Heimilistíminn - 04.07.1974, Síða 45

tala viö hann, hugsaði Janet. Hann var víst
feginn aö sleppa sem fyrst við þá fyrirhöfn að aka
henni til bæjarins. Hún strauk sér þreytulega yfir
ennið og hendin skildi eftir svarta rák. Þá sá hún að
Luke horfði spyrjandi á hana og stóð upp. Hún var
þegar komin í léttara skap við tilhugsunina um að
læra að aka bíl.
— Nei, ég er ekki svo uppekin , að ég hafi ekki
tíma til þess, svaraði hún. — En þú verður að bíða,
þangað til ég er búin hér. Gefðu mér kortér, ég hef
verið á fótum síðan klukkan sex og hef gert
heilmikið.
— Kortér er f ínt, þá næ ég að drekka te. Það var
svo kalt í morgun, að ég er ekki orðinn heitur ennþá.
Það var meira að segja hrím á jörðinni.
Janet brosti við tilhugsunina um hrímið. Að vísu
var það satt, að það hafði verið svalt og dálítil dögg
á grasinu, áður en sólin kom upp, en borið saman
við það hrím, sem hún var vön, var þetta ekkert til
að minnast á. En hún sagði það ekki, ekki einu sinni
við Luke. Henni hafði þegar lærzt að fara varlega i
samlíkingum sínum. Þegar Ray hafði komið inn,
kvöldið áður, hafði hann sagt, að úti væri þétt þoka
og Janet svaraði þegar:
— Kallið þið þetta þoku? Þá ættuð þið að sjá þok-
una í Englandi. Hún hafði fengið eitthvert — puff,
að launum og það sagði henni betur en orð, hversu
lítið hann trúði henni.
— Hvar er Neil? kallaði Luke úr eldhúsinu.
— Gti á túni einhvers staðar.
— í girðingunum, vinkona.
— Fyrirgefðu. Einhvers staðar í girðingunum þá.
Hún brosti.
Luke var tillitssamur og spurði ekki hvers vegna
Ray hefði komið heim til hans kvöldið áður, greini-
lega í vondu skapi og hafði heimtað að fá eitthvað
að borða því hann væri svangur. Hann var líka
mjög þolinmóður og uppörvandi, þegar hún var far-
in að berjast við gíra og stýri úti í bílnum hálftíma
síðar. Hann tók mistök hennar sem sjálfsagðan hlut
og skemmti sér bara bið taugaóstyrk hennar og ótta
um að gera einhverja vitleysu. Hún reyndi í örvænt-
ingu að muna allt, sem hann sagði og þakkaði sínum
sæla fyrir, að það var Luke, sem var að kenna
henni. Einhvern veginn fannst henni ekkert gera til
þó Luke vissi hvað hún var heimsk en hún kærði sig
ekkert um að Neil héldi að hún væri það. Skömmu
seinna, þegar hún kvaðst vera búin að fá næga
kennslu á einum degi skipti hann um sæti við hana
möglunarlaust og ók of an með ánni, þar sem naktar
greinar pílviðarins sveifluðust hægt í golunni.
— Þú átt eftir að elska þennan stað á sumrin,
sagði hann. — Hér er alltaf dásamlega svalt. Faðir
Neils stíflaði ána hér rétt fyrir neðan og þú getur
synt hérna og fengið þér bað.
— Það er kalt hérna núna. Hún dró jakkann betur
saman í hálsinn.
— Það er eins og það sé bara mikið vatn í ánni, þó
ekki haf i rignt i marga mánuði. Ray var að tala um
það í gærkvöldi.
— Það sígur líklega niður úr hæðunum og eftir
því sem ég veit bezt, hefur þessi á aldrei þornað.
Hann sneri sér viðog leit vingjarnlega á hana.
— Finnst þér ennþá allt vera ókunnugt hérna?
— Þú heldur þó ekki, að maður verði eins og
heima hjá sér í ókunnu landi á svona stuttum tíma,
svaraði hún og hristi höfuðið, þegar hann bauð
henni sígarettu.
— Auðvitað ekki. Þetta hlýtur að vera mikið
breyting f rá því, sem þú ert vön. Ég hef oft velt því
fyrir mér, hvernig sé að vera settur niður í öðru
landi, þar sem allt er öðruvísi en maður er vanur.
Hvað finnst nýkomnum, þegar þeir koma hingað?
Janet leit hugsandi á hann. Það var auðvelt að
tala við hann og hann var mun skilningsríkari en
bræðurnir , kannske af því að hann var eldri. Neil
hafði til dæmis ekki dottið annað í hug, en henni
f yndist hún strax vera heima hjá sér og væri ánægð.
Hann ætlaðist til aðhún sæi allt með hans augum.
Hún var að vísu ánægð, en það var svo margt, sem
hún þurfti að læra aður en hún yrðiheimavön og það
yrði hún varla meðan Ray sýndi henni andúð sína
svo greinilega.
— Það fyrsta sem ég tók eftir, svaraði hún hægt,
var hvað allt var bjart og litskrúðugt og lifandi. Sól-
in virtist svo sterk, sérlega þegar ég hugsaði um, að
þetta er það sem þið kallið vetur. Húsin eru öðru-
vísi, trén og meira að segja kettirnir, bætti hún við
og hugsaði um litla kettlinginn, sem hún hafði reynt
að vingast við, en svaraði umleitunum hennar með
teygðum klóm og reiðilegu hvæsi. Luke brosti, þeg-
ar hann horfði á hugsandi andlit hennar.
— En þér líður vel hérna, Janet?
— Mér finnst eins og þetta land muni smátt og
smátt ná einhverju valdi yfir mér en ég mun
áreiðanlega elska það. Það er bara tímaspursmál,
hvenær ég venst öllu.
Meðan hann reykti og sagði hanni frá ýmsum
stöðum, þar sem hann hafði komið, hvíldi hún sig
við hiið hans. Allur pirringurinn hvarf. — Þú hlýtur
að hafa ferðazt mikið, sagði hún loks. — Hefurðu
aldrei verið kvæntur. Luke?
— Jú, það hef ég, svaraði hann hægt. — Konan
mín dó, þegar hún fæddi andvana son fyrir þremur
árum.
— O! Ó, Luke.... Neil hefur ekki sagt mér neitt
um það. Hún vissi ekki, hvað hún átti að segja. Hún
skildi sorg Lukes, hú hafði sjálf misst sína nánustu.
— Það er víst sitt af hverju, sem Neil hefur ekki
ságt þér, sagði hann rólega. Hann hafði heyrt með-
aumkunina í rödd hennar og breytti umræðuefn-
inu með vilja.
— Það var svo lítill tími, sagði hun afsakandi og
varði Neil ósjálfrátt. — Þetta gerðist allt svo f Ijótt
og það var svo mikið að gera áður en við f órum f rá
Englandi. Á leiðinni var svo margt nýtt að sjá og
síðan ég kom hingað, hef ég varla haft tíma til að
anda.
— Er það þá fyrst núna sem þú mátt vera að því
að slaka á og hugsa um þetta allt? Hann leit á hana
og velti fyrir sér hvort hann ætti að þora að spyrja
hana hvers vegnahún hefði gifzt Neil. Hann var
sannfærður um, að eitthvað var dularf ullt við þetta
hjónaband, að minnsta kosti var alveg áreiðanlegt
að þau voru ekki ástfangin hvort af öðru. En svo
Framhald
45