Morgunblaðið - 24.09.2003, Blaðsíða 38

38 MIÐVIKUDAGUR 24. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100
 Símbréf 569 1329  Netfang bref@mbl.is
Allt efni sem birtist í Morgunblaðinu og Lesbók er varðveitt í upplýsinga-
safni þess. Morgunblaðið áskilur sér rétt t i l að ráðstafa efninu þaðan, hvort
sem er með endurbirtingu eða á annan hátt. Þeir sem afhenda blaðinu efni
ti l birtingar teljast samþykkja þetta, ef ekki fylgir fyrirvari hér að lútandi.
ÉG ÁTTI því láni að fagna að kynn-
ast vel Kjartani Ólafssyni fyrrver-
andi héraðslækni í Keflavík og konu
hans Ásdísi Jó-
hannesdóttur.
Eitt sinn sem oft-
ar sátum við í
stofunni þeirra á
Kirkjuteignum.
Heilbrigðismál
voru á dagskrá.
Kjartan snýr sér
að mér og segir:
„Hilmar, þú
þekkir okkur þessa gömlu jaxla sem
hér hafa starfað sem læknar: Björn
Sigurðsson, Guðjón Klemensson og
mig. Ég held að við höfum reynt að
gera okkar besta og þá hafi laun eða
greiðslur ekki skipt meginmáli
heldur sú viðleitni að þjóna þessu
fólki sem hér býr á Suðurnesjum.
En nú er komin ný kynslóð og ...“
Kjartan stóð upp, horfði út um
gluggann nokkra stund, sneri sér að
mér og sagði: Og Guð hjálpi Kefl-
víkingum.“ Mér hafa þessi orð
þessa hugljúfa læknis sem alltaf gaf
sér tíma til að hlusta á hvern sem
var – mér hafa þessi orð Kjartans
hljómað nú í eyrum í seinni tíð með
sívaxandi þunga. Þegar heilsugæsl-
an hefur nánast verið rústuð hér á
svæðinu, hvert óhappið öðru verra
hent á sjúkrastofnunum okkar og
engir fást til að sinna sjúkum og
öldruðum nema ungmenni og gam-
almenni. Börn sögð vera með kvef
þegar botnlangi er að springa og
fárveikt fólk dettur fram úr rúmum.
Yfir þetta leggja tveir landlæknar
blessun sína og raunar fleiri því hér
kom í Hvamm, sambýli aldraðra,
Guðni Ágústsson, ráðherra, til að
flytja kosningaáróður.
Þá var það að fyrrverandi félags-
málastjóri reis upp og spurði:
„Hvað ætlar ráðherrann að gera í
heilsugæslumálum á Suðurnesj-
um?“ Það stóð ekki á svari: „Þið
hafið manninn sem sér um þau
mál.“ Félagsmálastjórinn fyrrver-
andi: „Hvað ætlar ráðherrann sjálf-
ur að gera í heilsugæslumálum á
Suðurnesjum?“ Nú vandaðist málið,
augljóst að ekki var hægt að segja
brandara eða vísa lengur á Hjálmar
Árnason. Svo ráðherrann valdi
besta og skynsamlegasta kostinn í
stöðunni: Hann gekk þegjandi út.
Meðreiðarsveinninn, Ísólfur
Gylfi, settist hinsvegar hjá fyrir-
spyrjanda og bað um viðtal. Þrátt
fyrir allt fyrirfinnast ennþá menn á
þessu landi sem eru tilbúnir að
ræða alvörumál við almenning.
Fyrir kosningar reyndi undirrit-
aður að vekja athygli á þessu
ófremdarástandi og bað að mig
minnir Stöð 2 um viðtal. „Um
hvað?“ spurðu þeir. „Um ástand
heilbrigðismála á Suðurnesjum.“
„Höfum samband, ef áhugi er fyrir
hendi hjá stjórnendunum.“ Ekkert.
Enginn áhugi. – Tvisvar talaði ég
við bæjarstjórann hér, Árna Sigfús-
son, geðþekkan mann. Benti honum
meðal annars á hvað kollegi hans í
Hafnarfirði hefði gert til að aftra
samskonar ástandi þar eins og kom-
ið var upp hér; að læknar gengju út.
Nei, Árni og flokkur hans höfðu
ekki áhuga á heilbrigðismálum.
Þegar félag aldraðra ásamt fjöl-
mörgum öðrum félögum héldu op-
inn fund um málið mætti enginn
bæjarfulltrúi frá þeim. – Og nú er
röðin komin að Landspítalanum.
Vegna fjárskorts blasa lokanir
við á mörgum deildum. Greinilegt
að Sjálfstæðisflokkurinn ætlar að
framkalla amerískt heilbrigðis-
kerfi: fullkomið kerfi fyrir hina ríku
en lélegt eða ekkert fyrir hina fá-
tæku.
Keflavíkurástandið á sem sagt að
verða landskerfi. „Guð hjálpi Ís-
lendingum,“ segi ég.
HILMAR JÓNSSON,
Háteig 21,
Keflavík.
Breyttir tímar
Frá Hilmari Jónssyni
Í NOKKRA daga hafa dvalið hjá
mér erlendir gestir sem varla telst í
frásögur færandi þar sem ég rek
ferðaþjónustu. Þessir tveir eru hins
vegar ráðgjafar í markaðsmálum
ferðaþjónustu og starfa víða um
heim. Annar þeirra var að koma í
fimmta sinn til Íslands, hinn í fyrsta
sinn. Í upphafi dvalar voru þeir einn
dag í Reykjavík. Sá sem hafði komið
áður til landsins vildi sýna hinum
markverðustu staðina sem honum
höfðu verið sýndir. Hann vildi meðal
annars fara með hann í Perluna.
Hann sá hana tilsýndar víða að úr
bænum en hvernig átti hann að
komast að henni? Hann sagðist hafa
gert sér grein fyrir því þegar hann
keyrði upp Bústaðaveg að hann ætti
ekki að beygja inn hjá bensínstöð-
inni en ákvað að taka sénsinn við
næstu útakstursrein þótt þar væru
engar merkingar sem hann skildi.
Hann áleit sem svo að það versta
sem gæti komið fyrir væri að hann
endaði inni í garði hjá einhverjum.
Eins og við sem þekkjum Reykjavík
vitum endaði hann auðvitað við
Perluna og gat farið með vin sinn
upp á útsýnispallinn og sýnt honum
yfir höfuðborgina.
Í Perlunni rákust þeir félagar svo
á frábært safn í einum af tönkunum.
Þeir töldu sig hins vegar hvergi
hafa séð merkingar meðfram Bú-
staðaveginum eða við útakstur af
Kringlumýrarbraut sem gáfu tilvist
þess til kynna – að minnst kosti ekki
á tungumáli sem þeir skildu. Íslend-
ingar sem þurfa að rata í Reykjavík
komast yfirleitt á leiðarenda því
þeir geta lesið á skilti og merkingar.
Samkvæmt framangreindri frásögn
þarf greinilega að merkja betur
helstu ferðamannastaði höfuðborg-
arinnar – og þá á tungumáli sem
fleiri skilja en við, því ferðamenn
hér á landi hafa síðustu ár verið
fleiri en heimamenn og fæstir þeirra
hafa nokkurt vald á móðurmáli okk-
ar.
GUÐRÚN G. BERGMANN,
Hellnum, Snæfellsnesi.
Er Perlan týnd?
Frá Guðrúnu G. Bergmann