Morgunblaðið - 11.09.2003, Page 31

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 11. SEPTEMBER 2003 31
ömmu alltaf kellinguna sína með
ómældri hlýju í rómnum. Á móti
var hann elsku kallinn hennar.
Teigagerðið – paradís bernsk-
unnar, húsið þar sem afi og amma
bjuggu og okkur fannst alltaf jafn-
gaman að koma til.
Við minnumst afa í stólnum sín-
um, enginn skyldi setjast í stólinn
hans afa, því þá hefði afi ekkert
annað sæti! Því fastheldnari var
hann en flestir.
Við minnumst afa í gula skód-
anum með ömmu sér við hlið,
hossandi á malarþjóðvegunum með
okkur aftur í, segjandi okkur þjóð-
sögur sem enn lifa með okkur og
börnin okkar njóta nú góðs af.
Draugasögurnar sem hann sagði
okkur líka í ferðalögunum lifa
einnig enn, svo lifandi frásagnir að
honum stóð sjálfum ekki á sama
þegar upp var staðið. Hann per-
sónugerði fjöllin með tilheyrandi
sögupersónum, álfum, tröllum og
forynjum ýmiss konar.
Við minnumst afa í fyrstu veiði-
ferðinni okkar með honum á
Kirkjubæjarklaustri. Mikill veiði-
maður, afi! Eftir lengri tíma bið
veiddist loks fiskur, en afi ákvað
að honum skyldi sleppt þar sem
enginn hafði hjarta í sér til að
deyða greyið.
Við minnumst afa og kattarins
Bollu. Afi gangandi niður Teiga-
gerðið og Bolla stolt á eftir með
rófuna upp í loftið. Það var ótrú-
legt hvað afa tókst að fá köttinn til
að gera, og kann það að vera dæmi
um endalausa þolinmæði hans.
Við minnumst afa og dálætis
hans á bíómyndum og sjónvarps-
efni ýmiss konar. Þegar maður var
á leið í bíó gat maður hringt í afa
til að fá hans álit. Afi átti alla
þættina með Derrick og marga
aðra góða sem hann safnaði.
Við minnumst afa og allra bók-
anna í kringum hann. Bækur
veittu honum ómælda ánægju,
bæði til aflestrar og að binda þær
inn. Allavega bækur áttu hug hans
allan, hvort sem það voru ástar-
sögur, sakamálasögur, fræðibækur
eða ævisögur.
Í seinni tíð minnumst við afa
sem Lionsmanns; hann var virkur
meðlimur í Lionsklúbbnum Vála.
Hann lærði einnig á tölvu og nýtti
sér þá kunnáttu við skriftir og
áhugamál.
Nú er komið að kveðjustund og
stóllinn hans afa er tómur.
Við þökkum af alhug kynni okk-
ar af yndislegum afa.
Anna María, Raggi og Sigvaldi.
Það var bjart og fallegt veður
daginn sem ég kvaddi afa. En
þrátt fyrir fegurðina var sorgin í
loftinu þar sem ég vissi að þetta
var í síðasta sinn sem myndi halda
í hönd hans. Þetta var á laug-
ardagseftirmiðdegi sem ég mun
aldrei gleyma því að aldrei hef ég
upplifað aðra eins sorg. Andlát
hans á sunnudeginum er nokkuð
sem ég trúi ekki enn að hafi átt
sér stað en ég mun ávallt minnast
afa míns með söknuð í hjarta.
Varla fyrirfinnast betri menn en
hann Búi afi og án efa geta allir
sem fengu þann heiður að kynnast
þessu ljúfmenni tekið undir það.
Mörg voru árin sem hann þrauk-
aði veikindi sín en alltaf átti hann
til bros þegar við heimsóttum
hann. Það var ótrúlegt hvernig
hann náði sér alltaf á strik eftir
hverja dýfu niður á við, þar til
einn daginn var komið að því að
kveðja.
Ég vildi að það væri eitthvað
sem ég gæti gert til þess að gera
ömmu sorgina léttbærari og ég
votta henni mína dýpstu samúð.
Linda Björk Kristinsdóttir.
Elsku Búi afi.
Með þessum fáu orðum viljum
við kveðja þig í síðasta sinn og
þakka þér um leið allar góðu
stundirnar sem við áttum saman
og alla þá ástúð sem þú veittir
okkur. Minningin um þig er dýr-
mætur fjársjóður sem við munum
varðveita alla tíð.
Bjarki, Hjalti, Linda
Björk og Eyrún Arna.
✝ Salóme JónaJónsdóttir fædd-
ist á Flateyri 24. nóv-
ember 1940. Hún lést
á Landspítalanum við
Hringbraut 3. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar eru
Jarþrúður Sigurrós
Guðmundsdóttir, f.
24.8. 1913, d. 16.7.
1990, og Jón Salómon
Jónsson, f. 24.2. 1913.
Salóme var fimmta í
röð tíu systkina. Þau
eru: Hjálmar Ingi, f.
2.7. 1934, d. 2.6. 2001;
Guðbjörg Svandís, f. 26.8. 1935;
Guðmundur Jónas, f. 5.11. 1936,
hann dó í frumbernsku; Guðmunda
Valborg, f. 10.11. 1937; Guðrún
Rósborg, f. 6.1. 1942; Ingibjörg
Birna, f. 8.4. 1943; Magnfríður
Kristín, f. 12.6. 1945,
Ólafur Ragnar, f.
19.4. 1951, og Björn
Ágúst, f. 5.8. 1957.
Eftirlifandi eigin-
maður Salóme er
Grétar Arnbergsson
frá Borgarfirði
eystra, f. 4.12. 1942.
Barn þeirra er Ásdís
Erla, f. 8.9. 1963.
Foreldrar Grétars
voru: Arnbergur
Gíslason, f. 25.1.
1905, d. 30.4. 1997,
og Jóna Stefanía
Ágústsdóttir, f.
24.11. 1915, d. 25.6. 1986.
Salóme bjó á Flateyri allt sitt líf
og starfaði þar við fiskvinnslu.
Útför Salóme fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Og þó að í vindinum visni
á völlum og engjum hvert blóm.
Og haustvindar blási um heiðar
með hörðum og deyðandi róm,
og veturinn komi með kulda
og klaka og hríðar og snjó,
hún lifir í hug mér sú Lilja
og líf hennar veitir mér ró.
Þessi Lilja er mín lifandi trú.
Þessi Lilja er mín lifandi trú.
Hún er ljós mitt og von mín og yndi.
Þessi Lilja er mín lifandi trú.
(Höf. ók.)
Elsku Salla systir. Í dag ert þú
borin til grafar, aðeins tæpum þrem-
ur mánuðum eftir að þú greindist
með hið illvíga krabbamein.
Við fjölskyldan erum harmi slegin
yfir örlögum þínum en fáum engu
um þau breytt.
Ég er mjög sár og reiður og spyr
Guð minn hvers vegna hann hafi
hrifið þig á brott frá okkur með svo
skömmum fyrirvara, en enn fæ ég
engin svör.
Það er undarlegt til þess að hugsa
að það hafi ekki liðið nema vika frá
því Anna María sótti ykkur Erlu út á
flugvöll þar til þú varst öll. Þegar þú
komst suður ólum við öll þá von í
brjósti að enn mætti snúa vörn í sókn
og sigra en okkur varð ekki að ósk
okkar, þrátt fyrir að þú berðist
hetjulegri baráttu til síðustu stundar
og neitaðir að gefast upp.
Það gerir mér sorgina léttbærari
að rifja upp margar góðar minningar
sem ég á frá uppvexti mínum á Flat-
eyri, í návist þinni og undir þínum
verndarvæng.
Ég hafði meira samneyti við þig á
mínum uppvaxtarárum en flest
hinna systkina okkar, þar sem þið
Grétar hófuð ykkar búskap á neðri
hæðinni á Öldugötunni, hjá mömmu
og pabba, og bjugguð þar þar til þið
fluttst á Ránargötuna, þar sem þú
bjóst til dauðadags.
Heimili ykkar Grétars var því nán-
ast eins og mitt annað heimili og þú
hugsaðir um litla bróður nánast eins
og son þinn. Ef mig langaði í ný föt
þá fór ég til þín og þú lést yfirleitt
eftir mér það sem ég fór fram á. Ef
mér mislíkaði maturinn hjá mömmu
þá leitaði ég á náðir þínar eða Fríðu
systur, sem bjó í næsta húsi.
Þegar ég fór yfir strikið í prakk-
arastrikum og uppátækjum átti ég
alltaf skjól hjá þér. Þú tókst alltaf
málstað minn en leiddir mér samt
fyrir sjónir að maður ætti alltaf að
standa sína plikt. En það var einmitt
það sem þú hafðir allt þitt líf að leið-
arljósi.
Þú stundaðir öll þín störf og skyld-
ur af mikilli trúmennsku og heilind-
um allt til síðasta dags.
Í hartnær hálfa öld starfaðir þú við
fiskvinnslustörf og oftar en ekki
vannst þú langan vinnudag. Þú hafð-
ir mikla námshæfileika og varst
skarpgreind, vandvirk og samvisku-
söm með afbrigðum. Ég fann alla tíð
að þú sást mikið eftir því að mennta
þig ekki meira. Það sá ég síðast þeg-
ar ég heimsótti þig til Flateyrar í
sumar og sagði þér að ég væri að
hefja nám við Háskólann í Reykjavík
í haust. Þú gladdist mikið yfir að
heyra þetta og hvattir mig til að tak-
ast á við námið af fullri einurð, sagðir
að þetta gæti átt eftir að reynast
mikið gæfuspor fyrir mig. Eitt það
síðasta sem þú sagðir við mig þar
sem þú lást rænulítil á dánarbeði
var: „Ertu búinn að læra heima, litli
bróðir?“
Mér er það einnig minnisstætt frá
árunum okkar saman á Öldugötunni
að þú tókst að þér fjölda skólabarna í
aukatíma heim í eldhús til þín. Þá
gilti einu hvort það þyrfti að kenna
þeim erlend tungumál eða íslenskt
mál. Þú hafðir þetta allt á valdi þínu
og þér fórst kennslan afar vel úr
hendi.
Þú hafðir ýmis ráð til að fá krakk-
ana til að læra og man ég að aðferðin
sem þú beittir við Óla bróður okkar
var sú að þú gafst honum alltaf í bíó
ef hann kláraði heimanámið.
Þú hafðir góð tök á börnum og oft
hefur verið hlegið dátt í fjölskyldu-
boðum, þegar þú sagðir sögur af
uppátækjum okkar Selmu frænku,
þegar þú varst að passa okkur. Þú
áttir mjög gott með að umgangast
unglinga og náðir auðveldlega að
vinna traust þeirra. Nokkrir úr fjöl-
skyldunni nutu þess að fá að búa á
heimili ykkar Grétars og njóta
stuðnings ykkar út í lífið.
Haustið 1962, þegar þú varst 22
ára, kynntist þú ungum og myndar-
legum sjómanni frá Borgarfirði
eystri, sem Grétar Arnbergsson
heitir. Grétar var síðan þinn lífsföru-
nautur allt til dauðadags. Hinn 8.
september 1963 eignuðust þið Grét-
ar dóttur, hana Ásdísi Erlu. Það var
afar kært með ykkur Erlu alla tíð og
er mér næst að halda að hún hafi
ekki bara verið dóttir þín heldur líka
besta vinkona þín. Vináttan ykkar á
milli var gagnkvæm og er sorg Erlu
því afar mikil og þungbær.
Það hefur verið frábært að fylgj-
ast með því hvernig Erla hefur helg-
að þér allan sinn tíma og krafta og
umvafið þig allri sinni ást og um-
hyggju allt frá því að þú komst fár-
sjúk til Reykjavíkur í byrjun júní sl.
Hún var hjá þér öllum stundum á
sjúkrahúsinu og fylgdi þér í allar þín-
ar ferðir þar til yfir lauk.
Það leyndi sér ekki heldur sú
mikla ást sem ríkti á milli ykkar
Grétars. Natni hans og umhyggja
fyrir þér einkenndi allar hans gjörð-
ir. Baráttan sem þú háðir var afar
snörp og hörð og hafa þau Erla og
Grétar vakað yfir þér jafnt á nóttu
sem degi allan þennan tíma.
Allir sem vettlingi gátu valdið
lögðust á eitt með ykkur við að gera
þennan tíma sem bærilegastan og
eiga allir hlutaðeigandi miklar þakk-
ir skilið fyrir.
Ég bið góðan Guð að varðveita
ykkur, Grétar og Erla, í ykkar miklu
sorg. Ykkar missir er mikill en lífið
heldur áfrm og nýir tímar taka við.
Elsku pabbi minn, systkini og aðr-
ir þeir sem eiga um sárt að binda. Við
Anna María, Sigurrós og Agnes vott-
um ykkur dýpstu samúð okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Guð blessi ykkur öll.
Björn Ágúst.
Elsku mágkona mín og vinkona.
Nú þegar þú ert farin yfir móðuna
miklu streyma í gegnum hugann
ljúfar minningar um þær samveru-
stundir og fjölmörgu símtöl sem við
áttum. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kveðja þig og
vera hjá þér síðustu stundirnar.
Ég man, þegar ég sá ykkur Grétar
fyrst fyrir hartnær fjörutíu árum,
hvað þið voruð glæsilegt par, þá kom
ég í fyrsta skipti til Flateyrar með
Óla bróður þínum. Þið Grétar bjugg-
uð ásamt Ásdísi Erlu dóttur ykkar á
neðri hæðinni hjá foreldrum þínum á
Öldugötu 7. Óli hafði mikið dálæti á
stóru systur sinni enda ekki að furða
eins gjafmild og eftirlát og þú varst
við hann.
Þegar við Óli eignuðumst son okk-
ar, Jón Sævar, þá naut hann þess hve
barngóð þið Grétar voruð, en hann
dvaldi oft á sumrin hjá ykkur á Flat-
eyri og minnist hann með hlýhug
þess tíma. Það var því okkur Óla
sönn ánægja þegar Erla dóttir ykkar
var hjá okkur um tíma er hún leitaði
sér lækninga í Reykjavík.
Elsku Salla, fyrir um það bil ári
hringdir þú í mig og sagðir mér að þú
héldir að nú værir þú að verða gömul
kona þar sem þú þyrftir að leggja þig
þegar þú kæmir heim úr vinnunni á
daginn því þú værir oft svo þreytt.
Ekki varst þú vön að kvarta heldur
varstu þekkt fyrir að bíta á jaxlinn
þegar eitthvað bjátaði á. Ekki þótti
mér þó undarlegt að þú værir þreytt
því vinnudagurinn var oft langur hjá
þér og stundum unnið á laugardög-
um. Hvorugri okkar datt þá í hug að
sá sjúkdómur sem sigraði þig að lok-
um væri ef til vill kominn á kreik.
Salla mín, margar ógleymanlegar
og dýrmætar minningar á ég um þig,
þú varst sem stóra systir mín.
Manstu þegar við Óli, þú, Grétar og
mamma fórum í Evrópuferð 1989,
það var nú meira ævintýrið. Þetta
var ykkar Grétars fyrsta utanlands-
ferð. Við flugum á Lúxemborg og ók-
um í gegnum Frakkland niður að St.
Malo við Ermarsund og fórum yfir til
Jersey þar sem við dvöldum í fimm
daga hjá „Clemmu“. Síðan fórum við
aftur yfir til Frakklands og upp í
Alpana og þaðan til Þýskalands.
Þessi ferð er okkur Óla ógleymanleg.
Eftir þetta fóruð þið Grétar á hverj-
um vetri að tveimur undanskildum
til Kanaríeyja og dvölduð þar ýmist
þrjár eða fjórar vikur. Úr þessum
ferðalögum komuð þið ánægð, brún
og sælleg til baka. Oftast komuð þið
Grétar til okkar Óla þegar þið voruð
að fara til Kanaríeyja og eins þegar
þið komuð heim.
Ég vil einnig minnast og þakka
hvítasunnuhelgi í sumarbústaðnum
okkar fyrir nokkrum árum. Þið kom-
uð keyrandi suður í Borgarfjörð til
að dvelja með okkur yfir helgina í
sumarbústaðnum – þá var nú gaman.
Nokkrum vikum seinna hringdi
Grétar í mig og sagði að stöngin væri
á leiðinni. Hann var þá búinn að
smíða fánastöng og senda hana með
flutningabíl suður. Síðan var ekki
rætt meira um það. Þetta atvik lýsir
ykkur hjónunum báðum.
Ekki má ég gleyma öllum símtöl-
unum sem við áttum í gegnum árin.
Við skiptumst á að hringja hvor í
aðra og var margt skrafað sem okkur
einum var ætlað að heyra. En ég var
ekki sú eina sem þú hringdir í, því á
hverjum laugardegi hringdir þú í
föður þinn til að fá fréttir af gamla
manninum sem kominn er á tíræð-
isaldur. Þá sagðir þú honum fréttir
m.a. af aflabrögðum og lífinu á Flat-
eyri sem hann þekkir svo vel. Ég veit
að hann mun sakna þessara símtala
eins og ég mun einnig gera. Þá hefur
það verið föst venja hjá ykkur Grét-
ari að hringja í okkur fjölskylduna á
gamlárskvöld.
Þegar þú komst suður nú í sumar
og vissir hvers kyns veikindi þín voru
sagðir þú mér hve gott þér þætti sér-
hvert faðmlag sem þú fyndir fyrir.
Nú þegar þú ert farin héðan úr þess-
um heimi er ég þess fullviss að bæði
móðir þín sem er látin og bróðir þinn
sem lést fyrir rúmum tveimur árum
faðma þig að sér.
Elsku Salla, hafðu þökk fyrir allt
sem þú varst okkur Óla.
Elsku Grétar, Ásdís Erla og
tengdapabbi, Guð styrki ykkur í
sorginni.
Sólveig mágkona.
Hinn 3. september sl. barst mér sú
fregn að Salla frænka væri látin. Ég
vil minnast hennar í nokkrum orð-
um.
Salla var einstaklega hlý mann-
eskja og hjálpfús. Ég man vel eftir
þeim tíma á sumrin sem ég dvaldi hjá
Söllu og Grétari á Flateyri. Sá tími
mun seint gleymast.
Salla og Grétar voru einkar barn-
góð og var ég ekki sá eini sem fékk
að njóta þess. Þau vildu allt fyrir mig
gera. Ég man t.d. eftir einu atviki
þegar ég missti veiðistöngina mína í
höfnina og Grétar keypti aðra veiði-
stöng handa mér. Ég minnist þess
líka hve góður maturinn var hjá
Söllu frænku, einkum sunnudags-
steikin hennar og bláberin sem ég
fékk út á skyrið, en þau þótti mér
best. Salla frænka var mikil húsmóð-
ir og vildi hafa allt hreint og fágað á
sínu heimili. Kökurnar sem hún bak-
aði voru hið mesta lostæti. Einu sinni
skammaði Salla mig en þá hafði ég
læst mig úti og þurfti að skríða inn
um gluggann á gestaherberginu. Það
líkaði henni ekki.
Þegar við Monique giftum okkur
mat ég það mjög mikils að Salla,
Grétar og Erla skyldu sýna okkur
þann heiður að vera viðstödd brúð-
kaupið. Ég minnist þess að þegar
Salla frænka sá Sigga son minn sagði
hún að hann væri alveg eins og ég
þegar ég var lítill.
Oft gátum við Salla og Grétar setið
saman inni í stofu og talað saman um
lífsins gagn og nauðsynjar.
Elsku Salla, ég á eftir að sakna þín
mikið.
Að lokum bið ég góðan Guð að
styrkja Grétar og Erlu í þeirra miklu
sorg.
Jón Sævar.
Elsku systir. Mig langar til að
kveðja þig og þakka þér fyrir okkar
ánægjulegu stundir sem voru því
miður alltof fáar, en þér hefur örugg-
lega verið ætlað annað hlutverk.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Minning um góða systur og mág-
konu mun ylja okkur um ókomin ár.
Hvíl þú í friði, mín kæra systir.
Þín systir
Ingibjörg Birna og Garðar.
SALÓME JÓNA
JÓNSDÓTTIR
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur