Morgunblaðið - 16.09.2003, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 ÞRIÐJUDAGUR 16. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Svava Lúthers-dóttir fæddist á
Valshamri í Skógar-
strandarhreppi á
Snæfellsnesi hinn
27. júlí 1915. Hún
lést á elli- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund í Reykjavík
6. september síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Lúther
Jónsson bóndi á
Bergholti í Staðar-
sveit, f. 22. septem-
ber árið 1892 á
Valshamri, d. 28.
apríl árið 1974, og Kristín Theo-
dóra Pétursdóttir, f. 21. mars
árið 1890 á Hararstöðum í
Hörðudalshreppi í Dalasýslu, d.
18. febrúar árið 1984. Systkini
Svövu voru Jón, f. 1914, Guð-
rún, f. 1916, Kristín Ásthildur, f.
1917, d. 2000, Fjóla, f. 1921, d.
1998, Petrea, f. 1925, Óli, f.
1931, og Pétur, f. 1936.
Svava giftist
Ágústi Bjarnasyni,
f. 11. ágúst 1904 í
Hraunsmúla, d. 14.
mars 1974, bónda í
Traðarbúð og
Hraunsmúla í Stað-
arsveit. Börn þeirra
eru Hermann Sæ-
berg, f. 28. mars
1935, Elínbjörg
Jóna, f. 17. apríl
1936, Bjarni Jón
Ólafur, f. 6. mars
1940, og Kristín
Theodóra, f. 21.
apríl 1942. Barna-
börn Svövu eru níu talsins,
barnabarnabörnin 17 og eitt
barnabarnabarnabarn. Svava
var húsmóðir alla sína starfs-
ævi, fyrst sem bóndakona og
síðar á Laugavegi 27b í Reykja-
vík.
Útför Svövu verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsins ljós
ljúfust allra er dáin.
Drjúpa hljóðlát tregatárin
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasárin
í sálu andar kalt.
Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.
Heimur bjartur bíður þar
og bráðum kem ég líka.
Þá verður allt sem áður var
ef veröld finnum slíka.
Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.
Þú alltaf verður einstök rós
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendu hljóða.
(Jóna Rúna Kvaran.)
Um leið og ég tileinka móður minni
þetta kveðjuljóð langar mig að þakka
starfsfólki á elli- og hjúkrunarheim-
ilinu Grund, deild 3A, fyrir kærleiks-
ríka og góða umönnun móður minnar
á hennar ævikvöldi.
Kristín Theodóra.
Elsku langamma eða frú Svava,
eins og þú varst svo gjarnan kölluð.
Allt frá því að ég fæddist hefur þú
verið stór hluti af lífi mínu. Minning-
arnar um þig eru svo margar og allar
eru þær góðar. Það var ávallt svo
gaman að fara til frúarinnar á Lauga-
veginn og fá dýrindis pönnsur sem
enginn gat lagað betur en þú.
Á gagnfræðaskólaárum mínum var
ég tíður gestur hjá þér og var Lauga-
vegurinn mitt annað heimili. Til þín
kom ég eftir skóla á hverjum degi og
dvaldist hjá þér þar til ég fór á æfingu
seinna um daginn. Alltaf var jafn
gaman að koma til þín og ávallt var
glatt á hjalla.
Á Laugaveginum var ávallt margt
um manninn enda heimsókn til þín
talin hin mesta skemmtun, þar sem
þú varst húmoristi hinn mesti og
gestgjafi hinn besti. Já, alltaf að slá á
létta strengi og alltaf hlægjandi.
Þannig varstu, alltaf með bros á vör.
Árlegar ferðir okkar saman í sum-
arbústaði og á Snæfellsnes, á æsku-
slóðir þínar, verða alltaf ljúfar í minn-
ingunni. Í þeim var mikið spjallað og
spilað og þú sást til þess að alltaf var
mikið hlegið. Þú varst ómissandi
ferðafélagi.
Ég er feginn því að þú þurftir ekki
að þjást mikið og að þú hafir fengið að
fara í friði, því að það var mjög erfitt
að horfa á hvernig þér leið seinustu
vikurnar. Það er stórt skarð höggvið í
fjölskyldu okkar við fráfall þitt enda
varst þú sameiningartákn hennar.
Það hefur verið mér mikill heiður
að hafa þekkt þig og fengið að eyða
með þér þeim stundum sem við áttum
saman. Takk fyrir að vera mér ávallt
svo góð.Þú verður ávallt ofarlega í
huga mínum sem og bænum. Megi
Guð veita þér þá ró og þann frið sem
þú átt skilið. Það verða fagnaðarfund-
ir þegar við hittumst á ný á nýjum
stað, þegar rétti tíminn kemur. Ég
mun sakna þín sárt.
Þinn
Brynjar Ágúst.
SVAVA
LÚTHERSDÓTTIR
✝ Sigrún Þorsteins-dóttir fæddist í
Reykjavík 25. apríl
1926. Hún lést 31.
ágúst síðstliðinn. For-
eldrar hennar voru
Þorsteinn J. Sigur-
geirsson, féhirðir hjá
Búnaðarbanka Ís-
lands, f. í Álftagerði í
Skagafirði, og Aðal-
björg Albertsdóttir
húsfreyja frá Stóru-
völlum í Bárðardal.
Systkini Sigrúnar
sem öll eru látin voru
sr. Garðar Þorsteins-
son, prófastur; Stefán Þorsteins-
son, kennari, Guðlaug Þorsteins-
dóttir, húsfreyja; og Guðrún J.
Þorsteinsdóttir, tónlistarkennari.
Sigrún giftist Jóni Jósepssyni
frá Setbergi hinn 25. ágúst 1949.
Þau skildu. Sigrún og Jón ólu upp
þrjú börn, bróður-
dætur Sigrúnar, Liv
Gunnhildi og Sig-
rúnu Stefánsdætur,
og Ólaf son Jóns.
Barnabörn Sigrúnar
eru tólf og barna-
barnabörn sex.
Sigrún lærði
snyrtifræði í Kaup-
mannahöfn á árun-
um 1946–48. Hún hóf
störf í fagi sínu í
Reykjavík, lengi á
Jean de Grasse í
Pósthússtræti, þar
sem hún varð með-
eigandi, en rak síðan um árabil eig-
in stofur. Hún var stofnfélagi FÍSS
og sat í fyrstu stjórn og prófanefnd
félagsins.
Útför Sigrúnar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
Til er mynd af tveimur ungum
stúlkum, sem standa úti í garðinum
á Klapparstíg 27, líklega árið 1930.
Að baki sér í lítið hús, sem var
dúkkuhúsið þeirra. Þetta eru syst-
urnar Sigrún Þorsteinsdóttir og
Guðrún J. Þorsteinsdóttir, móðir
mín. Stúlkurnar horfa kankvísar til
ljósmyndarans, enda hefur þar trú-
lega verið að verki Vigfús Sigur-
geirsson frændi þeirra og heima-
gangur á heimilinu. Tæplega
fjögurra ára aldursmunur var á
þeim systrum, en Sigrún var yngst
sex barna ömmu minnar og afa og
síðust þeirra til að kveðja þetta jarð-
líf. Á Klapparstíg 27 var heimili fjöl-
skyldunnar þar til amma mín seldi
húsið árið 1937, tveimur árum eftir
lát afa míns, og keypti stórhýsi, sem
stóð á Amtmannsstíg 4, en þar rak
hún matsölu og gististað um árabil.
Aðalbjörg Albertsdóttir, amma
mín, var frá Stóruvöllum í Bárðar-
dal. Sem ung stúlka gekk hún í
Kvennaskólann í Reykjavík og hélt
jafnframt áfram tónlistarnámi, sem
hún hafði stundað frá níu ára aldri.
Þegar hún kom aftur norður réð hún
sig til starfa í svokallaðri Konsúls-
búð á Akureyri. Þorsteinn Jón Sig-
urgeirsson, afi minn, var fæddur í
Álftagerði í Skagafirði. Hann gekk í
Möðruvallaskóla og starfaði lengst
af við viðskipti. Fyrst var hann í for-
svari fyrir fyrirtækið Timbur og kol,
sem var í eigu norskra aðila. Síðar
varð hann sölustjóri hjá Garðari
Gíslasyni, en loks fyrsti féhirðir
Búnaðarbankans þegar hann var
stofnaður 1930. Hann lést aðeins 54
ára gamall árið 1935. Þorsteinn varð
sem ungur maður hótelstjóri á Hótel
Oddeyri á Akureyri, en það stóð
næst húsi því sem hýsti svokallaða
Konsúlsbúð og enn stendur við
Strandgötu á Akureyri. Á þeim tíma
kynntust þau Aðalbjörg og Þor-
steinn.
Heimilið á Klapparstíg 27 var
mannmargt. Börnin, sem upp kom-
ust, voru fimm og auk þeirra voru
ýmsir vinir og frændur þar til heim-
ilis og í fæði í skemmri og lengri
tíma, en heimilið varð viðkomustað-
ur fjölda skyldmenna og vina ömmu
minnar og afa að norðan, þegar þau
dvöldu í Reykjavík. Einn af fasta-
gestum við hádegisverðarborðið var
Valtýr Albertsson læknir og móðir
mín sagði að hann og afi minn hefðu
deilt um stjórnmál daglega undir
borðum. Stundum kom elsti bróðir-
inn, sr. Garðar, heim með söngfélaga
sína og bað ömmu mína að spila und-
ir söng þeirra. Í þessu umhverfi ólst
Sigrún fænka mín upp fyrstu æviár-
in, en hún var einungis átta ára þeg-
ar faðir hennar lést. Þegar amma
mín hóf síðan rekstur sinn á Amt-
mannsstíg 4 breyttist heimilisbrag-
ur þeirra systra talsvert og þær
urðu að hluta til þátttakendur í þeim
rekstri hennar, samhliða skólagöngu
sinni, allt þar til þær fluttu að heim-
an.
Eftir skólagöngu í Kvennaskólan-
um fór Sigrún að vinna fyrir sér við
skrifstofustörf hjá versluninni Verð-
anda í Tryggvagötu í þrjú ár. Síðar
lærði hún snyrtifræði í tvö ár í Kaup-
mannahöfn og eftir heimkomuna
starfrækti hún snyrtistofur ýmist
ein eða með öðrum í áratugi, lengst
af snyrtistofuna Jean de Grasse í
Pósthússtræti.
Heimili Sigrúnar, manns hennar
Jóns Jósepssonar og barna þeirra
var lengst að Rauðalæk 67, þar bjó
einnig með þeim Aðalbjörg amma
mín. Þetta varð annað heimili okkar
systkina, þangað komum við iðulega
og dvöldum ef á þurfti að halda.
Sigrún mun fyrst hafa verið kölluð
Sía í æsku á Klapparstígnum og því
nafni vöndumst við systkinin að
kalla hana. Sigrún stjórnaði heimili
sínu af myndarskap og hafði einstak-
lega gott lag á okkur börnunum, sem
til hennar komu. Raunar var hún
barngóð með afbrigðum, enda
hændust þau að henni. Hún var
vandvirk við allt sem hún tók sér fyr-
ir hendur og þótti sérlega hæf í öll-
um störfum sínum.
Upp í hugann koma ýmsar
ánægjulegar minningar frá ferðalög-
um þessara tveggja fjölskyldna inn-
anlands á árum áður og síðar sam-
vera á Heylæk í Fljótshlíð eftir að sá
staður var keyptur. Raunar varð
Sigrún fastur punktur á þeim stað
um tíma, því hún tók við hann miklu
ástfóstri og dvaldi þar langdvölum,
oft ein, en eiginmaður og við hin
mættum síðan um helgar.
Þegar foreldrar mínir fluttu tíma-
bundið til Hollands árið 1963 með
okkur þrjú börn sín fór Sigrún með
okkur út og dvaldi hjá okkur í nokkr-
ar vikur okkur öllum til stuðnings og
aðstoðar.
Sigrún var afskaplega hlý kona og
ljúf í allri umgengni. Raunar sá ég
hana aldrei skipta skapi og hún tók
iðulega upp hanskann fyrir mann
þegar því var að skipta. Þegar við
systkinin uxum úr grasi fylgdist hún
grannt með okkur og afkomendum
okkar. Hún annaðist móður sína af
alúð þegar heilsu hennar fór að
hraka, en hún lést árið 1971, 87 ára
gömul.
Eftir á að hyggja má segja að
heimilið á Rauðalæknum hafi á viss-
an hátt verið framhald af heimilinu á
Klapparstíg 27. Þótt nýjar kynslóðir
væru komnar til sögunnar, þá kom
þangað mikill fjöldi ættingja og vina
ömmu minnar í heimsókn og ýmsir
til skemmri dvalar, þeir sem ekki
bjuggu í bænum. Þar varð einnig
miðstöð barna og barnabarna ömmu
minnar. Í minningunni finnst mér að
oftast hafi þar verið einhverjir aðrir
gestkomandi þegar ég kom þar í
æsku. Sigrún tók á móti öllu þessu
fólki opnum örmum og gerði því til
hæfis, auk þess að sinna eigin fjöl-
skyldu og vinum af kostgæfni og al-
úð.
Við fráfall Sigrúnar frænku minn-
ar verða kaflaskil hjá okkur hinum
sem eftir erum. Lokið er lífsgöngu
góðrar konu, sem hin síðari ár átti
við vanheilsu að stríða. Eftir lifir
minningin um væntumþykju hennar
og hlýju í garð okkar hinna og um
ánægjulegar samverustundir með
henni og fjölskyldu hennar í gegnum
tíðina. Börnum hennar og fjölskyld-
um þeirra sendi ég innilegar sam-
úðarkveðjur.
Blessuð sé minning Sigrúnar Þor-
steinsdóttur.
Jón Þorsteinn Gunnarsson.
Þegar andlát ber að er margs að
minnast og er það vel. Hjónin Sigrún
Þorsteinsdóttir föðursystir mín og
Jón Jósefsson gengu mér í foreldra
stað þegar ég var ellefu ára gömul. Á
sama árinu hafði Ólafur sonur Jóns
komið til þeirra þá tíu ára og Liv
systur mína höfðu þau tekið í fóstur
fimm árum fyrr, þá ellefu mánaða
gamla. Sigrún og Jón voru liðlega
þrítug þegar ég kom til þeirra og
bjuggu í lítilli fallegri risíbúð inn í
Rafstöð við Elliðaár. Það var gott að
koma til þessara ungu hjóna sem
áttu fallegt og hlýlegt heimili. Vand-
virkni var í hávegum höfð og síðast
en ekki síst vilji til að láta okkur
börnunum líða vel. Það gerðu þau
með sæmd, komu okkur öllum til
manns og verður það seint fullþakk-
að. Síðar flutti fjölskyldan á Rauða-
læk. Hún stækkaði enn því amma
mín og móðir Sigrúnar, Aðalbjörg
Albertsdóttir, bættist í hópinn.
Amma Aðalbjörg var af þingeyskum
ættum, fór ekki dult með það og
höfðum við gaman af. Að henni stóð
stór hópur vina og vandamanna sem
gaf lífinu á Rauðalæk lit. Þær mæðg-
ur voru nánar.
Sigrún gekk í Kvennaskólann, síð-
ar hélt hún til Danmerkur, kom heim
vel menntuð sem snyrtisérfræðing-
ur með góðan vitnisburð. Hún vann
við starf sitt langan tíma, var ein af
stofnendum FÍSS, Félags íslenskra
snyrtisérfræðinga, og var prófdóm-
ari eftir að það fag var kennt hér.
Hún var flínk og vandvirk.
Sigrún var með afbrigðum vina-
föst og traust. Hún átti vinkonu, Sig-
urbjörgu Magnúsdóttur, frá átta ára
aldri og bar aldrei skugga á það
samband. Einnig var hún náin Guð-
rúnu systur sinni, Junnu og hennar
fjölskyldu og saknaði Junnu sárt
þegar hún féll frá fyrr á þessu ári.
Sigrún unni okkur börnunum sínum
og sagði stundum í gríni að hún bara
skildi ekki hvað hún væri heppin
með okkur. Hún fylgdist vel með
börnum og barnabörnum okkar og
búa þau að umhyggju ömmu sinnar.
Sigrún var bókhneigð og hafði
tónlist í hávegum. Áhugi hennar og
yndi af klassískri tónlist fylgdi henni
alla tíð og oft ræddi hún um tónlist-
arviðburði hérlendis og erlendis,
sem hún hafði verið viðstödd. Hún
átti vandað safn af hljómplötum sem
hún spilaði bæði í gleði og sorg.
Lífið var ekki dans á rósum og á ef
til vill ekki að vera það. Sigrún og
Jón slitu samvistum, ýmsir erfiðleik-
ar og sjúkdómar steðjuðu að. Sigrún
reis ávallt upp aftur. Hún ákvað sjálf
að fá vistun á Elliheimilinu Grund,
þar sem henni leið vel, gerði grín að
og leit á staðinn sem heimavistar-
skóla. Hún kom sér vel og naut virð-
ingar þeirra sem önnuðust hana.
Eignaðist pels, varð ástfangin og
gekk um götur gömlu Reykjavíkur
sem voru henni kærar frá barnæsku.
Heilsu hennar hrakaði og var heimili
hennar síðustu árin á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni, þar sem hún fékk
frábæra hjúkrun. Sigrún var starfs-
fólki kær og bar virðingu fyrir því,
tengdist því persónulega og var
þakklát fyrir afar góða umönnun.
Eru hér með færðar þakkir öllum
sem hjúkruðu og hjálpuðu Sigrúnu
um dagana, slíkt er ómetanlegt.
Blessuð sé minning Sigrúnar og vil
ég enda þessar línur með kveðjuorð-
um mínum til hennar á kvöldum í
sumar sem voru: „Góða nótt elskan
og þakka þér fyrir allt.“ Ég fékk allt-
af fallegt bros til baka.
Við höfum gengið þessar götur
margoft,
systir mín og ég
og í gær höfðum við um svo margt
að tala.
Allt, sem við höfðum upplifað saman,
og allt hitt,
sem við skildum ekki
til fulls,
eða gátum ekki skilið,
því lífið sjálft var á milli
okkar.
Okkar líf.
(Guðrún J. Þorsteinsdóttir.)
Sigrún Stefánsdóttir.
SIGRÚN
ÞORSTEINSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Sigrúnu Þorsteinsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.
Hjartans þakkir færum við öllum þeim er
auðsýndu okkur samúð og vinarhug við andlát
og útför elskulegs vinar okkar og frænda,
GUÐJÓNS T. MAGNÚSSONAR,
Hrafnistu, Reykjavík,
áður Sörlaskjóli 94.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu á
deild A-3, Hrafnistu, fyrir frábæra umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Jóhanna Björgólfsdóttir
og börn.