Vísir - 06.12.1980, Blaðsíða 30

rF.
30
•yyy*'Y?’V/
ftji * V-
VISIR
Laugardagur 6. desember 1980
SAKAMAL FRA SAUTJANDU ÖLD
Drcng-
'iurlnn sení
hengdi
foreldra
sína
Foreldrar Kichards Bauf voru ofbeldisfullir irskir afbrotamenn. Þegar á unga
aidri tókdrcngurinn þátt iránsferðum foreldranna á hcndur hinum vcikbyggðu i
^og heiðarlegu i heimuhéraði þeirra.IIann varðsnemma vel aösér i öilu er laul/
Laðafbrolum þeirra tima og naut við það tilsagnar glæpahyskisins i úthverf-j
um Dublinborgar. Faðir drengsins var heljarmenni aö burðum og ekki
heiglum hent að áreita hann sér i lagi þegar hann hafði fengiðsér
^neöan í þvi. i því ástandi var hann eins likiegur til þess að veitast aði
hverjum sem var og misþyrma fyrir engar sakir. Þó svo mörg ^
^um stæði stuggur af Bauf gamla óttuðust þeir eiginkonu hans^
öllu meira. Þvl eins og oft hefur viljað til meðal irskra
glæpamanna var hin skarpleita og holdgranna frú
Bauf mun hættulegri en tröllaukinn maki henn-^
ar. Henni var trúandi til hvers kyns
óhæfuverka jafnt drukkinni
sem ódrukkinni.
Baul' fjölskyldan var ekki með
neina smámunasemi i sambandi
við glæpina sem þau frömdu, svo
lengi sem þeir gáfu eitthvað i
aðra hönd. Þau lögðu fyrir sig
vasaþjófnað gerðu grunlausum
ferðalöngum fyrirsátog rændu þá
eða brutust inn. öllum þeirra at-
höfnum íylgdi vægðarlaust of-
beldi og þau gerðu enga tilraun til
þess að koma i veg fyrir að hægt
væri að bera kennsl á þau.
Þjóðvegarán gáfu fjölskyldunni
oftast mest i aðra hönd en fjöl-
skyldufaðirinn ákvað að leggja
þau á hilluna i kjölfar eftirfarandi
atviks.
Eitt sinn sem oftar höfðu þau
legið við þjóðveginn frá Dublin
þegar þau heyrðu til ferða bónda
nokkurssem vará leið heim eftir
velheppnaða ferð á markaðinn i
borginni. Bóndinn sem hét
Malone hafði fengið sér duglega
neðan i þvi til þess að halda upp á
velgengni sina i viðskiptalifinu,
en hann hafði hagnast vel á sölu
nokkurra gripa. Hann hafði
meira að segja selt reiðskjóta
sinn fyrir offjár, en saknaði hans
nú þegar hann hélt heimleiðis
reikull i spori með ágóðann i
buxnavösunum. Malone fann
fljótlega á göngunni fyrir þvi
vökvamagni sem hann hafði inn-
byrt og brá sér þvi út að vegar-
brún til þess að losa sig við
óþægindin. Hann hafði rétt lokið
sér af og var i þann mund að hef ja
göngu sina á nýjan leik þegar frú
Bauí birtist skyndilega og gekk i
veg fyrirhann. Hún bað hann hjá-
róma i nafni allra heilagra að
gefa sér ölmusu. Malone leist
ekki meir en svo á kerlu,bað hana
koma sér sem skjótast aftur tii
sinna heimkynna þ.e. norður og
niður. En i þann mund að hann
lauk ræðu sinni meö hressilegum
hiksta læstust krumlur Baufs
gamla um háls honum. Malone
sem var vel að manni braust um á
hæl og hnakka og hefði e.t.v.
getaö veitt einhverja mótspyrnu
ef Richard sem þá var orðinn tiu
ára gamall, hefði ekki ráðist á
hann-Drengurinn sparkaði
kröftuglega i kvið bóndans á
meðan hvatningarhróp móður
hans hljómuðu i næturkyrröinni.
Við þessa ofsafengnu árás fékk
bóndinn ekki ráðið. Hann hné til
jarðar og lá þar samankrepptur
og hljóðandi af kvölum. Hjónin
hjálpuðust að við að tæma vasa
hins ógæfusama bónda. A meðan
þau voru að því veitti konan þvi
athygli að bóndinn var óvenju vel
búinn. Flettu skötuhjúin veslings
Malone klæðum og nutu við það
aðstoðar sonarins. Fannst nú
feðgunum nóg að gert og ætluðu
að halda á braut en þá var konan
oröin hamslaus við atganginn og
réðst á Malone þar sem hann lá
kvalinn og klæðalaus og mölbraut
i honum tennurnar. Það var rétt
með herkjum að Bauf tókst að
hemja konu sina og koma i veg
fyrir að hún ræki Malone á hol
með kuta sem hún bar innan
klæða.
Allt útlit er fyrir að Bauf hafi
fundist að þau hafi haft nóg á
samviskunni ef þau kæmust undir
manna hendur, aö þau færu ekki
að bæta mannsmorði þar við.
Bauf dró konu sina á braut og
skipaöi syninum að skilja fórnar-
lambið eftir á veginum.
Bauf fjölskyldan átti nú náðuga
daga um hrið en ekki tók það þau
þó langa stund aö koma fjármun-
um Malones fyrir kattarnef.
Brátt voru þau aftur komin á
kreik betlandi eða rænandi eftir
þvi sem færi gáfust. Fréttaþjón-
usta var ekki með greiðasta móti
á þessum árum og þar sem afbrot
af þessu tagi voru næsta daglegt
brauð á Irlandi I þann tið var
aldrei réttað i kærumáli Malones.
Flestir voru einnig þeirrar
skoöunar aö Malone mætti teljast
lánsamur að vera i lifenda tölu og
að hinir glötuðu fjármunir mættu
færast á reikning eigin heimsku.-
Enginn heilvita maður hefði látið
sér til hugar koma að ferðast fót-
gangandi meö slika fjármuni að
næturlagi hvað þá undir áhrifum.
Vasaþjófnaöur
Þetta rán varð þó þess valdandi
að augu Baufs opnuðust fyrir þvi
að konu hans var til alls trúandi
þegar sá gállinn var á henni og
alls ekki vist að honum myndi
alltaf takast að hemja hana. Þvi
lagði hann nú á ráðin að þau
tækju upp aðra iðju, auðvitað
engu heiðarlegri en hina fyrri en
öllu áhættuminni.
Þau reyndu nú fyrir sér um hrið
sem vasaþjófar en eftir að hurð
haföi skolliö nærri hælum nokkr
um sinnum og heldur rýrar tekjur
urðu þau að viðurkenna fyrir
sjálfum sér að þau skorti bæði
lipurð og kunnáttu á þvi sviði.
Það lá þvi beint við að reyna hæfi-
leika sonarins. Honum var þvi
komiö til mennta hjá færustu
vasaþjófum Dublinborgar og
drengurinn reyndist með afbrigð-
um næmur. Þó svo faðir drengs-
ins legði oft hendur á hann til þess
að hvetja hann við námið var
samkomulagið innan fjölskyld-
unnar með ágætum.
Námskostnaðurinn skilaöi sér
fljótlega. Drengurinn kom vel
fyrir og var vel máli farinn. Þaö
vöknuðu þvi engar grunsemdir
hjá fólki þó svo hann stöðvaöi það
á förnum vegi og spyröi það til
vegar eða annarra saklausra
spurninga. Greind hans og mælgi
gerði honum einnig kleift að fitja
upp á samræðum og halda athygli
fólks sem undir flestum kringum-
stæðum hefði taliö þaö ósamboöið
virðingu sinni að ræða við
flækingspilt. Sakleysislegur
svipur og fritt andlit drengsins
urðu oft til þess að menn létu
skilding af hendi rakna ef
drengurinn fór þess á leit.
Skömmu siðar urðu svo hinir
gjafmildu einfeldningar þess
áskynja að þaö fé sem þeir höfðu
haft meðferðis var horfið.
Þfegar þeir hinir sömu reyndu
að rifja upp hvað hefði getaö oröið
um fé þeirra þá var þaö sjaldnast
sem að þeir mundu eftir þvi að
þegár þeir voru aö tala við litla
lagléga piltinn hafði kraftalegur
karjmaöur rekist utan i þá og leitt
athyglina frá drengnum eitt
augnablik eða þá að gömul kona
haffei misst pinkil ofan á fót
mannsins. Þetta örstutta augna-
blik var nógur timi til athafna
fyrir lipra fingur drengsins.
A þennan máta þreifst Bauf
fjölskyldan þokkalega á ferðalagi
sinu um Irland og aldrei að vita
hve! lengi þau hefðu getað haldið
upþteknum hætti ef þau hefðu
látið sér þetta lif nægja.
Lik Richards Bauf var hengt upp i
hiekkjum á Barnsmoorfjalli.
Innbrot
Þvi miður fyrir Bauf fjöl-
skylduna þá vill mikið meira eins
og máltækið segir. Vist höfðu þau
i sig og á en þó svo þau liðu ekki
skort þá héldu þau engar veislur
hvorki i mat né drykk, og þar sem
drykkjarveislur voru nú einu
sinni þfeirra lif og yndi þá ákváðu
þau nú að taka einu sinni ærlega
til hendinni um leið og tækifæri
gæfist.
Ekki leið á löngu þar til tæki-
færiö gafst. Þau höföu leitað
skjóls i hlöðu i Donnegal, þegar
þau veittu athygli bóndabæ sem
stóð þar skammt frá. Það var
auðséð á öllu að bóndinn sá var
ekki á flæðiskeri staddur. Þetta
var greinilega óðalssetur. Bauf
fjölskyldan fylgdist með manna-
ferðum i fjóra sólarhringa og
ákvað siðan að láta til skarar
skriða. öll voru þau vel vopnum
búin og báru hnifa auk barefla.
Morö
Þau brutu sér leið inn i húsið i
gegnum búrglugga. Þegar inn
var komiö hófust þau þegar
handa, en við þetta verk voru
þeim, eins og svo oft áður, mis-
lagðar hendur. Þvi að af ibúum
hússins,sem voru bóndinn,kona
hans og sonur, ásamt tveimur
vinnukonum, drápu þau tvo. Auð-
vitaö ætluðu þau að ganga af öll-
um dauðum en þegar þau myrtu
vinnukonurnar urðu hjónin og
sonur þeirra vör við atganginn og
hlóðu húsgögnum fyrir herbergis-
dyr sinar og vörnuðu Bauf hysk-
inu þannig að ná til þeirra. Hesta-
sveinn sem svaf á loftinu fyrir of-
an hesthúsin kom nú æðandi á
vettvang en var þegar veginn af
Bauf feðgunum.
Ræningjarnir tóku nú með sér
það fémætt sem þeir gátu borið og
lögðu á flótta en bóndinn og sonur
hans höfðu á meðan orðið sér úti
um skotvopn og héldu uppi skot-
hrið á eftir flóttamönnunum.
Enginn varð fyrir skoti, en skot-'
hriöin vakti alla i nágrenninu og
fljótlega hafði höpur manna hafið
eftirför. Ekki leið á löngu áður en
hafðist upp á Bauffjölskyldunni.
Þau voru tekin höndum, flutt til
Dublin, dregin fyrir dómara og
dæmd til að hengjast fyrir
ódæðisverk sin.
Aftaka
Þó svo að fjölskyldan hefði öll
veriö dæmd til lifláts, fengu dóm-
endur einhverja eítirþanka varð-
andi Richard. Þeir endurskoðuðu
úrskurð sinn og komust að þeirri
niðurstöðu að vegna ungs aldurs
sins skyldi Richard undanþeginn
loftfimleikunum, en til þess að
hann gerði sér fulla grein fyrir
afleiðingum sliks lifernis sem for-
eldrar hans höfðu ástundað og til
þess að koma i veg fyrir að hann
héldi áfram á sömu ógæfubraut^
skyldi hann dæmdur til þess að
leggja snörurnar um háls for-
eldra sinna er aftakan færi fram.
Þvi var það að þeim var ekið
ölium þremur til aftökustaðarins
i vagni böðulsins. A leiðinni sat
Richard milli foreldra sinna
meðan, böðullinn ruddi vagni sin-
um braut i gegnum skara áhuga-
samra áhorfenda, sem létu ýms-
ar miður fagrar athugasemdir
falla um hin dauðadæmdu.
Þegar komið var undir gálgana
hagræddi böðullinn snörunum og
rétti þær siðan drengnum og
sagði honum hvernig hann skyldi
bregða þeim um háls foreldr-
anna. Faðir hans mælti ekki orð
frá vörum á meðan á þessu stóð
en móðir hans stóð með talna-
band i höndunum og lét skamma-
dæluna ganga yfir áhorfendur á
milli þess sem hún mælti
blessunarorð yfir drengnum.
Böðullinn lét nú drenginn stiga til
hliðar en sló siðan i hestana.
Það heyrðist hátt i skóm hinna
dæmdu er þeir drógust eftir
kerrubotninum.siðan misstu þau
fótfestuna og sprikluðu i lausu
lofti og engdust i snörunum þar til
einhverjir góðhjartáðir úr hópi
áhorfenda stukku upp og gripu
um axlir þeirra til þess að stytta
dauðastriðið.
Sagan endurtekur sig
Tólf ára gamall stóð Richard
Bauf aleinn uppi i heiminum með
lifsreynslu sem hverjum fullorðn-
um hefði þótt nóg um. Hann seldi
læknum lik foreldra sinna til
krufningar og hóf að leita fyrir
sér um vinnu. Þar sem flestir
þekktu nú feril hans var fátt um
fina drætti, svo áður en langt um
leið var hann farinn að leggja
stund á sina fyrri iðju,vasa-
þjófnaðinn. Eftir að hafa verið
gripinn og nær þvi drekkt i hesta-
trogi tók hann þá ákvörðun að ef
ekki yrði komist hjá ofbeldi þá
ætlaði hann að verða fyrri til þess
að beita þvi. Hann varð sér nú úti
um nokkrar pistólur og stutt
sverð og lagði fyrir sig þjóðvega-
rán og innbrot með góðum
árangri. Svo góðum að fólk var
hvorki óhult um eigur sinar hvort
heldur var að nóttu eða degi. Við
innbrotin notaði hann stiga með
krókum á öðrum endanum og gat
þannig skotist inn i hús og út aftur
svo skjótt að enginn vissi hvernig
á þvi stóð að fjármunir þeirra
voru horfnir.
Enn frægari varð hann fyrir
þjóðvegarán sin i nágrenni
Barnsmoorfjalls. Þar þóttist eng-
inn óhultur á ferðalögum. Bresku
hersveitirnar i Coleraine,
Londonderry, Belfast og öðrum
borgum urðu að senda 40 manna
eftirlitssveitir til verndar ferða-
mönnum á þjóðvegunum.
Dag nokkurn hafði Richard
verið með afbrigðum fengsæll.
Hann hafði setið fyrir tiu ferða-
mÖnnum i röð, rænt þá,bundið á
höndum og fótum og komið þeim
fyrir i hlöðu i nágrenninu. Að
loknu dagsverki kveikti hann i
hlöðunni og brenndi inni fórnar-
lömb sin.
tessi atburður vakti slika reiði
almennings i Irlandi að Richard
sá sér þann kost vænstan að flýja
land. Hélt hann til Skotlands i von
umi að komast þar á skip til
Frakklands.
Allt útlit er til þess að þessi
ráðagerð hefði heppnast ef hann
hefði ekki gerst einum of að-
gangsharður við eiginkonu kráar-
eiganda i Portpatrick þar sem
hann dvaldist á meðan hann beið
eftir skipi. Konan klagaði i mann
sinn sem sneri sér til yfirvald-
anna og bað um að Richard yrði
handtekinn og kannað hver hann
væri.
Richard var nú fluttur til Du-
blin og dreginn fyrir dómstólana.
Þar reyndi hann að fá sig keyptan
lausan fyrir 5000 pund sem voru
gifurleg auðæfi i þá daga. En allt
kom fyrir ekki. Hann var dæmdur
til dauða og hengdur,aðeins 29 ára
gamall.
Lik hans var siðan hengt upp i
gálga á Barnsmoorfjalli i Ulster
föstudaginn 15. mai árið 1702.