Morgunblaðið - 03.09.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2004 35
✝ Þorsteinn Th.Bjarnason fædd-
ist í Reykjavík 2. júlí
1923. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 26. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Þorsteinn Thor-
steinsson Bjarnason,
f. 3.8. 1894, d. 19.6.
1976 og Steinunn
Pétursdóttir, f.
12.10 1887, d. 12.12.
1942. Systkini Þor-
steins eru Páll Að-
alsteinn, f. 3.2. 1913,
d.8.3. 1988 Emil Hjálmar, f. 12.9.
1918, d. 10.6. 1959, Málfríður
Steinunn, f 28.8. 1919, d. 23.12.
1966 Stella, f. 2.8.
1919 og Jóhann, f.
12.12. 1945.
Þorsteinn giftist
Emilíu Bjarnason
20. janúar 1948.
Börn þeirra eru:
Þorsteinn Bjarna-
son, Kristinn
Bjarnason, kvæntur
Guðlaugu Haralds-
dóttur, þau eiga
þrjú börn og tvö
barnabörn, og Emil
Karl Bjarnason,
hann á fjögur börn.
Útför Þorsteins
verður gerð frá Laugarnes-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Við munum eftir að Steini afi var sá
eini sem skaut á loft gamlárs-
kvöldsrakettu og hélt á henni þar til
hún fór af stað. Vá, hann var stóri afi,
ekkert smá sterkur og alltaf hress.
Það voru alltaf frábær áramót í Laug-
arnesinu.
Hann vann mikið og það gerði hann
að þeirri fyrirmynd sem maður sjálf-
ur tók með sér út í lífið. Alltaf var
góða skapið og húmorinn til staðar,
sama hvernig stóð á, en nú hefur hann
kvatt okkur og sameinast ömmu, sem
kvaddi okkur snögglega í fyrra.
Það sem við höfum eru minningar
sem fylgja okkur það sem eftir er og
það er okkar að koma þeim góðu gild-
um sem okkur voru kennd til þeirra
kynslóða sem á eftir koma. Án þess
verðum við aðeins brot af því sem við
erum.
Þá opnast heimar vorra duldu drauma,
er dagsins storma lægir, raddir þagna.
Þá heyra þeir á bökkum blárra strauma
hinn blíða nið, sem einverunni fagna.
Við rætur fjallsins rísa gamlir bæir,
og roða slær á tind og ísar þiðna,
en djúpir álar verða gegnumglæir
og geislar himins milda allt hið liðna.
Í sálir vorar streymir óðsins andi
frá æðri heimum, þjóð og föðurlandi.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.)
Þínir afa- og langafastrákar,
Þorsteinn, Haraldur,
Jóhann Birkir, Óliver og
Kristinn Bjarni.
ÞORSTEINN TH.
BJARNASON
Mennirnir ráðgera
en guð ræður. Í sum-
arbyrjun vissum við
ekki annað en hún
Sigga okkar væri að fara til útlanda
með skólasystrum úr hjúkrunar-
skólanum í skemmtiferð en hún fór
ekki þá ferð, aftur á móti er hún nú
farin í þá ferð sem ekki var á dag-
skrá þessa sumars en er engu að síð-
ur á ófrávíkjanlegri ferðaáætlun lífs-
ins, guð ræður.
Hún var systir mömmu og sjálfur
kallaði ég hana Siggu frænku en hún
kallaði sig á góðum stundum frænku
gömlu.
Hún var hjúkrunarkona á Akur-
eyri og í endurminningunni svífur
hún um ganga sjúkrahússins þar
með hvítan kappa, í hvítum slopp og
nælu í barmi og alltaf að hjúkra,
mér fannst ég oft þurfa að bíða lengi
eftir að hún kæmi úr vinnunni í
æsku, hún var dugleg hún Sigga.
Hún var frekar lágvaxin, axlasmá,
bein í baki, mittismjó og grönn og
létt í spori þegar ég man fyrst eftir
henni og ég ímynda mér að hún hafi
frekar svifið en gengið um stofur á
spítalanum. Hún var falleg kona,
hafði skarpa andlitsdrætti, hvolft
enni og blíð augu sem þó gátu orðið
hvöss, henni fannst eitthvað við
vangasvip sinn að athuga. Hún var
einbeitt og ákveðin, hafði skýrar
skoðanir og gat verið hvassyrt ef því
var að skipta og þoldi hvorki tóm-
læti né yfirgang. Hún unni starfi
sínu og ekki fór milli mála að hún
virti og þótti vænt um allt sam-
starfsfólk sitt. Okkur í fjölskyldunni
umvafði hún hlýju og kærleika. Þeg-
ar Sigríður hóf sambúð með eigin-
manni sínum Svani Karlssyni varð
mikil breyting á lífi hennar og lífs-
háttum. Líf hennar hafði verið í föst-
um skorðum lengi, hún hafði búið að
sínu og verið sjálfri sér nóg en
skyndilega var frænka á ferð og
flugi, fór víða heima sem erlendis,
var litskrúðug og bar skart. Hún bar
það með sér að hún var hamingju-
söm og naut sín. Það var gaman að
gleðjast með þeim.
Við Guðrún viljum votta Svani
samúð okkar, hann hefur mikils
misst og fátækleg orð breyta litlu. Í
erfiðum veikindum Sigríðar var
hann við hlið hennar æðrulaus og
óbugaður og á aðdáun skilið. Guð
SIGRÍÐUR GUÐNÝ
PÁLSDÓTTIR
✝ Sigríður GuðnýPálsdóttir fædd-
ist á Ólafsfirði 6.
mars 1932. Hún and-
aðist á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 24. ágúst
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Áskirkju í
Reykjavík 2. septem-
ber.
blessi minningu Sigríð-
ar Guðnýjar Pálsdótt-
ur.
Eiríkur Páll
Eiríksson.
Einhverjar sælustu
stundir bernsku minn-
ar voru hjá móður-
systrum mínum, hjá
Rósu í Þingvallastræti,
Margréti á Ljósalandi
og Siggu í Systraseli.
Að fara í Siggu hús var
ætíð mikil tilhlökkun
litlum dreng. Þar var
svo mikið við haft, ævintýr bernsku
minnar sem aldrei gleymast, stundir
sem við áttum saman við leik og
gleði sem var engu lík. Sigríður
móðursystir mín vann langan starfs-
dag við Fjórðungssjúkrahúsið á Ak-
ureyri hún bjó þá lengi ein og helg-
aði starfinu allan sinn huga og mátt.
Þó hafði hún stundir fyrir lítinn
dreng sem vildi koma í heimsókn og
gefa hestum brauð eða aðeins fá að
gista í litlu húsi í hlýjum faðmi. Sig-
ríður frænka mín var einstaklega
sterk og æðrulaus kona. Hún var
föst fyrir og ákveðin, svipurinn eins
og eilítið hvass og strangur en aug-
un, þessi mildu augu voru full af
hlýju og ást. Þegar hún brosti þá
ljómaði andlit hennar og hláturinn
var innilegur frá dýpstu hjartans
rótum. Fáum hef ég unnað sem
henni og átt jafnmikið að þakka.
Þegar ég eignaðist börn nutu þau
ástar hennar ekki síður en ég. Hún
og maður hennar Svanur Karlsson
urðu þeim einstakir gleðigjafar í
góðum heimsóknum þar sem svo
ótalmargt var gert til að gleðja
barnshugann. Þeir sem kunna að
gleðja börn eru einstakir og það
voru þau sannarlega í kærleika sín-
um til fjölskyldu minnar. Er ég lenti
í alvarlegu slysi komu þau til að létta
undir með konu minni og milda áfall
barnanna með því að flytja þau á vit
ævintýra vítt og breitt og miðla
þeim kjarki og æðruleysi sem eru
einkenni þeirra sem þroskaðir eru
og lífið þekkja af raun. Sama saga
endurtók sig síðar við fæðingu
yngsta sonarins. Þá kom Sigríður til
að ala önn fyrir nafna sínum,
tveggja ára dreng sem fékk að njóta
ástar hennar og aðdáunar skamma
hríð. Ég hefði viljað að þær stundir
hefðu orðið fleiri og tíminn lengri
sem við hefðum verið saman. Lífs-
hlaup hennar var mér dýrmætt en
ég veit að við hittumst að nýju í ei-
lífðinni. Hún er nú Guðs nú falin og
hvílir í faðmi hans í ljósinu.
Arnaldur Bárðarson.
Látin er í Reykjavík kær vinkona
og samstarfsfélagi til margra ára,
Sigríður Guðný Pálsdóttir. Hún lauk
námi frá Hjúkrunarskóla Íslands 1.
mars 1957 og starfaði allan sinn
starfsaldur, nær 40 ár, á handlækn-
ingadeild Fjórðungssjúkrahússins á
Akureyri.
„Sigga Páls,“ en svo var hún alltaf
kölluð, var hjúkrunarkona í fyllstu
merkingu þess orðs. Hún var öllum
fremri í umhyggju, trúmennsku og
mannkærleika gagnvart skjólstæð-
ingum sínum og samstarfsfólki.
Það er ómetanlegt fyrir unga
hjúkrunarfræðinga sem standa
frammi fyrir ábyrgð og alvöru lífsins
að eiga sér trausta fyrirmynd og
samstarfsfélaga. Slíkur félagi var
Sigga Páls. Hún var ákveðin, rök-
föst og réttsýn í hverjum vanda.
Kærleiksverk hennar verða ekki
skráð á spjöld sögunnar en lifa
áfram í hugum okkar sem dýrmætar
perlur á lífsins leið.
Eftir að Sigga flutti til Reykjavík-
ur fækkaði samverustundunum, þó
leit hún gjarnan við á gömlu deild-
inni sinni ef hún átti leið um Ak-
ureyri. Heimsóknirnar til hennar og
eiginmannsins í Reykjavík voru gef-
andi og ánægjulegar og allraf fórum
við ríkari frá þeirra fundi.
Við samstarfsfólk kveðjum í dag
Siggu Páls með söknuði og þökkum
fyrir að hafa notið umhyggju hennar
og vináttu.
Eiginmanni, Svani Karlssyni,
systrunum Rósu, Margréti og Álf-
hildi, sem og ástvinum öllum send-
um við samúðarkveðjur.
Fyrir hönd samstarfsfólks,
Daníela Guðmundsdóttir.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
og skólasystur, Sigríði Guðnýju
Pálsdóttur eða Siggu Páls eins og
við kölluðum hana. Hún andaðist 24.
ágúst sl. eftir stutta en stranga sjúk-
dómslegu. Er hún sú fjórða sem
kveður þessa jarðvist af 16 kvenna
hópi er hóf nám í Hjúkrunarskóla
Íslands í febrúar 1954.
Á skilnaðarstundu hrannast upp
minningar liðinna ára, allt frá því er
við hittumst á fyrsta degi námsins,
fullar eftirvæntingar vegna þess
sem framundan var. Kynnin í nám-
inu og samveran í heimavist skólans
þjappaði okkur saman og hafa þau
tengsl aldrei rofnað. Hópurinn
tvístraðist að námi loknu. Sigga fór
norður og starfaði allan sinn starfs-
aldur við Fjórðungssjúkrahúsið á
Akureyri. Helgaði hún sig eingöngu
hjúkrunarstörfunum lengi vel. Í
fyrstu bjó hún í Systraseli, sem var
hjúkrunarbústaður við sjúkrahúsið.
Hún kom alltaf af og til í heimsókn
suður og var þá oft glatt á hjalla.
Þorrablótið, sem er fastur liður,
reyndi hún ávallt að sækja. Slíkar
stundir gleymast aldrei. Síðar eign-
aðist Sigga sitt eigið hús á Akureyri
og bjó þar vel um sig. Að því kom
svo að hún fann ástina sína, hann
Svan. Þau gengu í hjónaband, fóru í
rómantíska brúðkaupsferð og hún
flutti suður. Ófáar eru vísurnar sem
Svanur hefur glatt okkur með á há-
tíðastundum, en hann er hagyrðing-
ur góður. Hugljúfastar voru þó ást-
arvísur hans til eiginkonu sinnar,
sem gáfu til kynna hversu ham-
ingjuríkt samband þeirra var.
Skarð er fyrir skildi þegar fækkar
í hópnum okkar. Söknum við sárt
þeirra sem farnar eru en nú er að-
eins rúmur mánuður síðan við fylgd-
um annarri skólasystur okkar til
grafar.
Sigga var vandaður persónuleiki,
traustur félagi og vann verk sín á
hljóðlátan og kærleiksríkan hátt.
Hún var víðlesin, ljóðelsk og naut
sín vel í góðra vina hópi. Lagði hún
sig sérstaklega fram um að leggja
þeim lið sem erfitt áttu og þurftu á
hjálp að halda. Að lokum þökkum
við samveruna. Svani og öðrum að-
standendum Siggu vottum við og
fjölskyldur okkar innilega samúð.
Blessuð sé minning hennar.
Skólasystur úr
Hjúkrunarskóla Íslands.
Nú hefur kvatt þetta líf mín hjart-
kæra vinkona eftir erfið veikindi
sem hún háði af hetjuskap og æðru-
leysi.
Ég vil minnast hennar með þakk-
læti fyrir áralanga vináttu og kynni
sem hófust þegar við vorum á
Laugaskóla og aldrei hafa rofnað
síðan. Hún var hjartahlýjasta og
tryggasta manneskja sem ég hef
kynnst. Alltaf boðin og búin að gera
greiða og taka á móti manni og veita
af mikilli rausn. Fjölskylda mín
þakkar allar móttökurnar og gest-
risnina í gegnum árin. Alltaf var
pláss í gistingu hvort sem var hjá
foreldrum hennar í litlu risíbúðinni í
Gilsbakkaveginum á Akureyri, eða í
íbúðinni í Selinu, húsinu hennar í
Þingvallastrætinu og á Bergþóru-
götunni eftir að hún flutti suður.
Það var gott að eiga hana að þeg-
ar ég kom að austan og var hjá
henni nokkra daga og stundum með
krakkana. Nær allan sinn starfsferil
vann hún á Fjórðungssjúkrahúsinu
á Akureyri. Hún var miklum mann-
kostum búin, var virt og elskuð í
sínu starfi af sjúklingum og sam-
starfsfólki. Samviskusöm var hún
svo af bar og til undantekninga
heyrði ef hún var frá vinnu á starfs-
ævinni.
Lengi vel var hún ein en var svo
lánsöm að kynnast eftirlifandi eig-
inmanni sínum Svani Karlssyni, úr
Reykjavík, sem þá var ekkjumaður.
Hann bjó fyrst hjá henni á Akureyri,
á meðan hún starfaði þar, en síðan
flutti hún á hans fallega heimili á
Bergþórugötunni. Áttu þau saman
yndisleg ár, voru mjög samrýnd og
hamingjusöm. Þau ferðuðust mjög
mikið bæði utanlands og innan og
alltaf var mjög gaman að fá þau í
heimsókn til sín á Vopnafjörð.
Ég mun aldrei geta fullþakkað
það sem þau gerðu fyrir mig þegar
ég kom suður, buðu mér á tónleika
og í leikhús, seinast í vetur buðu þau
mér með sér í Óperuna. Eins voru
þau alltaf að bjóða mér að keyra mig
allt sem ég vildi eða þyrfti að fara.
Oft fékk ég að heyra falleg ljóða-
bréf sem Svanur orti til konu sinnar
og annarra. Þau voru bæði með góð-
an bókmenntasmekk og ljóðelsk.
Þau vou bæði barnlaus, en elsk-
uðu og umvöfðu öll börn í kringum
sig eins og alla sem þau umgengust.
Oft var gestkvæmt á heimilinu og
haldnar veislur af mikilli rausn og
fjölskyldan var einstaklega sam-
hent. Ég bið Guð að blessa og
styrkja Svan og fjölskyldur þeirra í
sorginni og söknuðinum.
Öllum líkn sem lifa vel.
Engill sem til lífsins leiðir
ljósmóðir sem hvílu breiðir
sólarbros er birta él.
Heitir Hel.
Valgerður Friðriksdóttir.
Besta vinkona mín er dáin.
Þegar Ísland skartaði sínu feg-
ursta sumri í manna minnum, barð-
ist vinkona mín við illvígan sjúkdóm.
Hún vissi frá upphafi að baráttan
myndi tapast. Hún átti engan miða
til baka. Aldrei mælti hún æðruorð,
var alltaf jafn ljúf og góð. Hún sem
hafði meiri hluta ævi sinnar hjúkrað
og líknað öðrum, var nú allt í einu
komin hinum megin við borðið, nú
var hún sjúklingurinn.
Við vorum æskuvinkonur, við
kynntumst á Héraðsskólanum á
Laugum í S.-Þing. Hún var að norð-
an, ég kom að austan. Hún var
fimmtán ára og ég sextán. Við vor-
um eins ólíkar og dagurinn og nótt-
in, en samt tókst með okkur órjúf-
andi vinátta sem aldrei bar skugga
á. Stundum var langt á milli funda
en samt var alltaf eins og við hefðum
hist í gær. Ég gæti skrifað heila bók
um allar okkar skemmtilegu og góðu
stundir en ég geymi þær minningar
fyrir mig og ylja mér á þeim. Sigga
mín kynntist manninum í lífi sínum
þegar hún var kornung en örlögin
höguðu því svo til að þau náðu ekki
saman fyrr en á fullorðinsárum.
Svanur Karlsson var hennar stóra
ást, þau áttu saman nokkur yndisleg
ár en alltof fá. Þau voru miklir vinir
og gott að sjá hvað þeim leið vel
saman. Elsku Svanur minn, innileg-
ar samúðarkveðjur til þín. Systrum
Siggu, þeim Rósu Margréti og Álf-
hildi sendi ég einnig samúðarkveðj-
ur sem og öllum í stórfjölskyldunni.
Elsku Sigga mín Páls., þúsund
þakkir fyrir allt og allt. Guð annist
þig.
Þín vinkona
Halla.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is
(smellt á reitinn Morgunblaðið í fliparöndinni – þá birtist valkosturinn „Senda
inn minningar/afmæli“ ásamt frekari upplýsingum).
Skilafrestur Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast fyr-
ir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi eða
þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins tiltekna
skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur renn-
ur út.
Lengd Minningargreinar séu ekki lengri en 2.000 slög (stafir með bilum -
mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að
senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvadd-
ur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að
tengja viðhengi við síðuna.
Formáli Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur senda
inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er um,
fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og börn
og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst.
Minningargreinar
Elskuleg eiginkona mín, systir, mágkona
og frænka,
ARNHEIÐUR GUÐFINNSDÓTTIR
ljósmóðir
frá Patreksfirði,
sem lést mánudaginn 23. ágúst, verður
jarðsungin frá Patreksfjarðarkirkju laugar-
daginn 4. september kl. 14.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jón Pedersen.