Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 10

tak og hermaður kom eftir
götunni. Hann sá konuna, sem
reif og sleit i pilsið sitt og
peningana, sem skoppuðu i
göturæsinu.
— Get ég aðstoðað? spurði
hermaðurinn.
— Lyftu fyrst upp grindinni,
pilsið mitt er fast...
— Andartak, svaraði
hermaðurinn og losaði siðan
pilsið og skömmu síðar varð
nornin laus.
— Lokaðu bara strax aftur,
sagði hún i flýti.
— Nei, nei, hleyptu okkur
út, hrópuðu Mina og Matti
niðri i brunninum.
— Hvað í ósköpunum eruð
þið að gera þarna niðri, vildi
hermaðurinn vita.
— Við áttum að sækja
skrinið, nornin sagðist eiga
það, svöruðu börnin.
— Nornin? sagði
hermaðurinn og varð eins og
spurningamerki i framan.
Hann leit skilningssljór á
konuna, sem brosti eins fal-
lega og hún gat til hans.
— Og þegar við vorum búin
að ná i skrinið, hélt Mina
áfram, — þá lokaði hún okkur
niðri. En pilsið hennar festist
svo hún varð að toga i það til
að Iosna. Þá opnaðist skrinið
og gullpeningarnir ultu niður i
brunninn.
— Gullpeningar í brunn-
inum? Nú varð hermaðurinn
ákafur. Hann lyfti Minu og
Matta upp og flýtti sér svo að
klifra niður til að athuga þetta
nánar.
— Ég á þessa peninga, ég á
þá, veinaði nornin og þaut á
eftir niður i brunninn. Börnin
stóðu og horfðu á eftir þeim.
En þá heyrðu þau eitthvert
hljóð fyrir aftan sig og litu við.
Það var þá tröllkarlinn
kominn.
— Hver rænir gullinu minu?
drundi i honum.
— Nornin og hermaðurinn,
svaraði Matti. Og tröllið
klifraði sömu leið og hin niður
i brunninn. — Ég sem hélt, að
ég hefði fundið almennilegan
felustað, stundi hann á
leiðinni.
— Ég á alveg eins mikið i
þessum peningum og þú, mót-
mælti nornin. — Við höfum
bæði safnað þeim með
göldrum, en þú ætlaðir að
svíkja mig og fela þá.
— Þetta eru peningarnir,
sem var stolið frá kónginum,
sagði hermaðurinn. — Ég
þekki þá, þvi þeir eru merktir
með mynd af kónginum. Ef ég
fæ ekki þriðja hlutann, sæki ég
lögregluna.
— Uss, sagði tröllið, — Við
skulum skipta.
— Ég vil fá helminginn, svo
getið þið skipt með ykkur
hinum helmingnum, sagði nú
hermaðurinn.
— Uss, viltu að öll gatan
heyri til okkar, þrumaði tröll-
karlinn. —, Þú færð þriðja
hlutann.
— Ég vil fá helminginn!
— Komdu, sagði Matti við
Minu. — Hjálpaðu mér að
setja grindina yfir, þá geta
þau verið þarna niðri og skipt
gullinu eins og þau vilja.
Þeim tókst að koma grind-
inni yfir brunninn og rétt á
eftir, birtist andlit hermanns-
ins neðan undir. Hann
hamaðist i grindinni.
— Sleppið mér út, krakka-
skammir, annars verðið þið
flengd!
— Flengdu heldur Iög-
regluna, svaraði Matti.
Svo hlupu börnin að næsta
simaklefa og hringdu til lög-
reglunnar. Ekki leið á löngu
þar til lögreglu- og brunabilar
voru komin á vettvang og allt
fylltist af mönnum I
einkennisbúningum. Fólk
dreif að úr öllum áttum til að
sjá, hvað um var að vera.
Meira að segja amma kom á
vattvang.
— Hvað hafið þið nú verið
að aðhafast? spurði hún
áhyggjufull.
— Við gerðum ekkert,
kölluðum bara á lögregluna,
svaraði Matti stoltur.
— En ég er búin að segja
ykkur, að slikt megið þið ekki
gera, sagði amma.
— Já en við urðum að gera
það. Við náðum nefnilega
trölli, norn og hermanni, sem
ætluðu að stinga af með
peningana kóngsins.
— Almáttugur minn! var
það eina, sem amma gat sagt.
Ljósmyndarar komu og
vildu fá myndir af Minu og
Matta i blöðin og blaðamenn
skrifuðu um þau. Eftir mikið
bras náði lögreglan grindinni
af brunninum og ætlaði siðan
að fara með nornina, tröllið og
hermanninn upp i lögreglu-
bilinn. En þá festist pilsið
nornarinnar aftur og hún varð
að vera þarna meðan lög-
reglan ók burt með tröllið,
hermanninn og peningana.
Hún reif og sleit i pilsið, en
komst ekkert.
Bráðlega komu þó fleiri lög-
regluþjónar og höfðu með sér
skæri og klipptu sundur pilsið,
svo þeir gætu tekið nornina
með sér.
— Þið fáið áreiðanlega
fundarlaun, sögðu þeir við
börnin.
— Þau eiga það ekki skilið,
sagði amma. — Ég bað þau að
koma beint heim aftur og vera
ekkert að slóra á leiðinni.
— Það var ekki okkur að
kenna, mótmælti Mina. — Það
Framhald á bls 46
10