Morgunblaðið - 16.09.2003, Blaðsíða 28

MINNINGAR
28 ÞRIÐJUDAGUR 16. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Margrét HrönnViggósdóttir
fæddist í Reykjavík 2.
nóvember 1965. Hún
lést á heimili sínu,
Viðarási 59, hinn 6.
september síðastlið-
inn. Móðir hennar var
Kristrún Kristjáns-
dóttir, f. 8. apríl 1947,
d. 28. maí 2003. Faðir
hennar er Viggó Emil
Magnússon, f. 8. apríl
1946. Margrét var
elst þriggja systra en
þær eru: 1) Berglind
Fríða, hárgreiðslu-
meistari, f. 18.1. 1968, hún á þrjá
syni: Viggó Emil, f. 23.7. 1988,
Ingva Hrafn, f. 29.7. 1992, og
Kristófer Daða, f. 21.11. 1998. 2)
Sæunn Svanhvít, háskólanemi, f.
30.7. 1980, hún á eina dóttur, Sól-
eyju Margréti, f. 6.6. 2002.
starfaði Margrét sem sjúkraliði á
gjörgæsludeild Borgarspítalans
1984 og á vökudeild Landspítalans
1985. Margrét hóf nám við Versl-
unarskóla Íslands til að undirbúa
nám við Tölvuháskóla Verslunar-
skóla Íslands en þaðan lauk hún
námi og útskrifaðist sem kerfis-
fræðingur 1990. Margrét starfaði
sem kerfisfræðingur hjá hugbún-
aðarfyrirtækinu TÍR uns hún flutt-
ist til Danmerkur með Kristni unn-
usta sínum og dóttur Sunnu Ósk en
þar lagði hún stund á frekara nám
í kerfisfræði við EDB-skólann í Óð-
insvéum en starfaði einnig m.a.
sem íslenskuleiðbeinandi fyrir
börn Íslendinga í Óðinsvéum. Sum-
arið 1993 fluttist Margrét Hrönn
aftur til Íslands og starfaði sem
kerfisfræðingur og hópstjóri hjá
hugbúnaðardeild Tæknivals uns
hún var lögð niður og stofnað fyr-
irtæki um reksturinn, Ax hugbún-
aðarhús. Árin 1999 til dánardæg-
urs starfaði Margrét Hrönn þar
sem ráðgjafi og verkefnastjóri.
Útför Margrétar Hrannar fer
fram frá Víðistaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Margrét Hrönn
giftist 14. september
1996 eftirlifandi eig-
inmanni sínum eftir
14 ára búskap,
Kristni Á. Kristins-
syni véltæknifræð-
ingi og blikksmíða-
meistara, f. 9. apríl
1966. Börn þeirra eru
Sunna Ósk, f. 25.9.
1984, Nanna Mar-
grét, f. 4.12. 1993, og
Tinna Kristín Ind-
íana, f. 16.2. 2000.
Margrét Hrönn bjó
sín fyrstu æviár í
Hafnarfirði og fluttist síðar til
Reykjavíkur. Hún lauk barna- og
grunnskólaprófi frá Fellaskóla.
Eftir grunnskóla hóf hún stúdents-
nám í Fjölbrautaskólanum í Breið-
holti og lauk því ásamt sjúkraliða-
prófi vorið 1986. Samhliða námi
Elsku mamma. Þú varst besta
mamma í heimi og við eigum eftir að
sakna þín mikið. Okkur þykir sárt að
þú þurftir að fara frá okkur svona
snemma en vonum að þú hafir það
gott á nýja staðnum. Amma hefur
greinilega þurft á þér að halda. Það
er mikil huggun að vita að þú sért
komin til hennar og að þér líði vel. Nú
getið þið litið eftir okkur í samein-
ingu.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Ástarkveðja.
Sunna Ósk, Nanna Margrét
og Tinna Kristín Indíana.
Elsku Margrét mín. Það er sárt að
vita að þú skulir vera farin frá okkur,
elskulega stúlkan mín. Frá barnæsku
þinni hefi ég fylgst með lífsgöngu
þinni, sem stundum var nokkuð örð-
ug, en alltaf varst þú sönn hetja í
gegnum þín veikindi.
Sem eitt sinn litin yndissjón
í ástarhug fær geymst,
sem indælt sönglag eitt sinn heyrt
fær aldrei síðan gleymst.
Svo varstu mér hið væna sprund,
mín vera greip við þér,
svo göfug, fögur, góð og blíð
þú gleymist aldrei mér
(Steingr. Thorst.)
Ég votta dætrum þínum og eigin-
manni innilega samúð og bið guð að
styrkja þau í þeirra miklu sorg. Svo
kveð ég þig með kærri þökk fyrir allt
og bið guð að geyma þig.
Þín
amma.
Elsku vinkona/mágkona. Þegar ég
sest niður til að hugsa eitthvað til að
skrifa um þig þjóta ótal minningar
um huga minn. Ég veit að þú ert farin
frá okkur og það er skelfilegt og al-
gerlega óskiljanlegt. Ung kona í
blóma lífsins, eiginkona og þriggja
barna móðir.
Ég byrja á byrjuninni þegar Kiddi
„litli“ bróðir kom með þig fyrst heim.
Þið voruð bæði 16 ára og orðin kær-
ustupar. Þetta fannst manni hálf-
skrítið og enn skrítnara þegar þið átt-
uð von á Sunnu Ósk, þá 17 ára. Ég
man hvað mér fannst ég heppin þeg-
ar þú varst að eiga Sunnu Ósk og ég
var að vinna á næstu deild við fæðing-
ardeildina. Ég gat því komið strax og
hún var fædd og kysst ykkur til ham-
ingju. Ég man hvað þið Kiddi voruð
glöð með Sunnu Ósk og hvað þið vor-
uð dugleg með hana þrátt fyrir ungan
aldur.
Ég man þegar við unnum saman á
vökudeildinni og hvað þú varst góð
við börnin – algjör ungamamma. Við
byrjuðum saman í saumaklúbb sem
var samansettur af skemmtilegum
konum sem unnu saman á vökudeild-
inni. Við erum búnar að vera 20 ár
saman í saumó. Þrátt fyrir að þú vær-
ir langyngst okkar náðum við alltaf
jafnvel saman og alltaf var jafn gam-
an að hittast. Þú sem ávallt komst
með eitthvað til að gera í höndunum í
saumó enda var öll handavinna í þín-
um höndum leikur einn. Það var
ósjaldan sem við hinar í saumó feng-
um aðstoð frá þér. Alltaf varst þú til í
allt og fyrsta manneskja til að vera
með í einhverju skemmtilegu. Margt
brölluðum við saman og eru ótal
skemmtilegar minningar tengdar því.
Ég man þegar þið fjölskyldan fór-
uð til Danmerkur til að læra meira,
hvað það var tómlegt án ykkar. Ég
man svo þegar þið komuð heim aftur
frá Danmörku, þú þá ófrísk að Nönnu
Margréti og ég naut þeirra forrétt-
inda að fá að vera með ykkur og taka
á móti henni þegar hún fæddist.
Gleðin sem var þá.
Ég man líka eftir ótal heimsóknum
til hvor annarrar þar sem við sátum
og spjölluðum um alla heima og
geima og nutum þess að vera til.
Hvað það var gaman að spjalla sam-
an, þú svo vel að þér, ákveðin, hress
og skemmtileg. Ég man líka eftir
gleði ykkar hjóna þegar þið réðust í
að byggja í Viðarásnum, hvað allt var
vandlega og fallega gert. Ég man líka
að þú áttir von á barni þá og tilhlökk-
unin var mikil hjá ykkur hjónunum.
Aftur fékk ég að vera hjá ykkur og
taka á móti Tinnu Kristínu Indíönu
sem nú er bara þriggja ára. Ég man
hvað þú varst ráðagóð og hvað við
hjónin sóttum mikinn styrk til þín á
krossgötum á lífsleiðinni. Þú varst
svo fljót að greina og einfalda hlutina
og svo góður félagi. Allt eru þetta frá-
bærar stundir og minningar sem ég
og fjölskyldan munum varðveita
ásamt svo mörgum öðrum. Við sökn-
um þín og samverustundanna okkar,
styrkur þinn og útgeislun verður ætíð
veganesti okkar.
Magga fékk sinn skerf af veikind-
um, hún var einungis rétt um tvítugt
þegar hún greindist með krabbamein
í skjaldkirtli og þurfti að fara í erfiða
meðferð, sú meðferð gekk vel og náði
Magga sér vel. Í júlí á síðasta ári
greinist hún með krabbamein í heila.
Allt síðastliðið ár var mjög erfitt fyrir
hana en aldrei kvartaði hún.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Kiddi, Sunna Ósk, Nanna
Margrét, Tinna Kristín Indíana og
aðrir ástvinir Möggu, Guð blessi ykk-
ur og styrki í þessari miklu sorg.
Þessar setningar úr spámanninu
finnst mér gott að lesa yfir aftur og
aftur, kannski hjálpa þær ykkur líka:
„Þeim mun dýpra sem sorgin gref-
ur sig í hjarta manns, þeim mun meiri
gleði getur það rúmað. Og þegar þú
ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur
huga þinn, og þú munt sjá að þú græt-
ur vegna þess, sem var gleði þín.“
Ástþóra, Magnús,
Hrafnkell Freyr
og Hjördís.
Margt er það, og margt er það,
sem minningarnar vekur,
og þær eru það eina,
sem enginn frá mér tekur.
(Davíð Stef.)
Nú er hún Margrét Hrönn vinkona
okkar farin í sína hinstu ferð. Eftir
standa eiginmaður, dætur, faðir,
systur og aðrir ástvinir.
Erfitt er að finna orð þegar komið
er að kveðjustundinni, elsku Magga.
Efst í huga er þakklæti fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kynnast þér og
verða þér samferða um sinn. Betri
vinkonu er varla hægt að hugsa sér.
Þú varst traust og góð, sýndir stuðn-
ing, gagnrýndir, gafst ráð. Þín er sárt
saknað.
Kynni okkar „stelpnanna í saumó“
hófust fyrir um 18 árum. Við unnum
allar á vökudeild Barnaspítala
Hringsins og með okkur tókst góð
vinátta. Áttum við margar góðar
stundir sem hafa veitt ljúfar minn-
ingar og gefið lífinu lit.
Magga var hörkudugleg, ósérhlífin
og lagði mikinn metnað í allt sem hún
tók sér fyrir hendur. Hún var falleg
kona og hafði einstaklega fallegt
bros, það geislaði af henni. Hún hafði
gott auga fyrir fegurð enda bar heim-
ili þeirra Kidda og dætra einkenni um
smekkvísi Möggu. Hún var mikil
hannyrðakona og báru peysurnar
sem hún prjónaði á sig og aðra fjöl-
skyldumeðlimi því vitni.
Fyrir rúmu ári greindist hún með
illvígan sjúkdóm sem því miður var
ekki hægt að lækna. Í veikindunum
kom berlega í ljós hve góða hún á að.
Við viljum nefna umhyggju Ástþóru
vinkonu okkar, fyrir mágkonu sinni,
bróður og dætrum þeirra, hún var
einstök. Það var Möggu mjög dýr-
mætt að deyja heima í faðmi manns-
ins síns og dætra.
Ég þakkir færi
því nú skilja leiðir.
Þigg þú litla gjöf
úr hendi mér.
Ég bið að þínir
vegir verði greiðir
ég veit að ég mun
aldrei gleyma þér.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Elsku Kiddi, Sunna, Nanna Mar-
grét og litla Tinna Kristín, missir
ykkar er mikill, við biðjum góðan Guð
að vera með ykkur og veita ykkur og
öðrum aðstandendum styrk í sorg-
inni.
Elín, Hildur, Ingigerður
og Svana.
MARGRÉT HRÖNN
VIGGÓSDÓTTIR
B
ókmenntahátíð er þá
lokið. Og þvílík há-
tíð! Oft hefur komið
hingað vænn hópur
erlendra höfunda en
að þessu sinni má segja að
mannvalið hafi verið frábært. Og
maður er auðvitað alltaf jafn
undrandi á því hvernig sé hægt
að hóa öllu þessu fólki saman á
þetta guðsvolaðasta sker úti í
hafi. Skipuleggjendur segja að
það verði æ auðveldara að stefna
fólki hingað vegna þess að Ísland
virðist vera í tísku, að minnsta
kosti virðist það vekja áhuga. En
hvað sem öllum ytri aðstæðum
líður þá er ástæða til þess að
þakka þeim sem stóðu að hátíð-
inni, þó ekki væri nema fyrir
metnaðinn sem þróun hennar
ber vott um.
Það setti
þó ljótan
blett á hátíð-
ina að þessu
sinni að að-
eins þrjár
konur voru í
hópi 22 erlendra höfunda sem
sóttu hana. Skýringin á þessu
hraklega kynjahlutfalli virðist
liggja í augum uppi: Í hátíð-
arnefndinni sátu nefnilega ein-
göngu karlmenn. Það eitt og sér
er auðvitað furðuleg tilhögun en
frammistaða nefndarinnar í
þessum efnum lýsir hugs-
unarleysi en vonandi ekki áhuga-
leysi. Hluti skýringarinnar mun
þó vera sú að nokkrir kvenhöf-
undar hættu við þátttöku. Eigi
að síður er þetta fremur slæleg
útkoma sem skipuleggjendur
láta væntanlega ekki endurtaka
sig.
Þarna bar hátíðina lægst en
hana bar tvímælalaust hæst með
komu tveggja ólíkra öndveg-
ishöfunda, nóbelshafans frá
Portúgal, Josés Saramagos, og
japanska spútniksins Harukis
Murakamis sem sumir þykjast
hafa heyrt bendlaðan við nób-
elinn sænska.
José Saramago hélt magnaða
inngangsræðu að hátíðinni þar
sem hann varpaði meðal annars
ljósi á stöðu skáldsögunnar nú
um stundir, kallaði hana bók-
menntarými – fremur en bók-
menntagrein – sem opið væri
fyrir öllum sviðum mannlegrar
hugsunar „eins og hið mikla ólg-
andi og hljómsterka haf“. Hann
las úr verkum sínum og ræddi
um þau í opnu spjalli og sýndi að
þar fer ungur andi í gamalli sál,
eins og hann orðaði það sjálfur.
Saramago tókst allur á loft er
hann tók að ræða pólitískt
ástand samtímans. Hann sagði
það vont. Hann er sannfærður
kommúnisti og var að lýsa kapít-
alískum heimi. Hann sagði það
ekki sér að kenna að hann væri
svartsýnn á heiminn heldur
heiminum sjálfum. Hann sagði
að það væri ekkert lýðræði í
heiminum og um það fjallaði
bókin sem hann væri að skrifa
um þessar mundir og kæmi út í
janúar undir heitinu Ritgerð um
glöggskyggni.
Ein bók hefur komið út í ís-
lenskri þýðingu eftir Saramago.
Blinda heitir hún en á frummál-
inu heitir hún Ritgerð um
blindu. Þýðingin kom út árið
2000 hjá Vöku-Helgafelli. Fyrir
þremur árum. Engin bók eftir
Saramago er væntanleg á næst-
unni í íslenskri þýðingu. Rétt
væri að spyrja útgefanda hans:
Hvers vegna í ósköpunum ekki?
Hvers vegna var Sagan af týndu
eyjunni, sem Saramago las upp
úr á hátíðinni, til dæmis ekki
gefin út, en hún er til í íslenskri
þýðingu? Þetta er stutt saga og
hefur verið gefin út í litlum kilj-
um á frummálinu og að minnsta
kosti á ensku og ítölsku. Vonast
verður til þess að útgefandinn
rakni úr rotinu og sinni höfundi
sínum betur ellegar sleppi af
honum hendinni svo einhver ann-
ar geti veitt okkur aðgang að
þessum meistara á íslenskri
tungu.
Haruki Murakami virtist hafa
mesta aðdráttarafl þeirra höf-
unda sem sóttu hátíðina heim að
þessu sinni. Og kannski eru vin-
sældir hans hér á landi meiri en
marga grunaði. Staðið var út úr
dyrum er hann var í opnu spjalli
í Norræna húsinu og einnig þar
sem hann ræddi við gesti um
verk sín og ýmislegt annað ná-
tengt í hátíðarsal Háskóla Ís-
lands. Miklum sögum hafði farið
af fjölmiðlafælni Murakamis og
tregðu hans til þess að taka þátt
í dagskrám sem þessari. En ann-
að kom á daginn. Murakami lék
á als oddi og svaraði ólíklegustu
spurningum af mikilli alúð. Hann
lýsti vinnuaðferðum sínum. Sagði
það ekki að ástæðulausu að hann
vildi fá frið fyrir aðdáendum og
fjölmiðlum. Honum veitti ekki af
allri sinni einbeitingu til þess að
kafa ofan í myrkrakompur sálar-
innar þar sem hann fyndi efni-
viðinn í sögur sínar. Ein af bók-
um Murakamis kom út meðan á
dvöl hans hér stóð, Spútnikástin.
Meðal annarra höfunda á
þessari hátíð sem vöktu sérstaka
athygli voru kanadíski Booker-
verðlaunahafinn Yann Martel,
pakistanski Bretinn Hanif Kur-
eishi, Svíinn Per Olov Enquist,
Finninn þungbúni Arto Paasil-
inna og Judith Hermann, hin
nýja ímynd þýskra bókmennta,
eins og hún var kölluð af gagn-
rýnandanum ógurlega, Marcel
Reich-Ranicki.
Þrír erlendir glæpasagnahöf-
undar sóttu hátíðina og voru
hver öðrum áhugaverðari, þeir
Boris Akúnín frá Rússlandi, José
Carlos Somoza frá Spáni og
Henning Mankell frá Svíþjóð,
sem er þeirra þekktastur. Frá-
bært innlegg í þessa bókmennta-
grein sem er vaxandi hér á landi.
Og í því felst einmitt ávinning-
urinn af slíkum hátíðum. Auk
þess að vera óborganleg
skemmtun fyrir okkur lesendur
veitir hún straumum inn í ís-
lenskt bókmenntalíf, en glæsi-
legur hópur íslenskra höfunda
tók þátt í hátíðinni að vanda.
Og nú er að bíða næstu hátíð-
ar. Vonandi verður biðin ekki of
löng. Upphaflega átti hátíðin að
vera haldin á tveggja ára fresti.
Þrjú ár liðu á milli þessarar há-
tíðar og þeirrar síðustu. Fimm
ár liðu á milli hennar og þeirrar
þarsíðustu. Það er of langur tími.
Við nennum ekki að bíða. Það
væri gott að geta gengið að
þeirri næstu vísri haustið 2005
og þaðan í frá á tveggja ára
fresti.
Eftir bók-
menntahátíð
Við nennum ekki að bíða. Það væri
gott að geta gengið að næstu
bókmenntahátíð vísri haustið 2005 og
þaðan í frá á tveggja ára fresti.
VIÐHORF
Eftir Þröst
Helgason
throstur@mbl.is
 Fleiri minningargreinar um Mar-
gréti Hrönn Viggósdóttur bíða
birtingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.