Morgunblaðið - 22.11.2003, Blaðsíða 54

MINNINGAR
54 LAUGARDAGUR 22. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Karólína K. Sig-urpálsdóttir
fæddist í Klömbur í
Aðaldal í Suður-
Þingeyjarsýslu 15.
september 1917. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Þingeyinga
á Húsavík 12. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Þorgerð-
ur Björnsdóttir frá
Akureyri og Sigur-
páll Jónsson frá
Klömbur í Aðaldal í
Suður-Þingeyjarsýslu. Bróðir; Jón
Arinbjörn, f. 15. október 1922, d.
15. apríl 2002, maki Sigurbjörg
Böðvarsdóttir, f. 3. maí 1923.
Karólína giftist 28. október 1950
Þorvaldi Árnasyni framkvæmda-
stjóra, Húsavík, f. 26. júní 1908, d.
24. febrúar 1975. Foreldrar hans
voru hjónin Árni Hemmert Sörens-
son og Björg Sigurpálsdóttir frá
Kvíslarhóli á Tjörnesi. Börn Karól-
ember 1979, c) Níels, f. 6. septem-
ber 1983, og d) Ágúst, f. 10. maí
1985. 4) Soffía Björg, f. 30. mars
1951, maki Gísli Guðbjörnsson, f.
15. apríl 1951. Dóttir Soffíu er
Vala Karen Guðmundsdóttir, f. 27.
apríl 1973, maki Þór Jónsson, f. 18.
september 1969, dóttir Vaka Rún,
f. 21. janúar 1997. 5) Magnús, f. 30.
október 1953, maki Helga Krist-
jánsdóttir, f. 24. mars 1955. Börn
þeirra eru: Kristján Þór, f. 12.
febrúar 1979, og Berglind Rut, f. 9.
júní 1982. 6) Ásdís, f. 25. apríl
1960, maki Snorri Már Egilsson, f.
25. maí 1960. Börn þeirra eru:
Árný Nanna, f. 28. nóvember 1986,
og Egill Már, f. 1. maí 1989. Stjúp-
synir Karólínu, synir Þorvaldar og
fyrri konu hans Þóru Sigurbjörns-
dóttur, f. 16. maí 1906, d. 30. sept-
ember 1940, eru: Árni Björn, f. 8.
febrúar 1937, d. 16. janúar 1986,
og Ingvar, f. 3. nóvember 1938.
Karólína ólst upp í Klömbur til
sex ára aldurs þegar fjölskyldan
fluttist til Akureyrar, hún var til
heimilis á Akureyri þar til hún
fluttist til Húsavíkur árið 1946 og
bjó lengst af í Laugarbrekku 15.
Útför Karólínu verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
ínu og Þorvaldar eru:
1) Þorgeir Páll, f. 5.
desember 1946, maki
Bryndís Jóhannsdótt-
ir, f. 17. september
1947. Börn þeirra eru:
Auður, f. 18. mars
1975, og Ómar, f. 7.
júní 1980. 2) Hilmar, f.
20. maí 1948, maki
Ásta Lóa Eggertsdótt-
ir, f. 16. maí 1942.
Börn þeirra eru: a)
Eggert, f. 27. febrúar
1972, dóttir Ásta Lóa,
f. 26. september 1998,
b) Karl Heiðar, f. 28. mars 1975, og
c) Haukur, f. 29. október 1982. 3)
Þóra, f. 6. júní 1949, maki Guð-
mundur Níelsson, f. 30. desember
1947. Börn þeirra eru: a) Þorvald-
ur Már, f. 12. mars 1975, maki
Agnes Björg Arngrímsdóttir, f. 10.
maí 1974, synir þeirra Atli Freyr,
f. 4. ágúst 1995, Arnar Þór, f. 13.
júlí 2000, og Garðar Ingi, f. 15. jan-
úar 2003, b) Rannveig, f. 11. des-
Elsku amma Lína, þín mun verða
sárt saknað en þú lifir ávallt í hjarta
okkar og huga. Þegar við hugsum
um þig koma upp margar góðar
minningar. Í kringum þig var ætíð
hlýja og gleði. Við hlökkuðum alltaf
mikið til að koma til Húsavíkur að
hitta þig og munum minnast þess
með kærleika.
Þú sofnað hefur síðsta blund
í sælli von um endurfund,
nú englar Drottins undurhljótt
þér yfir vaki – sofðu rótt.
(Aðalbjörg Magnúsdóttir.)
Við þökkum þér fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfum átt sam-
an.
Sofðu rótt elsku amma Lína,
Árný Nanna og Egill Már.
Þegar við systkinin vorum yngri
var það æði oft að við kölluðum til for-
eldra okkar að við ætluðum upp til
ömmu. Amma Lína bjó nefnilega á
efri hæðinni í húsinu okkar í Laug-
arbrekkunni og þar af leiðandi köll-
uðum við ömmu Línu oft „ömmu
uppi“. Rökrétt ályktun ungra kríla
sem einhvern veginn þurftu að gera
greinarmun á ömmunum tveimur;
„ömmu uppi“ og „ömmu í sveitinni“.
Við erum svo heppin systkinin að eiga
margar og fallegar minningar um
hana ömmu uppi. Sérstaklega var í
uppáhaldi hjá okkur að sitja í eldhús-
inu hjá henni og hlusta á hana segja
alls kyns sögur, spila við hana á spil
og föndra. Svo var amma líka besti
bakari í heimi og aldrei var neinn
svikinn af kaffitímunum hjá henni.
Gómsætar kökur, kleinur, dellur og
alls kyns krásir voru daglegt brauð,
allavega fyrir smáfólk sem kunni svo
sannarlega að meta umhyggjuna sem
þeim var ávallt sýnd. Okkur þótti líka
spennandi og skemmtilegt að fá að
hlusta á lesnu sögurnar sem amma
hlustaði á eftir að sjóninni hennar fór
að hraka og hún hætti að geta lesið
sjálf. Þá fengum við stundum að
hlusta á barnasögur sem fylgdu með í
kassanum sem var sendur til hennar
frá bókasafninu.
Það er nú samt svo að það var ekki
fyrr en við urðum eldri að við fórum
að gera okkur almennilega grein fyrir
því hversu yndislegt það var, og mikil
forréttindi, að fá að búa með ömmu
hjá okkur. Mikilvægi þess fyrir okkur
sem börn að hafa ömmu svo nærri
verður seint metið til fjár. Ef eitthvað
bjátaði á var alltaf hægt að trítla til
„ömmu uppi“ og fá allra meina bót.
Hvort sem það fólst í hlýju faðmlagi,
kossi á kinn nú eða heitum kakóbolla.
Nú er hins vegar komið að því að
leiðir okkar skilur í bili. Elsku
amma, þú veist að við hugsum til þín
og að minning þín verður ætíð
geymd í hjarta okkar. Það er okkur
huggun að vita af afa sem tekur vel á
móti þér uppi … Með þessum orðum
kveðjum við þig elsku amma okkar
með þökk fyrir allt og allt. Guð
geymi þig.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þín ömmubörn
Kristján Þór og Berglind Rut.
Amma Lína.
Elsku besta amma. Sárt var að
kveðja þig og upp í hugann streyma
allar góðu minningarnar sem við eig-
um og munum ætíð geyma í hjarta
okkar.
Öll eigum við dýrmætar minning-
ar um þig úr Laugarbrekkunni og
þegar þú bjóst hjá okkur um tíma.
Alltaf var gaman að koma til þín í
Laugarbrekkuna og nær undartekn-
ingarlaust var eitthvað nýbakað í
bláa pottinum þínum inni í skáp.
Okkur krökkunum fannst nú ekki
amalegt að fá okkur rabarbara og
sykur hjá þér og hvað þá heldur
kringlurnar sem maður fékk að dýfa
í kaffið. Til þín var alltaf svo gott að
koma jafnvel eftir skóla til að læra
eða bara spjalla um allt stórt og
smátt. Þú gafst okkur svo mikla ást
og hlýju sem skein í gegnum fallega
brosið og faðmlagið er við komum
eða kvöddumst. Minningarnar um
þig kveikja bros og munu ylja okkur
um ókomna tíð.
Þorvaldur Már, Rannveig,
Níels og Ágúst.
Mér hefur alltaf fundist að örlögin
hafi ráðið því að við Karólína skyldum
hittast. Það var á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri fyrir rúmum 10. ár-
um.
Þá strax sá ég hversu hlý kona hún
var þegar hún tók á móti dóttur sinni
og barnabörnum og hve vænt henni
þótti um að þau skyldu koma frá
Húsavík.
Aðeins 3 vikum seinna hitti ég
dótturson hennar í Þingeyjarsýsl-
unni og þá varð ekki aftur snúið, ég
var orðin ein af fjölskyldunni, þessari
sömu sem ég sá á Akureyri. Amma
Lína, eins og ég fékk fljótt að kalla
hana, var ein sú hlýjasta og blíðasta
kona sem ég hef kynnst. Hún gaf mér
margt þótt tíminn okkar saman hefði
verið stuttur. Hún sýndi okkur
skötuhjúunum mikinn skilning á okk-
ar fyrstu skrefum og var jafnkát og
við er við sýndum henni hringana að-
eins nokkrum mánuðum eftir okkar
fyrstu kynni.
Ég mat það mikils og líka það að-
hún leyfði okkur að búa í risinu í
Laugarbrekkunni, þar fengum við að
hafa allt hennar og það var nú ekki
slæmt. Ég man svo vel er ég sá hana
halda á syni okkar, hlýjan og ástúðin
komu berlega í ljós, bros hennar náði
svo vel til augnanna. Elsku amma
Lína, ég þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þér því þú kenndir mér svo
margt.
Börnum og öðrum aðstandendum
sendi ég mína dýpstu samúð.
Agnes Björg.
Mæruögn í munni
mildur lófi um vanga
lundin ljúf og fríð.
Löng var lífsins ganga
leiðarendi fundinn
minning – björt og blíð.
(Ingi Steinar Gunnlaugsson.)
Haustið 1978 kom ég til kennslu á
Húsavík og með mér í för var 7 ára
dóttir mín Sandra. Við fengum leigt í
Laugarbrekku 15, hjá yndislegri
konu, Karólínu Sigurpálsdóttur. Hún
tók svo vel á móti okkur að við fundum
okkur strax heima. Ég hafði hugsað
mér að fá pössun fyrir þá stuttu en
hún tók það ekki í mál sagðist sko al-
veg geta „sjótt egg“. En hún þurfti
þess ekki, því nánast alltaf fór hún til
Karólínu eftir skóla og lék þar við
Völu Karen, barnabarn Karólínu, sem
þá var þar í pössun. Það þurfti ekkert
að banka því Karólína stóð oftast á
stigapallinum og sagði „ertu komin
elskan?“ Oft voru blautir vettlingar og
snjóbuxur settar á ofn og haldið inn í
hlýjuna í heitt kakó og kleinur, og
þegar svo móðirin kom heim úr
vinnunni til að vitja um barnið sitt var
hún oftar en ekki dregin inn í kaffi og
„meðþí“, en það var sko ekkert venju-
legt, þrjár til fjórar sortir að minnsta
kosti. „Æi, elskan þetta er nú bara
svona hversdagsbrauð,“ sagði hún,
þar á meðal var hennar frábæra
steikt-brauð sem ég hafði ekki séð áð-
ur. Þarna sátum við oft síðdegis, hlóg-
um og mösuðum og sagði hún mér
margt um Húsavík og Húsvíkinga
sem kom sér vel fyrir mig, ókunnuga á
staðnum. Hún hafði einstakt lag á því
að láta öllum líða vel í kringum sig,
mild og ljúf, líka svo kát og skemmti-
leg og stundum svolítið prakkaralega
stríðin. Kom stundum upp til mín, og
mikið gat hún hlegið að krækiberja-
sultunni minni sem var ekki góð svo
vægt sé til orða tekið, enda stúlkan að
sunnan ekki vön aðalbláberjum og
kunni lítið til sultugerðar. Karólína
kom oft færandi hendi á loftið og
gaukaði ýmsu góðgæti að okkur. Árið
eftir fluttum við yfir götuna á númer
tuttugu og tvö í kjallarann hjá sr.
Birni og Ástu, en héldum áfram að
vera heimagangar hjá Karólínu og
vorum alltaf svo innilega velkomnar.
Svo fluttum við aftur heim á Akranes
eftir góða veru á Húsavík og mörgum
vinum ríkari. Árlega fórum við norður
og alltaf var komið við í Laugarbrekk-
unni. Árin liðu og Sandra mín eign-
aðist dóttur, hún var skírð Karólína
eftir ömmu minni. Í skírnarveislunni
sagði Sandra frá því að nafnið væri
líka til heiðurs góðri konu á Húsavík
sem hefði reynst henni sem besta
amma þegar hún bjó þar. Þessar tvær
heiðurskonur sem stelpan okkar var
skírð eftir áttu það sameiginlegt að
vera gjafmildar og góðar og hugsuðu
fyrst um aðra áður en þær hugsuðu
um sig. Ég kom svo með Karólínu í
heimsókn og hún fékk sömu blíðu
móttökurnar og við mæðgur forðum.
Nú síðast komum við í ágúst í heim-
sókn, hún orðin nánast blind og heils-
unni hafði hrakað mikið. „Ó, ertu kom-
in elskan,“ sagði hún, þekkti
málróminn þótt ár væri síðan síðast.
Við spjölluðum eins og venjulega en
nú fann ég að henni fannst komið nóg,
orðin þreytt, og þegar við kvöddumst
vissum við báðar að þetta var í síðasta
sinn.
Elsku Karólína mín, þakka þér fyr-
ir alla elsku í minn garð og stelpn-
anna minna.
Þú varst einstök kona sem ekki
gleymist er kynntust. Guð geymi þig
og blessi minningu þína. Fjölskyldu
Karólínu og öðrum ástvinum votta ég
mína dýpstu samúð.
Hrönn Eggertsdóttir,
Sandra og Karólína Hrönn.
KARÓLÍNA K.
SIGURPÁLSDÓTTIR
Elsku Abba. Nú ertu
farin og við söknum þín.
Líf þitt var löng ferð en
skemmtileg eins og þú
orðaðir það sjálf. Við vit-
um að nú ert þú hamingjusöm hjá
Michael langafa sem þú saknaðir svo
mikið. Við munum hvernig þú „dúss-
aðir“ stóru myndina af honum á hverju
kvöldi áður en þú fórst að sofa, og það
gerðum við líka þegar við gistum hjá
þér sem var ósjaldan. Eiginlega má
segja að heimili þitt hafi verið okkar
annað heimili. Við skemmtum okkur
alltaf konunglega heima hjá þér því þar
var sko ekkert bannað og við gátum
alltaf fundið okkur eitthvað til dundurs.
Við fengum alltaf að leika okkur með
fínasta dótið þitt og ef það brotnaði var
það bara límt saman aftur.
Við minnumst ótal nótta sem við
sváfum hjá þér öll þrjú systkinin og þá
var nú oft þröng á þingi. Þá voru
dregnir fram eldhússtólar og sólstóll-
GUÐBJÖRG
HASSING
✝ Guðbjörg Hass-ing fæddist á
Bakka í Geiradal í A-
Barðastrandarsýslu
31. ágúst 1905. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 13.
nóvember síðastlið-
inn og var útför henn-
ar gerð frá Háteigs-
kirkju 21. nóvember.
inn góði og búið til rúm,
og svo var auðvitað rifist
um blómateppið fræga
þangað til þú þóttist fara
að gráta og þá urðum við
að sættast. Svo sagðir þú
okkur sögur fram á nótt.
Það voru engin takmörk
fyrir því hversu margar
sögur þú gast spunnið
upp jafnóðum. En þegar
þú varst orðin þreytt þá
enduðu þær skyndilega
á; „og þau lifðu ham-
ingjusöm til æviloka“, og
þá var kominn tími til að
sofa. Daginn eftir feng-
um við svo morgunmat á bakka í rúm-
ið, uppáhaldið okkar, ristuð pylsubrauð
með smjöri og te.
Við minnumst sérstaklega hjarta-
hlýju þinnar og umburðarlyndis því all-
ir voru velkomnir á þitt heimili. Allir
vinir okkar voru tíðir gestir þar líka,
því fleiri því betra og enginn fór sko
svangur þaðan, heldur pakksaddur og
með fulla vasa af nammi í nesti. Við
gætum rifjað upp endalaust af
skemmtilegum minningum og stað-
reyndin er sú að þú átt stóran þátt í öll-
um okkar bernskuminningum. Við
kveðjum þig með söknuði en sátt og er-
um ríkari af því að hafa þekkt þig og
átt þig að. Vertu sæl, elsku besta Abba,
og góða ferð inn í eilífðina.
Eva, Jóhanna og Jón.
Þegar Ágúst Auð-
unsson lézt á Hrafn-
istu 23. fyrra mánaðar,
þá fullra 94 ára, átti
hann að baki langan starfsaldur,
bæði til sjós og lands. Hann ólst
upp í stórum systkinahópi að Svín-
haga á Rangárvöllum, en fór ungur
til sjós og var með mér undirrit-
uðum á gömlu togurunum, þar á
meðal vorum við á Karlsefni I og
Tryggva gamla. Ágúst var þar há-
seti og bátsmaður í mörg ár, en ég
kyndari og vélstjóri. Hann sigldi öll
stríðsárin með fisk til sölu á erlend-
um mörkuðum.
ÁGÚST
AUÐUNSSON
✝ Ágúst Auðuns-son fæddist á
bænum Svínhaga í
Rangárvallahreppi
2. ágúst 1909. Hann
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 23. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Áskirkju 3. nóv-
ember .
Eftir að hann hætti
á sjónum vann hann
rúm 20 ár í Áburðar-
verksmiðjunni í Gufu-
nesi og var þar á vökt-
um með mér, þar til
hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Þar
var sannarlega góður
maður að störfum,
mjög gott að vinna
með honum, þar var
traustur maður, áreið-
anlegur og reglusam-
ur. Ég óska honum og
hans fólki alls góðs.
Jens Hinriksson.
Ágúst Auðunsson var einn
margra fyrirtaksmanna sem ég
kynntist við sumarstörf mín við vél-
gæzlu í Áburðarverksmiðjunni, en
þar störfuðu gjarnan rosknir menn,
reyndir og sagnfróðir. Góður andi
sveif yfir vötnum, en samveru-
stundir stopular hjá þeim sem unnu
á einangraðri vaktpóstum eins og í
vetnisverksmiðjunni, enda sá af-
skekktari þar kallaður Síbería.
Ágúst var á viðgerðarvakt,
þekkti til aðstæðna í öllum verk-
smiðjunum og var laginn við að
koma hlutum í lag þegar eitthvað
fór úrskeiðis. Þó var hitt meira um
vert að hann var aufúsugestur þeg-
ar hann kom við hjá manni í einver-
unni á löngum vöktum, enda ákaf-
lega þægilegur, hýr í bragði og
vinsamlegur mér og mínum alla tíð.
Áttum við margar góðar spjall-
stundirnar, og alla tíð hefur mér
verið hlýtt til hans. Hann var meðal
gagnheilustu manna, svo fullur vel-
vildar að ég man ekki að hafa heyrt
hann hallmæla öðrum.
Síðar á árum bar leiðum okkar
helzt saman í Sundlaug Vesturbæj-
ar, sem hann stundaði vel, unz hann
fluttist af Víðimelnum á Hrafnistu.
Þar hitti ég hann nokkrum sinnum
úti við og dáðist að því hve hress og
ern hann var, virtist vart nema um
sjötugt þegar hann átti ekki nema
sex-sjö ár í aldarafmælið. Það hefur
heldur ekki verið neinn aukvisi sem
kom ungur ofan úr sveit og vann
sig upp í að verða vaktformaður á
togara fyrir miðja öldina þegar lífs-
baráttan var mun harðari en nú.
Góður maður og gegn hefur kvatt
þennan heim. Honum og fólkinu
hans öllu bið ég Guðs blessunar.
Jón Valur Jensson.