Pressan - 12.12.1991, Qupperneq 4

4
/aswt
jjcdLeff iUndí a ía
Maúhfsi Ma*tAoe í
Jíel*ypi*ftö*t*ui*K
R PRESSAN 12. DESEMBER 1991
Dqy & A/i ght
Aersyaam wd />///„ « *°m‘,ncí“- 6»
^ SiUanokfcT',SVÖVU'
staóarins. fastagesti
Moeiður lumusdóttir ásamt viðhaldi,
tónlistarmanninum Eyþóri, á tali við
Andrés Magnússon fyrir tónleika
Todmobile.
M A veitmgastaðnum
■ Óperu er ekki
■ óvanalegt að
sjá fremsta
H listafólk á Islandi
troða upp og taka
lagið saman.
Hér sjáum við Karl
Örvarsson, Ellen Krist-
jánsdóttur, Kjartan Valdi-
marsson, Eyþór Cunnars-
sonog handlegginn á
Andreu Gylfadóttur.
Z^!nmúsðfarid'
Og cn" * og Andrea-
þorvalour í,
Helgi Björns
og Pétur
Kristjáns í
góðu stuði
eftir tónleika
Todmobile,
en orð fá
ekki lýst
hversu góðir
tónleikarnir
Og enn, enn eitt musikparið; Lisa Pals og Böggi.
s/r>y SetKy
f8ojoö
bi
(th,
Forstn
seint aö
soía?
Ertu undir
mikiu
álagi?
Þurfiirðu aö
mæta í
veislu sem
stóö lengi
frameítir en
þarft aö líta
frísklega og vel
út á morgunfundínum í vinnunni á
morgun? _ Já. ótrúlegt en satt: þaö er
búiö aö finna upp krem viö vandan-
um! Þaö má þó ekki ofnota krentiö: í
mesta lagi þrisvar í viku. Og þaö virk-
ar þótt þaö hljómi ótrúlega.
Ueitir „Midnight Secrer og er frá Gu-
erlain, ba^öi fyrir dömur og herra.
Strákarl Ég madi eindregiö meö
þessu kremi. t.d. þegar þiö eruö á
viö-skiptaferðalögum og svefninn ekki
alltaf reglulegur.
Andrea með einkahárgreiðslumeistara sínum; Árna
Kristjánssyni.
Brussuvinafélaáió Snót h.f. heldur sína
árlesu ársháfíð á Ömmu Lú á næsfunni
Köfun við erfiðar aðstæður
■SF|RÐINGUR
og ævintýri hans
í Reykjavík
Við Reimar vorum búnir
að fiska vel í botninn á dós af
klinkinu í peningagjá. Við
fleygðum út í þriðja sinn.
Við fikruðum okkur hægt
eftir botninum með skúff-
una. Auðurinn skóf sig upp í
hana. Ég heyrði Reimar
hlæja hinum megin við
gjána. Pontíakkinn glamp-
aði svartur hjá brúnni og
minnti mig óþægilega á
löggubíl. Reimar hafði svar-
ið að ég fengi aldrei að keyra
þann heilaga bíl. Hann herti
gönguna sín megin. Skúffan
rótaði upp botnleðjunni og
ég sá smámyntina flögra upp
og fara glitandi í hringi.
Reimar var byrjaður að
hlæja þessum geðsjúka
aurahlátri sínum og allt í
einu losnaði vírinn hans
megin.
Ég held því fram enn þann
dag í dag að það hafi verið
honum að kenna. — Æ, and-
skotinn kallaði hann. Vertu
grafkyrr Nasi. Ég kem og
hjálpa þér. Hann byrjaði að
hlaupa í kringum brúna.
Ég sá enga ástæðu til þess
að vera að bíða heldur
rykkti í og byrjaði að tosa
upp mín megin. — Bíddu
maður, kallaði Reimar.
— Bíða hvað? svaraði ég.
— Bíddu eftir mér. Reimar
var fljótur á staðinn og við
handlönguðum vírinn upp í
sameiningu. Meirihlutinn
vall aftur úr skúffunni. Þegar
hún var við að ná vatnsborð-
inu sendi Reimar mig út á
stuðlabergsstall til að teygja
mig í hana. Ég prílaði niður,
Reimar kippti í og vírinn
varð laus þegar mig skorti
svona sentímetra til að hafa
hendur á henni. Skúffan seig
í rólegheitum til botns með
að minnsta kosti fimmtán
hundruð krónur í peningum
innanborðs, samkvæmt
áætlun Reimars.
Ég hef aldrei, hvorki fyrr
né síðar, vitað Reimar verða
eins gjörsamlega trítilóðan.
Jafn blind tjúllandi galinn.
Hann spólaði uppi á bakkan-
um og fór yfir ævi sína og
lífsferil með slíkum bölsöng
að ég var dauðfeginn að
vera niðrá stallinum. Annars
hefði hann snúið út á mér
röngunni. Eftir nokkra stund
rann af honum mesta æðið.
Hann settist og grúfði andlit-
ið í höndum sínum, leit loks
upp og mændi í átt að
Hrafnabjörgum og sagði:
— Nasi, við vorum með pen-
inginn í höndunum og þú
lætur skúffuna bara renna
frá þér. Svonalagað gæti
ekki komið fyrir nokkurn
mann nema mig.
— Læt ég? Til að byrja
með varst það þú sem sleist
vírinn þín megin.
— Það var slys og slíkt get-
ur alltaf komið fyrir. Þú gast
ekki beðið eftir mér og byrj-
aðir að toga sjálfur eins og
hálfviti.
— En það varst þú sem
rykktir síðast í svo seinni vír-
inn losnaði.
— En þú lést skúffuna
sleppa og ég er viss um að
þú gerðir það af tómum
kvikindisskap. Bara til að
kvelja mig. Þú varst með
fingur á henni en nenntir
bara ekki að grípa í hana.
— Reimar, þetta er
ósanngjant. Mér varð svo
mikið um að lá við ég færi að
gráta og Reimar sá það og
sagði: — Það þýðir ekki að
gráta þegar komið er sem
komið er. Við verðum að
gera eitthvað í málinu svo
við eigum fyrir sprútti á Sel-
fossi og bensíni í Þjórsárdal-
inn.
— Og bensíni heim, bætti
ég við.
— Mér er andskotans
sama um það. Den tíð, den
sorg. Ég vil bara komast i
djammið og vændið.
— Og hvað eigum við þá
að gera?
— Gera! hvað heldurðu
hálfvitinn þinn. Kafa maður.
Það er eina leiðin.
Ég hló. — Það hlakka ég til
að sjá, sagði ég.
— Sjá? Sjá hvað? Það ert
þú sem átt að kafa vinur.
Ég leit niður í djúpið. Ég
vai nýorðinn sextán ára. Ég
var ekki búinn að sjá mikið
af lífinu enn. — Mér finnst
eiginlega meiri sanngirni í
því að þú kafir, sagði ég.
— Ég er bara sextán en þú
ert orðinn átján. Ég á til
dæmis eftir að taka bílpróf.
Það er engin sanngirni í að
deyja áður en maður tekur
bílpróf.
— Uss, það er ekkert varið
í að vera með bílpróf, sagði
Reimar. — Maður bara held-
ur það. Hann skimaði til gljá-
vagnsins um leið og hann
sleppti orðinu og missti
nokkuð af sannfæringar-
krafti sínum. — Nasi, þú
mátt keyra Pontíakkinn alla
leið niður á Selfoss ef þú þor-
ir.
Ég leit niður fyrir mig.
Þetta breytti stöðunni tölu-
vert. Nú sýndist styttra til
botris. — Ertu að meina
þetta?
— Ég sver það við heiður
minn sem ísfirðings.
— Bíddu, sagði ég. Ég fór
úr skónum og rak tána í
vatnið. Það var kalt. Hins
vegar var Pontíakkinn flott-
asti bíll á landinu.
— Ég er viss um að hann
Skúli rothögg mundi ekki
þora að reyna þetta, sagði
Reimar. — Og er hann þó
sagður sá kaldasti á landinu.
Þetta var meira en ég
þoldi. Ég reis á fætur á stall-
inum og byrjaði að klæða
mig úr.
Ólafur Gunnarsson