Morgunblaðið - 04.06.2004, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 4. JÚNÍ 2004 43
✝ Sigurður Björg-vin Magnússon
fæddist í Akurhús-
um í Gerðahreppi 8.
desember 1911.
Hann lést í Heil-
brigðisstofnun Suð-
urnesja að morgni
28. maí síðastliðins.
Foreldrar Sigurðar
voru Magnús Sig-
urðsson útvegs-
bóndi, f. 3. okt. 1889,
d. 10. ágúst 1962 og
Magnea Guðrún Ís-
aksdóttir húsmóðir,
f. 24. júní 1877, d.
28. ágúst 1951. Albræður hans
voru Hjálmar Óskar, f. 11. okt.
1913, d. 31. júlí 1984 og Magnús,
f. 29. ágúst 1915, d. 26. apríl
1994. Sammæðra systkin voru
Ásgeir Magnússon, f. 3. júní
1899, d. 7. maí 1901, Ásgeir
Magnússon, f. 30. mars 1902, d.
23. okt. 1942 og Unnur Jóhanns-
dóttir, f. 3. mars 1905, d. 12. júní
1934.
Sigurður kvæntist 8. apríl
1944 Kristínu Jóhannesdóttur, f.
21. nóvember 1915, d. 22. júní
1982. Börn þeirra
eru Jóhannes, f. 27.
ágúst 1944, maki
Soffí Þóra Magnús-
dóttir, Unnur Magn-
ea, f. 10. ágúst 1946,
Magnús, f. 21. jan.
1950, maki Guðrún
Ósk Ragnarsdóttir
og Jón Finnsson, f.
17. feb. 1952, maki
Hildur Kristjáns-
dóttir. Barnabörnin
eru 10 og barna-
barnabörnin eru 12.
Sigurður ólst upp
í Garðinum og
stundaði mestan hluta ævi sinnar
sjóinn. Haustið 1932 lauk hann
mótornámskeiði Fiskifélagsins
og varð þá strax vélamaður.
Hann lauk Fiskimannaprófi í
Stýrimannaskólanum í Reykja-
vík 1935 og hófst þá farsæll skip-
stjóraferill hans. Árið 1950 fluttu
Sigurður og Kristín sig með börn
og búslóð til Keflavíkur, þar sem
þau bjuggu til dauðadags.
Útför Sigurðar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Mig langar að minnast tengdaföð-
ur míns með nokkrum orðum. Allar
minningar um hann eru á einn veg;
góðvild, hlýleiki og bjartsýni. Gamli
en þó síungi skipstjórinn og útgerð-
armaðurinn frá Nýjalandi í Garði
var velþekktur af flestum Suður-
nesjamönnum á sínum tíma. Hann
þurfti að heilsa mörgum og kveðja,
sem urðu á vegi hans. Allir vildu
koma að máli við hann, hann ræddi
málin af yfirvegun og rósemi og
brosið hans og hlýja handtakið var
vel þekkt. Hann var alltaf glaður, já-
kvæður og með húmorinn í lagi. Jón
Gauti og Sirrý þakka afa sínum fyrir
allar góðu stundirnar. Hann var
besti afi í heimi.
Ekkert getur varað endalaust, allt
hefur sitt upphaf og endi, en hug-
urinn leitar sífellt í brunn hinna
góðu minninga. Siggi sáði vel í sinn
garð og uppskeran var góð til lands
og sjávar. Siggi bar mikla umhyggju
fyrir fjölskyldu sinni, ættingjum og
vinum, það var svo gott að hafa skip-
stjórann við stýrið sem náði alltaf
heill í höfn. Þegar við hugsum til þín
erum við alltaf í góðu skapi, sístækk-
andi hópurinn þinn, barnabörn og
barnabarnabörn, eiga afa og lang-
afa, sem þau verða alltaf stolt af. Við
erum þakklát fyrir samfylgdina, hún
veitir okkur huggun í söknuði.
Takk fyrir allt. Aðstandendum
votta ég samúð mína.
Hildur Kristjánsdóttir.
Elsku afi minn. Þá er komið að
kveðjustund. Ég veit ekki almenni-
lega hvar ég á að byrja. Við urðum
snemma miklir vinir. Það er margt
sem ég mun aldrei gleyma. T.d. þeg-
ar þú leyfðir mér að koma með þér á
trilluna þegar ég var smápatti. Þá
fékk ég að gista hjá þér. Þú vaktir
mig kl. 5 um morguninn og lést mig
þvo mér með köldu vatni í framan
svo ég vaknaði. Ég leit strax mjög
upp til þín og var alltaf og er enn,
mjög stoltur að vera sonarsonur
þinn og fá að bera nafnið þitt.
Ég man sérstaklega eftir veiði-
túrnum í Miðfjarðarána, sem ég, þú
og synir þínir þrír fórum í. Þú bann-
aðir okkur að taka með brennivín í
ferðina, en dróst svo upp eina flösku
í veiðihúsinu og sagðir að hún væri
bara til öryggis.
Þetta einstaka skap og þessi létta
lund sem fylgdi þér til síðasta dags á
sér fáar hliðstæður. Það var alveg
sama hvað bjátaði á, þú varst alltaf
nokkuð viss um að hlutirnir myndu
lagast.
Þú vildir allt fyrir mann gera og
hafðir alltaf áhyggjur af því hvort þú
skuldaðir mér nokkuð, þótt þú hafir
aldrei skuldað mér neitt. Ég get
bara engan veginn lýst því hve þakk-
látur ég er fyrir að hafa kynnst þér
og fyrir að hafa átt þig að allan þenn-
an tíma. Þú gerðir svo margt fyrir
mig sem þú hefur ekki einu sinni
hugmynd um. Það var sama hvað
mér leið illa. Ef ég dreif mig í heim-
sókn til þín og spjallaði við þig í dá-
litla stund, leið mér alltaf mikið bet-
ur á eftir. Bara að koma og hlusta á
þig og heyra þín viðhorf til hlutanna
og lífsins lét mér alltaf líða betur.
Það er erfitt að trúa því að við eig-
um ekki eftir að fara fleiri rúnta.
Rúntarnir út í Garð, Helguvík,
Sandgerði og um Suðurnesin eru
ógleymanlegir. Þú vissir svo margt
og gast sagt mér eitthvað um alla
staði. Þú virtist muna svo mikið frá
því í gamla daga og hlustaði ég alltaf
með aðdáun á þig, afi minn.
Þú varst mikil félagsvera og vildir
alltaf vera með í öllu. Og alls staðar
vinsæll. Til marks um það var alltaf
klappað fyrir þér þegar þú mættir í
boccia. Og konurnar tóku utan um
þig. Þú varst bara alltaf svo léttur og
skemmtilegur að það leið öllum vel í
kringum þig. Þegar við fórum saman
á ballið hjá stangveiðifélaginu, þurfti
ég að halda konunum frá þér. En þú
vildir dansa við þær allar.
Elsku afi minn. Þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mig og allar
stundirnar sem við áttum saman. Ég
er óendanlega þakklátur fyrir allt
saman. Þú kenndir mér rosalega
margt. Ég veit að þú ert á góðum
stað. Og þú ert laus úr líkamanum
sem var farinn að slappast og koma í
veg fyrir að þú gætir gert það sem
þú vildir. Auðvitað, afi minn, er allt í
góðu á milli okkar. Gæti í rauninni
ekki verið betra. Þú varst einn besti
vinur minn. Ég sakna þín mikið og
þykir mjög vænt um þig.
Ég kveð þig með söknuði og
hlakka til að hitta þig aftur, þegar
minn tími kemur.
Sigurður Björgvin Magnússon.
Finnst það frekar súrt að þú sért
farinn, að eiga aldrei eftir að fá að
sjá þig aftur í mat hjá mömmu og
pabba, en þakka fyrir það þín vegna
að í þig skyldi vera kallað áður en
góða skapið og lífslöngunin hvarf. Þú
áttir langa og góða ævi og ert hvíld-
inni sjálfsagt feginn. Þú hafðir alltaf
gaman af lífinu, varst alveg jafn-
hress síðast þegar ég sá þig og þú
hefur jafnan verið og þannig mun ég
minnast þín.
Takk fyrir að vera alltaf yndisleg-
ur við okkur systkinin, fyrir að vera
besti afi í heimi.
Gunnur Magnúsdóttir.
Minningar mínar um afa eiga allar
tvennt sameiginlegt. Þær eru allar
fallegar og skemmtilegar. Afi var
frábær maður. Hann var eldhress og
ungur í anda þó hann væri orðinn
92ja ára. Hann sagði oft við mig að
líkami hans væri það eina sem væri
orðið gamalt en hugur hans væri
ennþá 17.
Við áttum margt sameiginlegt við
afi. Þegar ég kom í heimsókn til hans
gátum við spjallað í tíma og ótíma,
um allt milli himins og jarðar. Hon-
um þótti einkum ánægjulegt hversu
áhugasöm ég var um sjómannsferil
hans og þótti honum alltaf skemmti-
legt að rifja þá tíma upp. Honum
fannst líka ofsalega gaman að segja
mér frá Stínu ömmu, þeirri sem ég
fékk aldrei að hitta en ég fékk að
eiga nafnið hennar. Í mínum augum
var hann svo mikill afi. Hjartað hans
var stærra en hjá nokkrum manni.
Hann var duglegur og aldrei hef ég
heyrt né séð nokkurn mann sem var
eins félagslyndur.
Ég spurði afa oft að því hvert
leyndarmálið væri á bak við langlífi.
Hann svaraði alltaf þannig að hann
hefði alla tíð étið mikinn fisk og tekið
inn þorskalýsi á hverjum degi. En í
raun skipti öllu að vera jákvæður og
góður í skapinu, eins og hann var
með eindæmum. Við afi áttum frá-
bært samtal fyrir stuttu. Við sátum
bæði í sófanum hans og spjölluðum
um framtíðina. Allt í einu spyr hann
hvort ég hafi ekki verið að setja upp
hringa. Hann segist vera voða
hreykinn af því og segist vera voða-
lega ánægður að ég skuli huga svona
mikið að framtíðinni. Afi sagði mér
svo að láta hann vita ef mig vantaði
eitthvað upp í brúðkaupið og lýkur
svo með því að segja „Ég á alveg
helling í þér því Svala mamma þín er
eiginlega dóttir mín.“ Ég knúsaði
hann svo í bak og fyrir því honum
fannst alltaf svo gaman að því hvað
ég faðmaði hann mikið. Ég vil að lok-
um þakka honum fyrir frábærar
stundir. Ég veit að hans stund var
komin. Líf hans var langt og gott.
En ég á eftir að sakna hans rosalega.
Ég elska þig, afi minn, og hlakka
til að finna fyrir anda þínum í kring-
um mig. Þín
Sigríður Kristín Ólafs.
Sigurður Björgvin Magnússon,
Siggi á Nýjalandi, lést föstudaginn
28. þessa mánaðar, það var máski
ekki alveg óvænt en dálítið snöggt.
Við hér í Hornbjargi söknum Sigga,
hann var meðal þeirra fyrstu sem
flutti hér inn í sept. 1991 en fluttist á
elliheimilið Hlévang í jan. 2002. Öll
héldum við mikið upp á Sigga, hann
var félagslyndur og gamansamur
svo alltaf var kátt í kringum hann.
Oft leit ég til Sigga á kvöldin, það
var gaman að rifja upp með honum
liðna tíð, hann hafði gott minni og
margt hafði hent á langri ævi. Hann
kom glettni gjarnan að í frásögn
sinni. Siggi var félagi í Púttklúbbi
Suðurnesja frá upphafi og sleppti
helst ekki degi þar. Margir verð-
launagripir úr púttinu skreyttu hill-
ur hans. Eftir að heldri-borgarar,
eins og hann kallaði það, fóru að
spila bocciu tók hann þátt í henni af
sama áhuganum. Þegar farið var að
bjóða upp á billjard fékk hann mest-
ar mætur á honum.
Siggi stundaði allt þetta meðan
hann sá kúlur og bolta.
Oft er Sigga minnst þegar komið
er saman og gjarnan vitnað í sitt-
hvað sem hann lét fjúka.
Góða skapið hélst eftir að hann
kom á Hlévang en heilsunni smá
hrakaði, sjónin fór versnandi og upp
á síðkastið gat hann varla hreyft sig
fyrir bakverkjum, en glettnin var
alltaf til staðar og vinsæll varð hann
strax þar. Hann var farinn að segja
að nóg væri komið, þetta hafi verið
gott líf, hann væri orðinn sáttur við
að kveðja það.
Siggi byrjaði á sjó strax eftir
fermingu, varð svo fullgildur háseti,
vélamaður og ungur varð hann skip-
stjóri. Um skeið var Siggi útgerð-
armaður og fiskverkandi, að lokum
reri hann einn á trillu. Hann seldi
trilluna þegar hann varð 75 ára og
steinhætti, eins og hann kallaði það.
Hann var farsæll í öllum sínum
störfum. Hann þótti snjall sjómaður,
aflaði vel með minni fyrirhöfn en
flestir aðrir, enda var eftir sótt að
vera hjá honum.
Sigga verður lengi minnst meðal
félaga, sem hann átti marga af báð-
um kynjum. Sambýlingar í Horn-
bjargi þakka Sigga á Nýjalandi sam-
ferðina. Góður drengur er genginn
en minningin lifir.
Ólafur Björnsson.
Sigurður B. Magnússon, skip-
stjóri og útgerðarmaður, lauk lífs-
göngu sinni að morgni 28. maí á
Heilsugæslu Suðurnesja. Það var á
indælum sumarmorgni þegar dagg-
ardropar næturinnar voru glitrandi
á blöðum trjánna og krónum blóma.
Mér fannst eins og þau væru að
syrgja látinn vin. Þannig upplifði ég í
sjón og reynd fregnina um að vinur
minn, Sigurður Magnússon væri bú-
inn að kveðja þetta líf sitt á háum
aldri eftir að hafa unnið þjóð sinni
mikið, gott og langt starf með því að
sækja á íslensk sjávarmið en þar var
hann meðal þeirra fremstu meðal
jafningja. Hann var ákaflega fylginn
sér, sama að hverju hann gekk, sótti
djarft og fiskaði vel. Sigurður var
ákaflega umgengnisgóður maður,
alltaf með glens á vör og tilsvör hans
engu lík. Eftir að Siguður hættir að
stunda sjósókn gerist hann útgerð-
armaður. Það fórst honum vel úr
hendi ekki síður en annað sem hann
tók sér fyrir hendur, enda sérstakt
snyrtimenni sem hélt vel utan um
sitt hvort sem var á sjó eða landi.
Sigurður var ákaflega heppinn mað-
ur í öllu sínu starfi. Hann var mikill
félagshyggjumaður, var félagi í
Púttklúbbi Suðurnesja, félagi eldri
borgara og hagnýtti sér það sem þau
höfðu upp á að bjóða hvort sem það
var í spilum, pútti eða snóker. Allt
þetta nýtti Sigurður sér þótt aldur-
inn væri orðinn hár þar sem hann
var orðinn 92 ára þegar hann lést.
Ég sakna góðs vinar þar sem Sig-
urður var, því að þegar traustir
stofnar í okkar jarðlífi falla, verður
eftir tómarúm hjá okkur samferða-
mönnunum, jafnvel þótt stofninn sé
orðinn gamall og feiskur, því stærra
verður bara rúmið sem eftir stendur.
Orðstír hans eigi við gleymum
og iðju hins vandaða manns
við vinir hans vandlega geymum
með virðingu minningu hans.
Horfinn af hérvistarsviði
nú hlýtur hann blessun og frið
í hæðum hjá höfuðsmiði
þeim hæðsta um alheimssvið.
(Hjörtur Þórarinsson.)
Og nú þegar ég kveð Sigurð þakka
ég honum samfylgdina og fyrir hans
skemmtilega viðmót og hlýju.
Blessuð sé minning hans.
Ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Magnús Þór.
Frændi minn Sigurður Björgvin
Magnússon, skipstjóri og útgerðar-
maður, lést 28. maí sl. í hárri elli.
Siggi á Nýjalandi, eins og hann var
alltaf kallaður, var mikill heiðurs-
maður í mínum augum.
Þegar ég byrjaði til sjós ungur að
aldri var ég á bát sem hann og faðir
minn áttu, það var mér mjög lær-
dómsríkt og góður skóli fyrir ungan
mann sem var að byrja til sjós með
það í huga að gera það að ævistarfi.
Í þessu skiprúmi lærði ég þá bestu
undirstöðu að góðri sjómennsku sem
hægt var að fá. Siggi var mikill og
varkár sjómaður, og ég hef alla tíð
borið mikla virðingu fyrir honum
síðan. Hann byrjaði snemma sem
skipstjóri og var aflasæll og mjög
farsæll, ég man ekki eftir því að
hann hafi lent í neinum vandræðum
á sínum langa sjómannsferli. Ég veit
að hann sótti sjóinn mjög stíft og
sigldi skipum sínum ætíð heilum í
höfn.
Siggi var skipstjóri á ýmsum bát-
um sem hann átti ekki sjálfur, hann
var oft kenndur við Reykjaröst KE
14 sem var nýr bátur þegar hann tók
við skipstjórn á henni. Hún var með
stærstu bátum á þeim tíma á Suð-
urnesjum. Reykjaröst var byggð ár-
ið 1945 og var 53 tonn að stærð.
Siggi stundaði meðal annars síld-
veiðar fyrir Norðurlandi á Reykja-
röstinni og fleiri bátum.
Hann endaði síðan sína sjó-
mennsku á lítilli trillu sem hann átti
sjálfur.
Það er mjög margt sem kemur
upp í hugann þegar ég lít til baka og
minnist Sigga því ég hef haft hann
ásamt föður mínum til fyrirmyndar,
en þeir voru bræður, eftir að ég
byrjaði til sjós. Ég lærði mikið af
þeim, bæði snyrtimennsku og alla
meðferð á afla og skipi, þeir voru
mikið saman til sjós enda miklir vin-
ir.
Það var sérstakt einkenni á Sigga
hvað hann var alltaf léttur í skapi og
jákvæður, og ég tel fullvíst að það
hafi haft mjög mikið að segja um
hvað hann náði háum aldri, enda
hafði hann oft orð á því sjálfur að
það hefði hjálpað honum í gegnum
lífið.
Siggi var að dunda sér við það á
seinni árum að taka ýmislegt saman
af sínum starfsferli, meðal annars
átti hann myndir af öllum bílum sem
hann hafði eignast, og líka myndir
og upplýsingar um alla báta sem
hann hafði verið á Ég kom oft í
heimsókn til Sigga – þó var það oftar
í gamla daga þegar ég var með
pabba. Mér fannst alltaf vera sér-
stök virðing yfir heimili hans og
konu hans Kristínar Jóhannesdóttur
en hún er látin, blessuð sé minning
hennar. Þessi virðing fylgdi Sigga til
æviloka.
Í lok seinna stríðsins var Goða-
foss, skip Eimskipafélags Íslands,
skotinn niður af kafbát í Garðsjó.
Siggi var einn af mörgum í Garð-
inum sem horfðu á þennan hörmu-
lega atburð. Hann var staddur í eld-
húsinu á Nýjalandi og horfði á þetta
út um gluggann ásamt móður sinni.
Um þessar mundir er verið að
gera heimildarmynd um þennan at-
burð. Fyrir rúmum mánuði var Siggi
fenginn til þess að koma heim á
Nýjaland og lýsa því sem hann sá, en
hann hafði gott mið af staðnum þar
sem þessi atburður varð.
Hann var þá að vanda léttur og
hress og gat því sagt mjög vel frá því
sem hann séð og hafði greinilega
engu gleymt á þessum langa tíma
sem liðinn er frá þessum atburði.
Þetta var í síðasta sinn sem ég
hitti Sigga vin minn, ég er mjög
ánægður með það að geta kvatt hann
léttan og hressan eins og hann ávallt
var.
Heiðursmaður er fallinn frá.
Ég og fjölskylda mín sendum öll-
um aðstandendum hans innilegar
samúðarkveðjur.
Ásgeir M. Hjálmarsson,
Nýjalandi.
SIGURÐUR
BJÖRGVIN
MAGNÚSSON
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar elskulegrar eigin-
konu minnar, móður okkar, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
ÞORBJARGAR GUÐMUNDSDÓTTUR,
Tjarnarlundi 10b,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Heimahlynning-
ar krabbameinssjúkra á Akureyri og lyfjadeildar
Fjórðungssjúkrahússins.
Kristmundur Björnsson,
Fanney Kristmundsdóttir,
Guðmundur B. Kristmundsson, Sigríður Bjarnadóttir,
Viðar Kristmundsson, Dóroþea Reimarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.