo vel
upp mannkosti hvort annars.
Við hjónin erum svo þakklát að
hafa orðið þess aðnjótandi að hafa
gengið í gegnum lífið með þessum
mannkostahjónum.
Öll ferðalögin og veiðitúrarnir
með börnunum, gleðistundirnar
með fjölskyldum þeirra og veislurn-
ar í Bjarmalandi. Þetta eru dýmæt-
ar samverustundir sem við geymum
í minningunni.
Elsku Sissa mín, innilegustu sam-
úðarkveðjur. Nú er Grétar þinn bú-
inn að fá hvíldina. Þú ert svo þakk-
lát fyrir ykkar líf sem var blómlegt
og fagurt. Megi ljósið skína á þær
fallegu minningar sem þú, börnin
ykkar og barnabörn hafið um þenn-
an mæta mann sem þið hafið elskað
og góði guð mun vel fyrir sjá.
Súsanna Kristinsdóttir.
Það var að áliðnu
vori árið 1918 og Katla
var ekki enn farin að
spúa úr sér og fleyta
vatni og ís suður á
sanda. Féð var þessa dagana rekið
heim til rúnings en húsfreyjan Elín á
Loftsölum tók ekki þátt í því. Hinn 7.
júní, daginn sem við hugsum til, var
hún að fæða sitt sextánda barn,
Matthildi Sigurlaugu. En þann dag
spáði sú nýfædda ekki í hvort faðir
hennar Guðbrandur á Loftsölum
hefði sett áraskipið sitt í naust vest-
an undir Dyrhólaey, eða hvort eftir
væri að fara í drangana; Mávadrang,
Lundadrang og Kambinn. Uppi á
landi er Hildardrangur með hlöðnu
fjárréttinni og ekki langt frá þar sem
skipið var staðsett. Hákarlsbrekkan
var orðin hvanngræn enda fíllinn
farinn að bera á og krían að mynda
sér varpstað á Lágeynni.
Nálægðar við allt þetta átti Matta
eftir að njóta og leika sér nær bæn-
um, í Klöppunum, eða Torfholtinu, í
Hvolhausunum eða uppi á Bjalla.
Fjöllin í Mýrdalnum heilluðu Möttu,
hún sá jökulinn, Höttu og Reynisfjall
og svo auðvitað Dyrhólaey, sem hún
kallaði „Fjallið mitt, fjallið eina“. Allt
þetta fannst mér svo ríkur þáttur í
hugsun hennar til þessa staðar
seinna meir. Matta elskaði Skaft-
fellsku fjöllin og Mýrdalinn mest
enda lágu ræturnar þar.
Í frásögnum hennar um æsku- og
unglingsárin heima á Loftsölum
gerðust mörg ævintýri. Það var nú
dáldið sport í að vera send í éljagangi
í ljósaskiptunum suður á Ey að
kveikja á vitanum, Ósinn uppi og
MATTHILDUR GUÐ-
BRANDSDÓTTIR
✝ Matthildur Guð-brandsdóttir
fæddist á Loftsölum í
Mýrdal 7. júní 1918.
Hún lést á hjúkrun-
arheimilinu Víðinesi
30. apríl síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá kirkju
Óháða safnaðarins 9.
maí.
brimið barði Eyna og
að klungrast um Skoll-
astíginn. Snemma fór
Matta að taka þátt í
vinnu fullorðna fólks-
ins, raka, snúa heyinu
austur á túni, inn með
fjalli eða á Sprengir og
fara á milli með hey-
grindurnar sem hest-
arnir drógu.
Þessa tíma minnist
Matta með gleði, þegar
hún var til dæmis send
til að gefa sauðunum
uppi í Gjóstu við Loft-
salahelli. Henni þótti
vænt um kindurnar og hafði dálæti á
þeim. Hún kom austur að Loftsölum
þegar hún gat til að hjálpa til við
smölun og rúning á vorin. Matta átti
lengi sótrauðan snaggaralegan hest
sem hét Dreyri.
Það eru svo mörg ævintýrin hjá
ungu fólki sem gaman er að segja
frá. Þannig er það svo oft að æskan
verður ævintýri og ævintýrin verða
stundum að alvöru lífsins.
Matthildur lærði hárgreiðslu og
starfaði við þá iðn á eigin stofu í
mörg ár, seinna starfaði hún lengi
sem póstfreyja. Hún kynntist sínum
lífsförunaut, Jóni Ísfeld Guðmunds-
syni, slökkviliðsmanni á Reykjavík-
urflugvelli, og eignaðist með honum
einkasoninn, Björn Guðbrand um-
hverfisfræðing. Eftir það snerist líf
hennar að mestu um þá tvo.
Undirrituð var svo lánsöm að fá að
dvelja um vetrartíma hjá Jóni og
Möttu í Hamrahlíðinni. Þau opnuðu
heimili sitt fyrir mér, stelpuvillingi,
sem var að fara að heiman í fyrsta
sinn. Það var mér góður skóli og
skemmtilegur tími hjá frænku minni
og fjölskyldu hennar. Þau tóku þá
tvö systrabörn Möttu til sín í fæði og
húsnæði. Einnig var þá á heimilinu
sonur Jóns frá fyrra hjónabandi. Oft
var spjallað og spekúlerarð þegar
tími gafst frá námi, eða í mínu tilfelli
frá bíó- eða ballferðum, og var það
þroskandi fyrir okkur ungmennin.
Stundum var til umræðu stjórnarfar
á Íslandi og í Rússlandi. Þeir voru
sjarmörar; Einar Olgeirsson og Karl
Max. Það var upplifun að kynnast al-
veg nýrri sýn á stjórnarfar og stjórn-
mál, eitthvað sem ekkert hafði verið
hugsað um áður. Hjónin voru bæði
greind og víðlesin, og var heimili
þeirrra sannkallað menningarheim-
ili. Húsbændurnir voru hugsjóna-
manneskjur sem tóku afstöðu með
þeim sem minna mega sín í þjóð-
félaginu. Þau tóku þátt í baráttu fyr-
ir frelsi, jafnrétti og bræðralagi allra
manna.
Matthildur var glæsileg kona og
myndarleg húsmóðir, fróð og
skemmtileg og ákveðin þegar því var
að skipta. Af hennar fundi fór maður
alltaf ríkari en áður, því urðu þær
æði margar samverustundir okkar,
sérstaklega á seinni árum. Þá var
eins og styttist bilið milli eldri og
yngri kynslóðar. Fjölskyldan í
Hamrahlíð 3 var alltaf til í rökræður
um lífið og tilveruna. Húsmóðirin
veitandi bæði af andlegu og líkam-
legu fóðri sem fram var reitt af
snyrtimennsku og höfðingsskap.
Þegar árunum fjölgaði hugsaði
hún oftar og oftar til uppvaxtarár-
anna á Loftsölum í glöðum hópi
margra systkina. Hún sagði þá
gjarnan: „Hann pabbi var alltaf svo
góður við okkur og mamma líka, hún
var bara ákveðnari.“ Að alast upp í
svo stórum systkinahópi varð að
samheldni og vináttu þegar árin liðu.
Alls urðu börnin sextán fædd þeim
Elínu og Guðbrandi en eina stúlku
misstu þau á fyrsta ári og eina gáfu
þau til ættleiðingar. Upp komust
þrír synir og ellefu dætur. Matta er
sú síðasta af þessum hóp sem nú
kveður og heldur á vit ástvinanna.
Fyrir allnokkrum árum fór heils-
an að bila, en aldrei heyrðist hún
kvarta eða barma sér, það var eins
og hugsunin væri farin af stað til
æðri heima. Þegar hún fékk heim-
sóknir að Víðinesi eftir að hún flutti
þangað, af ættingjum sem hún
þekkti, var gaman að sjá hvað hún
ljómaði og brosið varð fallegt.
Með þessum minningabrotum
kveð ég Möttu frænku og er þakklát
fyrir samfylgd hennar og vináttu. Ég
votta Birni Guðbrandi og ömmu-
börnum hennar innilega samúð
mína.
Hrafnhildur Stella Stephens.