Morgunblaðið - 03.09.2004, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 FÖSTUDAGUR 3. SEPTEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Anne FranciskaKristinsson
fæddist í Kaup-
mannahöfn 1. jan-
úar 1916. Hún lést á
elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund 27.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Frederik Gitz-
ler, f. 24. desember
1893 og Alfhilda
Gitzler, f. 14. októ-
ber 1891. Hún átti
eina systur, Inge f.
7. mars 1914, d.
1993, var gift Thor
Karlson garðyrkjufræðingi og
voru þau búsett í Kaupmanna-
höfn.
Anne ólst upp hjá foreldrum
sínum í Kaupmannahöfn fram á
unglingsár, en þá skildu foreldr-
ar hennar.
Eftir það var hún með móður
sinni og systur. Anne fékk
berkla á unglingsárunum og
dvaldi eitt ár á berklahæli í ná-
grenni Kaupmannahafnar þegar
hún var 17 ára, og aftur í tvö ár
þegar hún var komin yfir tví-
tugt.
Anne giftist árið 1935 Kristni
Jóni Kristinssyni bakarameist-
ara, f. 27. janúar 1914, d. 26.
maí 1956. Þau bjuggu í Kaup-
mannahöfn til ársins 1946 en
fluttu þá til
Reykjavíkur. Þau
eignuðust einn son,
Bjarna lyfjafræð-
ing, f. 4. febrúar
1936, d. 12. janúar
1968, var kvæntur
Ingibjörgu Þórar-
insdóttur hús-
stjórnarkennara, f.
25. ágúst 1933 og
eru synir þeirra: 1)
Kristinn Jón, f. 6.
ágúst 1964, við-
skipta- og tölvun-
arfræðingur í
Washington D.C. í
Bandaríkjunum. 2) Þórarinn, f.
19. febrúar 1967, verkfræðing-
ur, kona hans er Erna Björns-
dóttir, B.A. í alþjóðasamskiptum.
Þeirra börn eru: a) Þorbjörn, f.
19. mars 1994 og b) Hildigunnur,
f. 12. október 1999.
Árið 1972 giftist Anne Gauta
Hannessyni kennara, f. 7. ágúst
1909, d. 1982.
Anne stundaði húsmóðurstörf
þar til fyrri maður hennar lést
árið 1956.
Þá hóf hún störf við Melaskól-
ann í Reykjavík þar sem hún
starfaði óslitið til 75 ára aldurs,
í 35 ár.
Útför Anne verður gerð frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Einhvern veginn var hún alltaf
meira dönsk en íslensk hún amma
mín. Þó hafði hún búið hér stærst-
an hluta ævinnar. Hún hélt í ýmsa
siði frá Kaupmannahöfn þegar hún
flutti til Íslands, og var sennilega
meiri stórborgarmanneskja en
hæfði lífinu í Reykjavík um miðja
síðustu öld. Frá því ég man eftir
mér fór hún reglulega í bæinn og
drakk kaffi á kaffihúsum og hún
hélt fólki í hæfilegri fjarlægð frá
sér, án þess að vera óvingjarnleg,
eins og margra stórborgarbúa er
háttur.
Við bræður kölluðum hana alltaf
farmor upp á dönsku. Það var gott
að koma til farmor, við sátum og
spjölluðum eða spiluðum og tefldum
kínaskák, en í henni var hún mikill
meistari.
Hún tók mikið af myndum og átti
alla tíð nýjustu gerð af myndavél.
Hún tók myndir af okkur bræðr-
unum, bæði af stórviðburðum í lífi
okkar og eins hversdagslegum at-
höfnum, og setti í albúm sem hún
skreytti svo með teikningum og
texta. Þannig er til saga okkar, í
máli og myndum frá fæðingu og til
fullorðinsára.
Jólin voru hennar tími. Hún tók
eiginlega á móti þeim með gleði
barnsins og mátti stundum vart á
milli sjá hverjir væru meira spennt-
ir á aðventunni, hún eða börnin í
fjölskyldunni. Farmor þótti gaman
að gefa gjafir og gerði mikið úr
þeim. Jólin hjá henni höfðu yfir sér
danskan blæ, og hún lagði mikið
upp úr því að rétti maturinn væri á
borðum til að skapa hina sönnu
jólastemningu.
Farmor hafði gaman af ferðalög-
um og fór í ferðir á hverju sumri.
Þegar ég útskrifaðist úr háskóla í
Bandaríkjunum fyrir nokkrum ár-
um kom hún og var viðstödd at-
höfnina.
Við fórum víða og skoðuðum okk-
ur um og sjálfsagt hefur hún oft
verið þreytt í lok dags. Þó kvartaði
hún aldrei, enda man ég ekki eftir
að hún hafi nokkurn tíma kvartað
þótt lífið hafi ekki alltaf farið um
hana mjúkum höndum. Hún tók
hverju sem lífið bauð með jafn-
aðargeði.
Síðustu misserin dvaldi amma
mín á elli- og hjúkrunarheimilinu
Grund og naut góðrar aðhlynningar
starfsfólksins.
Ég kveð Farmor og þakka henni
fyrir þann tíma sem hún gaf mér.
Hann var mér ómetanlegur.
Kristinn Jón Bjarnason.
ANNE F.
KRISTINSSON
✝ Árni Stefánssonfæddist í Haga
við Hofsvallagötu í
Reykjavík 18. júní
1914. Hann lést í
Víðinesi, hjúkrunar-
heimili aldraðra, 26.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Árna
voru Stefán Árna-
son, bóndi og síðar
kaupfélagsstjóri í
Reykjavík, f. í Mið-
dalskoti í Laugar-
dalshreppi í Árnes-
sýslu 8. júní 1887, d.
í Reykjavík 14. jan-
úar 1977, og kona hans Guðlaug
Pétursdóttir, f. í Tumakoti í Vog-
um í Vatnsleysustrandahreppi 16.
október 1886 d. í Reykjavík 22.
maí 1962. Bjuggu þau á Fálka-
götu 7 eftir að þau fluttu til höf-
uðborgarinnar, árið 1918, og þar
ólst Árni upp ásamt systkinum
sínum. Þau voru: Jakobína, Pétur
Gunnar, Björgvin Laugdal, Lauf-
ey, Guðrún, Fjóla, Ingvar, Guðrún
Dóttir Ragnars er Rakel Björg, en
Ragnar er í sambúð með Fríði
Sólveigu Hannesdóttur sjúkra-
liða, og á hún þrjár dætur. b)
Helgi, sjómaður mestan hluta
starfsævi sinnar, f. 21. nóvember
1939 d. 14. maí 1989, kvæntur
Katrínu Einardóttur. Þau eiga
þrjár dætur: a) Sigríður húsmóðir
í Reykjavík, f. 18. júlí 1961, í sam-
búð með Guðjóni Inga Eiríkssyni
kennara, þau eiga fjögur börn.
Ernu Ýr, Katrínu Helgu, Halldóru
Hrund og Bjarna Þór. b) Brynja
Pála ljósmóðir á Ísafirði, f. 8.
ágúst 1964, gift Bergsteini Gunn-
arssyni húsasmiði, þau eiga tvö
börn. Særúnu Lind og Helga Snæ.
c) Helga símsmiður í Reykjavík, f.
20. febrúar 1972, dóttir hennar er
Katrín Tinna Jensdóttir.
Árni starfaði lengi við akstur
vörubifreiða og var einn af stofn-
endum Vörubílastöðvarinnar
Þróttar. Þar var hann félagi frá
1931 til 1962 og ók vörubíl sem
bar númerið R 325. Síðar var Árni
dyravörður á Hótel Borg og undir
lok starfsævinnar var hann
birgðavörður hjá syni sínum,
Björgvini, í Þórscafé.
Útför Árna verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ágústa og Auður.
Eru þau öll látin,
nema systurnar Guð-
rún, Guðrún Ágústa
og Auður.
Hinn 16. október
1937 gekk Árni að
eiga Sigríði Helga-
dóttur húsmóður, f.
14. júlí 1917 d. 21.
mars 1994. Foreldrar
hennar voru Helgi
Sigurðsson verka-
maður í Reykjavík, f.
23. júlí, d. 15. júlí
1959, og kona hans
Málfríður Runólfs-
dóttir, f. 27. ágúst 1884, d. 23.
desember 1974. Sigríður og Árni
bjuggu lengst af á Hringbraut 109
í Reykjavík. Synir þeirra voru: a)
Björgvin Laugdal, lengi veitinga-
maður í Þórscafé, f. 12. júní 1937
d. 1. ágúst 2004, kvæntur Rakel
Björgu Ragnarsdóttur. Sonur
þeirra er Ragnar Valur hrossa-
bóndi í Langholti II í Hraungerð-
ishreppi, f. 25. nóvember 1957.
Elsku afi.
Þá er komið að leiðarlokum hjá þér.
Níutíu ár eru langur tími og undan-
farnar vikur var ljóst í hvert stefndi.
Heilsu þinni hrakaði stöðugt og þótt
hjartað væri sterkt varð það samt und-
an að láta að lokum.
Samskipti okkar voru alla tíð mikil.
Á æskuárum mínum var ég oft hjá
ykkur ömmu að Hringbraut 109 og
þær stundir varðveiti ég í huganum
um ókomin ár. Þá var margt skrafað
yfir dýrindis góðgæti og iðulega var
einhverju stungið í lófa minn áður en
ég hélt heim á ný, annaðhvort sælgæti
eða peningaseðli. Eftir að amma dó
varst þú síðan duglegur að heimsækja
mig og fjölskyldu mína í Jörfabakkann
og borðuðum við þá gjarnan saman á
laugardagskvöldum. Eftir matinn sett-
umst við svo fyrir framan sjónvarpið
og fengu þá sumir kaffi, bragðbætt
með koníaki. Var aldrei fúlsað við því.
Þið amma eignuðust tvo syni og þú
varðst fyrir þeirri sáru lífsreynslu að
lifa þá báða. Pabbi minn, Helgi, lést
fyrir fimmtán árum, þá aðeins 49 ára,
en Björgvin kvaddi þennan heim
nokkrum vikum á undan þér og eru
þrjár vikur á milli jarðarfara ykkar.
Björgvin, eða Dalli eins og hann var
oftast kallaður, var 67 ára þegar hann
lést.
Elsku afi. Megirðu vera laus við
þrautir allar.
Þín sonardóttir,
Sigríður Helgadóttir.
ÁRNI
STEFÁNSSON
Við þökkum fyrir ástúð alla,
indæl minning lifir kær.
Nú mátt þú, vinur, höfði halla,
við herrans brjóst, hvíld er kær.
Í sölum himinsólin skín,
við sendum kveðju upp til þín.
(Höf. óþ.)
Takk fyrir allt, elsku afi
minn.
Helga.
Elsku langafi.
Á þessari skilnaðarstund
langar okkur systkinin til að
þakka þér fyrir allt það góða
og skemmtilega í gegnum tíð-
ina. Nú ert þú kominn til Siggu
langömmu og sona ykkar,
Helga afa og Dalla, og erf-
iðleikar allir á bak og burt.
Erna Ýr,
Katrín Helga,
Halldóra Hrund
og Bjarni Þór.
HINSTA KVEÐJA
✝ Eiríkur Baldvins-son fæddist á Sig-
nýjarstöðum í Hálsa-
sveit í Borgarfirði 3.
apríl 1906. Hann lést
á Droplaugarstöðum
24. ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Benónýja Þiðriks-
dóttir, f. 20. nóvem-
ber 1872, d. 8. febrúar
1969 og Baldvin Jóns-
son, f. 21. september
1874, d. 1. júlí 1964,
vinnuhjú á Signýjar-
stöðum. Síðar stofn-
uðu þau bú á Grenjum
í Mýrasýslu í Borgarfirði. Systkini
Eiríks voru 9, tvö dóu í bernsku.
Upp komust 8 börn Baldvins og
Benónýju, Eiríkur, Helga, f. 12.
júní 1907, Guðjón, f. 26. júlí 1908,
Þuríður, f. 28. febrúar 1910, Þiðrik,
f. 16. mars 1911, Magnús, f. 4. jan-
úar 1913, Guðný, f. 18. júlí 1914 og
Ólöf, f. 6. maí 1916. Látin eru nú 5
eldrum, Jódísi Grímsdóttur og Þor-
valdi Stefánssyni á Norður-Reykj-
um í Hálsasveit í Borgarfirði.
Fósturforeldrar hans studdu hann
til framhaldsnáms. Á árunum
1926–1928 var hann við Héraðs-
skólann á Laugum, 1928–1932
stundaði hann nám í lýðháskóla í
Sigtuna og í Stockholms högskola í
Svíþjóð. Hann tók kennarapróf frá
Kennaraskólanum og stundaði
kennslu við barnaskólann á Akur-
eyri og síðar við Austurbæjar-
barnaskólann í Reykjavík. Hann
hætti kennslu 1943. Hóf þá versl-
unarstörf, meðal annars rak hann
Bókabúð Laugarness í Laugarnes-
hverfi í Reykjavík. Hann vann hjá
Bókaútgáfunni Leiftri og þýddi
nokkrar barnabækur sem Leiftur
gaf út. Hann gaf einnig út nokkrar
barnabækur á eigin vegum og
tímaritið Víðsjá. Hann ritstýrði Út-
varpstíðindum um árabil. Hann rak
spilaklúbbinn Tígultvistinn um
tíma en síðustu starfsárin sín vann
hann hjá Fasteignamati Reykjavík-
ur. Frá 1992 bjó hann á Droplaug-
arstöðum.
Útför Eiríks fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
en eftirlifandi systkini
Eiríks eru Magnús,
Guðný og Ólöf.
Eiríkur kvæntist
Valborgu Bentsdóttur
4. september 1936.
Þau skildu. Börn
þeirra eru Silja Sjöfn,
f. 23. mars 1937, maki
hennar var Björgúlf-
ur Lúðvíksson en þau
skildu. Börn Silju eru
Valborg, Margrét,
Silja Sjöfn og Heimir.
Silja á sex barnabörn
og þrjú barnabarna-
börn, Edda Völva, f. 1.
október 1939, maki hennar er Frið-
rik Theodórsson. Þau eiga þejár
dætur, Hildi, Hrefnu og Höllu Rún
og fjögur barnabörn, Vésteinn
Rúni, f. 30. desember 1944, kona
hans er Harpa Karlsdóttir. Þau
eiga fjögur börn, Ýr, Ými, Rökkva
og Vöku og fjögur barnabörn.
Eiríkur ólst upp hjá fósturfor-
Nú, þegar ég sest niður til þess
að setja nokkrar línur á blað í minn-
ingu um hann tengdapabba, sækir
að mér eftirsjá að hafa ekki heim-
sótt hann oftar á Droplaugarstaði
síðustu æviárin. Reyndar var hann
ekki alltaf klár á því hver ég var en
alltaf tókst okkur að ná saman. Það
var svo ekki fyrr en alveg undir lok-
in að ég sá hann á ný, en þá var
hann að skilja við þennan heim, há-
aldraður og saddur lífdaga.
Ég kynntist tengdapabba fyrst
fyrir rúmum 40 árum þegar ég
kvæntist dóttur hans og er mér allt-
af minnisstætt þegar hann hélt
brúðkaupsveisluna okkar í húsa-
kynnum Tígultvistsins sem hann
rak um skeið. Samskipti okkar voru
aldrei mjög náin, við hittumst á há-
tíðis- og tyllidögum og af fjölskyldu-
tilefnum eins og gengur. En þessi
samskipti voru alltaf einkar þægileg
og standa mér nú ljóslifandi fyrir
sjónum í minningunni.
Hann tengdapabbi var heimsmað-
ur í lund og fasi og gaman að spjalla
við hann. Hann var einstakt snyrti-
menni allt fram á síðasta dag og eft-
ir að hann flutti á Droplaugarstaði
heimsótti ég hann til þess að færa
honum það sem honum þótti einna
vænst um af veraldlegum gæðum,
Rosa Danica-vindlana sem hann pú-
aði lengst af daglangt, alltaf með
slaufuna sína um hálsinn.
Hann tengdapabbi var alls ekki
allra. Hann gat átt til að vera hvat-
ur í tilsvörum og lá ekki á meiningu
sinni. En margra ára kynni gerðu
mér grein fyrir að oftast lá mikil
kímni á bak við tilbúinn hrjúfleika.
Hann eignaðist marga vini í sam-
bandi við aðal áhugamál sitt spila-
mennskuna og minnist ég sérstak-
lega eins vina hans úr þeim hópi,
Magnúsar Ingimarssonar píanóleik-
ara, en hann sýndi tengdapabba
alltaf mikla tryggð og heimsótti
hann oftlega á Droplaugarstaði.
Hann tengdapabbi er búinn að fá
hvíldina sína. Hann skilur eftir sig
spor í mínu lífi sem minningin á eft-
ir að viðhalda. Ég vona að hann
njóti nú hvíldarinnar og flyt honum
einlægt þakklæti mitt fyrir árin sem
við áttum saman.
Friðrik Theodórsson.
„Nóg til í Barði“ var eitt af mörg-
um uppáhaldsorðatiltækjum afa.
Ekki svignuðu þó beint borð og
skápar í kringum hann af allsnægt-
um, nema þá helst bókum. En afi
var stórhuga líkt og aðalsmaður.
Er hann var spurður um líðan
svaraði hann ætíð: „Eins og blómi í
eggi.“ Það breyttist ekki með árum
og gráum hárum, alltaf eins og
blómi í eggi.
Þverslaufan var hans aðalsmerki
og auðvelt er að sjá hann fyrir sér
við gamla tekkskrifborðið að lesa
dagblöðin og að ráða krossgátu með
sérlega fallegri rithönd.
Ég var svo heppin að vinna eitt
sumar með afa á Fasteignamati rík-
isins og dáðist þá mjög að þessari
glæsilegu rithönd. Þá fór afi oft út í
hádeginu og keypti sér vindla og
Nizza súkkulaði handa barna-
barninu, mér.
Afi og vindlar voru eitt.
Vindlalyktin er svo samofin minn-
ingunni um afa að engin alvöru jól
eru án smá vindlareyks. „Þetta var
nú óþarfi“ var hann vanur að segja,
hæstánægður með vindil í hönd,
þegar honum var borið kaffi og
koníaksglas eftir jólamatinn.
Afi var mikill briddsmaður og rak
um tíma spilastofu við Öldugötu.
Þar hefur hann án efa verið í essinu
sínu, með hnyttin tilsvör á báðar
hendur. Húmorinn hans afa er
ógleymanlegur, svartur og
skemmtilegur.
Afi Eiríkur var grand, ekkert
nóló í afa.
Kveðja,
Hildur.
EIRÍKUR
BALDVINSSON