Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 43

— Ekki þrasa um það, Janet! Ég held, að Luke sé
betri kennari, hann er þolinmóðari. Ég skal tala við
hann.
Frá hans hálfu var málið útrætt, og Janet leizt
ekki á svip hans, svo hún áræddi ekki að segja
meira um það. Hann kinkaði kolli til hennar og fór
út, en hún sat eftir og teiknaði strik á dúkinn með
nöglinni. Þetta var heimskulegt, en henni fannst
fallinn skuggi á tilveruna.
Sumir nágrannanna gátu ekki beðið þar til þeim
var boðið til Burnettia og fóru að koma með þeirri
afsökun, að þeir þyrftu að tala við Neil um eitthvað
og f rétta af ferðalaginu, en það var Janet, sem dró
þá að. Auðvitað voru allir forvitnir og vildu athuga
þessa ensku stúlku, sem Neil hafði kvænst á svo
rómantískan hátt. Henni fannst hún kannast við.
sum andlitin, og þá spurði hún: — Sjáumst við ekki
daginn, sem ég kom? Þá var skipzt á brosum, og
allir voru ánægðir.
Þessar heimsóknir truf luðu bæði hana og Neil við
vinnuna, og henni fannst leitt að hafa ekki tíma til
að gera heimilislegra í húsinu. Það hafði verið svo
mikið að gera við að strauja skyrtur og elda mat.
En svo sá hún, að þesar leiðinlegu skyrtur tóku
allan tíma hennar, og þá vafði hún þær sem eftir
voru saman, tók sóp og tusku og fór inn í dag-
stofuna. Hún burstaði rykið af veggjunum og
sópaði burtu skúmi, bar út öskuna úr arninum og
f jarlægði dagblöð og drasl af gólf inu og stólunum.
Stórar krukkur með krókusum lífguðu upp á
grámann.
Þeir sem vanir voru að sjá Burnettia eins og húsið
var eftir dauða frú Stonham, hugsuðu ekki um
þetta, en Janet leið illa yf ir þessu og vonaði að hún
gæti sýnt þessu fólki, að hún væri dugleg húsmóðir,
þótt hún væri ung.
Neil tók hana með sér út í skála vinnumannanna
og kynnti hana fyrir þeim f jórum, sem voru fast-
ráðnir hjá honum. Allt voru þetta stórvaxnir,
veðurbitnir menn, sem gnæfðu yfir hana, er þeir
tóku i hönd henni. Þarna var Jim, sem rannsakaði
hana frá hvirfli til ilja, og henni varð þegar illa
við hann. Alfred var duglegur til vinnu, en svo til-
f inninganæmur, að erf itt vað að komast hjá því að
særa hann í daglegu tali. Sá þriðji var Bluey, rauð-
hærður og freknóttur, Hann brosti sínu breiðasta
svo skein í brotna tönn. Loks var það Nick.
AAeðan Janet var að heilsa þeim, kom einn til við-
bótar gangandi. Hann var gamall, með sítt, hvítt
alskegg, og það fyrsta sem Janet datt í hug, þegar
hún sneri sér að honum var: En dásamlegur jóla-
sveinn! Þegar hann tók ofan slitna derhúfuna, af-
hjúpaði hún heil ósköp af hvítu hári.
— Þetta er Casey. Hann vinnur hjá Luke. Neil
brosti til gamla mannsins. Þú hlýtur að eiga frí í
dag, Casey.
— Passar, svarði Casey alvarlegur. Ég kom yfir
til að sjá konuna þína. Luke talaði um hana i allt
gærkvöldi og sagði, að það væri allt í lagi með hana.
AAér f innst það líka, skal ég segja þér.
Janet hló og roðnaði og fannst hún skelf ilega fá-
fróð, þegar hún hlustaði á samræður mannanna.
Hún reyndi að hugga sjálfa sig með þvi að hún gæti
ekki búizt við að skilja allt um leið. Hún skoðaði allt
sem henni var sýnt af áhuga, fastákveðinn i að
gera þetta líf að sínu, eins f Ijótt og mögulegt væri.
Landslagið féll henni þegar vel í geð. Þegar Neil
ók henni til bæjarins, daginn eftir, gafst henni tæki-
færi til að lita í kringum sig, og henni fannst ekki
eins eyðilegt og í fyrstunni, þegar hún var á
leiðinni til Burnettia. Einhvern tíma, hugsaði hún,
f innst mér þessi leið til bæjarins ekki nokkur hlutur.
Ég ætla að læra að aka bæði fólksbilnum og jeppun-
um, svo ég geti bara skroppið, þegar mér sýnist. ö,
þetta er allt svo innilega ólíkt því, sem ég er vön.
Hún leit á Neil, sem sat við hlið henni með stein-
cíauða pipu milli tannanna. Skyldi hún nokkurn tíma
læra að skilja þennan mann?
Hann kynnti hana fyrir fjölda fólks, rétti henni
hennar eigið ávísnahef ti og lét henni ef tir að verzla.
Hann sagðist sjálfur þurfa að tala við lögfræðing
sinn. Þegar hún var búinn að útvega sér allt á langa
listanum, sem hún var með, gekk hún um í stóra
vöruhúsinu, leit löngunaraugum á gardínuefni, en
sá að ekki þýddi að kaupa neitt af þeim, f yrr en búið
væri að mála veggina og loftin. Nýjar gardínur
strax yrðu bara til þess að enn meira bæri á, hvað
herbergin voru illa útlitandi. Hún gekk að borði, þar
sem litaprufur lágu í hrúgum, og athugaði þær
vandlega. Hún reyndi að ímynda sér, hvernig
Burnettia myndi líta út að utanverðu, ef húsið yrði
málað. Afgreiðslumaðurinn spurði, hvort hann
gæti aðstoðað og hún sagðist bara ætla að skoða
þetta.
— Ég heyri á hreimnum, aðþér hafiðekki verið hér
lengi, sagði hann, og Janet hló.
— Þrjá daga, viðurkenndi hún.
— Hvað? Þér eruð þó ekki frú Stonham? Konan
hans Neils? Er það? Hún kinkaði kolli og hann
geislaði og greip um hönd hennar. — Við höfum
heyrt svo mikið um yður. Ég er viss um, að þér
kunnið vel við yður hjá okkur.
43