Morgunblaðið - 04.06.2004, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Sigurður Frí-mann Þorvalds-
son fæddist í
Reykjavík 22. júlí
1943. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut laugar-
daginn 29. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans eru hjónin Elín
Dagmar Guðjóns-
dóttir, f. 23.9. 1916
og Þorvaldur M.
Snorrason, f. 22.6.
1911, d. 3.1. 1993.
Systkini Sigurðar
eru Guðjón Þórir, f. 24.6. 1940,
Jónas, f. 23.9. 1941, Steingrímur,
f. 12.2. 1946, Snorri, f. 10.8.
1949, Elín, f. 31.8. 1954, Haukur,
f. 15.9. 1958 og Sigurður, f. 23.9.
1941, sem lést á fyrsta ári.
Hinn 17. febrúar 1962 kvænt-
ist Sigurður Erlu Margréti
Frederiksen, f. 11.6. 1942. For-
eldrar hennar voru hjónin Svava
Bettý Rosenberg Frederiksen, f.
12.10. 1922, d. 9.4. 1994 og Adolf
Aage Frederiksen,
f. 14.2. 1917, d. 5.9.
1978. Sigurður og
Erla eignuðust þrjú
börn; Svavar, f.
10.4. 1962, d. 11.1.
1984, Sverrir, f.
18.3. 1971 og Sig-
rúnu Erlu, f. 8.1.
1975.
Sigurður lauk
gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskóla
Austurbæjar og síð-
ar verslunarprófi
frá Fjölbrautaskól-
anum í Breiðholti.
Hann nam einnig bólstrun en
starfaði frá tvítugu í Malbikun-
arstöð Reykjavíkurborgar, sem
síðar varð Malbikunarstöðin
Höfði, þar var hann lengst af yf-
irverkstjóri og lét af störfum í
desember á síðasta ári.
Útför Sigurðar verður gerð
frá Árbæjarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11. Jarðsett
verður í kirkjugarðinum í Gufu-
nesi.
Ekki hvarflaði að mér á sl. vetri
að ég ætti eftir að minnast frænda
míns og félagsbróður með örfáum
orðum. En enginn veit sína ævi
fyrr en öll er orðin.
Sigurður Þorvaldsson var 10 ára
þegar ég kynntist honum. Hann
kom á fundi Yngstu deildar KFUM
á Amtmannsstíg ásamt Jónasi
bróður sínum. Flestir drengja á
svæðinu suður af Skólavörðuholti
voru í 7. sveit og ég leiðtogi þeirra.
Á hverjum sunnudegi var safnast
saman ásamt hundruðum drengja
og hálfsmánaðarlega voru sveitar-
fundir. Þar var líf og fjör og margt
gert sér til gleði og ánægju. Sig-
urður var einn af þeim trúföstustu í
hópnum. Ég þekkti vel til hans,
faðir minn og Snorri föðurafi Sig-
urðar voru systkinasynir og er ég
var í sumarvinnu í Malbikunarstöð
og Grjótnámi borgarinnar starfaði
ég með Þorvaldi, föður Sigurðar,
með tvíburabræðrum hans og öðru
frændliði.
Árin liðu og ég hélt utan til fram-
haldsnáms. Sigurður hvarf mér
sjónum.
Þegar ég kom heim að loknu
námi tók ég að sækja fundi í Að-
aldeild KFUM. Þar hitti ég Sigurð
á ný. Það urðu fagnaðarfundir. Það
var gaman að rabba við hann,
heyra um hans hagi, fá fréttir af
frændfólki og vinum. Hann var
mikill náttúruunnandi, var í hópi
góðra ferðafélaga sem fóru víðs-
vegar um landið og í skíðaferðir til
útlanda. Sérstaklega fannst mér
ánægjulegt að heyra lýsingu á ferð
um Norðausturland. Frásögn Sig-
urðar var ljóslifandi og áhugaverð.
Á óvart kom mér þegar ég rakst á
hann með flugmódel við hlíðar Úlf-
arsfells og frétti um áhuga hans og
þekkingu á þeim hlutum. Hann
stýrði vélknúnu módelinu af mikilli
list. Hann var mjög handlaginn og
fékkst líka við smíðar í tómstund-
um og mörg önnur áhugamál.
Aðalstarf Sigurðar var verk-
stjórn í malbikunarstöðinni. Þar
nutu sín kunnátta, stjórnunarhæfi-
leikar, heiðarleiki, áreiðanleiki og
hlýlegt viðmót.
Ég veit að þar vann hann gott
starf.
Sigurður var hávaxinn og þrek-
inn. Þéttur á velli og þéttur í lund,
rólegur í fasi, traustur, gamansam-
ur, góður drengur, æðrulaus og
hógvær. Kristin trú var honum
mikils virði, kristnum lífsgildum
miðlaði hann í orðum og verkum.
Á fundum í AD-KFUM áttum við
saman góðar stundir og hittumst að
jafnaði vikulega. Boðið var upp á
frábært fundarefni og ýmsir fyr-
irlesarar ræddu um hin áhugaverð-
ustu efni. En mikilvægast var hið
kristna samfélag, þar sem bænin,
söngurinn og boðun Orðsins var í
fyrirrúmi. Við áttum saman stundir
með Frelsaranum okkar.
Að hittast til að skilja er gangur
lífsins, en að skilja til að hittast er
óður vonarinnar. Kristin von er
tengd fyrirheitum Jesú. Við
kristnir menn eigum þá von. Fé-
lagarnir í AD þakka fyrir Sigurð og
biðja Erlu, elskulegri eiginkonu
hans, Guðs blessunar, börnum
þeirra, aldraðri móður og aðstand-
endum öllum.
Ásgeir B. Ellertsson.
Leiðir okkar Sigurðar lágu fyrst
saman, þegar ég kom í 9 ára bekk
C í Miðbæjarbarnaskóla og þar
vorum við samferða þar til við luk-
um báðir barnaskólaprófi. Í þessum
bekk voru strákar í talsverðum
meirihluta og minningar frá þess-
um árum snúast mikið um átaka-
leiki í frímínútum og handbolta í
leikfimitímum. Sigurður var mjög
liðtækur í hvoru tveggja, enda stór
og stæðilegur, bæði þá og síðar.
Óljóst man ég sem markvörður
B-liðsins eftir föstum skotum frá
Sigurði sem spilaði með A-liðinu.
Þessi skot rötuðu flest í markið, en
eitt og eitt lenti á mér fyrir tilviljun
og var það ekki alltaf þægilegt.
Eftir barnaskólann skildu leiðir og
þær lágu ekki saman fyrr en löngu
síðar.
Það var árið 1971, en þá var ver-
ið að malbika Suðurlandsveginn.
Ég var að vinna við þessar fram-
kvæmdir, en hann var að vinna við
að framleiða malbikið. Þarna rifj-
uðum við upp gamla daga og rædd-
um um malbik. Það var þetta töfra-
orð malbik, sem leiddi okkur saman
tveimur árum síðar og varð ásamt
öðru til þess, að við störfuðum sam-
an upp frá því eða í rúmlega 31 ár.
Sigurður starfaði hjá Malbikunar-
stöð Reykjavíkurborgar allt frá því
á unglingsárum sínum og byrjaði
snemma að keyra malbikunarstöð-
ina við framleiðslu á malbiki. Hann
var því mikið innblandaður í ýmsa
verkþætti, þegar ný stöð var tekin í
notkun haustið 1972 og er sú stöð
enn þann dag í dag í notkun. Sig-
urður varð yfirverkstjóri 1984 og
tók þá við þeirri stöðu af föður sín-
um, Þorvaldi Snorrasyni, sem
starfað hafði þar um áratuga skeið.
Við Sigurður ræddum oft saman
í gegnum árin um lífið og tilveruna
og þá kynntist ég því að hann hafði
mörg áhugamál. Hann stundaði
mikið fjallaferðir og gönguferðir og
var áhugasamur skíðamaður. Í hon-
um blundaði alltaf löngunin að
mennta sig meira og fór hann m.a.
um tíma til Englands og lærði
ensku, sem kom sér vel, þegar
hann átti erlend samskipti í
tengslum við starf sitt. Einnig fór
hann í nám í skipulagsfræði við
Fjölbrautaskólann í Breiðholti og
gekk vel. Í þessu námi sínu valdi
hann að skrifa ritgerð um Malbik-
unarstöð Reykjavíkurborgar, fyrir-
tækið sem hann hafði helgað lífs-
starf sitt. Í ritgerðinni kemur vel
fram áhugi hans á velferð fyrirtæk-
isins og þekking hans á starfsemi
þess.
Sigurður þekkti malbikunarstöð-
ina út og inn og var alltaf mjög
áhugasamur um allar nýjungar og
endurbætur og þar nýttist þekking
hans og yfirsýn mjög vel. Við
ræddum oft breytingar á stjórn-
búnaði stöðvarinnar til nútímalegra
horfs og var Sigurður mikill hvata-
maður að slíkri framkvæmd, en það
þýddi tölvuvæðingu á öllum stjórn-
búnaði og endurnýjun á rafmagns-
búnaði stöðvarinnar. Eftir mikinn
undirbúning var ráðist í þessar
framkvæmdir veturinn 1993–1994
og urðu þær mun viðameiri en við
gerðum ráð fyrir og oft vorum við
smeykir að þetta næðist ekki í
tæka tíð fyrir vorið. Það tókst og
þá ekki síst fyrir þrautseigju og
dugnað Sigurðar, sem setti sig
mjög vel inn í tölvumálin og hafði
alltaf trú á að okkur tækist þetta.
Hann var mjög vandvirkur að eðl-
isfari og vildi aðeins sjá góð vinnu-
brögð og mikil gæði við endurnýjun
á stöðinni.
Sigurður var einn af máttarstólp-
um fyrirtækisins, þegar Reykja-
víkurborg gerði fyrirtækið að
hlutafélagi undir nafninu, Malbik-
unarstöðin Höfði hf. og varð hann
þar deildarstjóri framleiðsludeildar.
Hann hélt áfram að vinna að og
koma með hugmyndir að endurbót-
um og hagræðingu á sinni deild.
Því miður hrakaði heilsu hans síð-
ustu árin, en áhuginn og ástund-
unin voru alltaf mikil, enda var
hann alltaf stoltur af starfi sínu og
fyrirtæki og vildi hag þess sem
mestan.
Við í Malbikunarstöðinni Höfða
hf. munum sakna góðs félaga og
samstarfsmanns, sem alltaf hafði
mikinn metnað fyrir hönd síns fyr-
irtækis. Við sendum Erlu, eigin-
konu Sigurðar, börnum þeirra og
öðrum aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Valur Guðmundsson,
framkvæmdastjóri.
Siggi, pabbi Sigrúnar Erlu æsku-
vinkonu okkar, var stór maður með
stórt hjarta. Hann var mikill dellu-
karl og átti sér ógrynni af áhuga-
málum sem hann sökkti sér í af
mikilli einurð. Bílskúrinn þeirra í
Árbænum var sneisafullur af flug-
vélamódelum, hefilbekkjum og öll-
um heimsins verkfærum, skíðum af
öllum stærðum og gerðum og úti-
vistarfatnaði fyrir hvert tækifæri.
Fyrir nokkrum árum ákvað Siggi
að láta gamlan draum rætast og
læra á píanó, enda hafði hann lengi
haft yndi af góðum djasspíanóleik.
Hann leitaði ráða hjá Sigrúnu Erlu
sem benti honum á að Oddný vin-
kona hennar væri orðin píanókenn-
ari og fór svo að hann sótti tíma
hjá henni. Siggi vildi reyndar ekki
hafa hátt um þetta nýja áhugamál
sitt til að byrja með, enda ekki al-
gengt að menn hefji píanónám
komnir fast að sextugu, og fóru því
æfingarnar fram á litlu rafmagns-
píanói sem hann faldi í húsbónda-
herberginu. Iðnari og áhugasamari
nemanda er vart hægt að hugsa
sér. Eftir því sem færnin og spila-
gleðin jukust og Siggi gat farið að
galdra fram hin fallegustu lög fór
hann smátt og smátt að svipta hul-
unni af þessu mikla leyndarmáli.
Svo fór að hann skipti rafmagns-
píanóinu út fyrir glæsilegt ,,alvöru“
píanó sem fékk heiðursstað í stof-
unni hjá þeim Erlu.
Þegar við minnumst Sigga stend-
ur upp úr sú sterka og góða vinátta
sem leyndi sér ekki á milli þeirra
feðgina. Sigrún Erla var mikil
pabbastelpa og Siggi var ástríkur
faðir. Hann fylgdist áhugasamur
með öllu því sem hún tók sér fyrir
hendur og hún leitaði til hans með
stórt jafnt sem smátt. Gleði hans
yfir því að hún ætti von á barni var
mikil og hann kvaddi hana vitandi
að hún ætti ómælda hamingju í
vændum. Við vottum Erlu, Sverri
og Sigrúnu Erlu okkar dýpstu sam-
úð. Megi góður Guð og minningin
um einstakan eiginmann og föður
létta sorg þeirra og söknuð.
Birna Anna Björnsdóttir
og Oddný Sturludóttir.
Lengi hafa vindar leikið á tjaldstrengi mína.
Ég hef legið við skör, og ég vakti og hlustaði
lengi
á hófatök þau sem dvínuðu fjær og fjær
og fann hvernig þögnin læddist í mína
strengi.
Enn fara lestir, það lætur í silum og
klökkum
og leiðin til vaðsins er auðkennd með
gamalli vörðu.
Já, nú væri tíð að taka dót sitt í klif.
Tjaldhæla mína dreg ég bráðum úr jörðu.
(Guðmundur Böðvarsson.)
Við félagar í gönguhópnum
Bergsveinum viljum minnast góðs
vinar og félaga sem fallinn er frá
langt um aldur fram eftir löng veik-
indi og erfiða sjúkdómslegu.
Gönguhópurinn var stofnaður
fyrir fjórtán árum síðan og voru
þau hjón Sigurður og Erla með frá
byrjun. Hann var þá reyndasti
fjallagarpurinn í hópnum og hafði
ætíð frá mörgum svaðilförum að
segja frá fyrri ferðum, sérstaklega
með „Agli kunningja mínum“ eins
og hann sagði alltaf. Fannst manni
oft ganga kraftaverki næst eftir að
hafa hlýtt á þær frásagnir að þeir
skyldu sleppa heilir hildi frá.
Sigurður var ætíð glaðvær í okk-
ar hópi, góður félagi, húmoristi og
mikill sögumaður, en gat einnig
rætt um lífið og tilveruna af mikilli
alvöru. Hópurinn hefur farið í
margar fjallaferðir á þessum fjór-
tán árum um marga af fegurstu
stöðum landsins og var Sigurður
alltaf með í för, glaðbeittur og
hress þrátt fyrir veikindi sín, sem
hann lét ekki aftra sér frá þátttöku.
Margs er að minnast og gleðjast
yfir úr þessum ferðum, en fyrst og
fremst góðs vinar og félaga, sem
ánægjulegt var að vera með, jafnt á
fjöllum sem á byggðu bóli. En nú
hefur Sigurður, þessi þrautreyndi
ferðamaður, dregið tjaldhælana í
síðasta sinn og gengið hinstu dag-
leið sína – á vit hins ókunna.
Elsku Erla. Sorg þín er mikil við
fráfall elskulegs eiginmanns þíns.
Megi guð styrkja þig og börn ykk-
ar og varðveita. Ykkar einlægir
Vinir og félagar úr
Bergsveinum.
Hann Siggi vinur okkar var að
kveðja.
Hann valdi vorið, tíma hækkandi
sólar, birtu, fjallgangna, vináttu-
stunda, fjölskyldugleði. Margs er
að minnast á nær 25 ára vináttu-
ferli og þótt kveðjustundin hafi
ekki komið á óvart er ótrúlega erf-
itt að sjá á bak þessum háa, glæsi-
lega, húmoriska gleðimanni með
hvella hláturinn sem alltaf skildi
eftir sig fullt hús af væntumþykju
og vellíðan. Sómamaður, maður
orða sinna.
Dætur okkar minnast Sigga með
mikilli gleði. Hann var svo spaug-
samur og mikill sprellikarl segja
þær. Oft voru samskiptin sem áttu
sér stað á milli fjölskyldnanna að
sjálfsögðu ofur hversdagsleg, en
kannski er það einmitt það sem
skiptir svo miklu máli, að geta not-
ið vellíðunar með vinum sínum án
þess að eitthvað merkilegt sé á döf-
inni.
Siggi var einn þeirra sem komu
úr stórum systkinahóp og korn-
ungur hleypti heimdraganum til
þess að stofna heimili með henni
Erlu sinni. Sökum ungs aldur pilts-
ins krafðist það þess að ganga á
fund Baldurs Möller í dómsmála-
ráðuneytinu til undanþágu til hjú-
skapar þeirra sem stóð í yfir 40 ár.
Þegar það var í höfn var hafist
handa við íbúðakaup og stækkun
fjölskyldunnar. Það þurfti útsjón-
arsemi og ýtrustu sparsemi á þeim
árum til þess að láta enda ná sam-
an og það tókst Erlu og Sigga að
tileinka sér. Því voru þau sann-
arlega fulltrúar þeirra sem stóðu
að öllu leyti undir sér og sínum án
utanaðkomandi aðstoðar.
Siggi vinur okkar, fagurkerinn,
matgæðingurinn, unnandi góðra
lista, íþróttamaðurinn, skíðamaður-
inn og göngugarpurinn varð að láta
í minni pokann fyrir þeim sem öllu
fær ráðið, og gerði það að verkum
að ógerlegt var fyrir hann að njóta
flestra þessara lystisemda. Erfiður
hjartasjúkdómur greindist hjá hon-
um fyrir rúmum 10 árum og þrátt
fyrir ítrekaðar tilraunir og mikla
framför í læknavísindum tókst ekki
að ráða bót á honum. Aldrei lét
hann á því bera að hlutskipti hans
væri erfitt, þar var æðruleysið,
seiglan og baráttuhugurinn allsráð-
andi og óbilandi trú á bata.
Þegar Sigga varð ljóst að braut
hans á stafsvettvangi yrði senni-
lega ekki bein í framtíðinni lét
hann ekki deigan síga heldur sneri
sér að ýmsum öðrum hugðarefnum
sínum og af mörgu var að taka.
Hann var hagleiksmaður í höndum
sem berlega kom fram þegar hann
fékk sér rennibekk, skapaði hina
fegurstu nytjahluti sem gleðja aug-
að; fjárfesti í píanói og hóf píanó-
nám og náði þeirri leikni að geta
haft gaman af. Þá er ótalinn áhugi
hans á flugmódelsmíði og ljós-
myndun.
Við hlið hans stóð Erla. Vék ekki
frá honum. Hún hefur sannarlega
staðið sig við þær ágjafir sem lífið
bjó þeim og voru þeim afar erfiðar
viðureignar.
En ætíð stóðu þau keik. Þau áttu
hvort annað.
Að leiðarlokum þökkum við og
dætur okkar Sigga vini okkar fyrir
samfylgdina og færum Elínu, vinu
okkar Erlu, Sigrúnu Erlu og Sverri
innilegar samúðarkveðjur.
Laufey og Sverrir.
Okkur langar til að minnast góðs
vinar, sem látinn er um aldur fram.
Leiðir okkar lágu saman fyrir
um 24 árum, og hefur samband
haldist óslitið síðan. Á þessum ár-
um höfum við tekið þátt í ýmsum
félagsstörfum saman, þar sem við
reyndum að þroskast og gera okk-
ur að betri mönnum. Þú varst mér
mikils virði sem vinur og félagi og
oft töluðum við saman í trúnaði um
okkar hjartans mál. Það var líka
slegið á létta strengi, sem lífgaði
upp á tilveruna og létti okkur lund-
ina, þegar á móti blés. Okkur er
sérstaklega minnisstæð ferðin sem
við fórum með ykkur Erlu til meg-
inlands Evrópu um árið, þar sem
við áttum mjög góðar og skemmti-
legar stundir saman. Þá varst þú í
essinu þínu, allt þaulskipulagt og
frá gengið, áður en við lögðum af
stað, en einn af þínum góðu kostum
var að hafa hlutina í lagi og því gat
maður treyst.
Nú ert þú farinn, allt of snemma,
í þá ferð sem fyrir okkur öllum
liggur og viljum við að leiðarlokum
þakka þér innilega fyrir samfylgd-
ina og biðjum Guð að geyma þig.
Við viljum votta þér, Erla mín,
Sigrúnu, Sverri, Elínu og fjölskyld-
unni allri, okkar dýpstu samúð og
biðjum Guð að styrkja ykkur.
Guð gefi mér æðruleysi til að sætta mig við
það sem ég fæ ekki breytt, kjark til að
breyta því sem ég get breytt og vit til að
greina þar á milli.
(Reinhold Niebuhr.)
Brynjólfur og Jóhanna.
SIGURÐUR
FRÍMANN
ÞORVALDSSON
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti (netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist) eða á disklingi. Ef greinin er á disklingi þarf út-
prentun að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
síma og heimasíma). Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda
þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn
einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.