Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 15

gan
ÞIN VEGNA...
Skrípaleikurinn varð að taka
enda núna....það skynjaði hún
með hverri taug líkamans...
HELLE STRÖM og ung dóttir hennar,
Martine, voru að ljúka við morgunverð-
inn, þgar dyrabjallan kvað við. Martine
fór fram og opnaði fyrir þreklega vöxn-
um, miðaldra manni, sem hneigði sig
kurteislega fyrir henni og sagði brosandi:
— Nafn mitt er Olav Strange. Haldið
þér, að móðir yðar muni vilja taka á móti
mér?
Martine brosti við honum og svaraði:
— Það vill hún áreiðanlega, hún hefur
oft talað um yður. Gjörið svo vel að koma
inn.
Þegar Olav Strange kom inn i stofuna,
starði Helle Ström fyrst á hann, en siðan
lifnaði yfir svip hennar.
— Olav! hrópaði hún upp yfir sig.
— Þú sérð það liklega.
— Svo sannarlega — þú hefur þó ekkert
breytzt. Ef lil vill eitthvað farinn að grána
i vöngum, en ekkert að öðru leyti. Mar-
tine, þetta er sem sagt Olav Strange, sem
ég hef vist stundum minnzt á við þig.
— Já, það hefur þú gert.
— Æskuvinur, sjáðu til. Bæði minn og
föður þins.
— Þetta er stór og myndarleg dóttir,
sem þú átt þarna, Helle, sagði hann.
— Svona, setztu nú niður, við ætluðum
að fara að fá okkur kaffibolla. Náðu i bolla
i viðbót, Martine.
Það gerði Martine fljótt og fúslega,
hellti i bollana og sótti heimabakaðar
smákökur.
— Það var svo sannarlega fallegt af þér
að lita inn, sagði Helle Ström. Það er orðið
talsvert iangt siðan við höfum sézt, en...
jæja, þegar viö sitjum svona saman, þá er
eins og árin hverfi.
Hann kinkaði kolli og leit á hana. Það
var biiða og hlýja i augnaráði hans. Hon-
um fannst i raun og veru hann verða
nokkrum árum yngri, þar sem hann sat
og horfði á hana. Ilm fjarlægra, ungra
sumardaga lagði fyrir vit hans, en... það
var honum ekkert undrunarefni. að hon-
um skyldi vera svona innanbrjósts. Hann
hafði aldrei getað gleymt henni, en engu
að siður var honum talsvert brugðið yfir
þvi, að hún skyldi enn búa yfir sinum
óviðjafnanlega töframætti.
— Já, Helle, sagði hann lágri röddu, og
varð niðurlútur — mér datt það sem sagt
allt i einu i hug að heimsækja þig aftur.
— Það var fyrirtaks hugmynd, sagði
hún bliðlega. Ég hef svo oft hugsað um
þig-
— Hefur þú gert það?
— Já...hvernig hefur þér gengið?
— Heilsan er fyrsta flokks, og viðskiptin
ganga vei, svo að ekki þarf að kvarta.
— Það þykir mér vænt um að heyra,
Olav.
Og eftir stutta þögn hélt hún áfram:
— Ert þú kvæntur?
Hann leit hvasst á hana.
— Nei, ég kvæntist aldrei.
Hún fann. að eitthvað lá á bak við þessi
orð, og henni hlýnaöi um hjartaræturnar.
Hún var farin að gera sér ljóst. hvers
vegna hann var kominn.
— Já, Olav, timinn hefur liðið, og margt
hefur gerzt. Þú veizt liklega, að ég er orð-
in ekkja?
— Ég vissi þaö. Ég las i blöðunum um
andlát Eyvind Ström, yfirlæknis. Hann
fékk mikil og góð eftirmæli. Það eru vist
bráðum tvö ár siðan, ekki satt?
— Jú, svaraði hún stuttaralega.
Afsakaðu. þú kærir þig liklega ekkert
um að tala um þetta?
— Mamma hefur ekki það minnsta á
móti þvi. sagði Martine — við tölum svo
oft um hann pabba.
Helle Ström sendi dóttur sinni ástúðlegt
augnaráð.
— Nei, alls ekki Olav. Mér finnst ekki,
að maður eigi aö svikja þá látnu með þvi
að þegja um þá. Já, hann var mikilmenni.
Dáður og elskaður, bæði i sjúkrahúsinu og
á heimili sinu. Við erum ennþá að fá bréf
frá þakklátum sjúklingum. Hann var lika
yndislegur faðir, ekki satt, Martine.
— Jú, mamma.
—- Og sv.o skemmtilegur. Það var dá-
samlegt að heyra hann halda ræður i
samkvæmum. Manstu eftir fermingunni
þinni, Martine?
— Já, mamma.
— Það hlaut að verða tómlegt, þegar
siikur maður var farinn — sérstaklega i
tómu villunni, svo að við fluttum inn i
þessa litlu ibúð, en það er ennþá svo ótal
margt. sem minnir á þá tið, stundum
finnst okkur,eins og hann sé mitt á meðal
okkar, ekki satt Martine?
— Jú, mamma.
Unga stúlkan leit á armbandsúrið sitt
og reis siðan á fætur.
— Ég ætla að hlaupa núna, mamma, ég
á nefnilega stefnumót.
— Gerðu það bara, góða min.
Þegar útidyrnar lokuðust að baki
Martine, leit Olav þungbúinn fram fyrir
sig.
— Það er vist bezt, að ég fari lika að
koma mér, Helle. Þakka þér fyrir kaffið.
— Hvað.liggur á? Sittu stundarkorn hjá
mér. Kveiktu þér i vindlingi, gjörðu svo
,vel'. Þú ætlar þó ekki að fara aö segja
mér. að þú sért hræddur við að vera ein-
samall með mér hérna?
Þaðkom fjörglampi i augu hennar. Hún
var blátt áfram ungleg aftur.
— Nei, en....
— Þér lá kannski ekkert sérstakt á
hjarta?
— Jú...nei....ég veit ekki.
— Segðu það bara. Nú erum við þó
alein.
Hann leit á hana. Hann sá breytinguna.
Það hafði verið einhver spenna i fram-
komu hennar, meðan dóttir hennar hafði
verið viðstödd. Hún leit miklu frjálslegar
og ánægðari út.
15