Pressan - 30.01.1992, Blaðsíða 31

FIMMTUDAGUR PRESSAN 30. JANÚAR 1992
31
Björn E Hafberg
PRESSUMYND/S.ÞÓR
vildi taka mér þetta frí. Mikið
í þessum bransa er með ein-
dæmum leiðinlegt, hjákát-
legt og smámunalegt. En það
er ekki við neinn annan að
sakast en sjálfan sig að vera
að standa í þessu. Ástæðan
fyrir því að ég held áfram í
þessum bransa er virðingin
sem ég ber fyrir fólkinu sem
kaupir plöturnar okkar.“
DRAUMURINN AÐ FETA
í FÓTSPOR
TRÚBADORSINS
SIGGA BJÖRNS
En hvaöa drauma eiga Syk-
urmolarnir helst?
Einar svarar án umhugsun-
ar: „Það er að feta í fótspor
trúbadorains Sigga Björns.
Hann er ekvhver mesti jaxl
sem ég þekki . Hann er búinn
að fara algerlega í fótspor
Sykurmolanna án þess að fá
nokkra svona stigatöflu eins
og íþróttamenn. Hann er al-
veg óstöðvandi þessi maður;
miklu, miklu duglegri en við,
auk þess sem hann er frábær
spilari. Hann hefur meira að
segja farið á staði sem við
höfum ekki spilað á. Siggi
Björns er nútímahetja og
stendur okkur jafnfætis — og
meira en það ef eitthvað er.“
Sykurmolarnir eru aftur orSnir sameign íslensku þjóSar-
innar. Eftir slælegt gengi plötu númer tvö rýkur lagið HIT
af þriSju plötunni upp vinsældalista. Þjóðin kemur sér fyr-
ir ó óhorfendapöllunum og fylgist með hvemig krakkamir
pluma sig. Meika þau það eða meika þau það ekki?
Einar Orn og Magga Ornólfs lýsa hér því sem geríst inni ó
v • I I i n u m A
Síðustu vikurnar hefur
þjóðin beðið spennt eftir
fréttum af gengi Sykurmol-
anna á erlendum vinsælda-
listum. Stemmningin er í
raun ekki svo ólík því þegar
fréttir berast af afrekum ís-
lenskra íþrótta- og afreks-
manna. Sykurmolarnir eru
þjóðareign um þessar mundir
og engum stendur á sama um
í hvaða sæti þeir hafna. Eng-
inn getur spáð í hvað er fram-
undan, lag hljómsveitarinnar
HIT komst í sautjánda sæti
breska alvöruvinsældalistans
og platan sem allt snýst um
kemur ekki út fyrr en tíunda
febrúar og þá gæti aldeilis
færst fjör í leikinn. í Banda-
ríkjunum hafa viðbrögðin
verið kröftug, en reynslan
sýnir að þar tekur lengri tíma
að klifra upp vinsældalistann.
Því verða menn enn að
hinkra við og sjá hvað gerist
þar vestra.
Það er í nógu að snúast hjá
Sykurmolunum þessa dag-
ana; ferðalög, viðtöl og aftur
viðtöl. „Þegar búið er að
leggja í að gera plötu verður
að fylgja því eftir, hvort sem
manni líkar betur eða verr.
Þetta er eins og að eignast
barn; það er ekki hægt að
skilja það bara eftir þegar
það er loks komið i heiminn,"
segir Margrét Örnólfsdóttir
hljómborðsleikari, sem
ásamt Einari Erni Benedikts-
syni spjallaði við blaðamann
PRESSUNNAR í vikunni.
EKKI SAMA UM
FRÆGÐ OG FRAMA
Hér í eina tíð urðu fleyg
ummæli meðlima Sykurmol-
anna þegar þeir sögðu að að-
eins væri um tvennt að ræða;
heimsyfirráð eða dauða. Er
kannski komið að heimsyfir-
ráðunum núna?
Þau brosa bæði að spurn-
um frægð og frama og annað
slíkt þá er það ekki alveg rétt.
Við höfum ákveðinn metnað,
sem liggur aðallega í því að
við viljum ekki láta okkur
leiðast. Sumir virðast hafa
sérstaklega gaman af að tala
um sykurmolana með litlu
essi og reyna að gera mikið úr
því að okkur sé alveg sama
um peninga, en þannig er
málum ekki háttað. Við ger-
um hins vegar ekki allt fyrir
peninga og oft höfum við
gert hluti sem ekki hafa þótt
gróðavænlegir, auk þess sem
við höfum staðið fast á ýmsu
sem kalla má listrænar kröf-
ur. Það gerðist til dæmis núna
við þessa plötu þegar við
höfnuðum plötuumslagi sem
nota átti og slíkt er ekki vin-
sælt í þessum harða heimi,"
segir Margrét, stolt á svip.
ERUM KOMIN í FYRSTU
DEILDINA í POPPINU
En hvað þýðir það í raun og
veru fyrir hljómsveitina að
hafa komið lagi í sautjánda
sæti breska listans?
„Það þýðir í sjálfu sér ekki
mikið," segir EinarÖrn. „Það
má þó segja að okkur hafi
tekist það sem við að sjálf-
sögðu alltaf vildum; að kom-
ast í aðaldeildina eða fyrstu
deildina í poppbransanum,
við erum ekki lengur bara
jaðarhljómsveit."
„Ég er að minnsta kosti
ekki farin að pakka niður til
að flytja til útlanda," segir
Margrét sposk á svip. „Ég lít
ekki svo á að þetta breyti
neinu stóru fyrir okkur per-
sónulega, það breytir
kannski því að við eigum eftir
að selja fleiri plötur og hugs-
anlega eiga fyrir næsta raf-
magnsveitureikningi. Auðvit-
að getur það orðið gaman,
við skömmumst okkar ekk-
ert fyrir það ef plöturnar okk-
ar seljast."
EINS 0G
8RIDSLANDSLIÐÐ
ingunni, greinilega búin að
heyra þessa oft áður. „Ætli
þetta sé ekki eins og með
muninn á súkkulaðibita og
karamellu; hvort þetta er
upphafið eða upphafið að
endalokunum skiptir í raun
ekki svo miklu máli," segir
Margrét brosandi. Einar kink-
ar kolli og tekur undir og seg-
ir að þessi ummæli hafi frek-
ar verið tengd útgáfufyrir-
tækinu Smekkleysu, sem
staðið hefur fyrir útgáfu
framsækinna listaverka á síð-
ustu árum.
Oft hefur mátt skilja á um-
mælum Sykurmolanna að
þátttaka þeirra í músíkinni sé
fiemur sprottin af ánægjunni
yfir að spila og búa til tónlist
en að verða fræg og eignast
peninga.
„Sú ímynd hefur stundum
verið birt af okkur að við sé-
um að þessu af því okkur
finnist þetta vera leikur og að
við séum jafnvel að leika okk-
ur að því að gera grín að fólki.
Og ef sú ímynd hefur komið
upp að okkur sé alveg sama
Og Einar bætir við: „Við er-
um ekki komin á þann há-
menningarstandard að við fá-
um boðsmiða á allar fínu
menningaruppákomurnar í
bænum, því sjálfsagt þykjum
við enn ekki nógu listrænt
sinnuð."
JAFNVEL EINS OG
BRIDSLANDSLIÐIÐ
Þrátt fyrir að plata Sykur-
molanna sé enn ekki komin
út liggja nú þegar fyrir risa-
pantanir og allt stefnir í að
platan seljist í margfalt stærra
upplagi en fyrri plötur hljóm-
sveitarinnar, sem selst hafa í
hundruðum þúsunda ein-
taka. Hvaða fyrirheit gefa
slíkir hlutir?
Einar gerist allalvarlegur á
svip og segir, með þungri
áherslu þótt blaðamann
gruni að ekki sé djúpt á bros-
inu: „Ég held bara að ég verði
að segja það hér. Sú frétta-
mennska sem hefur verið
viðhöfð um þetta ris okkar
upp vinsældalistann er svip-
uð og þegar Mezzoforte gerði
þetta um árið. Menn hætta að
líta á þetta sem list og fara að
fjalla um þetta á sama hátt og
íþróttakeppni, þetta verður
æsifréttaflutningur og við er-
um allt í einu orðin eins og
einhvers konar landslið. Það
er litið svo á sem við séum að
keppa fyrir hönd íslensku
þjóðarinnar. Þetta er meira
en Júróvisjón. Þetta jaðrar
við að vera eins og hand-
boltalandsliðið eða jafnvel
bridslandsliðið."
FRAMLEIÐUM EKKI
VERKSMIÐJUPOPP
Og Einar heldur áfram:
„Fólk má ekki gleyma því að
við erum að gera tónlist. Við
erum ekki að framleiða verk-
smiðjupopp. Áhrifin sem
þetta á eftir að hafa á okkur
— ef framinn verður meiri —
er að það verður meiri pressa
á okkur og lagt að okkur að
fara í lengri tónleikaferðir og
slíkt."
Ef platan fær þær viðtökur
sem vonir standa til verðið
þið þá ekki neydd til að taka
stökk og leggjast í langar
hljómleikaferðir með tilheyr-
andi standi?
„Það verða engar langar
tónleikaferðir," segir Margrét
ákveðin. „Við erum búin að
taka þá ákvörðun og stönd-
um mjög fast á því núna að
hljómleikaferðir verði í al-
gjöru lágmarki. Við ætlum
ekki að vera nema tvær vikur
í burtu í senn og ferðirnar
verða að vera vel skipulagðar
og hnitmiðaðar."
Fremur rólegt hetur verið í
kringum meðlimi Sykurmol-
anna síðustu tvö árin. Sumir
fóru að spila með öðrum
músíköntum og aðrir gripu í
störf eins og að afgreiða á bar,
svo eitthvað sé nefnt. Ýmsir
spáðu því að dagar hljóm-
sveitarinnar væru taldir, en
svo er allt skyndilega breytt.
UPP í HÁLS OG KOK
AF TÓNLEIKUM
Hvernig tilfinning er það
þá að sjá aftur fyrir sér þessi
ferðalög og allt sem frægð-
inni fylgir? Fylgjaþví kannski
tregablandnar tilfinningar að
vera komin aftur í hringið-
una?
Margrét svarar með sem-
ingi: „Nei, ekki beinlínis. Við
fengum svo sem alveg upp í
háls á sínum tíma.“
„Ég fékk upp í kok,“ skýtur
Einar inn í.
„Og það var ástæðan fyrir
því að við ákváðum að taka
okkur algjört frí, en vorum
ekki að hætta eins og svo
margir virðast halda. Ég held
að öllum finnist bara nokkuð
gaman að því að fá þessa
spennu aftur. Við finnum dá-
lítið fyrir því, eins og við sé-
um að byrja hringinn aftur,
en núna ætlum við að stjórna
þessu meira sjálf. Auðvitað
verðum við stundum að láta
undan og gera hlutina öðru-
vísi en við hefðum kosið, en
við ráðum þó sjálf því sem við
viljum ráða,“ segir Margrét.
Ög Einar heldur áfram:
„Núna eftir þetta hlé, eða
hvað sem kalla má þessi síð-
ustu tvö ár eða svo, hef ég
uppgötvað hvers vegna ég