Morgunblaðið - 28.04.2004, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. APRÍL 2004 37
✝ Guðrún Svein-björg Steingríms-
dóttir fæddist á
Sveinstöðum við Nes-
veg í Reykjavík 20.
september 1929. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 17.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Steingrímur
Sveinsson, f. 18. feb.
1888, d. 3. jan. 1986,
og Gunnhildur Sigur-
jónsdóttir, f. 23. sept.,
d. 5. maí 1984. Systk-
ini hennar eru Sigur-
jóna, f. 1923, Guðný, f. 1924, Hild-
ur, f. 1926, d. 31. jan. 2004, Guðrún
Lilly, f. 1931, og Sveinn, f. 1936.
Guðrún giftist
Magnúsi Gíslasyni
1949. Börn þeirra
eru: 1) Gunnhildur, f.
11. okt. 1949, maki
Árni Á. Ásgeirsson.
Þau eiga tvær dæt-
ur, Ragnheiði og
Kolbrúnu, og eitt
barnabarn. 2) Gísli
Jón Magnússon, f.
10. júlí 1956, maki
Helga Bernhard og
eiga þau þrjú börn,
Svövu Magnús og
Róbert.
Útför Guðrúnar
verður gerð frá Neskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Mér er ljúft að minnast með
nokkrum orðum tengdamóður
minnar Guðrúnar Steingrímsdóttur.
Dúna var fædd á Sveinsstöðum við
Nesveg í Reykjavík. Móðir hennar
var Gunnhildur Sigurjónsdóttir hús-
freyja en faðir hennar Steingrímur
Sveinsson útvegsbóndi. Á Sveins-
stöðum ólst hún upp í faðmi góðrar
fjölskyldu. Systkini Dúnu eru fimm,
þau Jóna, Guðný, Lilly, Sveinn og
Hildur sem nú er nýlátin.
Ung að árum gekk Guðrún að
eiga unnusta sinn, Magnús B. Gísla-
son bifreiðasmið, og hófu þau bú-
skap á Frakkastíg 12. Þar fæddist
þeim dóttirin Gunnhildur sem síðar
varð eiginkona mín.
Á Frakkastígnum bjuggu þau
nokkur ár en hófust síðan handa
viða að byggja sér fallegt heimili á
æskuslóðum Dúnu við Nesveg. Bar
heimilið myndarskap þeirra og sam-
hug gott vitni. Snemma á lífsleiðinni
veiktist Dúna af MS-sjúkdómnum,
og var baráttan við þann sjúkdóm
henni oft erfið.
Þau bjuggu á Nesveginum fram
til ársins 1985, en þá hafði sjúkdóm-
ur Dúnu versnað verulega, og í
framhaldi af því fluttu þau í Hvassa-
leiti 56. Þar gerðu þau sér afar fal-
legt og hlýlegt heimili. Það var
gaman að heimsækja þau og fá sér
kaffisopa, spjalla og jafnvel láta
Dúnu spá í bolla en hún gerði mikið
af því í gegnum tíðina. Oftar en ekki
sá hún í bollanum einhver ferðalög
og skemmtilegheit sem lífguðu upp
á tilveruna.
Síðustu tíu árin bjó Dúna á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli við
Kleppsveg og naut þar góðrar um-
hyggju og frábærs starfsfólks.
Margs er að minnast en þó er
mér ofarlega í huga hve stolt og
ánægð hún var þegar hún sá í fyrsta
sinni ömmubarnið sitt, hana Ragn-
heiði okkar, sem varð heimagangur
hjá henni og vildi helst hvergi ann-
ars staðar vera. Ekki má gleyma
ferðunum til að heimsækja þau
Magnús í sumarbústað í Borgar-
fjörðinn, og síðar yndislegu stund-
unum sem við áttum þegar þau
heimsóttu okkur í sumarbústaðinn í
Skyggnisskógi. Þar áttu þau hjónin
ófá handtök við að hjálpa okkur
Gunnhildi við að byggja, bæta og
fegra umhverfið.
Elsku Dúna, það er komið að leið-
arlokum. Síðustu árin hafa verið þér
erfið, sérstaklega eftir að Magnús
dó. En það sýndi sig best þegar erf-
iðast var og þú varst hvað veikust,
hve Sveinsstaðaseiglan er mikil. Ég
dáðist að hörkunni og dugnaðinum
sem þú sýndir.
En nú líður ykkur báðum vel, þú
hefur hitt Magnús þinn aftur og þið
hjónin sameinuð á ný og fylgist með
okkur sem eftir stöndum.
Í dögun verður lífið öllum ljúft,
sem líta upp og anda nógu djúpt.
Að allra vitum ilmur jarðar berst,
þó enginn skilji það sem hefur gerzt.
En hverri sál, sem eitt sinn ljósið leit,
er líknsemd veitt og gefið fyrirheit.
Því mun hún aldrei myrkri ofurseld.
Að minningin er tengd við dagsins eld.
(Davíð Stef.)
Árni Ásgeirsson.
Elsku amma, nú ertu komin til
afa. Það eru nú margar minning-
arnar sem ég á um þig.
Ég var mikið í pössun hjá þér og
afa á Nesveginum og alltaf var jafn-
gaman hjá okkur. Þú eldaðir allan
þann mat sem mig langaði í. Fyrstu
árin átti ég heima í Breiðholtinu.
Svo fluttum við út á Nes og þá var
auðveldara að hlaupa til þín. Svo
leið á og þú varðst veikari og áttir
þá erfiðara með að gera allt. Þá
fluttuð þið afi í Hvassaleitið og þar
varst þú í nokkur ár. Svo kom að því
að þú fluttir á Skjól. Ég kom oft til
þín í heimsókn á Skjól. Þá sátum við
og lögðum kapal eða spiluðum ólsen
ólsen en svo lökkuðum við líka á þér
neglurnar. Svo á síðasta ári eign-
aðist ég litla stelpu og var hún þitt
fyrsta langömmubarn. Þú hafðir
alltaf jafngaman af því að sjá hana.
Elsku amma, ég vona að þér líði
vel.
Blessuð sé minning ömmu Dúnu.
Ragnheiður Björg.
GUÐRÚN S.
STEINGRÍMSDÓTTIR
✝ Aðalheiður Sig-ríður Skaptadótt-
ir fæddist í Reykjavík
10. ágúst 1920. Hún
lést í Reykjavík 13.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Sveinborg Krist-
ín Teódóra Ármanns-
dóttir, klæðskeri, f. 5.
apríl 1881 á Saxhóli á
Snæfellsnesi, d. 5. júlí
1965 í Reykjavík, og
Skapti Ólafsson,
húsameistari og síðan
veðdeildarmatsmað-
ur hjá Landsbanka Ís-
lands, f. 21. maí 1889 á Eyrar-
bakka, d. 16. júlí 1979 í Reykjavík.
Systkini Aðalheiðar eru: Gísli
Skaptason, húsasmiður, f. 7. jan-
úar 1913, d. 22. maí 1994; og Katr-
ín Skaptadóttir, húsmóðir, f. 17.
ágúst 1914.
Aðalheiður giftist
29. apríl 1944 eftirlif-
andi eiginmanni sín-
um, Þorgrími Einars-
syni, offsetprentara,
f. í Winnipeg í Kan-
ada 20. júní 1920.
Börn þeirra eru: 1)
Sigríður Anna, f. 15.
ágúst 1947, maki
Gylfi Sveinsson, f. 31.
maí 1948. Hún á
fimm börn og sex
barnabörn. 2) Einar,
f. 30. september
1949, maki; Sigurlína
Sveinsdóttir, f. 29.
desember 1946. Hann á tvo syni og
fimm barnabörn. 3) Ragnar Lúð-
víg, f. 25. júní 1953, maki; Anna
Snæbjörnsdóttir, f. 5. apríl 1956.
Þau eiga þrjú börn.
Útför Aðalheiðar fór fram í
kyrrþey.
Látin er, eftir löng og erfið veik-
indi, móðir mín, Aðalheiður Sigríður
Skaptadóttir. Alzheimerssjúkdóm-
urinn hélt henni heljartökum í mörg
ár og svipti hana getunni til að njóta
ævikvöldsins með sínum nánustu. Nú
hefur hún hlotið frelsið á ný meðal
horfinna ættingja á þeim slóðum sem
för okkar allra liggur á að lokum.
Síðustu árin dvaldi hún á elliheim-
ilinu Grund í öruggri og kærleiks-
ríkri umsjá starfsfólksins þar og
kunnum við því öllu kærar þakkir
fyrir.
Oft hefur það hrært hugann og
hlýjað hjartarótum að verða vitni að
umhyggju starfsfólksins gagnvart
skjólstæðingum sínum, gamla fólk-
inu. Guðs blessun fyrir það.
Móðir mín var hlédræg kona og
vissi fátt verra en að þurfa að láta á
sér bera fyrir framan ókunnuga.
Ekki stafaði það þó af hæfileika-
skorti, því hún var skarpgáfuð kona
og orðheppin með afbrigðum ef svo
bar undir.
Í minnum er höfð setning sem hún
lét sér um munn fara á mannamóti
um lífshlaup okkar mannanna og
hljóðaði svo: „Sumir deyja ungir en
aðrir lifa alla sína ævi.“ Og víst hefði
hún viljað gera það sjálf. Lifa lífinu
lifandi, alla sína ævi.
Móðir mín var sönn kona, hrein-
lynd, góðhjörtuð og lítillát. Hún
reyndi aldrei að upphefja sjálfa sig og
það allra síst á kostnað annarra en var
hins vegar ólöt við að hvetja aðra til
vegs og dáða. Hennar markmið í líf-
inu var ekki eigin upphefð, heldur vel-
ferð samferðamanna sinna. Hún var
fjölskyldumanneskja, sem unni heitt
þeim sem hún tók, en reyndi að forð-
ast hina sem ekki voru henni að skapi.
Hún var aðeins fjórtán ára er hún
kynntist eftirlifandi eiginmanni sín-
um, föður mínum, Þorgrími Einars-
syni. Tókust með þeim miklar ástir
sem hafa haldist alla tíð síðan.
Heimsótti faðir minn konu sína að
sjúkrabeði hennar nær daglega öll
þau ár sem hún barðist hetjulegri
baráttu við sinn miskunnarlausa
sjúkdóm. Pabbi var óþreytandi í að
strjúka hönd og vanga mömmu,
gæða henni á súkkulaði og aldrei
gleymdi hann að signa yfir hana eða
kveðjukossinum að skilnaði. Mætti
margur maðurinn taka þessa
fölskvalausu ást sér til fyrirmyndar.
Vitaskuld var hjónaband þeirra
ekki fullkomið, frekar en annarra, og
stundum gaf allvel á hjónabands-
skútuna, svo lá við skaða. En kær-
leikurinn leysti öll vandamál, og víst
er það, að hvorugt gat án hins verið.
Þau eignuðust fjögur börn og komu
þeim öllum til vits og ára.
Víst er hjarta mitt fullt af trega, er
ég kveð móður mína með þessum fá-
tæklegu orðum, en samt er þar líka
gleði. Gleði og hamingja yfir því að
þrautagöngu hennar sé lokið.
Vertu sæl, mín elskaða móðir, og
hafðu þakkir fyrir allt það góða sem
þú hefur fyrir okkur öll gert. Minn-
ing þín mun lifa um ókomna framtíð.
Þinn sonur,
Einar Þorgrímsson.
Það hefur líklega verið fyrir hart-
nær sjö tugum ára, að ég heyrði fyrst
nefnt nafn þeirrar gjörvilegu ungu
stúlku í Austurbæ Reykjavíkur, sem
ekki löngu síðar átti eftir að tengjast
mér og mínum ævilöngum tryggða-
böndum. Það var eldri bróðir minn,
Þorgrímur, þá kornungur að árum
og nýlega fluttur úr Keflavíkinni
syðri til höfuðborgarinnar, sem hafði
við fyrstu sýn orðið ástfanginn af ná-
granna mínum, Aðalheiði Skapta-
dóttur.
Heiða bjó á þessum árum,
skömmu fyrir síðara stríð, á Lauga-
vegi 83, hjá foreldrum sínum,
Skapta Ólafssyni, fasteignamats-
manni og konu hans, Sveinborgu
Ármannsdóttur. Ég og fósturfor-
eldrar mínir, Þuríður Hannesdóttir,
amma mín, og síðari maður hennar,
Haraldur Magnússon, fyrrverandi
kaupmaður, áttum heimili á Baróns-
stíg 19 – sem sagt, hinum megin við
hornið. Á þessu ári, 1934, var eldri
bróðirinn, Þorgrímur, nýfluttur í
bæinn af Suðurnesjunum, en þar
hafði hann alist upp fram að ferm-
ingu hjá afa okkar, Þorgrími Þórð-
arsyni, héraðslækni í Keflavík, og
konu hans, Jóhönnu Lúðvígsdóttur
Knudsen, eða allt frá því að fjöl-
skylda okkar fluttist til landsins frá
Ameríku árið 1926.
Og hvað skal nú segja að lokum um
Heiðu, elstu vinkonu mína?
Hvað skeður markvert á löngum
æviferli hinnar almennu Reykjavík-
urhúsmóður? Skin og skúrir skiptast
líklega á hjá þeim flestum. Svo var og
um Aðalheiði, þótt lund hennar og
ríkt næmi á hið skoplega í tilverunni
létti henni oft á tíðum róðurinn á erf-
iðum stundum. Það tók þó fyrst fyrir
alvöru að halla undan fæti hjá fjöl-
skyldu bróður míns, þegar heilsan
fór að bresta. Erfiður, ólæknandi
sjúkdómur, Parkinsonsveikin, lagð-
ist með þunga á yngsta soninn,
Ragnar Lúðvík, tónlistarmann og
kennara norðan heiða. Síðan sótti
annar, ekki síðri ógnvaldur efri ár-
anna, gömlu hjónin heim; Alzheim-
erssjúkdómurinn heltók Heiðu, svo
að hartnær allan síðasta áratuginn
hefur hún verið sem horfin sínum
nánustu.
Það voru því ekki einungis sorg-
artíðindi, sem bárust okkur í vikunni,
þegar við fréttum um andlát húsmóð-
urinnar, heldur og léttir yfir því, að
nú væri lokið miklum hryggðarkafla í
lífi fjölskyldunnar. Nú var biðin á
enda.
Innilegar samúðarkveðjur frá okk-
ur hjónunum.
Inga og Einar.
Mig langar til að minnast gamallar
vinkonu minnar, hennar Heiðu.
Ég kynntist henni Heiðu fyrir um
það bil 50 árum, en þá bjuggum við
bæði í Norðurmýrinni. Ég og Einar
sonur hennar erum miklir vinir.
Heiða og fjölskylda bjuggu á
Mánagötu við mjög þröngan húsa-
kost, en í minningunni var aldrei
þröngt hjá Heiðu, þessi hjartahlýja
og brosmilda kona tók alltaf á móti
mér með opnum faðmi og gaf oft
litlum snáða brauð og mjólk.
Stundum slettist upp á vinskapinn
hjá okkur Einari eða krökkunum í
hverfinu eins og gerist í krakkahópi,
þá var Heiða einstaklega lagin að
sætta krakkana.
Heiða var gift Þorgrími Einars-
syni, miklum sómamanni sem stóð
eins og klettur í erfiðum veikindum
Heiðu síðustu árin.
Nú er fallin frá alþýðuhetja sem
ekki fór mikið fyrir en allir muna.
Ég og fjölskylda mín vottum fjöl-
skyldu Heiðu innilega samúð,
Blessuð sé minning hennar.
Þórarinn Bech Halldórsson.
AÐALHEIÐUR
SIGRÍÐUR
SKAPTADÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í
tölvupósti eða á disklingi (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um leið og
grein hefur borist). Ef greinin er á disklingi
þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að
símanúmer höfundar og/eða sendanda
(vinnusími og heimasími) fylgi með. Þar sem
pláss er takmarkað getur þurft að fresta birt-
ingu greina, enda þótt þær berist innan hins
tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á
mbl.is. Um hvern látinn einstakling birtist
formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á
útfarardegi, en aðrar greinar skulu ekki vera
lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bil-
um) eða um 50 línur í blaðinu (17 dálksenti-
metrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án
þess að það sé gert með langri grein.
Frændi minn og vinur,
SIGURÐUR ELÍS SIGURJÓNSSON,
Vegamótum,
Þórshöfn,
lést á dvalarheimilinu Nausti þriðjudaginn
20. apríl.
Útförin fer fram frá Þórshafnarkirkju föstu-
daginn 30. apríl kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Páll Sigurjón Ágústsson.
Drengurinn okkar,
ÞÓRÐUR WILLARDSSON,
er látinn.
Jarðarförin auglýst síðar.
Þórunn Þórðardóttir, Willard Helgason,
Birna Willardsdóttir, Kjartan Guðbergsson,
Össur Willardsson, Halldóra Smáradóttir,
Birna Kristjánsdóttir, Helgi Jakobsson,
Margrét Árnadóttir
og ástvinir.
Ástkær faðir okkar, fósturfaðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
ÓLI KR. JÓNSSON
fyrrv. skólastjóri,
Laufbrekku 25,
Kópavogi,
lést á Landspítalanum Fossvogi mánudaginn
26. apríl.
Útför hans fer fram frá Digraneskirkju mánudaginn 3. maí kl. 13.30.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hans, er bent á
hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð.
Jón S. Ólason, Kristín Jónsdóttir,
Haraldur Kr. Ólason, Anna Þóra Bragadóttir,
Birgir Reynisson, Ragnhildur Bjarnadóttir,
Jóhannes Reynisson, Kolbrún Stefánsdóttir,
Marteinn Ari Reynisson,
barnabörn og barnabarnabörn.