Morgunblaðið - 06.02.2004, Síða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 6. FEBRÚAR 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hilmar Guð-mundsson fædd-
ist í Reykjavík 15.
mars 1926. Hann
andaðist á Hjúkrun-
arheimilinu Skóg-
arbæ 26. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Guðmundur Elías
Guðmundsson járn-
smiður, f. 5. janúar
1888 á Skúmsstöð-
um á Eyrarbakka,
d. 1931, og Kristín
Einarsdóttir, f. 14.
maí 1891 í Holti í
Álftaveri, d. 10. október 1979.
Systkini Hilmars urðu átta talsins
en fimm dóu á unga aldri. Systk-
inin sem náðu fullorðinsárum
voru Einar járnsmiður, f. 4. apríl
1912, d. 14. apríl 1984, Ósk, f. 16.
nóvember 1916, d. 13. desember
1995, og Gunnar málmsteypari, f.
12. júní 1920, d. 26. október 1999.
Hinn 7. apríl 1945 kvæntist
Hilmar eftirlifandi eiginkonu
sinni, Sigrúnu B. Ólafsdóttur, fv.
börn þeirra Einar, f. 5. mars
1984, í sambúð með Söndru Sig-
urgeirsdóttur, f. 1. júlí 1986,
Sandra, f. 6. júní 1988, og Karen,
f. 24. júlí 1995; Steindór, f. 17.
nóvember 1966, kvæntur Þóreyju
H. Heiðberg, f. 1. mars 1965, og
eru synir þeirra Andri Örn, f. 6.
janúar 1995, og Aron Örn, f. 20.
desember 2001, en fyrir átti
Steindór Grétar Inga, f. 29. jan-
úar 1986; og Valborg, f. 26. jan-
úar 1978, gift Michael Collier, f.
18. apríl 1972, búsett í Seattle í
Bandaríkjunum. 2) Ólöf Heiða
húsmóðir, f. 30. desember 1948,
gift Sigursteini Jósefssyni sölu-
manni og bifvélavirkja, f. 11. apr-
íl 1946. Börn Ólafar og Sigur-
steins eru Hilmar Rúnar
bifvélavirki, f. 10. október 1965, í
sambúð með Helgu Skúladóttur,
f. 31. mars 1955, og er dóttir
þeirra Ólöf Helga, f. 18. maí 1999,
en fyrir átti Hilmar Sigurstein
Sverri, f. 31. ágúst 1988, og Ívar
Andra, f. 19. janúar 1993, Sigrún
Kristín, f. 27. mars 1971, í sam-
búð með Jóhanni Ólafi Benja-
mínssyni, f. 13. nóvember 1969,
og Arndís Birta, f. 30. maí 1983,
nemi sem býr í foreldrahúsum.
Útför Hilmars verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
skrifstofustjóra, f. 8.
júní 1928. Fyrstu árin
bjuggu þau á Frakka-
stíg 24b en fluttust
svo á Laugarnesveg
116 og byggðu seinna
einbýlishús við Sæv-
argarða 6 á Seltjarn-
arnesi. Síðustu árin
hafa þau Hilmar og
Sigrún búið í Árskóg-
um 8 í Reykjavík en
eftir að heilsu Hilm-
ars hrakaði svo fyrir
þremur árum að
hann þurfti stöðuga
umönnun og hjúkrun
fluttist hann á Hjúkrunarheimilið
Skógarbæ og bjó þar til æviloka.
Dætur Hilmars og Sigrúnar eru:
1) Dóra Sigrún húsmóðir, f. 17.
apríl 1945, gift Helga Péturssyni
járnsmið, f. 8. mars 1954. Börn
Dóru eru Kristrún, f. 19. ágúst
1961, og er dóttir hennar Íris
Eyjólfsdóttir, f. 16. desember
1986; Margrét Elín, f. 16. júní
1963, gift Einari Páli Garðars-
syni, f. 22. desember 1961, og eru
Elsku pabbi og tengdapabbi.
Takk fyrir allt saman, okkur lang-
aði að senda hinstu kveðju.
Þú hafðir yndi af ferðalögum,
jafnt innanlands sem utan, og varst
ekki sáttur við að geta ekki haldið
því áfram eftir að heilsan bilaði. En
1991 keyptu þið mamma hús á Flo-
rida og gast þú þannig notið þess
að vera þar við góðar aðstæður,
stuttan tíma í einu, allt þar til þú
veiktist í einni dvölinni í Orlando í
okt. 1999. Og við heimkomu var
ljóst að þú áttir ekki afturkvæmt á
heimili þitt. Eftir það bjóstu á
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ. Við
vorum svo heppin að fá að njóta
sólarinnar í Orlando með þér og
vildum fá að þakka þér allar þær
samverustundir í gegnum árin. Þín
verður sárt saknað.
Hvíl í friði.
Mér finnst ég varla heill né hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það, en samt verð ég að segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Ólöf Heiða og Sigursteinn.
Í dag kveðjum við mág minn,
Hilmar Guðmundsson, sem er lát-
inn eftir langvarandi veikindi. Ég
sá hann fyrst fyrir tæpum 60 árum.
Systir mín og Hilmar, þá nýtrúlof-
uð, komu norður í Skagafjörð, þar
sem ég hafði dvalist hátt á annað
ár, til að sækja mig, átta ára gaml-
an, til að koma mér í skóla í
Reykjavík. Foreldrum okkar Sig-
rúnar hefur sennilega fundist að ég
væri búinn að ganga laus nógu
lengi.
Hilmar og Sigrún giftu sig
skömmu seinna og hreiðruðu um
sig á Frakkastígnum, þar sem
flestir úr fjölskyldu Hilmars
bjuggu, og eignuðust þau þar dæt-
urnar tvær, Dóru og Ólöfu.
Hilmar var afskaplega barngóð-
ur maður og hændust börn gjarnan
að honum til að sjá hann gera ýmsa
galdra og aðra leiki, sem kætti
ungviðið og hann taldi aldrei eftir
sér.
Þau byrjuðu sinn búskap áður en
bílabrjálæðið hélt innreið sína og
það voru ekki margir þá, sem áttu
bíla, en þau áttu alltaf einhvern
slíkan farkostinn, mismunandi ung-
an, og það var alltaf mikið ævintýri
að fá að fara í bíltúr með þeim. Þau
höfðu yndi af ferðalögum og stofn-
uðu Litla ferðaklúbbinn og fóru um
landið þvert og endilangt ásamt
vinum og kunningjum, ungum sem
eldri, sem tóku þátt í þessum ferð-
um með þeim. Hilmar var vélvirki
að mennt og afar laginn við við-
gerðir á þessum bílum sínum og ég
man ekki eftir að þau kæmust ekki
heim með bílinn úr þessum ferða-
lögum sínum. Þetta var á árum
skömmtunar, þegar ekkert fékkst í
gamla bíla, hvorki dekk né slöngur
svo ekki sé minnst á aðra óþarfa
varahluti, svo það var eins gott að
geta bjargað sér sjálfur og það
gerði Hilmar sannarlega.
Hilmar gekk aldrei alveg heill til
skógar og strax sem ungur maður
kvaldist hann af slæmum höfuð-
verk, sem ágerðist með aldrinum.
Síðast vann hann hjá Flugleiðum
og eftir að hann hætti þar vann
hann á heildsölu þeirra Sigrúnar
um tíma og eftir það stefndi til
verri vegar með heilsufarið. Hann
varð fyrir alvarlegu áfalli á ferða-
lagi í Bandaríkjunum fyrir nokkr-
um árum og bar aldrei sitt barr eft-
ir það. Síðustu árin dvaldi hann á
Skógarbæ og naut þar umönnunar
starfsfólksins að ógleymdri um-
hyggju Sigrúnar, dætra sinna,
tengdasona og annarra ástvina.
Við Inga kveðjum Hilmar með
þakklæti fyrir allt það, sem hann
hjálpaði okkur með í gegnum árin,
og vottum Sigrúnu, dætrum hennar
og fjölskyldum þeirra okkar inni-
legustu samúð við missi góðs
manns og biðjum þeim Guðs bless-
unar um ókomin ár.
Minningin lifir.
Einar Ólafsson.
Elsku afi. Nú er kallið komið og
kveð ég þig í hinsta sinn. Það er
margs að minnast. Ég fór nú í
fyrsta sinn að skoða mig um úti í
heimi með þér og ömmu. Og það
var alveg ótrúlegt hvað þið nenntuð
alltaf að hafa mig með. Síðasta
ferðin okkar saman var til Amst-
erdam og þar var þér dröslað fram
og til baka í hjólastól þér til mik-
illar gleði. Svo man ég alltaf eftir
því þegar ég var 11 ára gömul, þá
tók ég strætó niður í bæ og labbaði
upp á Bræðrarborgarstíg í vinnuna
til að aðstoða þig í heildversluninni
og okkar fyrsta verk var að fara út
í sjoppu að kaupa kók og snúða.
Snúðar eru besta fæða sem fundin
hefur verið upp, nú getur þú borð-
að alla þá heimsins snúða án þess
að hafa áhyggjur af línunum. Svo
eftir erfiði dagsins fórum við út á
Sævargarða og að sjálfsögðu voru
Tommi og Jenni settir í vídeótækið
á meðan þú eldaðir kjötsúpu handa
ömmu.
Það var alltaf nóg að gera hjá
þér og ömmu í félagslífinu og
margir hafa ef til vill öfundað ykk-
ur af þessu öllu saman en alltaf
höfðuð þið tíma fyrir okkur barna-
börnin og fannst manni það frekar
ósanngjarnt að maður eins og þú á
besta aldri skyldir verða fyrir þess-
um veikindum sem hrjáðu þig. En
þú varst svo duglegur og áttir svo
yndislega konu að það var haldið
áfram að ferðast hingað og þangað
um heiminn hvort sem var í sælu-
reitinn Birkihlíð í Grímsnesi eða
Sólheima í Orlando. En nú hin
seinni ár varstu orðin svo mikið
veikur að ekki voru fleiri ferðalög
fyrir þig, jú það voru nú nokkur
ferðalögin í Fögrubrekkuna í
Kópavogi og það þótti þér nú ekki
leiðinlegt. Nú á þessari stundu er-
um við viss um að þú sitjir innan
um englana með vindil í munninum,
glottandi út í annað. Við Jói biðjum
kærlega að heilsa þér hvar sem þú
ert.
Elsku afi. Takk fyrir allt, Guð
geymi þig. Minning þín mun lifa í
hjarta okkar um ókomna tíð. Elsku
amma. Guð blessi þig og varðveiti
þig í þinni miklu sorg.
Sigrún og Jóhann.
Kæri nafni. Þá er stundin komin.
Og þú laus við allar þær þjáningar
sem veikindum þínum fylgdu.
Mig langaði bara að kveðja þig
að lokum. Og þakka þér fyrir allt.
Ég hafði gaman af því þegar ég
var yngri að ef mann vantaði eitt-
hvað, þá bjóst þú alltaf til verkefni
fyrir mann að sinna svo að maður
gæti unnið sér inn einhvern aur.
Svo var það þegar þú byggðir stóra
gróðurhúsið á Sævargörðum, þá
hafði ég gaman af því að þú lést
okkur pabba klippa niður tré og
blóm af því að þú vissir að amma
myndi skamma þig hefðir þú gert
það því ávallt var stutt í púkann í
þér.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi.
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Takk fyrir allt. Hvíl í friði.
Þinn
Hilmar Rúnar.
Elsku afi og langafi, nú er komið
að kveðjustund. Okkur langar að
leiðarlokum til þess að þakka þér
fyrir allar góðu samverustundirn-
ar.Það var oft gaman hjá okkur. Þú
vildir helst alltaf hafa okkur afa-
börnin og langafabörnin þín hjá
þér. Það var oft líf og fjör í sum-
arbústaðinum hjá ykkur ömmu. Þið
amma byggðuð sumarbústaðinn
þegar ég var lítil stelpa og ég á
margar góðar minningar þaðan.
Um okkur í sólbaði, um ykkur
ömmu að gróðursetja eða laga eitt-
hvað til í kringum ykkur. Þú að
byggja meyjarskemmu fyrir okkur
stelpurnar eða setja upp rólur og
leiktæki fyrir börnin. Ferðir í dýra-
garðinn Slakka þegar barnabörnin
komu í sveitina og svona gæti ég
haldið áfram.
Þið amma voruð dugleg að
ferðast og áttuð ykkar sælureit á
Flórída. Þar var alltaf gestkvæmt
og alltaf vilduð þið hafa einhvern
úr fjölskyldunni með ykkur þegar
þið fóruð þangað. Við Íris fórum
með ykkur einu sinni og eigum við
margar góðar minningar úr þeirri
ferð.
Mikill er missir ömmu, þið voruð
mikið saman og það var alltaf talað
um ykkur bæði í einu, afa og ömmu
eða Sigrúnu og Hilmar. Þú misstir
heilsuna en þín létta lund var með
þér í gegnum veikindin og það var
alltaf stutt í stríðnina og glettnina.
Ég veit að núna líður þér betur.
Við ætlum að passa upp á ömmu
fyrir þig. Guð geymi þig.
Kristrún og Íris.
Elsku afi, ég mun alltaf muna
eftir seinustu samverustund okkar
heima á Íslandi í nóvember þegar
ég kom í heimsókn og þú tókst á
móti mér með brosi, og kvaddir
mig með brosi í gegnum tárin. Bros
þitt mun alltaf vera mín besta
minning og mun ávallt ylja hjarta
mínu. Þú varst alltaf fyrstur með
brandarana og prakkarastrikin, þú
fékkst alla til að brosa með léttum
húmor. Þú lifðir viðburðaríku og
góðu lífi.
Nú kveð ég þig, elsku afi, í síð-
asta sinn. Það er mjög skrítið og
jafnvel þó ég viti ósköp vel að þú
hvílist í ró, þá er það nú þannig að
maður vill alltaf hafa ástvini sína
hjá sér. Elsku afi, þín er sárt sakn-
að í hjarta mínu og ég þakka Guði
fyrir að hafa tekið þig í sínar hend-
ur eftir löng veikindi. Guð blessi
minningu þína.
Valborg og Michael.
Elskulegur afi okkar er farinn og
eigum við margar góðar minningar
um hjartahlýjan afa sem er kominn
á loka áfangastað eftir löng veik-
indi. Við áttum margar góðar
stundir saman í sumarbústaðnum
hjá afa og ömmu, afi var alltaf að
smíða eitthvað eða dunda sér í
garðinum með ömmu. Ekki þótti
honum slæmt að enda daginn með
því að setjast niður í sólina smá-
stund. Ég vann með afa í heildsöl-
unni Strandfell og ég minnist alltaf
miðans sem var á hurðinni hjá hon-
um: ,,Er við á milli 14.30 og hálf
þrjú.“ Þannig var afi, alltaf stutt í
grínið og léttan húmor eða þá þeg-
ar galdra-afi sýndi krökkunum
töfrabrögðin sín.
Elsku afi, við vitum að þér líður
vel núna og minningu þína geymum
við í hjörtum okkar, minningu sem
lengi lifir. Guð blessi þig og varð-
veiti. Elsku amma, guð gefi þér
styrk í sorgum þínum og hug-
hreysti þig.
Ég byrja reisu mín,
Jesús, í nafni þín,
hönd þín helg mig leiði,
úr hættu allri greiði.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
Í voða, vanda og þraut
vel ég þig förunaut,
yfir mér virstu vaka
og vara á mér taka.
Jesús mér fylgi í friði
með fögru engla liði.
(Hallgr. Pét.)
Margrét Grétarsdóttir
og fjölskylda.
Elsku afi minn. Takk fyrir allar
góðu stundirnar sem við höfðum
saman, þú varst nú meiri prakk-
arinn. Gerðir töfrabrögð og hvað-
eina fleira til að skemmta okkur
krökkunum, hver man ekki eftir
brellunni með þumalinn. Svo ekki
sé talað um það þegar þú settir
þær fölsku út og snerir þeim í
hring. Amma var sífellt að skamma
þig fyrir það og þú hagaðir þér
bara einsog smástrákur, ypptir öxl-
um og horfðir út í loftið. Ég gleymi
aldrei öllum ferðunum okkar til
Flórída, þar sem þú varst alltaf svo
brúnn og sætur. Þar nefndir þú eitt
herbergi í húsinu ykkar ömmu
„Birtuherbergi“ og keyptir handa
mér sjónvarp til að mér myndi ekki
leiðast í því. Við fórum í marga
skemmtigarða og prófuðum marga
veitingastaði, því svona mikill mat-
gæðingur eins og þú þurftir að
safna orku. Einni ferð gleymi ég
aldrei. Þar lögðum við land undir
fót og keyrðum í 2-3 klst. til St.
Petersburg vegna þess að þig lang-
aði svo mikið í ís í einni ísbúð sem
þú vissir um þar. Við keyrðum í
steikjandi hita og þegar við loksins
komust á leiðarenda og í þessa
frægu ísbúð, þá var það eina sem
þú vildir súkkulaðisheik, það var nú
ekki merkilegra en það, allur þessi
akstur fyrir einn sheik. Til að setja
svo punktinn yfir i-ið, þegar við
komum svo aftur tilbaka um kvöld-
ið, sáum við ekki sömu ísbúð stutt
frá húsinu ykkar ömmu. Þvílík
gremja.
Alltaf varstu góður við mig og
tilbúinn að gera allt fyrir mig.
Þakka þér innilega fyrir allt,
elsku afi minn, þú varst frábær.
Þín
Birta.
Maður er manns gaman, stendur
þar, og engum blandast um það
hugur sem kynntist Hilmari Guð-
mundssyni að þar fór maður sem
alltaf var ánægjulegt að hitta og
spjalla við. Ég sé hann fyrir mér
kotroskinn og kankvísan og alltaf
með eitthvert spaug og hrekklaust
glens svo ævinlega ríkti í kringum
hann kátína og gleði.
Hilmar átti svo sem ekki langt að
sækja spaugsemina því spaugsgen-
ið gekk greinilega í erfðir á ætt-
aróðalinu á Frakkastíg 24. Eldri
bræður Hilmars, Einar og Gunnar,
og systirin Ósk voru þessu sama
marki brennd, að vilja ætíð hafa
glaðværð í kringum sig, og slógu
því gjarnan á létta strengi við sam-
ferðamenn sína.
Sómakonan Kristín Einarsdóttir,
móðir Hilmars, sem við minnumst
öll með mikilli virðingu og hlýju,
var einnig gamansöm og líka fljót
að hugsa eins og einu sinni þegar
hún sá kornungan sonarson sinn
standa í opnum glugga uppi á ann-
arri hæð og kallaði upp til hans:
„Lokaðu glugganum, elskan, svo
ömmu verði ekki kalt.“ Drengurinn
vildi auðvitað allt fyrir ömmu sína
gera og lokaði strax glugganum,
svo hættan var liðin hjá.
Kristínu hefur heldur ekki veitt
af léttri lund og jafnframt sterkri
eftir að hún missti mann sinn, Guð-
mund Elías Guðmundsson, aðeins
fertugan 1931 og síðan fimm af níu
börnum sínum hvert af öðru. Slíka
raun fær enginn að óreyndu skilið
en með ódrepandi harðfylgi og
seiglu hélt Kristín fjórum eftirlif-
andi börnum sínum hjá sér og
tryggði þeim menntun við hæfi.
Guðmundur Elías, maður hennar,
hafði verið völundur á járn og líka
bundið bækur í skinn og hafa börn
þeirra Kristínar greinilega erft
þennan hagleik föður síns því allt
lék í höndum þeirra systkina.
Hilmar lærði járnsmíði og vél-
virkjun hjá eldri bróður sínum,
Einari, lauk sveinsprófi 1946 og
starfaði síðan með Einari um nokk-
urra ára skeið. Eftir það vann hann
við iðn sína hjá Hamri og Essó og
var líka um tíma húsvörður í Skáta-
heimilinu við Snorrabraut en hann
var lengi virkur félagi í skátahreyf-
ingunni. Þá starfaði Hilmar á véla-
verkstæði Flugfélags Íslands í
fimmtán ár eða fram að sameiningu
Flugfélagsins og Loftleiða en þá
venti hann sínu kvæði í kross og
stofnaði ásamt Sigrúnu heildversl-
unina Strandfell og síðar versl-
unina Sísí sem seldi barna- og ung-
lingafatnað. Við það störfuðu þau
fram til ársins 1988.
Félagslyndi Hilmars og Sigrúnar
hefur eflaust átt mikinn þátt í að
þau stofnuðu á sínum tíma Litla
ferðaklúbbinn. Í honum voru meðal
annars skátar en klúbburinn stóð
um árabil fyrir ferðalögum og
áfengislausum helgarútilegum ung-
linga í Þórsmörk, á Snæfellsnesi og
HILMAR
GUÐMUNDSSON