Morgunblaðið - 29.05.2004, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 29. MAÍ 2004 37
Elsku afi, þá ertu far-
inn. Það er komið að
lokum og ég sem vildi
að þetta tæki aldrei
enda. En ekkert varir endalaust, allt
hefur sitt upphaf og endi. Oft fer hug-
ur minn með mig aftur á bak í brunn
minninga góðra stunda sem ég átti
með þér og þá sit ég hljóð og græt,
græt yfir því sem einu sinni var og er
horfið. Ég sakna þín sárt.
Það var erfitt að horfa á að þér
hrakaði smátt og smátt og ekki geta
neitt gert nema taka því. Þau falleg-
ustu orð sem ég hef heyrt fullorðinn
mann segja við konuna sína komu frá
þér. Þegar þið kysstust og þú sagðir:
„Gefðu mér annan.“ Afi, þú varst
dásamlegur!
Ég sagði aldrei við þig það sem ég
vildi sagt hafa í dag en hlustaði á litlu
dóttur mína segja þessi orð við þig á
sjúkrabeði þínum og þau snertu mitt
ÓLAFUR ÓSKAR
JÓNSSON
✝ Ólafur ÓskarJónsson fæddist í
Sleif í Vestur-Land-
eyjum 29. maí 1909.
Hann lést á Land-
spítala – háskóla-
sjúkrahúsi í Fossvogi
15. ágúst og var út-
för hans gerð frá Ak-
ureyjarkirkju í Vest-
ur-Landeyjum 23.
ágúst.
hjarta. Hún sagði: „Afi,
ég elska þig,“ og svo
knúsaði hún þig og
kyssti.
Ég gerði það líka en
sagði þér það aldrei.
Ef það væri hægt að
fara aftur til baka og
lifa liðna tíma, þá væri
hægt að breyta hlutum
og sögðum orðum. En
það er bara hægt að
halda áfram með tíman-
um sem aldrei stoppar
og fer með okkur í
gegnum lífið, sorg og
gleði. Stundirnar verða
ekki fleiri að sinni í þessari jarðvist
en kannski aftur annars staðar
seinna.
Afi, nú sit ég hérna í sólinni uppi í
Heiðmörk og skrifa þessi minningar-
orð í tilefni þess að í dag hefðir þú átt
afmæli. Þú værir 95 ára í dag.
Þegar ég hugsa um þig þá er ég
alltaf í góðu veðri. Þú varst alltaf að
spá í veðrið. Minningarnar um þig
eru tengdar góðu veðri, kyrrð og sól.
Það var dásamlegt þegar við fórum
eftir kvöldmat út á tröppur í sveitinni
að horfa á eldrautt sólarlagið og ekki
heyrðist í neinu nema fuglunum.
Til hamingju með daginn, elsku afi.
Ég elska þig.
Þín dótturdóttir,
Ellen.
✝ Katrín MarínValdimarsdóttir
fæddist í Bolungar-
vík 17. ágúst 1912.
Hún lést á Sjúkra-
skýlinu í Bolungar-
vík 20. maí síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Valdi-
mar Samúelsson,
bóndi á Fremra-Ósi,
f. á Gilsfjarðar-
brekku í Geiradals-
hreppi í A-Barð. 27.
maí 1881, d. í Bol-
ungarvík 20. nóv.
1961 og Herdís Mar-
ísdóttir, f. í Langeyjarnesi í
Klofningshreppi í Dal. 9. október
1891, d. 14. desember 1931.
Systkini Marínar voru; Gísli
verkamaður, f. 30. ágúst 1914, d. í
Bolungarvík 20. júlí 1984, Jónas
Lúðvík sjómaður, f. 19. sept. 1915,
drukknaði af vb. Ásgrími 16. maí
1933, Þuríður Símonía, húsfreyja
í Bolungarvík, f. 11. janúar 1917,
d. á Vífilsstöðum 22. júní 1951,
Ragnar Hafsteinn, bifreiðastjóri í
Hólmavík, f. 20. júní 1918, d. 15.
júlí 1996 og Magnea Lára, f. 8. júlí
1919, d. á Vífilsstöðum 27. nóv-
ember 1941. Þá átti Marín þrjú
hálfsystkini.
Hinn 22. desember 1940 giftist
Marín Þorbergi
Guðmundi Magnús-
syni skipstjóra, f. á
Gjögri í Árnes-
hreppi í Strand. 14.
janúar 1912. For-
eldrar hans voru
Magnús Magnússon,
sjómaður á Gjögri,
og Dagbjört Guðrún
Guðmundsdóttir.
Þorbergur fórst með
m/b Max frá Bol-
ungarvík 9. febrúar
1946. Sonur Marínar
og Þorbergs er Dag-
bjartur Magnús,
húsasmiður í Bolungarvík, f. 27.
október 1941, maki Álfdís Jakobs-
dóttir, starfsmaður leikskóla, f.
20. maí 1944. Synir þeirra eru: a)
Þorbergur, f. 28. des. 1963, maki
Kristjana Gunnlaugsdóttir, börn
þeirra eru Linda Dögg, Katrín
Ósk og Atli Már. b) Ómar, f. 22.
febrúar 1969, maki Laddawan
Dagbjartsson, dóttir þeirra er
Lilja. Þá gekk Marín í móðurstað
börnum Þuríðar systur sinnar,
Herdísi, Heiðari og Jónasi Guð-
mundsbörnum og einnig Ingi-
björgu Kristjánsdóttur.
Útför Marínar fer fram frá
Hólskirkju í Bolungarvík í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kær vinkona er kvödd – Katrín
MarínValdimarsdóttir frá Bolung-
arvík. Hún fæddist og bjó alla sína
ævi í Bolungarvík og vildi helst
hvergi annars staðar vera.
Þegar Marín lést var hún elsta
konan í Bolungarvík og hafði lifað
tímana tvenna og fengið að finna
fyrir lífinu á árum áður. Frásagnir
hennar af lífshlaupinu voru ótrú-
legar á köflum og lífið var henni
oft á tíðum erfitt og bar hún svo
sannarlega harm sinn í hljóði.
Innan við tvítugt missti hún
móður sína og talaði hún oft um
hana og hefur eflaust syrgt hana
mikið því eins og hún sagði sjálf
var hún mömmustelpa. Við fráfall
móður þurfti hún að taka við heim-
ilinu sem var mannmargt og var
hún elst systkinanna.
Þá var á heimilinu lítil hnáta,
Inga Kristjáns, sem hafði verði
tekin í fóstur nokkra mánaða göm-
ul eftir að móðir hennar fórst í
snjóflóði á Óshlíðinni og gekk
Marín henni í móður stað og var
alla tíð mikill kærleikur á milli
þeirra.
Marín bar mikla umhyggju fyrir
afkomendum sínum. Varla var
hægt að greina á milli hvort var
hennar eigin sonur eða börn Þur-
íðar systur hennar sem hún missti
rétt þrítuga úr berklum og tók
hún þá að sér syni hennar en
nokkrum árum áður höfðu þær
systur misst eiginmenn sína á
sama árinu með skömmu millibili.
Þegar við kynntumst var Marín
komin yfir áttrætt og er þrjátíu og
fimm ára aldursmunur á okkur en
við urðum góðar vinkonur. Áttum
við oft skemmtilegar stundir sam-
an því Marín var þannig að hún
var ekki mikið fyrir að fara í heim-
sóknir en aftur á móti fannst henni
gaman að taka á móti fólki og
reyndi ég að kíkja til hennar öðru
hvoru og oft hefði ég viljað hafa
segulband í laumi því með hennar
kynslóð fer mikil saga.
Ekki verður hjá því komist að
nefna pjattið í henni. Alla daga
varð hún að vera vel tilhöfð. Hárið
litað og lagt og augabrúnirnar í
lagi. Eitt það síðasta sem ég gerði
fyrir hana var að fara fyrir hana í
búð í Reykjavík og kaupa púð-
urdós því rétta tegundin var ekki
til fyrir vestan. Geri aðrir betur að
verða níutíu og tveggja. Síðustu
tíu árin bjó hún í íbúðum aldraðra
í Bolungarvík. Þar átti hún fallegt
heimili og til marks um það þá litu
inn hjá henni forseti Íslands og frú
Guðrún Katrín er þau áttu leið um
Bolungarvík og þá var hún hissa
því hún vissi ekki hvaða erindi
slíkt fólk ætti til sín. Hún sá um
sig að mestu leyti sjálf þangað til
síðustu misserin að hún naut góðr-
ar aðhlynningar starfsfólksins á
Sjúkraskýlinu í Bolungarvík.
Margir Bolvíkingar sem komnir
eru af barnsaldri muna sjálfsagt
Marín frá þeim árum er hún vann í
eftirlitinu í frystihúsinu hjá Einari
Guðfinnssyni. Það er ég viss um að
húsbóndahollari starfsmaður
finnst varla og hún hlýtur að hafa
skilað sínu verki vel því hún var
samviskusöm og handlagin. Til
marks um samviskusemina er að
þegar hún var farin að minnka við
sig vinnu orðin sjötíu og átta ára
gömul og var komin niður í fjóra
tíma á dag varð hún að fara upp á
morgnana þó að það væri byrjað
að vinna klukkan sex því ekki var
hægt að vera að mæta þegar allir
voru byrjaðir að vinna. Fyrir ári
síðan var Marín gerð að heiðurs-
félaga í Verkalýðsfélagi Bolung-
arvíkur.
Það er gaman að skoða hann-
yrðir Marínar hvort heldur er hekl
eða prjón. Til marks um það var
hún alltaf með eitthvað í hönd-
unum og síðustu vikurnar var hún
að hekla barnateppi fyrir ófætt
langömmubarn og sokkapörin,
vettlingarnir og ekki má gleyma
hekluðu teppunum sem víða prýða
heimili skyldmenna hennar bera
þess merki. Fyrir nokkrum árum
tók hún upp á því – svona til að
hafa eitthvað í höndunum – að
prjóna pínulitla sjóvettlinga, nokk-
urs konar minjagripi, og prýða
vettlingar þessir heimili víða og er
það ekki á hvers manns færi að
prjóna slíkt því prjónarnir sem
hún notaði líktust frekar tann-
stönglum heldur en prjónum.
Þegar þetta var hafði hún
reyndar farið í tvær augnaðgerðir
sem tókust mjög vel og gáfu henni
mikið. Augnaðgerðaferðirnar
hennar voru mér lærdómsríkar því
svo æxlaðist til að hún fór með
mér í fyrri ferðina akandi suður og
úr því svo var þá var best að klára
dæmið og fara einnig með henni í
seinni ferðina.
Henni fannst gaman og leið vel í
bíl. Á ferðum okkar um Reykjavík
rifjaði hún upp þann tíma sem hún
sjálf þurfti að vera þar sökum
berkla.
Að leiðarlokum er margs að
minnast hjá heiðurskonu sem átt
hefur langa ævi. Þótt árin okkar
saman hafi ekki verið mörg þá
þakka ég henni ánægjuleg kynni
og Heiðar Guðmundsson systur-
sonur hennar þakkar fyrir sig.
Ég sendi Dagbjarti syni hennar,
tengdadóttur, sonum og fjölskyld-
um þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur og bið þess að Marín hafi átt
góða heimkomu í faðm eiginmanns
og systkina.
Hvíl í friði, kæra vinkona,
Sigrún.
Maja frænka mín í Víkinni var
alveg einstök kona. Alltaf svo ljúf
og góð við frænda sinn sem leit á
hana sem ömmu sína. Þegar ég
var kominn með fjölskyldu sendi
hún börnunum um hver jól út-
prjónaða vettlinga og sokka. En
hún var einstaklega laginn í hönd-
um. Þegar við heimsóttum hana
vestur í Bolungarvík, var hún allt-
af tilbúin með kaffi og kökuhlað-
borð fyrir okkur. Hún var afar
gestrisin. Einnig þótti henni gam-
an að segja okkur frá gömlum
tíma í Bolungarvík og frá lífinu og
tilverunni þegar hún var ung að
árum. Hún var réttsýn, gamansöm
og afar dugleg kona. Það var held-
ur ekki heiglum hent að verða ein-
stæð móðir og ekkja á þeim tíma
þar sem lífsbaráttan var miklu
harðari en fólk þekkir í dag. Maja
lét þó ekki andstreymið buga sig.
Hún vann mestan hluta lífs síns
sem fiskverkunarkona hjá EG í
Víkinni. Þótt henni sárnaði hvern-
ig þróunin varð í sjávarútveginum
í hennar heimabyggð, með gjald-
þrotum og fólksfækkunum, reyndi
hún ávallt að sjá björtu hliðarnar á
tilverunni. Þannig var Maja
frænka sem skilur eftir sig dýr-
mætar minningar.
Guðmundur Rúnar Heiðarsson.
KATRÍN MARÍN
VALDIMARSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Katrínu Marín Valdimars-
dóttur bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.
saddur lífdaga á nítugasta og öðru
aldursári. Ég veit að frá þeim tíma
urðu breytingar hjá þér. Það vantaði
inn í þitt lífsmynstur heimsóknir þín-
ar til hans á degi hverjum.
Elsku bróðir, það er sárt að missa.
Ósjálfrátt leitar hugurinn í gegnum
tíðina til bernskuáranna í Fagra-
dalnum. Mörg atvik úr bernsku rifj-
ast upp. Það verður skrýtið að hafa
ykkur pabba ekki á meðal fjölskyld-
unnar á jólum og öðrum hátíðum hjá
okkur Þorbjörgu og börnunum okk-
ar á Búhamrinum.
Ég vil hér þakka Helgu á loftinu
hjá þér hennar vináttu í þinn garð.
Megi algóður Guð taka á móti þér og
leiða þig í faðm fjölskyldu okkar. Að
endingu langar mig að kveðja þig í
hinsta sinn með þessum sálmi Sig-
urbjörns biskups, föðurbróður okk-
ar.
Nú hverfur sól í haf
og húmið kemur skjótt.
ég lofa góðan Guð,
sem gefur dag og nótt,
minn vökudag, minn draum og nótt.
Lát daga nú í nótt
af nýrri von og trú
í myrkri hels og harms
og hvar sem gleymist þú
á jörð, sem átt og elskar þú.
Þú vakir, faðir vor,
og verndar börnin þín,
svo víð sem veröld er
og vonarstjarna skín,
ein stjarna hljóð á himni skín.
Kom, nótt, með náð og frið,
kom nær, minn faðir hár,
og leggðu lyfstein þinn
við lífsins mein og sár,
allt mannsins böl, hvert brot og sár.
Far þú í friði, elsku bróðir.
Sigurfinnur Sigurfinnsson
og fjölskylda.
 Fleiri minningargreinar um
Einar Sigurfinnsson bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
síðan við kvöddum ömmu, við vitum
að þú varst sáttur, fékkst að fara án
þess að þurfa að liggja lengi veikur
og án þess að finna mikið til. Þú
fylgdist með allt til loka.
Minningarnar eru svo óteljandi,
öll mín æska var svo nátengd ykkur
ömmu, ég var svo heppin að búa ná-
lægt ykkur öll þessi ár og hitta ykk-
ur bæði, nánast daglega.
Fannar kallaði þig alltaf afa með
brjóstsykurinn, þú áttir alltaf eitt-
hvað til að stinga upp í litla munna.
Þú hafðir alltaf svo mikinn áhuga á
öllum í kringum þig, fylgdist vel
með öllum afkomendunum, sem eru
nú orðnir mjög margir. Þegar við
systurnar vorum litlar var alltaf svo
gott að koma til ykkar ömmu, það
voru alltaf hlýjar móttökur, alltaf
tími til að ræða málin, alltaf eitt-
hvað gott að borða. Við fengum oft
að gista hjá ykkur, þér fannst sjálf-
sagt að sofa frammi í herbergi með
annarri okkar, svo hin gæti sofið
inni hjá ömmu. Það var svo gaman
að fá að prófa náttfötin þín, þú
varst ekki einu sinni reiður þó við
færum í stígvélunum þínum upp í
tjörn til að veiða síli og rennbleytt-
um þau, þú skildir að það var betra
að vera í stórum stígvélum.
Svo voru það sögurnar þínar um
alla mögulega hluti, það var ekki
hægt að láta sér leiðast þegar þú
varst með í ferð, hvort sem var
gangandi, í bíl eða á hestbaki, þú
kunnir sögur um alla mögulega
hluti og sagðir svo skemmtilega frá.
Þér fannst líka mjög gaman að
plata okkur og skemmtir þér kon-
unglega þegar það tókst.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann, allt góðar minningar, þú
hugsaðir svo vel um ömmu öll árin
sem hún var veik. Nú ertu farinn til
hennar og þið eruð saman aftur.
Takk fyrir allt.
Laufey og fjölskylda.
 Fleiri minningargreinar
um Gunnar Björnsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
Elskulegur faðir okkar, tengdafðir, afi og lang-
afi,
SIGURÐUR B. MAGNÚSSON,
fyrrum skiptstjóri og útgerðarmaður,
(Siggi á Nýja landi)
Faxabraut 13,
Keflavík,
áður Kirkjuteigi 1,
andaðist á Heilbrigðisstofnun Suðurnesja föstudaginn 28. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Jóhannes Sigurðsson,
Unnur M. Sigurðardóttir,
Magnús Sigurðsson,
Jón F. Sigurðsson,
tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÞÓRUNN JÓNSDÓTTIR
fyrrv. kennari,
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ,
áður til heimilis
á Sléttuvegi 13,
er látin.
Jón Atli Kristjánsson, María Þorgeirsdóttir,
Snæbjörn Kristjánsson, Guðrún Garðarsdóttir,
Dagný Kristjánsdóttir, Kristján Jóhann Jónsson,
barnabörn og barnabarnabarn.