Morgunblaðið - 03.12.2003, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 3. DESEMBER 2003 33
✝ Bára Friðberts-dóttir fæddist í
Reykjavík 9. ágúst
1938. Hún lést á
heimili sínu 27. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Friðbert Frið-
bertsson og Ragn-
hildur Guðmunds-
dóttir. Systkini Báru
eru Ingibjörg, Óskar
(látinn) og Lára.
Bára eignaðist
soninn Friðbert
Ragnar f. 19. nóvem-
ber 1955 með Haf-
þóri Svavarssyni, f. 5. mars 1936.
Friðbert er kvæntur Önnu Maríu
Halldórsdóttur f. 18. maí 1963.
Börn þeirra eru: María Ósk, f. 2.
nóvember 1981, maki Ólafur Þór
Þorláksson, f. 9. maí
1980, Óskar Bertel,
f. 2. ágúst 1983, og
Birta Ósk, f. 19. des-
ember 1998. Sonur
Friðberts af fyrra
hjónabandi er Sigur-
þór, f. 5. febrúar
1976, sonur hans er
Nicolas Leó, f. 25.
júlí 2002.
Rúmlega tvítug að
aldri hóf Bára störf
hjá Verzlunarspari-
sjóðnum, sem síðar
varð Verzlunar-
bankinn og nú Ís-
landsbanki. Hún starfaði þar óslit-
ið í 43 ár.
Útför Báru verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Ég kynntist Báru tengdamóður
minni fyrir rúmum 22 árum og hún
var alla tíð óaðskiljanlegur partur af
fjölskyldunni. Næstu jól verða þau
fyrstu sem hún er ekki með okkur á
aðfangadagskvöld og við hjá henni á
jóladag í árvissu hádegisboði. Og þar
var alltaf hangikjöt, vandlega valið
og framreitt af þeirri alúð sem ein-
kenndi allt sem hún tók sér fyrir
hendur.
Hún var dama fram í fingurgóma.
Hún var umhyggjusöm móðir og
yndisleg amma fjögurra barnabarna
sem hún studdi með ráðum og dáð og
vildi ævinlega allt fyrir þau gera.
Ég minnist elskulegar tengda-
móður minnar og vinkonu með sökn-
uði og hlýhug. Hún var mér stoð og
stytta í lífinu með samstöðu sinni og
áhuga á öllu sem viðkom okkur, fjöl-
skyldunni hennar. Ekki mátti hún
frétta af veikindum hjá einhverjum
af okkur þá var hún komin til þess að
hlúa að og vera hjá okkur. Ég veit
ekki hvernig ég hefði farið að í veik-
indum og áföllum yngstu dóttur
minnar, Birtu, ef hennar Báru hefði
ekki notið við með sinni umhyggju,
komandi með mér upp á bráðamót-
töku barna jafnt á nóttu sem degi.
Það var eitt í fari Báru sem senni-
lega allir sem hana þekktu sáu fljót-
lega, og það var hreinskilni af fyrstu
gráðu. Maður fékk aldrei annað svar
en það sem henni fannst og það ekki
fært í einhvern skrautbúning. Hún
var þó farin að mildast í seinni tíð. Til
dæmis þegar ég fór með Birtu í
Kolaportið og þar fann hún þá flott-
ustu skó sem hún hafði augum litið.
En þeir voru með snákamunstri svo
ég vissi fyrir fram að Báru myndi
alls ekki líka þeir. En þegar Birta
spurði hana sakleysislega: Hvernig
finnst þér, amma? svaraði Bára ró-
lega en frekar óstyrk í röddinni: Jú,
er þetta ekki bara fínt? En hún hvísl-
aði að mér: Af hverju í ósköpunum
voruð þið að kaupa þessa hörmung?
Bára var alla tíð mjög samvisku-
söm og vann t.d. sárþjáð í langan
tíma og hefðu margir tekið sér veik-
indafrí svona lasnir, en ekki hún
Bára, heldur seiglaðist hún áfram
þótt hún ætti í restina mjög erfitt
með að standa upp og setjast niður
vegna meinsins í mjöðminni. Líka
þess vegna flutti hún til okkar, því að
hún bjó á fjórðu hæð og gat hrein-
lega ekki gengið stigana lengur.
Sjúkrasaga Báru var frá því í febr-
úar og þar til hún lést 27. nóvember.
Allan tímann tók hún veikindum sín-
um með æðruleysi og hafði mestar
áhyggjur af öðrum en ekki af sjálfri
sér.
Kvöldið sem Bára skildi við vorum
við, ég og dætur mínar, María og
Birta, hjá henni inni í herberginu
hennar. Karítassysturnar höfðu sagt
mér að oft væri það síðasta sem færi
heyrnin og ég gæti vel trúað að hún
hafi heyrt í okkur þar sem systurnar
höfðu komið dýnu fyrir á gólfinu hjá
ömmu sinni. Sú yngri var búin að
ákveða að hún og María ættu að sofa
þar. Þegar leið á kvöldið og ég hélt
að sú stutta væri sofnuð spurði ég
Maríu hvort hún væri sofnuð og
María hélt það. Ég lagði til að við
flyttum hana í sitt rúm en þá reis
litla stýrið upp og sagði móðguð: Ég
heyrði þetta og ég er ekki sofnuð og
ég ætla að sofa hérna! Hún var samt
færð þegar hún var sofnuð nógu fast
og við tók vaka hjá okkur Maríu. Síð-
an kom Berti og upp úr hálftvö sáum
við endalokin nálgast. Minnug orða
Karítassystra um að heyrnin héldist
lengst hvíslaði ég: Góða ferð í ferð-
lagið þitt, elsku Bára mín. – Og hafðu
ekki áhyggjur af okkur.
Síðastliðið ár hefur verið okkur
fjölskyldunni lærdómsrík reynsla.
Við höfum notið ómetanlegrar hjálp-
ar og stuðnings systra Báru, þeirra
Ingu og Láru.
Einnig viljum við koma á framfæri
þakklæti til Karítassystra sem gerðu
okkur kleift að hafa hana hjá okkur
til enda.
Anna María Halldórsdóttir.
Elsku Bára.
Það er svo margt sem leitar á hug-
ann, svo margar góðar minningar.
Þú varst sú samviskusamasta og
heiðarlegasta manneskja sem ég hef
verið svo lánsöm að vera samvistum
við.
Það var alltaf hægt að treysta á
þig á hverju sem gekk. Þú áttir auð-
velt með að hlæja að og gera grín að
sérviskunni í sjálfri þér, það var
aldrei nein hálfvelgja þar sem þú
varst annars vegar. Þú hafðir
ánægju af að lesa um andleg málefni
og hafðir gaman af að ræða um þau.
Ég á mikið eftir að sakna spjalls-
ins og göngutúranna okkar sem voru
fastir liðir í lífi okkar í 15 ár. Við gát-
um spjallað um allt milli himins og
jarðar og ekki síst um heiminn fyrir
handan, þroskaleit okkar hér á jörð
og tilganginn með þessu öllu.
Þú tókst með æðruleysi veikindum
þínum og áttir öruggt skjól hjá fjöl-
skyldu þinni sem allt vildi fyrir þig
gera. Ég votta þeim mína dýpstu
samúð.
Mig langar til að þakka þér fyrir
allan stuðningin sem þú veittir mér
og bið guð að blessa þig og fjölskyld-
una. Ég veit að mamma, pabbi, Ósk-
ar og Gummi taka á móti þér.
Ingibjörg.
Með sárum söknuði kveð ég systur
mína og trúnaðarvin. Enginn veit
hvað átt hefur fyrr en misst hefur,
segir máltækið, og finn ég það svo
sannarlega núna eftir lát hennar.
Hún var mitt öryggi og vinur sem
alltaf var til staðar og hlustaði af ein-
lægni. Alltaf gat ég farið með vanda-
mál mín, gleði og reiði til hennar í
þeirri vissu að hún hlustaði, hefði
skoðun á því sem á þyrfti að halda.
Ég gat treyst því að hún segði sann-
leikann, ekki undir rós, heldur um-
búðalaust, þótt hann væri stundum
ekki það sem maður vildi heyra þá
stundina. Tvær hliðar á öllum málum
eða fleiri, sagði hún. Það var ekki
hægt að plata Báru. Hreinskilni,
heiðarleiki og réttsýni voru hennar
leiðarljós.
Húmorinn var líka í lagi hjá henni
Báru minni. Ekki voru þau fá skiptin
sem hlegið var á mínu heimili með
henni, sem við minnumst núna ásamt
ótal fleiri minningum sem við geym-
um í hjarta okkar. „Það er bara til
ein Bára“, var setning sem oft var
látin falla meðal okkar og finnum við
það svo sannarlega núna í sorg okk-
ar.
En við hittum hana einhvers stað-
ar einhvern tíma aftur. Bára sagði
oft: „Maður fæðist ekki bara, lifir og
deyr – það er tilgangur með þessu
öllu.“
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Lára.
Kveðja frá starfsfólki útibús
Íslandsbanka á Kirkjusandi
Í dag verður til grafar borin Bára
Friðbertsdóttir, vinnufélagi okkar,
starfsmanna útibús Íslandsbanka á
Kirkjusandi til margra ára. Hún átti
að baki 43 farsæl ár hjá Verslunar-
bankanum og síðar Íslandsbanka.
Bára var um margt sérstök kona.
Hún var einstaklega trú fyrirtækinu
sem hún vann hjá og var tilbúin að
leggja mikið á sig í þágu þess. Bára
var morgunhani. Hún mætti fyrst
allra í vinnuna, og var búin að skila
góðu verki þegar við vinnufélagar
hennar mættum til vinnu. Dæmi um
hollustu hennar var að fyrir nokkr-
um árum þegar hún var að fara í
sumarfrí, vorum við í ákveðnum
vandræðum þar sem húsvörðurinn
okkar var einnig í fríi á sama tíma, í
vikutíma. Bára frétti af þessu og
bauðst til þess að mæta á morgnana í
sumarfríinu sínu og opna bankann í
stað húsvarðarins. Okkur fannst nú
að hún ætti að njóta sumarfrísins og
fundum aðra lausn, en þessi stutta
saga lýsir vel hugarfari og persónu-
leika Báru.
Á löngum starfsferli hjá sama fyr-
irtækinu öðlaðist Bára virðingu sam-
ferðamanna sinna, bæði starfs-
manna og viðskiptavina. Hún
eignaðist góða vini í bankanum sem
sakna hennar sárt við fráfall hennar.
Bára hóf störf hjá Verslunarspari-
sjóðnum í Bankastræti árið 1960.
Hún vann lengi í gjaldkeradeild en
fyrir 12 árum breytti hún um starf
og tók að sér innheimtu yfirdráttar
og innstæðulausra ávísana ásamt
fleiri störfum. Slík störf kalla á
skipulag, festu og ákveðni, en þó
fulla kurteisi og virðingu fyrir við-
skiptavinum. Þetta starf leysti Bára
einstaklega vel af hendi og var fyrir
vikið kjörin starfsmaður ársins hjá
Íslandsbanka fyrir nokkrum árum.
Á þeim 43 árum sem Bára vann
hjá bankanum hefur samfélagið
breyst gríðarlega á öllum sviðum.
Ekki síst á sviði viðskipta og fjár-
mála. Kröfur til starfsfólks eru aðrar
í dag en fyrr á árum. Í dag reynir
mikið á frumkvæði og sjálfstæða
hugsun þar sem viðskiptavinurinn er
í fyrirrúmi. Það hefur ekki reynst
öllum jafnauðvelt að aðlagast breyt-
ingum sem þessum en Bára var að
mörgu leyti framúrskarandi hvað
þessa hluti varðar. Hún var alltaf
ófeimin að ganga í málin, tileinka sér
ný vinnubrögð og tækni.
Í vor, skömmu áður en Bára ætl-
aði að fara að njóta eftirlaunaáranna
greindist hún með illvígan sjúkdóm
sem ekki reyndist unnt að lækna.
Við, sem umgengumst Báru daglega
árum saman, vitum að fjölskylda
hennar átti stærstan hlut í hjarta
hennar og að hún hafði hugsað sér að
verja auknum tíma í faðmi hennar.
Við sendum fjölskyldu Báru okkar
innilegustu samúðarkveðjur á þess-
um erfiðu tímum.
Björn Sveinsson.
Bára Friðbertsdóttir, samstarfs-
kona mín í tugi ára, lést hinn 27. nóv-
ember síðastliðinn. Leiðir okkar
Báru lágu fyrst saman árið 1960, er
við hófum störf í Verslunarspari-
sjóðnum sem varð Verslunarbanki
og síðar Íslandsbanki. Síðan eru liðin
43 ár.
Mér er óhætt að segja að Bára hafi
verið með betri starfsmönnum bank-
ans.
Samviskusöm var hún, heiðarleg í
alla staði og sérstaklega vinnusöm.
Bára var einstaklega vel liðin af
viðskiptavinum bankans og áttu
margir hauk í horni þar sem Bára
var. Mörgum hefur hún hjálpað í
gegnum flækjur fjármálanna og
leyst ótal vandmál með alúð og nær-
gætni.
Síðustu ár störfuðum við Bára
mjög náið saman og bar aldrei
skugga á það samstarf. Við létum
báðar af störfum 1. mars síðastlið-
inn, hún tveimur mánuðum áður en
til stóð vegna veikinda. Þá hófst
æðrulaus barátta við illvígan sjúk-
dóm sem nú er lokið.
Bára var góð kona og gott að vinna
með henni og þakka ég henni öll árin
okkar í bankanum. Ég og fjölskylda
mín biðjum henni Guðs blessunar og
þökkum henni þann hlýhug og nær-
gætni, er hún sýndi okkur í veikind-
um mannsins míns.
Berti minn, Anna María og fjöl-
skyldan öll, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til ykkar allra. Minning-
in um góða móður, tengdamóður,
ömmu og langömmu mun lifa með
ykkur um ókomna tíð.
Ég kveð hana Báru mína með
þessari bæn:
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hrafnhildur Magnúsdóttir.
Mig langar með örfáum orðum,
Bára mín, að þakka þér fyrir sam-
veruna. Við unnum saman í 35 ár,
fyrst í Verslunarbanka Íslands, síð-
an í Íslandsbanka Kirkjusandi. Þar
vorum við nánast hlið við hlið ásamt
Hrafnhildi vinkonu okkar. Þegar
tími gafst að loknum vinnudegi var
oft margt talað bæði í gamni og al-
vöru. Mest var hlegið þegar Elli
barst í tal.
Hafðu þökk fyrir allt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Vald. Briem.)
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég Berta, Önnu Maríu, fjölskyldu og
systrum þínum.
Gréta A. Vilhjálmsdóttir.
Elsku Bára, ég hugsa til þín.
Þú sem ætíð ósénn nærri dvelur
og allt sem lifir fæðir og elur.
Blöð vaxa á greinum og blóm skjóta rótum,
og brum verða að aldinum sem við njótum.
Til hvíldar er hold mitt legg ég lúið,
þá lít ég svo á sem mitt verk sé búið,
en vakna samt aftur mót dýrð nýrra daga:
sjá, dásamlegt undur varð úti í haga!
(Rabindranath Tagore.)
Hlýjar kveðjur til þín, kæra Bára
frænka,
Esther Ósk Ármannsdóttir.
Æskuvinkona okkar, Bára Frið-
bertsdóttir, er látin. Okkar fyrstu
skref lágu saman í barnaskóla, þá að-
eins 6 ára gamlar. Við urðum strax
miklar vinkonur og hélst sú vinátta
til æviloka hennar. Stórt skarð er því
höggvið í þennan litla vinkonuhóp.
Ótal minningar hrannast upp í huga
okkar á þessari stundu, sem við eig-
um eftir að varðveita.
Við fylgdumst með Báru í veikind-
um hennar og dáðumst að hugrekki
hennar þessa örfáu mánuði sem
sjúkdómurinn herjaði á hana.
Bára var lengi búin að hlakka til
starfsloka sinna og að fá að njóta
fjölskyldu sinnar, sem stóð svo nærri
hjarta hennar, en varð því miður
ekki að ósk sinni.
Elsku Bára, við þökkum þér sam-
fylgdina og vináttu öll þessi ár.
Erla Ingimarsdóttir, Margrét
Björnsdóttir, Sonja Backman.
BÁRA
FRIÐBERTSDÓTTIR
Elskuleg systir okkar,
ANNA SIGURBJÖRG HAFSTEINSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur,
Dúfnahólum 4,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi þriðjudaginn 2. desember.
Jarðarförin auglýst síðar.
Margrét, Erla, Stefán og aðrir aðstandendur.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
KARLOTTA MARIA FRIÐRIKSDÓTTIR
frá Hól við Nesveg,
Furugerði 1,
Reykjavík,
andaðist á öldrunardeild Landspítala Landa-
koti miðvikudaginn 5. nóvember.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólafur Snævar Ögmundsson,
Ingileif Guðrún Ögmundsdóttir.
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og lang-
afi,
EYJÓLFUR KRISTINN SNÆLAUGSSON,
Kirkjubraut 16,
Innri-Njarðvík,
er látinn.
Jarðarförin fer fram frá Njarðvíkurkirkju, Innri-
Njarðvík, föstudaginn 5. desember kl. 14.00.
Jón Ásgeir Eyjólfsson, Snæfríður Sverrisdóttir,
Jónas Helgi Eyjólfsson,
Vilhjálmur Kristinn Eyjólfsson, Þórlína Jóna Ólafsdóttir,
Eyjólfur Ævar Eyjólfsson, Helga Þórdís Guðmundsdóttir,
Þórey Eyjólfsdóttir, Auðunn Þór Almarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.