Morgunblaðið - 23.05.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 23. MAÍ 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hilmar GylfiGuðjónsson
fæddist í Reykjavík
9. mars 1935. Hann
lést á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 16. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guðjón
B. Baldvinsson og
Steinunn Jónsdóttir.
Hilmar ólst upp hjá
Guðjóni og seinni
eiginkonu hans Önnu
Guðmundsdóttur.
Hilmar kvæntist
22. nóvember 1958
Þórunni Kristjánsdóttur, f. 29.
desember 1938. Foreldrar henn-
ar voru Kristján S. Ísaksson og
Guðrún Kristjánsdóttir. Hilmar
og Þórunn eignuðust fimm börn,
þau eru: 1) Kristján, f. 1956, maki
Sesselja M. Matthíasdóttir. Börn
þeirra eru Hilmar og Þórunn, f.
1989. 2) Guðjón,
maki Hafdís Svav-
arsdóttir. Börn
þeirra eru Clara, f.
1979, Stella, f. 1981,
Ester, f. 1984, Erla,
f. 1989, Hilmar
Gylfi, f. 1990, og Jó-
hannes, f. 1999. 3)
Guðrún, f. 1962, d.
1965. 4) Birgir, f.
1967, sonur hans er
Ólafur Daði, f. 1996.
5) Guðrún, f. 1969,
maki Hans G. Al-
freðsson. Synir
þeirra eru Birgir
Freyr, f. 1991, og Heimir Þór, f.
2002.
Hilmar lauk meistaraprófi í
múrsmíði 1968 og rak eigið fyr-
irtæki frá 1978 til 1999.
Útför Hilmars verður gerð frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Elsku pabbi minn.
Það er erfitt að þurfa kveðja þig
og horfa fram á við og ímynda sér
lífið án þín. Það eina sem getur
huggað mig er að núna fékkstu
hvíldina og að þér líður mikið betur
núna en síðustu daga lífs þíns. Mað-
ur er aldrei tilbúinn að kveðja ástvin
sinn en það er ekki hægt að velja
stað né stund, þá myndi líklegast sú
stund aldrei koma. Það eru forrétt-
indi að hafa átt föður eins og þig,
fyrirmyndin okkar allra. Þú kenndir
mér svo margt um lífið og tilveruna.
Þú hafðir ákveðnar skoðanir þó svo
þú værir ekki alltaf að láta þær í
ljós, hélst þeim oftast fyrir þig. Eitt
af því sem maður lærði fljótt af þér
var hvað vinna er mikilvæg, alveg
sama hver sú vinna var, þá bar
manni að stunda hana af kappi og
áhuga. Menntun var mikilvæg en
alls ekki nauðsynleg því það sem
maður lærir í vinnu kemur ekki allt
frá bókum og fræðum. Þú varst
sterk og þögul manngerð. Þið
mamma voruð vinamörg og þú
vannst þér ávallt traust og virðingu
annarra. Þið nutuð þess að ferðast
saman hvort sem var á Íslandi eða
um allan heiminn.
Þetta er sárt og erfitt að sætta sig
við en ég veit að þú munt lifa í hjört-
um okkar alla tíð, lifa í minningu
okkar og áður en við munum vita af
verðum við aftur byrjuð að brosa að
skemmtilegu tilsvörum þínum, sem
kannski enginn mun skilja nema við
fjölskyldan.
Takk fyrir allt sem þú gafst mér.
Hvíl þú í friði.
Þín dóttir,
Guðrún.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Afabörn.
HILMAR GYLFI
GUÐJÓNSSON
✝ Vilborg Þóris-dóttir fæddist í
Garði í Þistilfirði 6.
janúar 1942. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Seyðisfjarð-
ar 16. maí síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar eru Rósa Lilja
Jóhannesdóttir, f.
26. okt. 1919 í Flögu
í Þistilfirði, og Þórir
Björgvinsson, f. 4.
ágúst 1912 á Borg-
um í Þistilfirði.
Systkini Vilborgar
eru: Reynir, f. 12.
febrúar 1943, Björn, f. 6. maí
1950, og Guðmundur Gestur, f. 3.
ágúst 1960.
Vilborg (Villa) hóf sambúð 1960
með Jóni Gunnþórssyni frá Seyð-
isfirði, f. 1. september 1938. Þau
slitu síðar samvistum. Synir
þeirra eru: Gunnþór, f. 26. nóv.
1961, búsettur á Seyðisfirði, í
sambúð með Þórunni Óladóttur.
Linda E. Phersson, dóttir þeirra
er Vilborg Anna, f. 20. mars 1994.
Jón Rúnar, f. 23. ágúst 1970, bú-
settur í Reykjavík, sambýliskona
Brynja Jónsdóttir, börn þeirra
eru: Móey Pála, f. 11. apríl 1997,
og Agnar Ingi, f. 6. júní 2000.
Reynir Atli, f. 28. okt. 1978, bú-
settur í Svíþjóð.
Vilborg (Villa) ólst upp í Flögu í
Þistilfirði. Hún tók gagnfræða-
próf frá Alþýðuskólanum á Eiðum
1959. Villa og Jón hófu sinn bú-
skap á Seyðisfirði 1960. Hún
starfaði þar m.a. á Sjúkrahúsi
Seyðisfjarðar, við fiskvinnslu-
störf, húsmóðurstörf og barna-
uppeldi. Þau fluttust til Þórshafn-
ar 1979 og þar starfaði Villa á
Hjúkrunarheimilinu Nausti sem
forstöðukona. Hún fluttist til
Reykjavíkur 1990 og hóf þar
sjúkraliðanám. Síðar bjó hún í
Keflavík og starfaði þar við fisk-
vinnslustörf jafnframt sem hún
hélt áfram námi sínu. Hún fluttist
til Stokkseyrar 1997 og vann þar
á Hjúkrunarheimilinu Kumbara-
vogi og fluttist síðan til Seyðis-
fjarðar vorið 2002.
Útför Vilborgar fer fram frá
Svalbarðskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Hann á tvö börn með
Dagnýju K. Sigurðar-
dóttur. Þau eru Rósa
Lilja, f. 28. sept 1988,
og Jón, f. 23. apríl
1990. Þórhallur, f. 18.
nóv. 1962, búsettur á
Seyðisfirði, eiginkona
Jóhanna Pálsdóttir,
börn þeirra eru: Alex-
ander Már, f. 22. maí
1988, Páll Fannar, f.
18. okt. 1991, Rúnar
Freyr, f. 17. apríl
1993, og Dagrún Vil-
borg, f. 30. des. 2001.
Agnar, f. 3. des. 1963,
búsettur á Þórshöfn, sambýlis-
kona Heiðrún Óladóttir, synir
þeirra eru tvíburarnir Þórhallur
og Óli, f. 16. janúar 1999. Þórir, f.
12. mars 1965, búsettur á Þórs-
höfn, barnsmóðir Kristín Óladótt-
ir, sonur þeirra er Þorsteinn Vil-
berg, f. 2. mars 1985. Sigurður
Jóhannes, f. 13. júlí 1968, búsett-
ur á Þórshöfn, sambýliskona
Elsku Villa, ég sagði oft við vin-
konur mínar að ég hefði sko ekki
getað fengið betri tengdamömmu
en þig, alltaf var manni hrósað fyrir
allt sem maður gerði og aldrei var
sett neitt út á mann.
Ég man þegar strákarnir voru
litlir og við heimsóttum þig hvort
sem það var á Þórshöfn, í Keflavík
eða á Stokkseyri þá var alltaf vel
tekið á móti manni. Amma átti allt-
af ís í frystinum og alltaf var amma
best því hún skammaði mann aldr-
ei, sögðu strákarnir oft við mig.
Svo var nú aldeilis dekrað við
soninn. Hann fékk alltaf lúxus fót-
snyrtingu þegar við komum til þín
og þá var nú tengdadóttirin
hneyksluð.
Okkur fannst alveg frábært þeg-
ar þú fluttir austur á Seyðisfjörð
síðastliðið vor.
Mér fannst það aldeilis ekki leið-
inlegt að hjálpa þér að koma íbúð-
inni í stand, strákarnir voru líka yf-
ir sig ánægðir að eiga núna tvær
ömmur á Seyðisfirði og þegar önn-
ur var heimsótt þá var farið til
hinnar líka því það var svo stutt á
milli þeirra.
Það var alltaf gott að koma til
þín, Villa mín, og það fannst henni
nöfnu þinni líka þar sem hún lék
sér að dótinu sem þú hafðir keypt
fyrir hana, þótt hún væri nú
kannski meira hrifinn af púðunum
þínum eða blaðagrindinni. Það var
notalegt að sitja við eldhúsborðið
hjá þér, sötra kaffið og horfa út um
gluggann þar sem útsýnið var alveg
frábært og spjalla um daginn og
veginn.
Ég vildi gefa mikið fyrir að hafa
ekki verið svona pirruð síðast þegar
við Dagrún Vilborg heimsóttum þig
en því verður víst ekki breytt. Ég
vildi bara óska þess að þú hefðir
getað verið miklu lengur hjá okkur.
Ég veit að þú varst oft leið þegar
þú þurftir að liggja á sjúkrahúsinu,
þú vildir að sjálfsögðu vera heima,
eðlilega.
Við vitum að minnsta kosti að
þér líður betur núna.
Elsku Villa, þín verður sárt sakn-
að.
Þín tengdadóttir,
Jóhanna.
Vilborgu kynntist ég sumarið
1990 á Þórshöfn á Langanesi. Þar
veitti hún hjúkrunarheimilinu
Nausti forstöðu.
Ég var þá komin til afleysinga-
starfa á Heilsugæslustöð Þórshafn-
ar og höfðum við því töluverð sam-
skipti.
Hún vann þar óeigingjarnt starf
og sinnti vistmönnum þar af sinni
einstöku alúð sem einkenndi hana,
vistmennirnir gengu fyrir öllu í
hennar lífi og svo auðvitað börnin
hennar og barnabörn.
Hún var vön að hugsa í stóran
hring því sjálf átti hún sjö stráka,
ekki lítill hópur það.
Stuttu seinna kynntist ég Guð-
mundi bróður hennar sem varð eig-
inmaður minn og samband okkar
Villu eins og hún var kölluð varð
nánara.
Sumarið 1997 höfðum við fjöl-
skyldan búið á Stokkseyri í eitt ár
og vorum svo lánsöm að Villa kom
til sumarstarfa á Hjúkrunar- og
dvalarheimilið Kumbaravog. Þá
vorum við orðin enn meiri fjöl-
skylda með Villu okkur við hlið.
Henni líkaði ágætlega þar og
sumarstarfið varð að nokkurra ára
starfi eða þar til heilsa hennar gaf
sig.
Hún vann við það sem henni
fórst svo vel úr hendi, að annast
fólk, það sem henni fannst svo gef-
andi.
Hún var sonum okkar Guðmund-
ar, þeim Heiðari, Björgvin og Þóri,
ætíð góða frænkan sem var alltaf til
taks að hjálpa og var hún okkur
ekki svo sjaldan innan handar með
strákana þegar mikið lá við.
Síðustu tvö árin átti hún við
heilsuleysi að stríða og fyrir tæpu
ári flutti hún til Seyðisfjarðar þar
sem hún var umkringd sonum sín-
um og fjölskyldum þeirra, það
gladdi hana mjög, þó svo hún hafi
saknað vina sinna á Suðurlandinu.
Við horfum á eftir góðum vini og
frænku sem kveður nú þennan
heim þó aldurinn hafi ekki verið
hár.
Við söknum Villu mikið og þökk-
um henni allt sem hún hefur fyrir
okkur gert.
Kæra Rósa, Gunnþór, Þórhallur,
Agnar, Þórir, Jóhannes, Rúnar,
Reynir og fjölskyldur ykkar, við
Guðmundur og synir okkar biðjum
að Guð blessi ykkur öll.
Katrín Ósk.
Kynni okkar Villu hófust á Seyð-
isfirði vorið 1961 er hún flutti 18 ára
gömul í Gestsbæ í Firði, heimili föð-
ur míns og okkar systkina sem unn-
usta Jóns bróður míns.
Ég minnist þessarar ókunnu
stelpu, sem komin var í fjölskyld-
una. Allur kvíði reyndist þó óþarfur
því með okkur tókst sú vinátta, sem
aldrei síðan slitnaði. Það kom brátt í
hlut Villu að taka við búsforráðum í
Gestsbæ og leysti hún það af hendi
með miklum sóma. Gerði hún heim-
ilið að hlýlegum griðastað fyrir okk-
ur öll. Gestrisin var hún og tók vel á
móti hverjum þeim er að garði bar.
Ég minnist þess hve notalegt var þá
að koma heim á kvöldin og setjast
niður í eldhúsinu hjá Villu yfir kaffi-
bolla og ilmandi „bakkelsi“. Og svo
var spjallað, stundum langt fram á
nótt. Við vorum báðar „Eiðastelpur“
og varð okkur tíðrætt um ýmislegt,
sem þar var brallað.
Á fyrstu níu árunum í Firði eign-
uðust þau Villa og Jón sex drengi og
enn seinna þann sjöunda, hann
Reyni Atla. Nærri má því geta að
vinnudagurinn hennar Villu varð oft
langur. En alltaf var heimilið henn-
ar jafn fallegt og snyrtilegt og allur
strákaskarinn hreinn og strokinn,
sem kostaði reyndar æði mörg fata-
skipti á degi hverjum. Þau Jón og
Villa byggðu ásamt föður mínum
nýtt hús á grunni gamla Gestsbæj-
arins. Faðir minn var því áfram
heimagangur hjá þeim, naut sam-
vistanna við afadrengina sína og
Villa var honum ætíð hlýleg og
hjálpsöm. Þar kom að þau Jón fluttu
frá Seyðisfirði á heimaslóðir hennar
á Þórshöfn. Síðar slitu þau sínum
samvistum. Flutti hún þá fyrst til
Keflavíkur, en síðan á Stokkseyri.
Vann hún þar við umönnun
sjúkra á Kumbaravogi, þar sem hún
hefur eflaust gert sitt besta og oft
líklega meira en hennar eigin heilsa
leyfði. En þannig var hún Villa,
ósérhlífin, vildi öllum liðsinna, en
krafðist einskis af öðrum. Seinni ár-
in kom hún stundum og gisti hjá
okkur á Álfhólsveginum. Og enn var
um margt að spjalla fram eftir
nóttu, því árin höfðu einhvern veg-
inn liðið svo undur hratt og við tvær
áttum allt í einu svo ótal margar
dýrmætar minningar saman. Að
leiðarlokum vil ég þakka henni Villu
minni samfylgdina. Við frændur
mína, drengina hennar, vil ég segja:
Þið getið verið stoltir af því að hafa
átt hana að móður.
Blessuð veri minning hennar.
Guðfinna S. Gunnþórsdóttir.
Í dag kveðjum við hana Villu en
þó ekki, því hún mun alltaf eiga
fastan sess í hugum okkar systk-
inanna á Garðarsvegi 2. Villa var
gift Jóni móðurbróður okkar og áttu
þau saman sjö hressa og skemmti-
lega stráka, þau slitu samvistum.
Það var alltaf mikið fjör uppi í
Firði (Gestsbæ) og sóttum við það
stíft að komast þangað sem krakkar
og unglingar. Það var alveg sama
hvað gekk á og hversu mörg uppá-
tækin voru að alltaf hélt Villa ró
sinni og brosti að allri vitleysunni.
Þegar við hugsum til baka er okkur
minnisstætt að þvottavélin var alltaf
í gangi enda stórt heimili og frænd-
ur okkar engir snyrtipinnar. Alltaf
var fullt af aukafólki í mat og kaffi
enda bakaði Villa heimsins bestu
formkökur og kleinur og ekki sé tal-
að um allar flottu og góðu smákök-
urnar sem bakaðar voru fyrir jól,
sérstaklega köflóttu kökurnar sem
voru brúnar og hvítar svo flottar svo
góðar. Hún var algjör snillingur í
höndunum og alltaf þegar við systur
þurftum aðstoð við handavinnu var
farið upp í fjörð til Villu sem alltaf
gaf sér tíma þó engan tíma hefði í
raun. Hún hjálpaði okkur með
franska hælinn og stjörnuúrtökuna
og hekludótið. Eftir að Villa og Jón
slitu samvistum minnkuðu sam-
skiptin en alltaf heyrðum við af
henni í gegnum frændur okkar eða
hittum á hana þegar hún kom aust-
ur í frí. Hún flutti austur fyrir u.þ.b.
einu og hálfu ári, þá orðin sjúkling-
ur og var ánægð með að vera komin
nálægt börnum og barnabörnum.
Elsku Villa, við erum viss um að
nú líður þér vel og afi Gunnþór
verður glaður að fá aftur að hitta
þig og fá góða matinn og góðu kök-
urnar þínar.
Við kveðjum þig með þessu ljóði
eftir Davíð Stefánsson sem okkur
finnst segja svo margt um þig:
Ég finn það gegnum svefninn,
að einhver læðist inn
með eldhúslampann sinn,
og veit, að það er kona,
sem kyndir ofaninn minn,
sem út með ösku fer
og eld að spónum ber
og yljar upp hjá mér,
læðist út úr stofunni
og lokar á eftir sér.
Ég veit að þessi kona
er vinafá og snauð
að launin sem hún fær,
eru last og daglegt brauð.
En oftast er það sá,
sem allir kvelja og smá,
sem mesta mildi á.
Fáir njóta eldanna
sem fyrstir kveikja þá.
Elsku Villa, mamma og pabbi
þakka fyrir allar góðu samveru-
stundirnar sem þið áttuð saman í
gegnum súrt og sætt.
Elsku Jón, Gunnsi, Halli Aggi,
Brói, Jonni Rúnar, Reynir Atli,
makar, börn og aðrir aðstandendur,
sendum ykkur okkar innilegustu
samúðarkveðjur. Megi minning um
góða konu lifa.
Systkinin Garðarsvegi 2.
Ó sólarfaðir signdu nú hvert auga,
en sér í lagi, þau sem tárin lauga,
og sýndu miskunn öllu því, sem andar,
en einkum því, sem böl og voði grandar.
(M. Joch.)
Enn erum við minnt á hverful-
leika lífsins. Það má búast við dauð-
anum á hverri stundu ekki síst þeg-
ar fólk hefur legið veikt um langa
hríð. Alltaf erum við kallinu óviðbú-
in. Mig langar að skrifa nokkur
kveðjuorð um vinkonu mína, Vil-
borgu Þórisdóttur ættaða úr Þist-
ilfirði, sem lést hinn 16. maí 2003.
Við kynntumst á sameiginlegum
vinnustað okkar á Kumbaravogi á
Stokkseyri. Ég var búin að vinna
þar nokkur ár þegar Villa, eins og
hún var kölluð, hóf þar störf. Mér
líkaði strax vel við þessa konu og
varð samstarf okkar eftir því. Mað-
ur vissi hvar maður hafði hana enda
samverustundir margar og góðar.
Ég kann ekki að rekja ættir hennar,
það gera þeir sem betur til þekkja.
Hún var lítil og „pen“ kona en ótrú-
lega fylgin sér og dugleg, þrifin og
húsleg í alla staði, afar góð við skjól-
stæðinga sína, enda elskuð og dáð af
þeim. Þessi vinnustaður er vel sett-
ur með fólk eins og Villu. Við áttum
góð samskipti innan vinnustaðar
sem utan og oft mikið spjallað og
hlegið dátt. Hún var afar stolt af
strákunum sínum sjö sem hún eign-
aðist með eiginmanni sínum, Jóni
Gunnþórssyni, leiðir þeirra skildu
síðar. Að ala upp sjö stráka með
jafngóðum árangri er mikið afrek.
Vilborg var vel gefin og hæfi-
leikarík kona. Að börnum og barna-
börnum hlúði hún af mikilli alúð.
Hún Villa mín var mjög sátt við að
vera hér á Stokkseyri og hefði helst
viljað vera þar áfram ef heilsa henn-
ar hefði leyft. Við samstarfskonur
hennar af Snekkjunni á Kumbara-
vogi söknum hennar sárt. Við höfð-
um alltaf símsamband okkar á milli
svo að þráðurinn hélst alltaf þar til
nú, að hún er kölluð til ljóssins
heima.
Elsku vinkona, ég þakka þér allar
okkar góðu stundir og bið góðan
Guð að taka á móti þér. Ég sendi
aðstandendum Vilborgar mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Dagný Hróbjartsdóttir,
Stokkseyri.
VILBORG
ÞÓRISDÓTTIR