Morgunblaðið - 21.08.2004, Blaðsíða 32

MINNINGAR
32 LAUGARDAGUR 21. ÁGÚST 2004 MORGUNBLAÐIÐ
É
g er búin að vera
með ógurlegan
móral síðan í sum-
arbyrjun. Svo
rammt hefur kveðið
að þessari tilfinningu að það er
eins og stór steinn hafi tekið sér
bólfestu í kviðnum á mér, stækk-
að þar og dafnað og haft svo lam-
andi áhrif á allt mitt æði að mér
hefur verið lífsins ómögulegt að
hreyfa mig.
Reyndar kemur þetta svolítið í
hviðum. Stundum tekst mér að
slaka á og ýta þessari tilfinningu
frá mér, eins og þegar ég sit fyrir
framan sjónvarpið á kvöldin yfir
góðu snarli. Í öðrum tilfellum
rýkur samviskubitið upp með því-
líku offorsi að mig langar helst til
að skella á mig ógegnsæjum
hauspoka.
Þetta gerist
helst þegar ég
mæti kröftug-
um skokkara
eða sé frísk-
legar stelpur
stinga sér inn
í bíl með blautt hár og leikfim-
ispoka á öxlinni.
Jú, mikið rétt – mín sakbitna
tilvera helgast af þeirri skelfilegu
staðreynd að ég stunda enga
reglubundna líkamsþjálfun.
Nú hefur hreyfingarleysi mitt
staðið nokkuð lengur yfir en síð-
an í sumarbyrjun, reyndar meira
og minna síðustu 20 árin eða svo,
en það var fyrst í vor sem ég
gerði mér grein fyrir alvöru máls-
ins. Ekki var það vegna þess að
heilsan tæki að gefa sig, svo und-
arlega sem það hljómar, önnur
eins tifandi heilsuleysissprengja
og ég auðvitað er. Nei, það var
vegna fréttar einnar, sem birtist í
blöðum og ljósvakamiðlum rétt
áður en sektarkenndin dundi yfir.
Efni fréttarinnar var á þá leið
að fimmta hver kona og fjórði
hver karl á Íslandi stundaði enga
reglubundna líkamsrækt. Þessu
fylgdu bollaleggingar um hversu
óábyrgt það væri að hreyfa sig
ekki neitt og það var að heyra á
orðanna hljóðan að það kæmi
heilsuspekúlöntum svakalega á
óvart hvað þessi hópur væri stór.
Ég verð að viðurkenna að ég
var líka standandi bit. Ég var af-
ar hissa á því hvað menn voru
hissa á því að 20% kvenna og 25%
karla væru ekki í neinni þjálfun.
Satt best að segja hélt ég að þessi
hópur væri miklu stærri. Vissu-
lega þekki ég fólk sem er duglegt
að hreyfa sig en þeir eru mun
fleiri sem ég þekki sem eiga í
hálfgerðu basli með að temja sér
góða hreyfingu og heilsusamlegt
líferni. En líklega endurspeglar
það ekkert annað en hversu af-
leitum félagsskap ég er í.
Margir þessara einstaklinga
eru reyndar meðvitaðir um
hversu slæmt þetta er og leggja
því reglulega sitt af mörkum til
að viðhalda hinum og þessum lík-
amsræktarstöðvum með því að
gerast styrktarfélagar. En þrátt
fyrir góðan vilja er hreyfing
þeirra ákaflega óreglubundin og
tilviljanakennd, ef hún er þá yf-
irhöfuð nokkur.
Ég er sumsé í þessum hópi og
þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir hef-
ur mér aldrei tekist að reka af
mér slyðruorðið. Einhvern veg-
inn hefur mér þó tekist að lifa
með þessum ljóð. En þarna, þeg-
ar ég gerði mér grein fyrir því að
leti mín og dugnaðarleysi væri í
jafn miklum sérflokki og raun ber
vitni, féll mér allur ketill í eld.
Þess vegna hef ég, af veikum
mætti, reynt að gera bragarbót á
hreyfingarleysi mínu að und-
anförnu og hjóla nú í vinnuna, all-
ar þrjár mínúturnar sem það tek-
ur að opna lásinn á hjólinu, koma
þykkum afturendanum upp á
hnakkinn og rúlla niður Lista-
brautina að Morgunblaðshúsinu.
Einhvern veginn hafa íþróttir
aldrei legið neitt sérstaklega vel
fyrir mér. Í æsku var ég alltaf
síðust til að vera valin í hand-
boltaliðið og glæsilegt viðurkenn-
ingarskjal, sem er kirfilega falið
ofan í kassa, vekur einungis
minningar um það þegar ég varð
síðust í mark í fjölmennu víða-
vangshlaupi í Breiðó hér um árið.
Ég held að snemma hafi menn
gert sér grein fyrir því að ég væri
ekki líkleg til afreka á íþrótta-
sviðinu enda sáu foreldrar mínir
þann kost vænstan að senda mig í
tónlistarnám, frekar en í eitt-
hvert íþróttafélagið. Reyndar
stóð vankunnátta mín á íþrótta-
sviðinu tónlistarnámi mínu veru-
lega fyrir þrifum. Oftar en ekki
hlaut ég svo mikla áverka í
skyldubundnum leikfimitímum að
ég var ófær um að sinna tónlist-
argyðjunni um nokkurt skeið á
eftir. Þannig brotnaði ég á litla-
fingri hægri handar í einum
handboltaleiknum og í nokkrar
vikur á eftir þjálfaði ég bassa-
ganginn í píanósónötum Mozarts
betur en nokkurt barn hafði gert
fram að því. Kosturinn var hins
vegar sá að ég slapp við leikfim-
ina á meðan fingurinn var að
gróa. Þegar ég losnaði úr gifsinu
var ég náttúrulega drifin í sprikl-
ið á ný en þá tókst ekki betur til
en svo að baugfingur sömu hand-
ar brákaðist í æsispennandi blak-
keppni. Þetta kallaði á frekari
bassaæfingar og mamma íhugaði
alvarlega að fara fram á það við
skólastjórann að ég fengi að
sleppa við frekari heilsurækt
enda þótti henni sýnt að hún væri
mér eingöngu til heilsutjóns. Þeg-
ar mér tókst svo að brjóta löngu-
töng vinstri handarinnar með því
að stinga mér ofan í grynnri enda
skólalaugarinnar rétt eftir að
hægri höndin var orðin heil, var
píanókennaranum mínum öllum
lokið. Enn þann dag í dag minnist
hún mín sem nemandans sem
tókst að mölva hendurnar á sér
þrisvar sinnum á sömu önninni.
Nei, íþróttir hafa aldrei verið
neitt fyrir mig en núna þykist ég
vera búin að finna lausn á málinu.
Á dögunum, þegar ég var að aka
fram hjá íþróttavöruverslun í
Austurbænum, rak ég augun í
flennistóra yfirskrift yfir inn-
ganginum þar sem stóð: Grenn-
ing – styrking – þynging. Þar
sem ég hef aldrei heyrt talað um
„grenningu“ fyrr, og hvergi í
þessari upptalningu var talað um
hreyfingu, geri ég ráð fyrir að
þetta hljóti að vera eitthvað alveg
nýtt. Kannski er nú loksins hægt
að panta sér tíma í grenningu, án
þess að þurfa að fara í megrun
eða líkamsrækt þannig að eftir
standi „grennsla“ án brennslu!
Brennsla
og grennsla
„Þarna, þegar ég gerði mér grein fyrir
því að leti mín og dugnaðarleysi væri í
jafn miklum sérflokki og raun ber vitni,
féll mér allur ketill í eld.“
VIÐHORF
Eftir Bergþóru
Njálu Guð-
mundsdóttur
ben@mbl.is
✝ Einar Hallgríms-son fæddist á Gili
í Fljótum 31. maí
1919. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Siglufjarðar 12.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Hallgrímur Arn-
grímsson, bóndi í
Minna-Holti í Fljót-
um, og Margrét Ein-
arsdóttir húsfreyja.
Einar átti þrjú systk-
ini og eru tvö þeirra
látin.
Einar hóf 1961
sambúð með Guðfinnu Sigurðar-
dóttur f. 16.10. 1925, d. 30.4. 1996,
á Siglufirði. Eignuðust þau tvær
dætur, Margréti, f.
9.3. 1964 og Sigur-
björgu, f. 29.9. 1967,
maki Þorleifur
Karlsson, börn
þeirra eru Karl
Vernharð og Guð-
finna Eir. Stjúpson-
ur Einars er Aðal-
berg Snorri
Árnason, maki Jó-
hanna Sverrisdóttir,
börn þeirra eru Ein-
ar Finnur, Jón Ís-
fjörð, Bjargþór Ingi,
Ljósbjörg Ósk, lang-
afabörnin eru sex.
Einar verður jarðsunginn frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Elsku tengdapabbi.
Þá er komið að kveðjustund, þótt
okkur finnist það allt of snemmt, en
þú hefur verið lasinn síðasta árið. Þú
hafðir mikið yndi af hestum og fórst í
marga útreiðartúra. Þegar nafni
þinn var lítill fór hann oft inn í Fljót
með þér í sumarbústaðinn að
Lambanesi Reykjum, en þar áttuð
þið margar góðar stundir.
Þú hefur alltaf reynst mér og
börnunum mínum mjög vel frá því ég
kynntist þér og fyrir það er ég mjög
þakklát. Núna ertu kominn til henn-
ar Finnu þinnar og veit ég að hún
mun taka mjög vel á móti þér.
Kallið er komið, komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja vininn sinn látna, er sefur
hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast, margt er hér að
þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast, margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði, friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Magga, Sibba, Snorri og
aðrir aðstandendur, megi Guð
styrkja ykkur í sorginni.
Megi góður Guð varðveita þig.
Jóhanna Sverrisdóttir.
Elsku afi og langafi.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Megi góður Guð geyma þig.
Einar Finnur, Karl Vernharð,
Guðfinna Eir, Ljósbjörg Ósk,
Bjargþór Ingi, Jón Ísfjörð,
Oddur Árni, Daníel Snorri,
Jóhann Ísfjörð, Jóhanna Björg,
Jóhannes Ísfjörð, Júlíus Rúnar.
EINAR
HALLGRÍMSSON
✝ Guðrún MaríaJónsdóttir fædd-
ist á Minna-Grindli í
Fljótum 14. júlí 1913.
Hún lést á Kjarna-
lundi á Akureyri 11.
ágúst síðastliðinn.
Guðrún var dóttir
hjónanna Þórunnar
Sigríðar Jóhannes-
dóttur og Jóns Þor-
bergs Jónssonar.
Föður sinn missti
Guðrún ung, en hann
fórst með þilskipinu
Maríönnu árið 1922.
Móðir hennar lést 94
ára að aldri 1982. Systkini Guð-
rúnar sem á legg komust eru
Björg Lilja, f. 1909, látin, Jóhann-
es, f. 1911, látinn, Sæunn, f. 1917,
Óskar Friðjón, f. 1921, látinn, Jón
Kári Jóhannesson, f. 1923, látinn
og Soffía Sigurbjörg Jóhannes-
dóttir, f. 1928.
Í æsku létust syskinin Svein-
björn, Jóna Friðrika og Óskar
Hartmann.
Guðrún giftist 1932, Gesti Páls-
syni f. 12. apríl 1908, d. 4. júní
1951. Hann var son-
ur Guðfinnu Ágústu
Jónsdóttur og Páls
Björnssonar. Guð-
rún og Gestur
bjuggu allan sinn bú-
skap á Siglufirði.
Síðar bjó Guðrún á
Akureyri og á tíma-
bili á Sauðárkróki.
Börn Gests og
Guðrúnar eru: 1)
Viktoría Særún, f.
17. janúar 1933,
börn hennar eru
Maríanna Friðjóns-
dóttir, Gestur Helgi
Friðjónsson og Sigríður Karls-
dóttir. 2) Jón Þórir, f. 11. júlí 1934,
kvæntur Jóhönnu Valberg, börn
þeirra eru Guðrún Sigríður, Jóna
Björg og Erlingur. 3) Matthías
Ólafur, f. 14. júlí 1937, kvæntur
Helgu Eiðsdóttur, börn þeirra eru
Mjöll, Drífa, Muggur og Dögg.
Langömmubörnin eru 20 og
langalangömmubörnin 2.
Guðrún verður jarðsungin frá
Siglufjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 16.
Amma mín.
Þú ert hjartadrottningin mín, allt-
af svo falleg og fín. Góð fyrirmynd og
endalaus uppspretta ljúfra minn-
inga.
Þegar ég var lítil hélt ég alltaf að
orðið amma þýddi þig. Amma hafði
stór og mjúk brjóst, falin undir
hvítri, nýstraujaðri og næstum brak-
andi svuntu. Amma hafði hár niður á
rass, sem alltaf var kirfilega fléttað
og sat rétt á höfðinu, líka undir
peysufatahúfu. Amma ilmaði af ný-
bökuðu brauði, heimagerðri sultu
eða einhverjum indælum mat.
Amma hafði stóran og hlýjan faðm,
sem tók á móti glöðu sem hryggu
barni. Amma var öruggt hæli í ver-
öld, sem stundum var bæði leiðinleg
og ljót.
Amma mín vissi allt. Endalaus
fjársjóður útskýringa, skemmtilegra
frásagna úr raunverulega lífinu og
ævintýra. Amma mín gat á tíræðis-
aldri sagt sögur, sem skiptu máli, af
fólki og atburðum með rót í þjóðar-
sálinni. Amma mín var þjóðarsálin
holdi gædd, þessi gamla þjóðarsál,
sem mundi ekki bara tímana tvenna,
heldur þrenna og ferna. Amma mín
gat flutt þann fróðleik áfram til okk-
ar sem yngri vorum á skiljanlegan
hátt, svo við tókum það til okkar.
Hún átti það til að segja: „Það er
engin skömm að því að vera fátækur.
En það er skammarlegt að vera illa
þrifinn og í rifnum fötum.“ Amma
mín kunni þá góðu kúnst að líta alltaf
vel og virðulega út, þrátt fyrir á
stundum þröngan efnahag. Og hún
var snillingur í því að þvo smókings-
kyrtur þannig að þær þurfti alls ekki
að strauja. Látlaus, skapandi hegð-
unin og hnífskarpur heilinn var lát-
laust notaður í þágu hversdagslífs-
ins. Hvernig átti að sulta, tína
fjallagrös og blóðberg eða elda fisk á
alveg einstaklega gómsætan hátt.
Og þessa vitneskju gaf hún áfram til
„allsnægtakynslóðarinnar“ – okkar.
Amma mín var fjölmiðill af bestu
gerð. Hún kenndi, sagði frá og svo
þurfti hún alls ekki á síma að halda
til að vita hvernig högum okkar í fjöl-
skyldunni var háttað. Hana dreymdi,
hún skynjaði og hún vissi allt, alveg
fram á síðasta dag. Rúmlega níutíu
ára þekking í líkama, sem týndi
stóru bústnu brjóstunum, umgerðin
minnkaði einhvern veginn smám
saman eftir því sem árin liðu á með-
an sálin varð stærri, sterkari og kær-
leiksríkari. Hún var ennþá amman
þrátt fyrir að yfirbragðið breyttist.
Holdgervingur þeirrar þversagnar,
að við viljum öll eldast, en viljum
helst ekki verða líkamlega gömul og
úrvinda. Amma mín var orðin þreytt
á líkama, ekki sál. Sálin hennar flýg-
ur nú til himins þar sem hún mætir
honum afa mínum aftur eftir rúma
hálfa öld. Táningurinn ég yfirheyrði
eitt sinn ömmu mína um það af
hverju hún hefði aldrei gifst aftur
eftir að afi dó – og hún svaraði um
hæl. „Það er einfalt. Á meðan kon-
urnar í kringum mig áttu 10 og 12
börn, eignuðumst við afi þinn þrjú.
Þegar konurnar í kringum mig höfðu
ekki úr neinu að moða vegna þess að
kaupið var drukkið upp, kom hann
afi þinn alltaf með launaumslagið og
lagði til fjölskyldunnar. Ég var hepp-
in og vænti þess ekki að ég gæti
nokkurn tíma orðið heppnari með
mann. Hann afi þinn var nefnilega
einstakur.“ Já, hún amma mín var
trygglynd og stóð föst á sínu.
Á innan við ári hefur litla fjöl-
skyldutréð mitt týnt rótinni, sem var
hún amma mín, og yngstu greininni,
syni mínum. Ég kveð hana ömmu
mína í dag. Minning Guðrúnar Maríu
og Atla Thors lifir í hjarta mínu að
eilífu. Takk fyrir að þið voruð hluti af
lífi mínu.
Maríanna Friðjónsdóttir.
GUÐRÚN MARÍA
JÓNSDÓTTIR
Morgunblaðið birtir minningargrein-
ar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgunblað-
ið í fliparöndinni – þá birtist val-
kosturinn „Senda inn minningar/af-
mæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef út-
för hefur farið fram eða grein berst
ekki innan hins tiltekna skilafrests
er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda
þótt grein berist áður en skilafrest-
ur rennur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki
lengri en 2.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count). Ekki
er unnt að senda lengri grein. Hægt
er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Minningargreinar