Morgunblaðið - 17.01.2004, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 LAUGARDAGUR 17. JANÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólöf Jónsdóttir,húsfreyja,
íþróttakennari og
matráðskona á Sel-
fossi, fæddist á Eiði á
Langanesi 6. júní
1920. Hún andaðist á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands á Sel-
fossi laugardaginn
10. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru hjónin Jón
Árnason, f. 1894, frá
Hróaldsstöðum í
Vopnafirði og Ingi-
björg Gísladóttir, f.
1887 í Urðarseli í Bakkafirði, en
þau bjuggu lengst á Hóli á Langa-
nesi.
Systkini Ólafar voru þau Stein-
þór, f. 1918, dó í bernsku, og Stein-
þóra Hildur, f. 1926, d. 1989. Upp-
eldissystkini Ólafar voru Júlíus
Gíslason, f. 1938, d. 1997, og Sara
Hólm Jónsdóttir, f. 1944. Þau eru
börn Sigríðar Hólm Samúelsdótt-
1954. Kona hans var Sigurlaug
Helga Emilsdóttir og eiga þau eina
dóttur, Hrund. 4) Steinþór Ingi, f.
27. september 1955. 5) Árni Óli, f.
19. júlí 1960. Kona hans var Þjóð-
björg Hjarðar Jónsdóttir og eiga
þau tvö börn: Ragnheiði Ágústu og
Andra Frey. Fyrir hjónaband
eignaðist Þórir soninn Gunnar
Hafstein, f. 7. desember 1944.
Kona hans er Loftveig Kristjáns-
dóttir og eiga þau tvö börn: Ólöfu
og Grím. Áður átti Loftveig dótt-
urina Halldóru Björnsdóttur.
Ólöf nam í Laugaskóla 1939–41
og við Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni 1942–43, en stundaði
síðan framhaldsnám í íþrótta-
kennslu í Svíþjóð. Eftir það var
hún um hríð kennari á Þórshöfn.
Árið 1947 settist Ólöf að á Sel-
fossi þar sem heimili þeirra Þóris
stóð síðan. Hún helgaði heimili og
fjölskyldu krafta sína, en stundaði
einnig íþróttakennslu á Selfossi,
auk þess sem hún var matráðs-
kona, m.a. hjá Edduhótelunum og í
Frímúrarahúsinu. Þá starfaði hún
ötullega með Kvenfélagi Selfoss í
áratugi.
Útför Ólafar fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
ur, systurdóttur Ingi-
bjargar, móður Ólaf-
ar.
Hinn 20. desember
1947 gekk Ólöf að
eiga Þóri Gunnarsson
ketil- og plötusmið á
Selfossi, f. 19. sept.
1920. Foreldrar hans
voru hjónin Gunnar
Gunnarsson frá
Byggðarhorni og
Ingibjörg Sigurðar-
dóttir frá Stokkseyri.
Þau Ólöf og Þórir
eignuðust fimm syni:
1) Jón, f. 21. febr.
1948. Kona hans var Sigríður Ólöf
Guðmundsdóttir og eiga þau fjög-
ur börn: Ólöfu, Sverri Björn, Ingva
Bjarmar og Esther Erlu. Barna-
börn Jóns og Sigríðar eru níu. 2)
Gunnar, f. 29. ágúst 1950, kvæntur
Vilborgu Þorgeirsdóttur og eiga
þau svo syni: Þormar Vigni og
Þóri. Gunnar og Vilborg eiga eitt
barnabarn. 3) Þórir Már, f. 7. júní
Að loknu síðasta stríði kom ung
stúlka austan af Langanesi til
skammrar dvalar á Selfossi. Hún
vann sumarlangt við bakstur á hinu
nýstofnaða Hótel Selfossi. Það var
örlagasumarið hennar, því hún
kynntist mannvænlegum strák frá
Stokkseyri og var trúlofuð honum
áður en vistinni á Selfossi lauk.
Ólöfu Jónsdóttur sem nú er borin
til grafar frá Selfosskirkju var alls
ekki fisjað saman. Þegar hún
stundaði baksturinn á Selfossi var
hún í raun menntuð til allt annarra
hluta. Hún hafði stundað nám við
Héraðsskólann á Laugum í Reykja-
dal 1939– 1941, „skemmtilegustu
tvö ár ævi minnar“, sagði hún sjálf
og sýndi þá strax á eftir þá áræði
að fara í Íþróttakennaraskólann á
Laugarvatni, þar sem hún dvaldi
1942–1943 og lauk þaðan íþrótta-
kennaraprófi. Síðan stundaði hún
kennslu á ýmsum stöðum næstu ár-
in.
En meira skyldi numið. Hún fór
til framhaldsnáms í íþróttafræðum
í Stokkhólmi 1946 og að því loknu
vann hún á ellihjúkrunarheimili þar
í borg. Henni þótti ýmsir vankant-
ar vera á þeirri stofnun. Dvalar-
fólkið á sjúkrahúsinu var einangr-
að, „það vantaði einhvern til að tala
við,“ sagði hún síðar, „og ég varð að
vinna traust þess“. Það tókst henni
svo vel, að hún varð hvers manns
hugljúfi. „Lilla fröken Island,“
sagði gamla fólkið. Og einnig í skól-
anum var hún kölluð Island. Nærri
má geta að þessi litla Íslands-dama
hefur verið góð landkynning á
sænskum slóðum.
Strákurinn frá Stokkseyri, Þórir
Gunnarsson, útlærður plötu- og
ketilsmiður, var þá ekki langt und-
an. Hann var þann tíma einnig við
nám í Stokkhólmi: Að læra rafsuðu
og varð upp úr því einn flinkasti
rafsuðumeistari hér á Suðurlandi. Í
lok Stokkhólmsdvalarinnar ákváðu
þau Ólöf og Dói að skoða sig betur
um, fóru fyrst til Noregs og skoð-
uðu höfuðborgina Osló. Síðan var
farið til Kaupmannahafnar og kom-
ið heim með flugvél, nánar tiltekið
Heklu, og var það fyrsta farþega-
flug hennar frá Kaupmannahöfn.
Svo hófst lífsbaráttan. Fyrst búið
í stóru fjölbýlishúsi á Heiðarvegi 2
á Selfossi. Síðan byggt og búið á
Heiðarvegi 10, kannski byggt þar
af vanefnum, en fyrir um fjórum
áratugum var flutt í draumahúsið á
Heiðarvegi 3. Það er sérkennilegt
að alla sína búskapartíð bjuggu þau
hjón við sömu götuna, og Ólöf átti
þá ósk að verða ekki það gömul að
þurfa að fara frá Heiðarveginum.
Það tókst. Aðeins í fáa daga, „í
bylnum stóra seinast“, fór hún á
Heilsugæslustofnun Suðurlands
þar sem hún lést.
Ólöf Jónsdóttir valdi sér húsmóð-
urstöðuna mestan hluta ævi sinnar,
fæddi af sér og ól upp fimm mann-
vænlega stráka. Gat þó, er um
hægðist, brugðið sér í ýmsa vinnu.
Vel lét henni að fara í matreiðslu-
störf og veitingar og vissum við af
henni sem kokki við Edduhótelið á
Kirkjubæjarklaustri. Þá var hún
orðin sextug og eiginmaðurinn lá
veikur. Hún vílaði ekki fyrir sér að
fara í þetta starf langa vegu frá
heimili sínu og næsta sumar fór
hún til Breiðdalsvíkur, tók að sér
Edduhótelið þar og bar þá ábyrgð
á rekstrinum.
Það var gott að hún tókst á við
þetta vandasama verkefni, eða eins
og hún sagði sjálf: „Ef ég á að
segja hvað er skemmtilegast þá er
það að taka á móti gestum.“ En
uppáhalds áhugamál hennar var
vöxtur og viðgangur Kvenfélags
Selfoss.
Eftir þessu var annað: Ólöf var
besti gestgjafinn á sínu eigin heim-
ili. En hún naut þess miður að vera
gestur sjálf. Eitt sinn komust þau
hjón þó til Mallorca og hana lang-
aði ekki aftur. „Að hafa ekkert að
gera í þrjár vikur – það er ekki fyr-
ir mig.“ Síðasta daginn þar ytra
bauð hún þó 12 manns heim. „Og
það var langbesti dagurinn.“ Ólöf
Jónsdóttir kunni alltaf vel við sig á
Selfossi. Það fór ekki mikið fyrir
henni, en skoðanalaus var hún alls
ekki. Hún hélt í heiðri þá reglu sem
hún tamdi sér í Svíþjóð: að tala við
fólk til þess að rjúfa einangrun
þess. Í ótal kvabbferðum mínum til
vinar míns, Þóris Gunnarssonar,
hans Rafsuðu-Dóa, leiddi hún mig
að kaffiborðinu í eldhúsinu og var
ræðin og gerði grein fyrir
ákveðnum og heiðarlegum skoðun-
um sínum. Maður fór af fundi
þeirra hjóna bættur á sál og líkama
og tók með sér til baka hin ólíkleg-
ustu tæki og tól sem Dói hafði bætt
og brasað.
Ég bið Ólöfu blessunar á nýjum
ferðaleiðum og óska Dóa vini mín-
um gæfu og gengis þau ár sem
hann á nú til endurfundanna.
Páll Lýðsson.
Húsfreyjan á Heiðarvegi 3, frú
Ólöf Jónsdóttir, hefur nú kvatt
þessa jarðvist og sofnað svefninum
langa. Þar með hefur hún öðlast
lausn frá þungbærum veikindum.
Heimili Ólafar Jónsdóttur og eig-
inmanns hennar, Þóris Gunnars-
sonar, ömmubróður míns og öðru
nafni Dóa, er í mínum huga tákn
hinnar sönnu íslensku gestrisni.
Fyrstu heimsóknir mínar til þeirra
heiðurshjóna, tengjast bernsku-
minningum mínum um ferðalög
austur fyrir fjall til skyldfólks á
Stokkseyri og Selfossi á sjöunda og
áttunda áratugnum.
Á Heiðarveginum gefa húsráð-
endur sér góðan tíma til að spjalla
við gesti. Spyrja frétta að sunnan
og segja sögur. Ólöf hans Dóa er
kát og viðræðugóð kona sem hlær
svo skemmtilega. Svo fer hún fram
í eldhús, setur á sig svuntu, hitar
gott kaffi, breiðir fallegan dúk á
borð, og raðar smekklega á það
bollum og bakkelsi. Miklu bakkelsi.
Heimabökuðu, girnilegu bakkelsi,
enda Ólöf þekkt fyrir færni sína í
matargerð og bakstri.
,,Maður vandist þessu strax sem
krakki,“ sagði hún jafnan. „Það
þurfti oft að taka á móti fólki og
maður varð að eiga eitthvað til með
kaffinu.“
Og hún Ólöf kann svo sannarlega
að taka á móti fólki og slá upp
veislu.
Tíminn líður og eftir því sem ár-
unum fjölgar, fækkar heimsóknum
mínum í Flóann og lítið er sinnt um
að rækta samband við skyldmennin
þar.
Þá er það haustkvöld eitt fyrir
rúmum fjórum árum að ég er enn
stödd austur á Selfossi en í þetta
sinn ekki í heimsókn. Nú er ég
komin til starfa við Fjölbrautaskól-
ann og fyrstu kvöldin fara í að
koma sér fyrir. Flutningar nýaf-
staðnir, búslóðin öll í kössum og
enn fáir kunningjar á þessum nýja
búsetustað. Það er því mikið undr-
unarefni þegar gesti ber skyndi-
lega að garði í hauströkkrinu. Upp
tröppurnar gengur Dói frændi
minn, leiðandi hana Ólöfu sína
haldandi á hvítu handtöskunni
sinni. Þótt við hefðum varla hist sl.
tuttugu ár og þau hjón komin undir
áttrætt, var eins og liðið hefðu
örfáir mánuðir frá síðustu endur-
fundum. Þarna voru þau komin að
finna mig strax og vitnaðist um
veru mína á staðnum. ,,Vildum bara
bjóða þig velkomna og óska þér
innilega til hamingju með nýja
starfið. Alls ekki tefja þegar þú ert
að koma þér fyrir. Erindið var líka
að athuga hvort þú gætir ekki kom-
ið í hádegismat á næsta sunnudag.“
Og enn er boðið til veislu hjá hús-
ráðendum á Heiðarvegi. Enginn
venjulegur sunnudagsmatur, enda
Ólöf við stjórn í eldhúsinu sem
fyrrum.
Kynni mín af Ólöfu endurnýjuð-
ust þennan vetur og ég fann fljótt
að þar fór merkileg kona. Ekki ein-
ungis var hún góð og gestrisin
heim að sækja, heldur líka afar víð-
sýn og fróð manneskja með
ákveðnar skoðanir. Henni leiddist
að tala mikið um fólk og hafði óbeit
á kjaftasögum en naut þess að
ræða ýmis áhugaverð málefni s.s.
náttúruna, þjóðfélagsmál, leikfimi
og ljóð. Hún kunni mikið af ljóðum
sem hún flutti afar skemmtilega,
sérstaklega ljóð Davíðs Stefánsson-
ar, hennar uppáhaldsskálds. Skop-
skyn og glettni Ólafar kunni ég líka
vel að meta. Hún gat grínast og
hlegið svo dátt að mörgu að návist
hennar var oft endurnærandi.
Það hefur verið ómetanlegur
styrkur á nýjum stað, að eiga að
svo góða og trygga vini sem hjónin
á Heiðarvegi.
Ég vil færa Dóa, mínum elsku-
lega frænda, innilegar samúðar-
kveðjur.
Megi guð blessa minningu Ólafar
Jónsdóttur.
Hrefna Clausen.
ÓLÖF
JÓNSDÓTTIR
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, afi og lang-
afi,
JÓN ELÍAS INGIBJARTSSON,
Faxabraut 13,
Keflavík,
verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju mánu-
daginn 19. janúar kl. 14.00.
Helga Sigurlína Magnúsdóttir,
Elín Ólöf Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐMUNDUR AUÐUNSSON
sjómaður,
Laugarnesvegi 40,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
12. janúar.
Fyrir hönd aðstandenda,
synir.
Alúðarþakkir fyrir samúð og hlýhug í okkar
garð við andlát og útför okkar elskulegu
GUÐFINNU SIGURDÓRSDÓTTUR,
Selfossi.
Sérstakar þakkir til starfsfólks gjörgæsludeild-
ar Landspítalans við Hringbraut fyrir einstaka
umönnun.
Karl Eiríksson,
Valdimar Karlsson,
Sigurdór Karlsson, Helga R. Einarsdóttir,
Sigríður Karlsdóttir, Gunnar Jónsson,
Katrín I. Karlsdóttir, Karl Björnsson,
Hrafnhildur Karlsdóttir, Þröstur Hafsteinsson
og fjölskyldur.
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
ÓLÖF JÓNSDÓTTIR,
Heiðarvegi 3,
Selfossi,
lést á Heilsugæslu Suðurlands, Selfossi,
aðfaranótt laugardagsins 10. janúar.
Útför hennar verður gerð frá Selfosskirkju
í dag, laugardaginn 17. janúar, kl. 13.30.
Þórir Gunnarsson
og synir.
Innilegar þakkir færum við öllum sem sýndu
okkur vinarhug, samúð og hlýju við andlát og
útför eiginmanns míns, föður, tengdaföður og
afa,
ÁSGEIRS BJARNASONAR
í Ásgarði.
Ingibjörg Sigurðardóttir,
Bjarni Ásgeirsson, Erla Ólafsdóttir,
Benedikt Ásgeirsson
og barnabörn.
Faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÍSAK ELÍAS JÓNSSON
tónlistarkennari,
Bollebygd,
Svíþjóð,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 15. janúar.
Jarðarförin auglýst síðar.
Atli Ísaksson, Steinunn Ólafsdóttir,
Margrét Ísaksdóttir,
Guðný Ísaksdóttir, Jón Reynisson
og afabörnin.