Heimilistíminn - 04.07.1974, Blaðsíða 41

inn hans var svartur og mjúkur og svo fallegur,
að ég get ekki lýst þvi. Ó, já, hann hét Baltasar.
— Já, en hvar er Baltasar pabbi minn núna?
vildi Bastian vita. — Er hann nokkuð dáinn?
— Ó, já, bara að ég vissi það. Hann fór einn
daginn, þegar þú varst pinulitill kettlingur.
Hann sagðist þurfa að fara á sýningu.
— Hvað sagðir þú þá? spurði Bastian.
— Ég bað hann aö vcra h^ima, eu hann sagð-
ist hafa vissum skyldum að gegna sem verð-
launaköttur og að ég skildi það ekki. Svo fór
hann. ó, já, svona er Baltasar.
Nú hafði Bastian fengið nóg að hugsa um.
Hann heyrði alls ekki, þegar kisumamma var
að segja eitthvað um pabba Snúðs, Trúðs og
Klúðurs, sem hafði orðið undir valtara fyrir
mörgum árum, eða um systur sina, sem hét
Flautaþyrla. Hún hafði klemmt skottið i dyrum
á leigubil og þorði ekki siðan að láta sjá sig i
skemmtanalifinu. Svo sagði kisumamma lika
frá frænsku Bastians, henni Glæsu, sem hún
hafði aldrei séð, en pabbi Bastians hafði sagt
henni frá. Glæsa frænka stakk einu sinni
hausnum niður i gullfiskaker, en náði honum
ekki upp aftur og gekk með kerið á hausnum i
þrjár vikur á eftir og leit út eins og geimfari,
þangað til hún hljóp á grindverk eina nóttina i
kolamyrkri og braut krukkuna með slikum
hávaða, að hún fékk dynjandi höfuðverk, og
varð að éta magnoliublóm alla ævi upp frá þvi.
Þegar fólk frétti það, skrifaði það um hana i
blöðin og hún varð fræg fyrir að vera kötturinn,
sem át magnoliublóm.
— En hvaða gagn var að frægðinni? sagði
kisumamma. — Lif hennar var eyðilagt. Ó, já.
En þá mundi hún eftir annarri sorgarsögu um
Brosa frænda, sem hafði fengið tennisbolta i
höfuðið og fékk siðan hiksta í hvert sinn sem
tunglið var fullt upp frá þvi. Svo hélt kisu-
mamma áfram að segja Bastian sorgarsögur
um hina og þessa, þvi ekkert mundi hún eins
vel og það sem var sorglegt.
En allt i einu sagði Bastian: Kisumamma!
Hvert fór pabbi, þegar hann fór á sýninguna?
— Til borgarinnar auðvitað, sagði kisu-
mamma.
— Þá ætla ég til borgarinnar og finna hann
og segja honum, að hann eigi að koma heim og
búa hjá okkur, sagði Bastian ákveðinn.
— Já, en Bastian þó! Ertu alveg galinn?
sagði kisumamma. — Veiztu ekki að þú þarft
að fara yfir stóran veg, þar sem eru margir bil-
ar og járnbraut með mörgum lestum og djúpan
skurð? Annars kemstu ekki héðan og til borg-
arinnar. Þú kemst þangað aldrei lifandi. Hver
segir svo sem að Baltasar sé þar núna? Hann
getur verið i allt annarri borg. ó, já!
— Ég ætla nú samt að revna, sagði Bastian.
— Della, sagði kisumamma. — Ég heyri, að
þú ert ekki orðinn friskur ennþá. Þú ert með
kattahita og ruglar tóma dellu. Nú skaltu fá
þér þrjá magnoliuknúppa og fara svo að sofa.
Og svo fékk Bastian þrjá magnoliuknúppa og
lét siðan sem hann svæfi. En hann gat ekki sof-
ið. Nú, þegar blómavinirnir hans voru visnað-
ir, þoldi hann alls ekki að vera heima lengur.
Ef hann yrði heima, yrði hann bara leiðari og
leiðari og færi liklega að segja: — ó, já! alveg
41
I
I