Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 21

Hvernig fer fólk
að þessu?
Ekkert er jafn eftirsóknarvert og það innra
öryggi og óhyggjuleysi sem fylgir
hæfileikanum til að
lýsa frati ó hvað öðrum finnst.
HEIMILI sumra er eins og opinn
faðmur. Ég á ekki við að húsmóðirin
komi þjótandi, kyssi mann á vangann,
þrýsti manni að sér og þess háttar. Ég
á við heimili, þar sem rikjandi er eðli-
legt og afslappað andrúmsloft, sem
maður verður strax hluti af.
Ég skil ekki, hvernig fólk fer að
þessu. En liklega er það mergurinn
málsins, að það fer engan veginn að.
Slíkt fólk biður ekki afsökunar á
neinu. Það stendur ekki tvistigandi i
dyrunum af ótta við að dagblöð, leik-
föng og óhreinir kaffibollar séu út um
allt. Ekkert æ eða ó. ,,í guðs bænum
ekki lita fram i eldhúsið, það er alltaf
allt á tjá og tundri þar, hvernig sem ég
þvæ og skúra”. Slikar setningar heyr-
ast ekki á þessu heimili.
Nei, slikt fólk litur bara upp frá þvi
sem það er að gera og býður manni
inn. Nú og maður færir eitthvað til á
sófanum svo pláss verði fyrir einn eða
tvo bakhluta.
Ef maður kemur i matartima, þá er
sagt: — Fáðu þér disk uppi i skáp og
smakkaðu með okkur. Það eru kartöfl-
ur i pottinum. En gaman að sjá þig.
Engar krúsidúliur eða óþarfa mas.
Ég á alltaf bágt með að skilja, hvernig
þetta fólk fer að þvi að gera heimili sin
svo þægileg. En þetta er vist hlutur,
sem lærist ekki með árunum, þvi að
annars væru flest heimili svona.
En fólk er misjafnt, það er nú það.
Sumir eru alltaf hræddir um að maður
haldi, að þeir séu latir eða sóðar.
Skrýtið! Það er ekkert með það, gólfin
verða að gljá og allt vera á sinum stað,
þegar einhver kemur. Annars liggja
húsráðendur andvaka hálfa nóttina og
ergja sig yfir hvað allt var i miklu
drasli.
Nei, ég er ekki að gera grin. Það er
fátt verra en þessi hræðsla og öryggis-
leysistilfinning. Ekkert er jafn eftir-
sóknarvert og sú þægilega tilfinning,
sem fylgir þvi að ,,lýsa frati á” hvað
annað fólk heldur og hugsar.
Margir lifa heilt langt lif án þess að
skilja nokkurn tima, að það er ekki
aðalatriðið að allt sé nýpússað og bón-
að. Að hið mikilvæga er að hittast og
tala við og eignast vini, til að leita til,
þegar maður vill segja eitthvað.
Ég þekki nokkur slik heimili og ég
gleðst yfir að vita, að þau eru til. Þar
eru dyrnar aldrei' læstar og alltaf til
kaffi eða kók og alltaf er einhver þar,
sem hefur tima aflögu frá amstri
dagsins.
Ekkert skiptir máli, maður bara
sezt niður. Börnin leika sér, útvarpið
er i gangi, siminn hringir, einhver til-
kynnir að hann þurfi að fara og stingur
af, annar kemur og segir: — En gott
að setjast i volgan stól.
Engin spyr, hvers vegna maður
komi, hvað maður vilji, eða hvort
maður eigi eitthvert erindi. Þurfum
við endilega að eiga erindi til að sjá
hvert annað öðru hverju?
Hugsa sér hvað það væri gott að geta
gert lifið einfaldara. Við vitum að allir
eru hræddir við einn hlut — að veya
einmana.