Morgunblaðið - 10.06.2004, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 10. JÚNÍ 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Yndisleg mágkona
mín, Helga Birna Þór-
hallsdóttir, kvaddi okk-
ur á hlýjum og björt-
um vordegi síðla
maímánaðar. Á kveðjustundinni var
öll hennar nánasta fjölskylda saman
komin og veitti henni stuðning og
styrk, eins og hver og einn hafði líka
gert í baráttunni við hinn illvíga
sjúkdóm.
Helga Birna ólst upp í þriggja
systkina hópi við ástríki foreldr-
anna. Hún var elst og því sjálfkrafa
foringinn í hópnum. Ungu systkin-
unum, Elínu og Stebba, þótti það
ekkert slæmt, enda bar hún tak-
markalausa umhyggju fyrir þeim og
sýndi þeim ávallt mikla hollustu,
tryggð og vináttu. Eftir að þau
systkinin höfðu öll eignast sínar eig-
in fjölskyldur sagði hún eitt sinn við
mig að henni fyndist hún vera alveg
ómöguleg þegar of margir dagar
liðu á milli þess að hún fengi að sjá
bróður sinn. Þannig héldust hin
nánu systkinatengsl, sem hann
Stebbi minn mun láta börn hinnar
elskuðu systur sinnar og allt hennar
fólk njóta góðs af, eins og hann hef-
ur alltaf gert.
Margar minningar tengjast fjöl-
skyldunni skemmtilegu og góðu sem
nú hefur misst svo mikið. Mér er
sérstaklega minnisstætt gamlárs-
kvöldið þegar Ragnar kom inn í fjöl-
skylduna. Ég var þá sjálf nýkomin í
þessa fjölskyldu, sem væntanleg
tengdadóttir og skildi ekkert í öllum
þessum látum. Jú, lætin voru vegna
þess að „Raggi var að koma af sjón-
um“. Raggi var nýi kærasti Helgu
Birnu en hana átti hann eftir að
bera á örmum sér í gegnum allt
HELGA BIRNA
ÞÓRHALLSDÓTTIR
✝ Helga Birna Þór-hallsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 23.
október 1955. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 26. maí
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Langholtskirkju
3. júní.
hennar líf. Allir biðu
spenntir eftir honum
þetta kvöld, sérstak-
lega hún. Og svo kom
hann til okkar allra
með birtu og gleði á
heimili Oddu, væntan-
legrar tengdamóður
sinnar, hlaðinn gjöfum
og öðrum varningi,
eins og honum einum
er lagið. Þar var fullt
af fólki en samt var
Raggi alveg steinhissa
á því hvers vegna ekki
var fleira fólk í part-
íinu. Þannig er Raggi,
hann hefur alltaf viljað hafa sem
flesta nálægt sér og það vildu þau
hjónin bæði. Á heimili þeirra hafa
ævinlega allir verið hjartanlega vel-
komnir. Þau sópuðu til sín fólkinu
og helst vildu þau líka drífa alla með
sér í ferðalög og hvað eina sem þau
fóru. Þau voru samhent hjón og hjá
þeim var alltaf gott að vera. Ekki
veit ég hvernig þau fóru að því að
finna hvort annað, en augljóslega
voru þau bæði afskaplega heppin og
ástfangin.
Við áttum margar góðar stundir
með Helgu Birnu, Ragga og dóttur
þeirra yndislegu, Oddnýju, í sum-
arbústaðnum okkar austur í sveit.
Það gladdi okkur mjög mikið þegar
þau vildu koma með okkur þangað.
Við lékum okkur, grilluðum og fór-
um í berjamó og þau hjálpuðu okkur
af elju og kappi að tyrfa flötina. Allt-
af komu þau með birtuna og gleðina
með sér. Svona vorum við lánsöm.
Gleðin var heldur aldrei langt
undan, jafnvel ekki á hinum erfið-
ustu stundum. Vinkonurnar voru
saman komnar hjá Helgu Birnu á
líknardeildinni tveimur dögum áður
en hún lést. Þeim tókst að slá á létta
strengi og þær hlógu og mösuðu,
eins og hinar einu sönnu vinkonur
kunna að gera. Þannig studdu þær
hver aðra, allt til hinstu stundar
sinnar kæru vinkonu, Helgu Birnu.
Þakklæti er mér efst í huga þegar
ég kveð hana. Bjarta brosið hennar
og ljómandi andlitið fagnaði mér
ávallt þegar fundum okkar bar sam-
an og bauð mig þannig velkomna í
hennar ljúfa og trausta félagsskap.
Þetta voru dýrmætustu gjafirnar
sem hún gat gefið mér og þær tek
ég með mér fram á veginn.
Oddný mín, elskulega barnið okk-
ar allra. Það er sárt fyrir þig að
ganga í gegnum móðurmissinn. Þú
ert núna, eins og alltaf í þínu lífi,
umvafin kærleika. Fjölskyldan, vin-
konurnar þínar allar, bekkjarfélagar
og kennarar hafa veitt þér mikinn
stuðning sem ég veit að þú kannt vel
að meta. Systurnar þínar tvær,
bræðurnir báðir og fjölskyldur
þeirra hafa verið þér einstaklega
góð og öll eru þau boðin og búin að
standa með þér og veita þér gleði og
hlýju. Þú hefur líka litlu börnin í
fjölskyldunni sem alltaf hafa veitt
þér ómælda gleði. Ég veit að þú bíð-
ur spennt eftir litla barninu hennar
Valdísar. Þess vegna brosir þú núna
svona fallega í gegnum þungu og
beisku tárin. Nú veistu líka að þú
verður að gera eins og pabbi þinn
segir. Hann hefur hjálpað þér í
gegnum sorgina sáru og sagt þér að
á morgun komi einmitt tíminn sem
þið bæði ætlið að nota til að byggja
ykkur upp. Hann hefur líka sagt að
börnin gangi fyrir á þessum erfiðu
stundum. Þannig er hans stóra
hjarta. Það er mikil gæfa að eiga
slíkan föður.
Elsku Stebbi minn, þakka þér af
heilum hug fyrri allar fallegu bæna-
stundirnar sem við höfum átt sam-
an. Þakka þér líka fyrir að vera mér,
börnum mínum og fjölskyldum
þeirra einstakur félagi og vinur sem
við getum reyndar seint fullþakkað
þér fyrir. En við getum að minnsta
kosti fundið til með þér og það ger-
um við öll sömul einmitt núna vegna
þess að við þekkjum þig svo vel og
vitum hve sorg þín er djúp og sökn-
uðurinn einlægur. Ljósið mitt bjart-
asta og gleðin í lífi okkar allra, Guð
veri með þér og allri fjölskyldu
þinni.
Eiginmanni okkar ástkæru Helgu
Birnu, móður hennar, börnum, öðr-
um ættingjum, tengdafólki og vinum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Sigríður Ingvarsdóttir.
Við látum hugann reika og rifjum
upp liðna tíð, leiðir okkar lágu sam-
an í skráningardeild Landsbankans
fyrir og upp úr 1980, síðan þá höfum
við haldið hópinn.
Helga Birna var ein af okkur, hún
var stjórnandinn og lærimeistarinn í
hópnum, við nutum góðs af að vinna
með henni. Hún var góður stjórn-
andi, og góð í mannlegum samskipt-
um, gat því sameinað það að vera yf-
irmaður og góður vinur. Helga var
glaðlynd, bjartsýn og jákvæð, hún
gat verið ákveðin og fylgin sér, en
ávallt raunsæ og sanngjörn.
Hún mætti mótlæti lífsins með
dugnaði og elju, uppgjöf var ekki
hennar stíll, hún lét ekki veikindi
stöðva sig hún ætlaði alltaf að koma
í næsta klúbb, þá yrði hún örugg-
lega orðin hressari.
Helga var falleg, brosmild og fín-
gerð kona en hún var stór sem
manneskja, tryggur vinur sem skil-
ur eftir ljúfar minningar okkur til
handa sem eftir lifum.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Það er sárt að kveðja þig svo
fljótt, en örlög okkar fáum við ekki
umflúið, en minning þín mun lifa
með okkur um ókomna tíð.
Sárastur er söknuður maka,
barna, móður og annarra náinna
ástvina, megi Guð gefa ykkur styrk í
þessari þungu raun. Innilegar sam-
úðarkveðjur. Kveðjum góða vinkonu
með vinsemd og virðingu.
Anna, Anna Marie, Sigríður
(Ditta), Svana, Ingibjörg, Vil-
borg, Guðrún, Ósk, Ásthildur,
Málfríður og Sigríður.
Fimmtudagsmorguninn 27. maí
sl. setti okkur hljóðar hér í Lands-
bankanum Háaleitinu þegar okkur
barst sú fregn að Helga Birna sam-
starfskona okkar væri látin. Hún
hafði tapað í orustunni við „Ótukt-
ina“ sem tók að herja á hana fyrir 9
mánuðum, þótti okkur þá nóg um
MS-sjúkdóminn sem hún hafði glímt
við árum saman, svo ekki bættist
þetta við líka. Þrautseigja hennar og
dugnaður voru aðdáunarverð þrátt
fyrir erfið veikindi og oft mætti hún
til vinnu með viljann einan að vopni,
ekki kom til greina að vera heima og
slaka á eins og okkur fannst stund-
um að hún ætti að gera.
Hún var ákaflega lífsglöð kona og
hafði gaman af mannlegum sam-
skiptum, hafði ákveðnar skoðanir og
var fylgin sér. Helga Birna reyndi
alltaf að vera með í öllu sem við tók-
um okkur fyrir hendur bæði í vinnu
og utan vinnutíma, í fjarveru sinni
síðustu mánuði hafði hún oft
samband við okkur og vildi fá fréttir
af öllu því sem var að gerast hjá
okkur.
Mikið dáðumst við allar að því
hvað Ragnar eiginmaður hennar
reyndist henni vel í veikindunum í
gegnum árin. Við vottum Ragnari,
börnunum og fjölskyldunni allri
okkar innilegustu samúð.
Glöð með glöðum varstu,
göfg og trygg á braut
þreyttra byrgði barstu,
blíð í hverri þraut.
Oft var örðugt sporið,
aldrei dimmt í sál,
sama varma vorið,
viðkvæm lund og mál.
(Magnús Markússon.)
Megi góður guð blessa minningu
hennar.
Samstarfskonur
í Háaleitisútibúi
Landsbankans.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum í trú
á að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni
veki þig með sól að morgni.
Drottinn minn faðir lífsins ljós
lát náð þína skína svo blíða.
Minn styrkur þú ert mín lífsins rós
tak burt minn myrka kvíða.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Þú vekur hann með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Sendum fjölskyldu Helgu okkar
innilegustu samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Helgu Birnu.
Sigríður Gísladóttir,
Sólveig Viðarsdóttir,
Edda Michelsen,
Nína Sverrisdóttir.
Unnur Sigurðar-
dóttir var fædd á öðr-
um áratug síðustu ald-
ar, þegar nýtt
framfaraskeið var haf-
ið á Íslandi eftir
margra alda niðurlæg-
ingu og kröpp kjör almennings.
Hún hafði náð nær níræðisaldri,
þegar hún var sviplega kölluð á
brott. Hún mátti því muna tímana
tvenna frá uppvexti sínum á
Stokkseyri, þar sem lífbaráttan var
hörð í upphafi tuttugustu aldarinn-
ar til tuttugustu og fyrstu aldarinn-
ar, þegar segja má að smjör drjúpi
af hverju strái. Unnur, eða Unna
eins og hún var jafnan nefnd,
mundi allan þennan tíma mjög
glögglega og var fjölfróð um að-
stæður fólks og ástand samfélags-
ins á þessu mikla byltingarskeiði.
Við nutum þess að hlusta á frá-
sagnir hennar af lífinu á Stokkseyri
og lærðum margt um líf og upp-
vaxtarár fjölskyldu hennar.
Unna frænka tengdist fjölskyldu
okkar fljótt sterkum böndum, en
löngum hafði verið mjög hlýtt á
milli hennar og mín, Önnu bróð-
urdóttur hennar. Unna og Ófeigur,
eiginmaður hennar, tóku miklu ást-
UNNUR
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Unnur Sigurðar-dóttir fæddist 1.
maí 1915 á Stokks-
eyri. Hún lést af slys-
förum 26. maí síðast-
liðinn og var útför
hennar gerð frá
Dómkirkjunni í
Reykjavík 1. júní.
fóstri við dætur okkar
og fylgdust náið með
uppvexti þeirra og líð-
an fjölskyldu okkar
alla tíð. Eftir að Ófeig-
ur hvarf á braut urðu
tengslin enn nánari og
má segja að síðan hafi
Unna smátt og smátt
orðið órjúfanlegur
hluti af fjölskyldu okk-
ar. Mörg undanfarin
ár hefur hún verið
ómissandi gestur á
sunnudagskvöldum,
þegar fjölskyldan hef-
ur komið saman til
kvöldverðar. Pönnukökurnar sem
hún kom gjarnan með voru vinsæl-
ar bæði hjá börnum og fullorðnum.
Síðastliðin sunnudag kom hún
ásamt Önnu dóttur sinni og fjöl-
skyldu hennar, sem er búsett í
Danmörku, til einnar slíkrar kvöld-
máltíðar á Barðaströnd, hress og
glöð í bragði. Eins og alltaf naut
hún þess að vera með sínu fólki.
Hún var spaugsöm og hafði margt
að segja um þau mál sem hæst bar
í þjóðfélaginu enda fylgdist hún ná-
ið með öllu því sem var að gerast
og hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum. Fyrst og
fremst var hún þó hlý persóna sem
gott var að hafa nálægt sér. Hún
var við góða heilsu þótt hún hefði
nýlega farið yfir 89. aldursmarkið.
Ekki var laust við að við værum
farin að hlakka til þess að halda
upp á níræðisafmælið að ári.
Unna var afar sjálfstæð kona en
naut góðs stuðnings Jóhanns bróð-
ur síns og Rögnu konu hans og
vina sinna Öldu og Brynleifs. Með
þeirra hjálp og vináttu var hún
staðráðin í að búa áfram í íbúð
sinni á Laufásveginum sem var
henni svo kær.
Við skyndilegt brottfall Unnu
frænku koma upp í hugann margar
góðar minningar frá liðnum árum.
Á erfiðum stundum reyndist hún
okkur ómetanlegur styrkur og hún
gladdist með okkur á merkisdögum
í fjölskyldunni. Fyrir þetta viljum
við þakka henni að ferðalokum. Við
hefðum óskað þess að eiga fleiri
samverustundir með henni og
söknuðurinn er sár. En minningin
um góða og hlýja konu, sem var
okkur öllum mjög kær og átti stór-
an sess í lífi fjölskyldunnar lifir
áfram.
Anna og Þorgeir.
Unna frænka hefur verið stór
hluti af fjölskyldu okkar, systir afa
en samt einhvern veginn meira
eins og amma okkar. Við vorum
svo heppnar að fá að njóta návistar
hennar nánast hvern sunnudag í
kvöldmat hjá foreldrum okkar. Oft
var eftirrétturinn eitthvert góðgæti
sem Unna frænka hafði útbúið, öll-
um til mikillar ánægju. Nokkrum
dögum áður en hún lést var hún
með okkur öllum á Barðaströnd,
kát og glöð að vanda enda nýkomin
heim úr brúðkaupi dótturdóttur
sinnar í Kaupmannahöfn. Ekki
spillti fyrir að hafa hluta af fjöl-
skyldunni frá Danmörku með heim.
Unna frænka var ómissandi hvar
sem fjölskyldan kom saman. Þegar
henni var boðið var svarið yfirleitt
að hún vildi gjarnan koma, fyrst
við værum svo góð að vilja hafa
hana með. Ánægjan var þó öll okk-
ar og hennar verður sárt saknað.
Við minnumst hennar sem glað-
lyndrar konu sem var okkur góð
fyrirmynd um að njóta lífsins til
hins ýtrasta. Hörmulegt slys hefur
hrifið hana frá okkur fyrr en nokk-
urn grunaði.
Elsku Besta, Viggo, Unna, Uggi
og Bjarki, við vottum ykkur og fjöl-
skyldum ykkar okkar dýpstu sam-
úð á þessari sorgarstund.
Sigrún, Elísabet,
Brynhildur og fjölskyldur.
Föðursystir mín, Unnur Sigurð-
ardóttir, lést af slysförum hinn 26.
maí sl. Hún var að koma úr einni af
hennar hefðbundnu miðbæjar-
gönguferðum þegar bíll ók á hana á
gangstétt og lést hún skömmu síð-
ar.
Fáum dytti í hug sem séð hefði
til Unnar á þessari gönguför að þar
færi kona rétt tæplega níræð, svo
létt var hún í spori og hnarreist.
Ég hef engan hitt á lífsleiðinni
sem bar ellina jafn glæsilega og
Unnur frænka mín og ég átti alltaf
erfitt með að ímynda mér að hún
væri jafn gömul og kvað á um.
Fyrst man ég eftir Unni þegar hún
bjó ásamt þáverandi eiginmanni
sínum, Guðmundi Þórarinssyni, yf-
irverkstjóra í Vélsmiðjunni Hamri í
Hamarshúsinu við Tryggvagötu,
ásamt einkadóttur þeirra, Önnu
Ragnheiði. Þá var oft glatt á hjalla
í jólaboðum og öðrum dýrlegum
fagnaði þar sem öll systkini Unnar
og makar þeirra ásamt börnum
voru saman komin.
En bernskan leið hratt og fyrr
en varði var ég kominn í mennta-
skóla og Unnur frænka mín flutt á
Laufásveg 25 þar sem hún bjó
ásamt seinni manni sínum, Ófeigi
J. Ófeigssyni lækni, þjóðkunnum
sómamanni. Stutt er á milli Bald-
ursgötu 15, þar sem ég átti heima
og Laufásvegar 25. Ég heimsótti
Unni frænku mína oft á mennta-
skólaárunum og stundum til þess
að biðja um lán enda var fjár-
skortur eitt af helstu einkennum
menntaskólaáranna. Mér er sér-
staklega minnisstætt að einu sinni,
líklega 1964 eða 6́5, kom ég til
Unnar og bað hana um aðlána mér
500 krónur en það var nokkurt fé í
þá tíð. Unnur rétti mér að bragði
1000 kr. og sagði: „Siggi minn,
komdu fljótt aftur ef þig vantar
meira.“
Fyrir skömmu rifjaði ég upp
þessa minningu fyrir Unni í sam-
kvæmi í fjölskyldunni. Unnur leit á
mig, örlítið hissa og tinandi og
sagði svo: „En þú baðst aldrei um
meira.“ Þannig var hjartalag henn-
ar, örlátt og fullt af skilyrðislausri
ást. Mér finnst einhvern veginn,
sérstaklega eftir að móðir mín dó,
að Unnur hefði komið í hennar stað
hvað mig varðar, enda áttu þær
skap saman og voru einstaklega
nánar.
Unnur var einstök kona á allan
hátt; alla tíð átti hún einstaklega
fallegt heimili og má segja að
hjartalag hennar og ytri umgjörð
hafi verið í fullkomnu samræmi,
hvort við annað. Hún hafði til að
bera hina einstöku kímnigáfu föð-
urættar minnar. Unnur hafði
bjargfastar skoðanir á mönnum og
málefnum og ég held að óhætt sé
að segja um hana eins og um kall-
inn forðum: „Hann vissi nú hvað
hann söng, maðurinn sá.“
Ég bið Önnu Ragnheiði, einka-
dóttur Unnar, og eiginmanni Önnu,
Viggó Balle og börnum þeirra,
barnabörnum og öðrum ættingjum
blessunar Guðs við fráfall Unnar
Sigurðardóttur.
Sigurður Georgsson.