Morgunblaðið - 28.09.2003, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 28. SEPTEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku afi minn,
rosalega er þetta sárt,
það er svo sárt að
missa þig frá okkur öll-
um, þú varst alltaf svo
skemmtilegur, duglegur, góður og
áttir nóg eftir finnst mér.
Þegar þið amma komuð í afmæl-
iskaffið hjá mér hinn 15. sept. þá
varstu svo hress og mér fannst svo
gaman að fá ykkur heim til að kíkja
á nýju íbúðina hjá mér. Þú bentir
mér auðvitað á að ég væri ekki með
reykskynjara en þú mátt vita að
hann er kominn. Mér hefði aldrei
dottið í hug að það væri síðasta
kvöldstundin í þínu lífi og á enn erf-
itt með að trúa því að þú komir ekki
aftur í heimsókn til mín. Þú hugs-
aðir alltaf svo vel um fjölskylduna
þína, enda var hún númer eitt hjá
þér og það var yndislegt hvað þið
amma voruð ástfangin. Þú varst
alltaf svo góður við alla og alltaf í
góðu skapi og ef eitthvað bjátaði á
þá leystir þú úr málunum, þú gast
allt og varst bestur í öllu. Ég hef
alltaf verið svo stoltur að geta sagt
að þú sért afi minn og verð það allt-
af eins lengi og ég lifi. Ég hefði gefið
allt fyrir að fá að hafa þig lengur hjá
okkur, þú varst svo frábær og mér
finnst Vestmannaeyjar aldrei verða
eins eftir að þú ert farinn. Ég vildi
að samverustundir okkar hefðu ver-
ið fleiri en þú veist að ég hef og mun
alltaf elska þig og líta upp til þín. Þó
þetta séu síðustu orð mín til þín þá
máttu vita að ég mun alltaf hugsa til
þín og á eftir að leita til þín. Ég bið
Guð um að hugsa vel um þig eins og
amma gerði og gefa okkur öllum
styrk til að halda áfram og þá sér-
staklega ömmu. Afi, ég sakna þín
svo mikið.
Þinn
Rikharð Bjarki.
Kæri bróðir og vinur. Þá er komið
að kveðjustundinni þótt ótímabær
sé. Það eru rétt tveir mánuðir síðan
við fylgdum systur okkar, Stínu, til
grafar og ekki hefði maður trúað að
þú yrðir næstur. Þú varst mikill
áhrifavaldur í mínu lífi og þú studdir
mig ávallt með ráðum og dáð. Þú
varst dásamlegur bróðir. Þær voru
margar ferðirnar niður í bifreiðaeft-
irlit til þín hér á árum áður ýmist til
að leita ráða eða að fá að fara með
þér í lunda út í Elliðaey. Síðar hófst
samstarf okkar við slökkvistörf í
Heimaeyjargosinu, þá unnum við
hvor við hlið annars. Mér er minn-
isstætt þegar við stóðum við húsið
ykkar Höllu þegar það fór undir
hraun. Ég var eitthvað aumur en þá
tókst þú utan um mig og sagðir:
„Raggi, ef eyjan okkar bjargast þá
er lítill vandi að byggja annað hús.“
Þú tókst við Áhaldahúsinu eftir
gos og ég varð þinn aðstoðarmaður
þar og síðar tókstu að þér að gerast
slökkvistjóri í Slökkviliðinu, og varð
ég þar þinn aðstoðarmaður líka, og
unnum við náið saman þar til yfir
lauk og þannig má segja að þú hafir
staðið við hliðina á mér í rúm þrjátíu
ár í blíðu og stríðu.
Kæri bróðir, það er mikið tóma-
rúm í mínum huga þegar ég sit og
rifja upp okkar samstarf.
Þú elskaðir alla, bæði dýr og
menn, þú máttir ekki heyra að það
væri verið að hallmæla nokkrum og
þú sagðir aldrei ljótt um nokkurn
mann. Þú hafðir ótrúlega gott skap
og góðan frásagnarhæfileika. Það
var oft kátt í kringum þig þegar þú
varst kominn í gang að segja sögur
með þínu lagi. Oft komstu til mín og
sagðir: „Máttu vera að því að koma í
bíltúr?“ Þá þurfti að ræða vinnuna,
ELÍAS
BALDVINSSON
✝ Elías Baldvins-son fæddist að
Háarima í Þykkva-
bæ 1. júní 1938.
Hann lést 16. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Landa-
kirkju í Vestmanna-
eyjum 27. septem-
ber.
slökkviliðið eða hlusta
á spólu með lögum sem
þið Brælubellirnir
höfðu verið að æfa
kvöldinu áður, en söng-
ur var eitt af mörgum
áhugamálum þínum
síðari ár. Einnig varstu
mikill aðdáandi fót-
boltastrákanna okkar í
ÍBV og fórst á alla leiki
þeirra.
Elsku bróðir, mikill
var kærleikurinn og
stoltið þegar þú talaðir
um Höllu og allan
krakkahópinn ykkar
og oftar en ekki voru þínar góðu
sögur tengdar þeim á einhvern hátt.
Elsku pabbi, Halla og fjölskylda,
við Anna vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Megi Guð styrkja
ykkur í sorginni. Minning um frá-
bæran dreng mun ylja okkur um
ókomin ár.
Ragnar Þór Baldvinsson.
Þriðjudaginn 16. sept. síðastliðinn
var sérstaklega fallegt veður hér í
Eyjum, heiðskírt og blæjalogn, svo
hvergi gáraði sjóinn. Vel mátti
ímynda sér Eyjarnar sem fallega
skreytingu á risastórum spegli og í
bakgrunninum var hin fegursta
landsýn. Þennan dag valdi almættið
til að kalla til sín minn besta vin í
rúmlega hálfa öld, Elías Baldvins-
son, sem ætíð var kallaður Addi
Bald.
Hann kom hér við í kaffi og létt
spjall um miðdaginn, eins og hann
hafði gert nánast hvern einasta
virkan dag í hálft annað ár, sem ég
hef verið óvinnufær. Ég sé hann fyr-
ir mér, þegar hann gekk fram stétt-
ina, sneri sér til mín, lyfti annarri
hendi í kveðjuskyni og sagði: ,,Takk
fyrir í dag, vinur, sjáumst á morg-
un.“ En það var okkur ekki ætlað.
Hann var á gangi heimleiðis að
loknum vinnudegi, er hann hneig
niður. Hann komst fljótt undir
læknishendur og var allt gert sem í
mannlegu valdi stóð honum til
bjargar, en þessi varð hin ískalda
staðreynd, Addi vinur minn var dá-
inn.
Fyrir nokkrum vikum greindist
hann með sykursýki og var á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja um
tíma, þar sem hann fékk góða með-
höndlun og tók sjálfur skynsamlega
á málum, breytti um mataræði og
lét bílinn mikið til vera og gekk orð-
ið talsvert. Allt dró þetta úr ein-
kennum sjúkdómsins og talaði hann
um að honum hefði ekki liðið svona
vel í mörg ár, enda geislaði af hon-
um lífskrafturinn og gladdist hann
yfir að eflast frá degi til dags.
Því sárara varð höggið sem yfir
reið.
Addi var næstelstur níu systkina,
sonur Baldvins Skæringssonar, sem
nú syrgir son sinn og Þórunnar
Elíasdóttur sem látin er fyrir
nokkrum árum. Aðeins eru tveir
mánuðir síðan eldri systir hans,
Kristín Elísa, lést, svo að þetta eru
erfiðir dagar hjá aðstandendum.
Við Addi kynntumst þegar við
vorum 12 ára gamlir og urðum strax
mjög samrýndir, vorum lífsglaðir,
stundum glannafengnir peyjar. Við
gengum út og inn á heimilum hvor
annars. Ungir að árum stofnuðum
við okkar eigin heimili, með okkar
konum, eignuðumst börn og lífsbar-
áttan var hafin, vorum saman til
sjós og saman í frístundum. Við vor-
um stofnfélagar kiwanisklúbbsins
Helgafells og höfum starfað þar alla
tíð síðan. Hann var einn af forsetum
klúbbsins og var kraftmikill og
röggsamur í sínu starfi. Hann var
félagslyndur og tók að sér hin ýmsu
störf innan klúbbsins. Hann var
hugmyndaríkur og átti gott með að
sjá það broslega í lífinu. Hann var
þessvegna oft kosinn sem veislu-
stjóri og sem formaður skemmti-
nefnda við hin ýmsu tækifæri. Eitt
sinn kom hann saman sönghóp, sem
skemmtiatriði á þorrablóti klúbbs-
ins. Sönghópur þessi hefur komið
saman fram til þessa dags. Addi
varð driffjöðrin í þessum hópi, valdi
lögin og samdi sjálfur texta við ýmis
lög.
Fyrir tveim árum var höggvið
skarð í hópinn, þegar svili Adda,
Hörður Jónsson, féll frá mjög
skyndilega og datt þá söngurinn
niður um tíma, en Addi tók upp
þráðinn að nýju og vorum við búnir
að hittast nokkrum sinnum, þegar
þetta reiðarslag dundi yfir. Hann
var ekki aðeins drifkrafturinn í
þessum hópi, því að allt sem hann
tók sér fyrir hendur var gert af
krafti, lífi og sál. Hann var um tíma
bifreiðaeftirlitsmaður hér í bæ og
um áratugaskeið forstöðumaður
Áhaldahúss Vestmannaeyja og
slökkviliðsstjóri Vestmannaeyja-
bæjar.
Eftirlifandi eiginkona er Halla
Guðmundsdóttir frá Presthúsum
hér í bæ og saman eignuðust þau
átta mannvænleg börn og hefur fjöl-
skyldan alla tíð verið mjög samhent.
Barnabörnin eru orðin 21 og barna-
barnabörnin tvö.
Addi var mikill og góður heim-
ilisfaðir og var fjölskyldan ávallt í
fyrirrúmi. Hann var ólatur að að-
stoða börnin, hvort sem um var að
ræða húsbyggingar eða lagfæringar
og breytingar íbúða eða viðgerðir
bíla, en hann var bifvélavirki að
mennt.
Addi var líka stórkostlegur afi,
með frásagnarhæfileika skáldsins.
Barnabörnin löðuðust að honum og
var aðdáunarvert samband hans við
þau. Þessi stóri hópur syrgir nú ást-
kæran föður og afa og langafa, en
mestur er missir Höllu, sem nú
kveður ástkæran eiginmann og vin.
Við kveðjum nú þennan kæra vin
og frænda með söknuð í hjarta og
þakklæti fyrir allar okkar góðu
stundir og biðjum góðan Guð að
vaka yfir allri fjölskyldunni og
styrkja þau á þessari sorgarstundu.
Ólafur Sveinbjörnsson,
Kristín Georgsdóttir.
Undurfagurt ævintýr er líf mitt
andandi af lífsgleði og gjöfum, sem
gylla hvert andartak tilverunar. Svo
gæti Addi hafa svarað ef hann hefði
verið spurður um lífshlaup sitt, því
hann var hamingjusamur heimilis-
faðir og geislaði af frásagnargleði
um sitt nánasta. Skemmtilegur fé-
lagi og hrókur alls fagnaðar á
mannamótum. Mannvinur með
sterka réttlætiskennd, sem tók
gjarna málstað þeirra, sem orðið
höfðu undir í baráttunni, því hann
sagði að í sál hvers manns væri
söngur, sem ekki fengi alltaf að
hljóma. Ef honum var sýnd tryggð
og hollusta varð hann vinur vina
sinna. Þar sannaðist hið fornkveðna
að ber er hver að baki nema sér
bróður eigi.Vinátta er dýrmæt gjöf
og þeir, sem eiga trygga vini, búa að
auðugri framtíð. Traustur eins og
bjargið og farsæll var hann til sjós
og lands og virtur af samborgurum
sínum. Hann fylgdist vel með hjart-
slætti fósturjarðarinnar í Eyjum,
sem átti svo djúpar rætur í öllu hans
lífi.
Félagsmál lét hann til sín taka á
ýmsum sviðum en þekktastur er
hann þó fyrir störf sín hjá slökkvi-
liðinu og áhaldahúsi Vestmanna-
eyjabæjar. Þegar hann réðst þang-
að sem forstöðumaður í ágúst-
mánuði árið 1973 var mörgum
spurningum ósvarað. Framtíðin var
óljós eftir hinar miklu náttúruham-
farir, sem þá höfðu átt sér stað á
Heimaey og umturnuðu gildismati
fólks þegar hin fjölskrúðuga flóra
mannlífs, sem þar hafði þróast, var í
molum. Addi bar þá gæfu til að sjá
birtuna handan við dökka ábreið-
una, vonin er allt sem þarf og hann
hafði hana að leiðarljósi í öllum sín-
um ákvörðunum. Hann var mikils
metinn verkstjóri með glögga þekk-
ingu á þeim störfum sem biðu úr-
lausnar. Slíkir menn verða mönnum
minnisstæðir, í það minnsta þeim
sem manngildið kunna að meta. Og
virðing fyrir hinu góða og göfuga er
í hávegum haft. Hann minntist oft á
mikilvægi góðra samskipta og taldi
það hornstein að góðu samstarfi. Og
sæi hann ástæðu til að vökva hrós-
yrðum fyrir gott framtak lét hann
það í ljós á sinn einlæga hátt en
samt hafið yfir alla væmni. Hann
var trúr sinni sannfæringu.
Áhaldahúsið var honum helgur
meiður og varð hann oft að berjast
fyrir sínum málstað. Því sárnaði
honum oft þegar vegið var að starf-
semi þess af misvitrum mönnum,
það eru því miður til menn sem eiga
það til að meitla efasemdir inn í sál-
arvitundina, sem síðan reynist erfitt
að uppræta og skilur eftir sig ólykt
eins og reykurinn gerir.
En ekkert var honum þó eins
heilagt og fjölskyldan, þar fannst
honum dýrmætast að dvelja, í sam-
vistum við ástvini sína og njóta
hvíldar frá hversdagsleikanum,
hlusta á sálir barnanna hljóma blíð-
ast og fegurst. Slíkar stundir mild-
uðu allt andstreymi, öll hans ham-
ingja og lystisemdir frjógvaðist þar
við hlið konunnar sem hann unni
heitt.
En lífið er hverfult eins og sum-
arið, sem er að kveðja eftir sólríka
daga. Að loknum vinnudegi gekk
hann áleiðis heim til sín. Eflaust
hefur hann velt fyrir sér lífsgátunni
þegar hann sá fölnuð laufblöðin
svífa til jarðar og hlustaði á óm
hinna helgu hljóma himinsins, á svo
fögrum degi sem nú var að kveldi
kominn. Eitt sólroðið ský sveif inn í
kvöldroðann. Þar laugaði sig nú
eyjan fagra með klökkum tón.
Við endalok mannlegrar tilveru
streyma að minningar úr fjarlægð-
inni. Ég minnist margra stunda
gleðinnar sem við áttum saman í
hópi starfsmanna Áhaldahússins
þegar slegið var á létta strengi,
hvort sem var í kaffistofunni eða í
vinnuskúrnum í fjörunni. En nú er
kveðjustundin runnin upp. Þá kveð
ég þig. frændi, þegar þú siglir inn í
sólsetrið. Minning þín geymist í
huga klökkum. Ég votta fjölskyld-
unni innilega samúð og syrgjendum
öllum og vona að glaðar minningar
deyfi hina þungbæru sorg. Við
kveðjum góðan félaga.
Fyrir hönd starfsmanna Áhalda-
hússins,
Kristinn Viðar Pálsson.
Þegar mér barst sú harmafregn
að Elías Baldvinsson eða Addi Bald
eins og hann var kallaður, hefði lát-
ist setti mig hljóðan. Og þannig veit
ég að hefur verið með aðra Eyja-
menn.
Kynni okkar Adda hófust þegar
hann og Halla frænka frá Prest-
húsum leigðu íbúð á neðri hæð í húsi
foreldra minna á Kirkjubæjarbraut
9 í Eyjum. Ég var þá á þriðja ári.
Með hverju árinu sem leið fékk
maður betur að kynnast þeim
öðlingshjónum. Addi hafði síðar oft
á orði að við peyjarnir á Kirkjubæj-
arbrautinni, sem hefðum lagt póli-
tíkina fyrir okkur, ættum að hafa
hægt um okkur, því hann gæti sagt
margar sögunar um prakkaragang-
inn í þá gömlu daga og þá værum
við nú ekki til stórræðnanna ef til
þess kæmi að þeir gjörningar yrðu
rifjaðir upp. Þegar upp er staðið þá
held ég að enginn hafi nú haft eins
gaman af prakkarastrikunum eins
og einmitt Addi, enda átti hann
sjálfur mörg prakkarastrikin og
hressti upp á mannlífið á Kirkju-
bæjarbrautinni.
Leiðir okkur áttu eftir að liggja
oft saman á lífsleiðinni. Þegar ég
gerðist bæjarstjóri árið 1990 var
Addi Bald yfirmaður Áhaldahússins
og slökkviliðsstjóri. Þá sá maður
enn frekar hvað Addi var mikill
Eyjamaður. Hann bar hagsmuni
Eyjanna ætíð fyrir brjósti, var
áhugasamur um allt sem sneri að
samfélagi okkar. Hann hafði
ákveðnar skoðanir, var fylginn sér
en alltaf sanngjarn, og alltaf náðist
niðurstaða að settu marki. Ragnar
bróðir hans var yfirverkstjóri hjá
bænum á sama tíma og sátu þeir
bræður báðir vikulega vinnufundi
ásamt bæjartæknifræðingi og bæj-
arstjóra. Þeir Baldarar eins og við
kölluðum þá voru mjög samrýndir
enda líkir um margt. Báðir voru
þeir útsjónarsamir, hressir og áttu
gott með að fá aðra í lið með sér
þegar á þurfti að halda. Það gekk
mikið undan þeim og þeirra mönn-
um þegar á reyndi. Það var ekki
Baldara siður að líta á hlutina sem
vandamál, heldur verkefni sem
þurfti að leysa og það eru mikil for-
réttindi fyrir bæjarfélag að hafa
menn í forystu verklegra fram-
kæmda sem hafa slíkt að leiðarljósi.
Þetta samstarf okkar til 12 ára var
skemmtilegt og hnökralaust.
Addi var að eðlisfari einn sá al-
hressasti maður sem maður fyrir
hitti og hafði sérstaklega gaman af
því að prakkarast og gera að gamni
sínu. Engan þekki ég manninn sem
hafði slíka frásagnarhæfileika að
eftir var tekið hvar sem hann kom.
Þegar Addi sagði sögur, ég tala ekki
um þegar hann hafði stílfært þær
aðeins, mátti heyra saumnál detta.
Enginn vildi missa af sögustund og
lýsingum frá Adda Bald. Það var
ekki svo sjaldan þegar gestir komu
til Eyja að maður lét þá droppa við
hjá Adda Bald til þess að þeir
fengju smá sýnishorn af þessum
hressa Eyjapeyja.
Addi var mikill félagsmálamaður
og kom víða við á þeim vettvangi,
var m.a. einn af stofnendum Kiw-
anisklúbbsins Helgafells. Hann var
sérlega bóngóður og það var eins og
nei væri ekki til í orðabókinni hans.
Ég man að þegar ég bað hann að
vera veislustjóra í 40 ára afmæli
mínu þá var það ekkert annað en
sjálfsagt mál. Ég þurfti ekki að hafa
meiri áhyggjur af einhverri dag-
skrá, hann setti upp þriggja tíma
prógramm og fór létt með það.
Þeir sem þekktu Adda vita að hin
stóra fjölskylda hans var sjáaldur
auga hans. Hann var alltaf boðinn
og búinn að koma að málum er
sneru að hagsmunum fjölskyldunn-
ar og skipti þar engu hvers eðlis þau
voru. Börn áttu sér ætíð griðastað í
hans breiða faðmi og áttu þau stór-
an sess í hans huga, enda hefur
varla fyrirfundist meiri barnakarl.
Fráfall Adda Bald er gífurlegt áfall.
Það er mikill missir að sjá á bak
slíkum afburðamanni á besta aldri
sem ætlaði sér svo sannarlega að
gera enn meira fyrir Eyjarnar okk-
ar og okkur Eyjamenn. En mestur
er þó missir elskulegrar eiginkonu
hans Höllu Guðmundsdóttur, barna,
barnabarna, barnabarnabarna svo
og aldraðs föður, systkina og ann-
arra venslamanna.
Á kveðjustund viljum við Rósa
kveðja góðan vin og þakka honum
fyrir alla góðu stundirnar sem hann
gaf okkur. Þakka honum fyrir að
hafa alltaf verið hann sjálfur og
komið til dyranna sem slíkur. Jafn-
framt leyfi ég mér sem fyrrvarendi
bæjarstjóri og með þessum fátæk-
legu orðum að þakka honum fyrir
farsæl og óeigingjörn störf í þágu
Eyjanna og allra Eyjamanna.
Við hjónin færum Höllu eiginkonu
hans, börnum og öðrum ættingjum
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og biðjum þann sem öllu ræður að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Eyjarnar hafa misst einn af sín-
um bestu sonum. Það voru forrétt-
indi að fá að kynnast manni með
slíka mannkosti. Minningin um góð-
an dreng er besti minnisvarði hans.
Guðjón Hjörleifsson.
Mig langar að þakka fyrir að hafa
kynnst Adda Bald. Á æskuárum
mínum var heimili þeirra Adda og
Höllu mitt annað heimili vegna vin-
áttu okkar Sigrúnar dóttur þeirra.
Mér finnst ég hafa verið níunda
barn þeirra hjóna og munaði þau
aldrei um að bæta mér í hópinn.
Alltaf var pláss fyrir aukadisk á
matarborðið, alltaf hægt að finna
holu að sofa í og troða einum í við-
bót í Sunbeaminn. Meira að segja
þegar Halla var ein með hópinn í
Austurkoti og í litla viðlagasjóðs-
húsinu í Hveragerði. Á heimili þar
sem slíkt hjartarými er að finna er
manni aldrei ofaukið. Hin smitandi
kímnigáfa og hlýja Adda er mér
ógleymanleg. Eins er ógleymanlegt
ástríkið sem streymdi á milli þeirra
hjóna. Á seinni árum hefur mér oft
orðið hugsað til og hef sagt frá
þessu heimilislífi þar sem ég ólst
upp að hluta til og hefur verið mér
fyrirmynd á margan hátt.
Elsku Halla, börnin öll og fjöl-
skyldur. Nú þegar Addi er farinn á
undan ykkur slær fátt á sársaukann
nema vitneskjan um það, að við för-
um öll, einn góðan veðurdag, sömu
leið, og þar verður fyrstur á vegi