Morgunblaðið - 13.05.2003, Blaðsíða 35

hissa enda var Haukur rétt rúmlega
sextugur og í fullu fjöri. Félagar
Hauks voru enn meira hissa og marg-
ir jafnvel hneykslaðir. En þar sýndi
hann einmitt hversu mikill frum-
kvöðull hann var. Vildi koma rekstr-
inum og ábyrgðinni yfir á yngri aðila
en halda sjálfur áfram að eigin vild og
áhuga.
Haukur var ótrúlegur dugnaðar-
forkur. Hann útskrifaðist árið 1952 úr
tannlæknadeild HÍ en hélt þá til
Bandaríkjanna til að kynna sér tann-
lækningar betur. Þá tíðkaðist ekki að
menn færu utan í framhaldsnám,
enda engin námslán eða þvíumlíkt.
Haukur sagðist aldrei hafa verið
jafnfátækur á ævinni. Hann bjargaði
sér m.a. með því að vaxa upp krónur
með aðstoð gaseldavélar á heimili vin-
ar síns og tók þrjá dollara fyrir stykk-
ið. Þegar heim var komið ári seinna
opnaði Haukur sína fyrstu tann-
læknastofu að Túngötu og hjá Hauki
hafa margir helstu sérfræðingar
landsins stigið sín fyrstu spor sem að-
stoðartannlæknar. Og betri hand-
leiðslu var ekki hægt að fá. Haukur
var duglegur að kynna sér nýjungar
og fór reglulega til Bandaríkjanna að
sækja sér endurmenntun. Hann var
sá fyrsti á Íslandi sem notaði kælingu
við að bora, sá fyrsti sem fór að nota
ljós til að herða plastefni og var frum-
kvöðull í að gera skorufyllur. Eitt-
hvað sem okkur af yngri kynslóðinni
finnst sjálfsagt í dag, var þá alls ekki
sjálfsagt.
Það var gaman að heyra Hauk
segja frá því þegar kollegarnir fuss-
uðu og sveiuðu yfir vitleysunni í hon-
um, en komu svo með skottið á milli
lappanna nokkrum árum síðar og við-
urkenndu að eiginlega hefði hann haft
rétt fyrir sér. Allavega með kæl-
inguna við að bora. Og reyndar margt
fleira. Hins vegar voru ekki allir alltaf
sammála Hauki. Einhverjum þótti
óviðeigandi að tannlæknir ætti hlut í
sælgætisverksmiðju, þó í stuttan tíma
hafi varað. Og aðilar Tryggingastofn-
unar í samninganefnd hugsuðu Hauki
oft þegjandi þörfina. En Haukur var
alltaf samkvæmur sjálfum sér og
bugaðist aldrei. Eitt sinn var hann
eini tannlæknirinn sem var utan
sjúkrasamlags til að mótmæla reglu-
gerð sem heilbrigðisráðherra hafði
sett. Í heila sex mánuði, eða þar til
reglugerðinni var breytt. Þetta var al-
veg dæmigerður Haukur.
Faglega var Haukur ávallt á undan
samtíðinni og hafði ótrúlega gott
innsæi í heimi tannlækninga. Haukur
hafði fagmennskuna í fyrirrúmi og
hafði ímugust á tilraunum opinberra
yfirvalda til að skerða gæði tannlækn-
inga í þeim tilgangi að lækka kostnað.
En þrátt fyrir að Haukur væri oft töff
á yfirborðinu, leyndist ljúfur og góður
drengur undir þykkum skráp. Það
var alltaf gott og gaman að koma í
Blikanesið og hlusta á Hauk, en hann
gat endalaust sagt sögur frá liðinni
tíð. Af þessum sögum er hægt að læra
svo mikið. Og Haukur var umvafinn
hlýju fjölskyldu sinnar, sem hefur nú
misst mikið, en líka mikils fengið að
njóta. Því það getur enginn fyllt skarð
Hauks Clausen. Og við eigum eftir að
sakna hans.
Bjarni og Kristín.
Okkur langar að minnast fyrrver-
andi yfirmanns okkar, Hauks Clau-
sen, með nokkrum orðum. Hann var
meðal fyrstu tannlækna til að nýta sér
tannfræðinga í starfi, hafði tannsmið
á stofunni og var alltaf með tvær klí-
níkdömur sér við hlið. Þegar við unn-
um hjá Hauki hafði hann verið með
tannlæknastofu í tæp þrjátíu ár og
talaði hann oft um að við værum besta
„settið“ sem hann hefði haft.
Þótt það séu mörg ár síðan við
hættum að vinna hjá Hauki lifir þessi
tími ávallt í minningunni. Það var allt-
af eitthvað skemmtilegt að gerast í
kringum Hauk og margir skemmti-
legir gestir sem vöndu komur sínar á
stofuna í Drápuhlíð 36 og fengu sér
kaffibolla með okkur. Þó að þetta
væru persónulegir vinir Hauks feng-
um við alltaf að vera með í samræð-
unum. Fólk kom hvaðanæva úr heim-
inum til að koma í tannviðgerðir til
hans, t.d. frá Lúxemborg og Ameríku
svo eitthvað sé nefnt.
Haukur elskaði klassíska tónlist og
ameríska söngleiki og byrjaði hver
dagur á því að Haukur kom inn um
dyrnar, syngjandi: „Oh, what a
beautiful morning.“ Já, það var ekki
hægt annað en að mæta í góðu skapi í
vinnuna hjá Hauki.
Haukur var mikill húmoristi og
gerði óspart grín að sjálfum sér. Það
var mjög skemmtilegur og góður andi
á tannlæknastofunni, oft hlegið hátt
og við vorum eins og samrýmd fjöl-
skylda. Við fórum oft út að skemmta
okkur saman, fórum heim til hans í
boð, út að borða með honum og Ellýju
og þá á fínustu veitingahús borgar-
innar. Aldrei fundum við fyrir kyn-
slóðabili, þótt árin milli okkar hafi
verið mörg, og því síður fyrir stétta-
skiptingu því Haukur fór aldrei í
manngreinarálit.
Hann var einstakur vinnuveitandi
sem gerði ýmislegt sem ekki tíðkaðist
meðal vinnuveitenda á þessum tíma.
Til dæmis fengum við jólabónus,
lengra sumarfrí og fjórum sinnum
kom það fyrir að tvær okkar voru
ófrískar á meðan við störfuðum hjá
Hauki og þá tók hann ekki annað í
mál en að við hættum að vinna mán-
uði fyrir fæðingu barnsins og borgaði
okkur kaup á meðan. Hann var ein-
staklega bóngóður og það var ekkert
sem hann vildi ekki fyrir okkur gera,
hann borgaði fyrir okkur myndlist-
arkúrsa, aðstoðaði okkur með veislu-
föng í afmælisveislur og margt fleira.
Við vorum tilbúnar að gera ýmislegt á
móti sem ekki var innan verksiðs okk-
ar því við vissum að hann myndi gera
slíkt hið sama fyrir okkur.
Það kom stundum fyrir að það fauk
í hann og hann snöggreiddist, en hann
var jafnfljótur að jafna sig og sá þá
alltaf strax eftir reiði sinni og var
fyrstur til að viðurkenna mistök sín.
Haukur bar mikla ást og umhyggju
fyrir sínum nánustu og var sérstak-
lega góður við móður sína og heim-
sótti hana t.d. á hverjum degi eftir
vinnu á meðan hún lifði. Hann var alla
tíð mjög náinn bróður sínum, Erni, og
talaði við hann á hverjum degi. Það
mættu margir taka Hauk til fyrir-
myndar hvað fjölskyldurækni varðar
því nú á tímum er hraðinn í þjóðfélag-
inu orðinn það mikill að fólk hefur
ekki lengur tíma fyrir sína nánustu.
Já, við mættum glaðar í vinnuna á
hverjum degi hjá Hauki. Sá tími er
okkur ógleymanlegur og það fór þó
aldrei svo að orð hans yrðu að sönnu,
en hann sagði oft við okkur: „Já,
stelpur, þið eigið einhvern tímann eft-
ir að vera þakklátar fyrir það að hafa
verið samtíðarmenn mínir.“ Við erum
svo sannarlega þakklátar því. Við
sjáum eftir góðum vini og biðjum Guð
að vaka yfir fjölskyldu Hauks, sér-
staklega Ellýju, Ragnheiði og Þór-
unni.
Jónína Ómarsdóttir, Hulda
Björg Rósarsdóttir og
Kolbrún Baldvinsdóttir.
Við starfsfólk Thorarensen – Lyfja
kynntumst Hauki Clausen er hann
hætti sem tannlæknir og kom til
starfa sem sölumaður. Haukur kom
fyrir sem glaðlyndur maður, hann
hafði reynt margt og deildi lífsreynslu
sinni með okkur yngra fólkinu. Helst
komst hann á flug þegar hann talaði
um klassíska tónlist, óperettur o.fl. og
eins voru veiðisögurnar óborganleg-
ar. Haukur var listhneigður og hafði
ákveðnar skoðanir á því hvað væri
góð list. Við fengum að njóta þess því
að á vegg fyrirtækisins hékk falleg
landslagsmynd eftir Hauk sjálfan.
Hvar sem Haukur kom var tekið eftir
því hvað hann hafði mikla útgeislun
og var óspar á að láta skoðanir sínar í
ljósi. Við minnumst hans með söknuði
og sendum fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur.
Starfsfólk Thorarensen – Lyfja.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. MAÍ 2003 35
✝ Magnús Jónssonfæddist í Reykja-
vík 20. okt. 1930. Hann
lést á hjartadeild
Landspítalans 2. maí
síðastliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin Sig-
rún Þorkelsdóttir hús-
móðir, f. 29. maí 1896,
d. 5. júlí 1991, og Jón
Jónsson klæðskera-
meistari, f. 6. apríl
1900, d. 14. maí 1963.
Systkini Magnúsar eru
Sigurþór tvíburabróð-
ir hans og Erla, f. 4.
apríl 1928. Fyrri kona Magnúsar
var Jórunn Guðmundsdóttir, d.
1968, þau skildu. Börn þeirra eru:
1) Jón, sjálfstæður atvinnurekandi,
f. 31. okt. 1947. Hans kona er Þur-
íður Gísladóttir og eiga þau þrjú
börn : Arnar, Rögnvald og Maríu.
2) Einar, f. 20.jan. 1951, d. í nóv-
ember 1973. 3) Rósa, húsmóðir.
Hennar maður er Brynjólfur
Heimisson, hún á þrjú börn: Einar,
Jórunni og Friðrikku.
Hinn 17. janúar 1959 kvæntist
Magnús Magneu Ingv-
arsdóttur, f. 4. apríl
1933, d. 12. okt. 1997.
Börn þeirra eru: 1)
Magnús Björn, flug-
virki, f. 9. mars 1960.
Hans kona er Svala
Hafsteinsdóttir leik-
skólakennari. Þeirra
börn eru Hafsteinn og
Sólveig. 2) Ingibjörg
Herta, húsmóðir, f. 8.
maí 1965. Hennar mað-
ur er Halldór Krist-
jánsson framkvæmda-
stjóri. Börn þeirra eru
Magnús Eðwald og Magnea Marín.
3) Stjúpdóttir Magnúsar er Krist-
björg, ferðafræðingur, f. 23. feb.
1954. Hennar maður er Agnar
Guðlaugsson framkvæmdastjóri.
Dætur þeirra eru Magnea Sif og
Agnes Sif. Magnús hóf ungur störf
hjá Sláturfélagi Suðurlands og var
verslunarstjóri í verslunum félags-
ins í áratugi, lengst af á Laugavegi
116. Útför Magnúsar verður gerð
frá Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Mig langar að minnast með örfáum
orðum tengdaföður míns Magnúsar
Jónssonar fyrrverandi verslunar-
stjóra.
Þegar ég kynntist eiginkonu minni
Kristbjörgu fyrir 30 árum var hann
ásamt eiginkonu sinni Magneu Ingv-
arsdóttur í blóma lífsins. Framtíðin
blasti við þeim á heimili þeirra í Geit-
landi 41.
Hann var höfuð fjölskyldunnar.
Hjá honum var hægt að sækja þau
ráð sem nauðsyn voru ungum og
óhörðnuðum unglingum sem ætluðu
að hefja búskap og skapa sér sitt eigið
heimili.
Alltaf leit ég upp til hans og bar
mikla virðingu fyrir hans lífsskoðun-
um, og alltaf þótti mér jafn gaman að
hlusta á þau hjónin ræða um mann-
lífið í henni Reykjavík.
Ungur þurfti hann að taka mikla
ábyrgð. Hann hóf búskap mjög ung-
ur.
Hann átti þrjú börn í fyrra hjóna-
bandi. Magnús kvæntist tengdamóð-
ur minni Magneu 1959.
Með henni eignaðist hann tvö börn
og gekk eiginkonu minni í föðurstað,
alltaf kom hann fram við hana sem
sitt eigið barn. Þau unnu lengi saman
hjá Sláturfélagi Suðurlands, er hún
vann hjá honum í versluninni á
Laugavegi 116 og var samkomulag og
samvinna þeirra með afbrigðum góð.
Alltaf bar hún mikla virðingu fyrir
honum, og leit á hann sem föður sinn
og vin.
Gaman var að koma á Laugaveginn
þar sem hann réð ríkjum, mikið um
hlátrasköll og gleði þó að hvergi væri
slegið slöku við að þjónusta viðskipta-
vininn. Þar var hann sannarlega á
heimavelli að selja SS-vörur og tala
máli SS.
Hann hafði einstakt lag á að fá við-
skiptavini sína til að fara glaða og
ánægða frá viðskiptunum. Hann gaf
ráð á báða bóga varðandi matreiðslu á
þeirri kjötvöru sem var í kjötborðinu.
Að vinna kjöt og hantera það var hans
sérþekking.
Við dætur okkar hjóna var Magnús
einstaklega góður afi og oft leituðu
þær sér ráða hjá honum og huggun ef
eitthvað á bjátaði.
Aðeins 56 ára fékk Magnús alvar-
legt hjartaáfall sem hann náði sér
aldrei af.
Hann missti eiginkonu sína fyrir
fimm árum og var það honum mikið
áfall.
Í mörg ár barðist Magnús við sjúk-
dóma hetjulegri baráttu en að lokum
varð hann að játa sig sigraðan.
Það er alltaf erfitt að missa ástvin
og þá sérstaklega einhvern sem
manni þykir mjög vænt um. Það er þó
alltaf huggun harmi gegn að vita að
þau hjónin svo samrýnd sem þau voru
skuli hittast á ný á nýjum slóðum.
Áfram lifir minning um góðan
mann sem var ávallt heiðarlegur,
traustur og tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd þeim sem það þurftu.
Agnar Guðlaugsson.
Það er ekkert sjálfsagt að eiga
góða að. Þessi hugsun sækir á mig
núna, þegar þú hefur beðið lægri hlut
í langri og óréttlátri orrustu um að fá
að lifa. Þú sýndir mikið æðruleysi og
tókst á við veikindi þín af kjarki og
viljastyrk. Það lýsir persónuleika þín-
um kannski best.
Það eru nefnilega ekki alltaf þeir,
sem hæst láta og mest berast á, sem
hafa mest áhrif á samferðamenn sína
og gera þeim auðveldara að takast á
við lífið. Þú varst einn þeirra manna
sem öðrum er hollt að læra af.
Söknuðurinn er mikill. Herta og
afabörnin þín, Magnús og Magnea,
sakna þín svo sárt. Minningarnar eru
margar og góðar sem gleymast aldr-
ei, þær stundir sem við áttum með þér
lifa með okkur. Að eiga slíkar minn-
ingar er flestu öðru dýrmætara og
munum við miðla þeim til nafna þíns
og Magneu þegar þau stækka.
Það verður mikið tómarúm og
mannlífið fátækara eftir fráfall þitt,
en nú ertu laus við þjáningarnar og
gengur á ljóssins vegum þar sem þín
bíða göfug verkefni.
Kveðjustundin er erfið, en ég er
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast þér. Minningin um þig er
góð, full af kærleika, kjarki og æðru-
leysi, og þannig minnisvarða reisa sér
ekki allir í huga annarra.
„Og hvað er að hætta að draga and-
ann annað en að frelsa hann frá
friðlausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og ófjötr-
aður leitað á fund guðs síns. Aðeins
sá, sem drekkur af vatni þagnarinnar,
mun þekkja hinn volduga söng. Og
þegar jörðin krefst líkama þíns,
muntu dansa í fyrsta sinn.“ (Kahlil
Gibran.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þinn tengdasonur,
Halldór Kristjánsson.
Nú eru liðin fimm ár síðan ástkær
systir mín og vinkona, Maggý, lést úr
krabbameini. Nú er komið að því að
kveðja eiginmann hennar, Magnús
Jónsson, eftir langvinn veikindi sem
tóku mjög á þennan sterka mann.
Vinátta okkar við Magnús hefur
spannað nær fimmtíu ár, fjölskyldur
okkar voru tengdar nánum vináttu-
böndum og samgangur mikill. Í gegn-
um árin höfum við átt heimili í göngu-
færi hvert við annað sem varð til þess
að börn okkar systranna léku sér
mikið saman og áttu í raun tvö heim-
ili.
Það er ekki erfitt að lýsa Magnúsi.
Hann hafði mikla útgeislun, var há-
vaxinn, myndarlegur, hrókur alls
fagnaðar og gestrisinn, hugsaði vel til
allra og vildi öllum vel.
Magnús starfaði hjá Sláturfélagi
Suðurlands, lengst af sem verslunar-
stjóri. Hann var farsæll og vinsæll í
starfi og þar kom einstök þjónustu-
lund og færni hans vel í ljós. Eignaðist
Magnús fjölmarga viðskiptavini sem
héldu tryggð við hann í áratugi.
Við sem þetta ritum búum enn í ná-
lægð við heimili Magnúsar og
Maggýjar sem lengst af var í Geit-
landi í Fossvogi. Við hjónin göngum
oft framhjá húsinu þeirra og á und-
arförnum árum höfum við minnst
systur minnar sem stóð svo oft við
gluggann, veifaði til mín og gaf mér
bendingu um að koma inn og fá kaffi
og ræða málin.
Nú minnir húsið í Geitlandi okkur á
þessi úrvalshjón sem nú hafa kvatt
þennan heim. Þeirra verður lengi
minnst.
Fjölskyldu Magnúsar færum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Fríða og Ólafur.
MAGNÚS
JÓNSSON
 Fleiri minningargreinar
um Magnús Jónsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
Enda þótt ég kynntist Hauki
lítið og hitti aðeins tvisvar eru þeir
fundir mér þó minnisstæðir. Þeir
eru minnisstæðir fyrir þá sök að
ekki fór á milli mála að þar fór
hjartahlýr maður, réttsýnn og vin-
ur vina sinna. Slíkir menn verða
ávallt eftirminnilegir. Við andlát
Hauks Clausen tannlæknis votta
ég eiginkonu og börnum mína
innilegustu samúð. Missir þeirra
og allra er þekktu Hauk er mikill.
Bolli Valgarðsson.
HINSTA KVEÐJA
Elskuleg eiginkona mín, dóttir, móðir og
amma,
HALLDÓRA HARALDSDÓTTIR
læknaritari,
Fífuhvammi 39,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 12. maí.
Fyrir okkar hönd og annarra aðstandenda,
Ingólfur Arnarson,
Pálína Kjartansdóttir,
Ína Hrund Ísdal,
Brynjar Ingi Ísdal.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HÁKON MAGNÚSSON
kennari,
Háaleitisbraut 34,
Reykjavík,
andaðist á gjörgæsludeild Landspítalans við
Hringbraut að kvöldi föstudagsins 9. maí.
María Anna Lund,
Þorbjörg R. Hákonardóttir, Bertrand Jouanne,
Magnús Hákonarson
og barnabörn.