Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 44

— Þaö geri ég áreiðanlega, og þetta indæla
sólskin...
— Já, það er það. Hann leit á litaprufurnar, sem
hún hélt á. Þér ætlið kannski að f ara að mála?
— Já, en mér finnst þessir litir dálítið skrýtnir. Ég
er að reyna að ímynda mér húsið bleikt, sægrænt
eða lillablátt.
— Allir nota þessa liti núna. Þér virðist ekki trúa
því, en komið hérna út fyrir sog sjáið. Pósthúsið er
svona Ijósgrátt með skærbláum gluggakörmum....
Hann greip vingjarnlega um handlegg henni og
leiddi hana út á gangstéttina. Hann benti yfir
götuna. — Sjáið, þarna er nýi bankinn, hann er íjós-
grænn. Þarna er Ijósgult hús. Er þetta ekki bara
fallegt?
Janet starði. Hún hafði ekki tekið eftir því áður,
en húsin voru máluð í fallegum pastellitum, sem
hreinlega lýstu í sólskininu. Hún leit á lita-
prufurnar, sem hún hélt ennþá á. Einn liturinn
vakti athygli hennar öðrum fremur, og hún reyndi
aðsjá Burnettia fyrir sér með bláar hæðir i f jarska
og græn tré umhverfis. Hún var ánægð með það,
sem hún sá.
A leiðinni heim sagði hún Neil f rá hugmynd sinni.
— Lillablátt? Hann var steinhlessa. — Ég veit nú
ekki...
— AAilli grænna trjánna og með hæðirnar í bak-.
grunn held ég að það verði mjög fallegt. Janet var
f astákveðin í að halda sig við þennan lit. Hann haf ði
gefið henni frjálsar hendur hvað húsinu viðvék, og
þá varð að gera eitthvað f yrir það að utan líka.
— Ekki dökklilla eða fjólublátt, heldur dauf-ljós-
lilla.... Það er eitt hús í bænum þannig á litinn. Hann
stöðvaði bilinn, snéri við og ók aftur til bæjarins. —
Við getum þá séð það strax.
Tíminn skipti engu máli, en fyrst hann sýndi hug-
myndinni áhuga, sleppti hún því að minnast á, að
kveikja þurfti upp í ofninum, f járans ofninum, sem
ekki vildi ennþá sættast við hana, og hreinsa græn
meti og elda mat.
Þau óku fram og aftur um bæinn, og skoðuðu
falleg, nýmáluð hús. Þarna voru hvít, hús, græn,
gul, Ijósblá og bleik. Neil gagnrýndi sum, hrósaði
öðrum, en skyndilega hemlaði hann snögglega.
— Já, svaraði hún rólega.
Neil satlengi og starði þöguil á húsið. Hann reyndi
að muna, hvenær Burnettia hafði síðast fengið
málningu að utan, og hvernig hún hefði verið á lit-
inn. Það hlaut að hafa verið léleg málning, eða þá
að það var svo langt siðan, að sólin hafði upplitað
hana alveg.
— Lillablátt skal það vera, sagði hann loks
ákveðinnn.
— Með grænum gluggakörmum, og hurðum. Jæja,
við skulum koma, konan í glugganum heldur
áreiðanlega, að við höfum illt í hyggju.
Kvöldmatnum seinkaði og Ray lét óánægju sína
greinilega i Ijós.
— Vertu ekki svona skapillur, sagði Neil pirraður.
Ég viðurkenni, að það er min sök, en við vorum að
skoða málningu í bænum og höfum ákveði að mála
húsið hérna littlablátt að utan. Hvernig lízt þér á
það?
Dónaskapur, hugsaði Janet mædd. Hann er
móðgaður yfir að vera ekki hafður með í ráðum.
Hann segir áreiðanlega, að sér líki ekki hugmyndin,
bara af því hann er svangur. Það reyndist svo.
— Lillablátt! Láttu ekki eins og fífl, sagði hann
stuttaralega.
— Hvers vegna er það fíflalegt? Rödd Neils var
hvöss. Við sáum svoleiðis hús í bænum, og það var
fallegt.
— Þetta verður það ekki, sagði Ray ákveðinn.
— Hvernig veizt þú það? Það þarf að mála það, og
það verður málað lillablátt, hvort sem þér líkar bet-
ur eða verr.
Það varð óþægileg þögn, og Janet beit á vörina.
Hún vonaði, að bræðurnir færu ekki að rífast um
þetta. Ray opnaði munninn til að segja eitthvað,
gaut augunum á Janet, hann var viss um að hug-
myndin var hennar, en yppti svo öxlum. Hún var
ekki þess virði, að hann færi að rífast við bróður
sinn hennar vegna.
— Ég held að ég skreppi til Luke, tautaði hann,
rauk á dyr og skellti á eftir sér.
— Hvers vegna gat hann ekki borðað fyrst, matur-
inn er tilbúinn, sagði Janet rólega, og snéri sér að
Neil.
Nú var það Neil, sem yppti öxlum. — Kærðu þig
kollótta, sagði hann stuttlega. — Ray er dálítið
bráðlyndur. Hann jafnar sig. Þetta var bara skap-
vonzkukast eins og hann fær stundum.
Janet settist í sæti sitt. Henni leið illa. Það var
helzt að sjá, að svona köst væru í f jölskyldunni, og
vonandi vendist hún þeim. Hvenær skyldi Neil fá
kast og missa stjórn á sér næst? Hvað myndi hann
þá gera? Hún roðnaði, er hún minntist þess, hvað
hann hafði gert i síðasta reiðikasti. Hann virtist
pirraður, og hún þorði ekki að tala meira um
málninguna, en einbeitti sér að matnum og vonaði,
að hann tæki ekki eftir því, að baunirnar voru ekki
alveg soðnar.... Ef hann minntist á það, yrði hún
lika reið og segði honum, að hún hefði ekki haft
tíma til að sjóða þær lengur, af því hann var alltaf
aðtala um, hvað hann væri svangur. Hún fann tárin
svíða bak við augnalokin og átti í erfiðleikum með
að kyngja matnum. Hún vissi það ekki, en þetta
voru eftirköst, eftir langa ferðalagið frá Englandi
og allt þetta nýja. Síðar um kvöldið, þegar hún sat
ein framan við arineldinn, meðan Neil var inni á
skrifstofunni, hallaði hún sér niðurdregin á einn
sófapúðann og velti f yrir sér, hvort hún ætti ekki að
fara leiðar sinnar.
6. kafli
Hún var enn hálf niðurdregin morguninn eftir,
þegar hún var að hreinsa öskuna úr arninum. Luke
birtist og fann hana liggjandi á hnjánum, svarta af
ösku upp fyrir olnboga.
— Aha! Svona líta þá iðnar húsmæður út, sagði
hann glettnislega. — Ég kom snemma því mér hef-
ur verið sagt að kenna þér að aka bíl og mér datt í
hug að þú hefðir kannske tíma núna, það er svo
indælt úti í sólinni. En ég sé að þú ert upptekin.
Neil hafði sannarlega ekki látið það bíða lengi, að
44