Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 42

eins oft og kisumamma. Nei, þannig mætti það
ekki fara.
Vornóttin var hljóð og kyrr. Þegar Bastian
læddist að glugga garðhússins og teygði sig, sá
hann yfir runnana i áttina til borgarinnar, sem
var þarna næstum þvi eins og risavaxin af-
mælisterta með óteljandi litlum kertum. Borg-
in var heillandi að sjá og Bastian var viss um
að hann mundi finna föður sinn þar.
Daginn eftir fór Bastian niður að veginum til
að gá hvort hægt væri að komast yfir hann, þótt
bilarnir æddu þar aftur og fram með brjálæðis-
iegum hraða. Hann klifraði upp á skúrþak til
að sjá betur. En hann varð undrandi, þegar
hann sá, að það voru alls engir bílar á vegin-
um! t»ar voru bara fjórir menn, sem höfðu
strengt spotta yfir veginn og vo£u að gera við
holur á honum. Bastian stökk niður af skúrnum
og læddist nær, næstum alveg þangað sem
mennirnir voru að vinna.
— Jæja, sagði einn þeirra.
— Ja, svaraði annar.
— Hvað þá? spurði sá þriðji.
— Jú, svaraði sá fjórði.
Svo hugsuðu þeir og Bastian beið spenntur
eftir, hvað nú myndi gerast.
Þá sagði einn: — Við verðum vist að gera
það. Svo sagði annar: — Jaaaaa....
Og sá þriðji: — Drifum okkur i það.
Sá fjórði sagði: — Já, ætli það ekki.
Siðan beygðu þeir sig niður og færðu hver
sinn stein úr stað, svo hvildu þeir sig.
— Þetta var nú það, sagði sá fyrsti.
— Já, svaraði annar.
— Það var það, sagði sá þriðji.
— Jú, bætti sá fjórði við.
Svo fóru þeir allir inn i litinn timburskúr við
veginn og fóru að drekka kaffi.
Bastian lagðist bak við stein og beið. Langur
tími leið. Sólin kom hærra og hærra upp á
himininn og Bastian var næstum sofnaður af
leiðindum, þegar mennirnir fjórir komu loks
aftur út úr skúrnum. Þeir gengu út á miðjan
veginn og siðan endurtóku samræður þeirra sig
orðrétt og aftur færðu þeir til fjóra steina. Þeg-
ar það var allt búið, var kominn matartimi hjá
þeim og þeir fóru aftur inn i skúrinn. En nú leið
svo langur timi, að Bastian læddist að skúrnum
til að vita, hvað þeir eignlega væru að gera.
Þeir voru að tala saman, en þab á svo undar-
legu máli.að hann skildi það ekki.
— Spaði, sagði einn.
— Skál, sagði annar.
— Lauf, sagði sá þriðji.
— Pass, sagði sá fjórði.
Nú var liðið langt á daginn. Sólin var farin að
lækka á himninum og skuggarnir lengdust.
Loksins komu mennirnir út og gengu út á miðj-
an veginn.
— Jæja, sagði einn.
— Jaaaaa, sagði annar.
En Bastian heyrði ekki meira, þvi hann var
þegar á leiðinni heim. Hann bjóst ekki við, að
mennirnir yrðu búnir að gera við veginn á
næstunni með þessu áframhaldi svo honum
yrði óhætt að fara heim og kveðja kisumömmu
áður en hann færi inn til borgarinnar.
Það var orðið dimmt, þegar hann kom heim i
garðhúsið. Kisumamma sat í dyrunum og beið
eftir honum.
— Elsku, Sebastian, sagði hún. — Hvar hef-
urðu eiginlega verið? Ég var svo hrædd um, að
eitthvað hefði komið fyrir þig. Manni getur
dottið allt mögulegt, hræðilegt i hug. Ó, já.
Bastian sagði henni, hvað hann hafði heyrt
og séð. Loks sagðist hann vera ákveðinn i að
fara til borgarinnar næsta morgun Kisu-
mamma reyndi að fá hann ofan af því alla nótt-
ina. Hún sagði: Ó, já! að minnsta kosti 137
sinnum.
— Það er alls ekki vist, að pabbi þinn vilji
koma heim aftur sagði hún. — Hann var svo
finn. Ó, já. Það er ekki fyrir hann að búa i garð
húsi. Hvað svo, þegar þú ætlar að koma aftur
og búiö verður að gera við veginn og allir
bilarnir komnir aftur? Ó, já, sagði kisu-
mamma. Og hvað nú, ef þú finnur alls ekki
Baltasar?
— Þá fer ég bara eitthvað, þar sem ég kemst
á sýningu, sagði Bastian. — Þá verð ég
sýningarköttur eins og pabbi, þegar ég kem
heim aftur. Ég er lika viss um, að þá verð ég
búinn að fá nóg af þessu öllu saman.
— Ó, já, sagði kisumamma. — Þú átt mikið
Framhald
42