Morgunblaðið - 19.01.2005, Side 28

28 MIÐVIKUDAGUR 19. JANÚAR 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
,,Er Jón Kristinn í
tíma hjá þér? Meistari
er að leita að honum og
þarf að tala við hann,“
sagði Sigríður ritari í kallkerfi skól-
ans. – Við vorum sagðir stjórna MK,
ég og meistari. Hann sá um sam-
skipti við kennarana og stjórnvöld,
ég sá um nemendurna og samskiptin
við foreldra þeirra. Hann skóla-
meistari, ég formaður nemenda-
félagsins. Kynni mín af meistara hóf-
ust þó frekar á neikvæðu nótunum
þegar ég, þá busi nýkominn í skólann
haustið 1983, ásamt öðrum antí-
sportistum neitaði að mæta í leik-
fimi. Leikfimi í okkar augum var lág-
kúra og ekki virðulegum mennta-
skólanemum bjóðandi. Meistari
sýndi þessu skilning en til að fá okk-
ur til að mæta í svitann þá bauð hann
okkur upp á bóklega leikfimi þar
sem okkur yrði kennd heilsu- og lík-
amsþjálfun upp á bókina. Flestir
antí-sportistarnir nenntu ekki að
skrifa um fótbolta og handbolta og
fóru í leikfimina en ég ásamt tveimur
hörðustu antí-sportistunum þáði
boðið og við námum bóklega leikfimi
þann vetur.
Meistari hafði mikinn metnað fyr-
ir MK. Svo mikinn að hann lét hvorki
verkföll né miður jákvæða bæjar-
stjórn Kópavogs hindra vöxt skól-
ans. Þannig tókst honum að vinna
bug á húsnæðiseklu skólans 1983
með því að fá hann færðan í þáver-
andi Víghólaskóla úr lítilli álmu í
Kópavogsskóla og MK var eini skól-
inn á landinu sem kenndi í BHMR-
verkfallinu 1984. Flutningur MK í
Víghólaskóla var grundvöllur fyrir
stækkun skólans sem nú hefur gert
MK að einu framsæknasta og
stærsta skólasetri í landinu. Í Kópa-
vogi er nú menntamiðstöð hótel- og
ferðamálafræða, nemendur um og
yfir þúsund talsins og komast færri
að en vilja. Meistari var búinn að sjá
INGÓLFUR ARNAR
ÞORKELSSON
✝ Ingólfur ArnarÞorkelsson
fæddist á Háreks-
stöðum á Jökuldals-
heiði 23. janúar
1925. Hann lést á
Hjúkrunarheimilinu
Sóltúni 3. janúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Kópa-
vogskirkju 11. jan-
úar.
framrás MK fyrir og
ræddum við möguleika
skólans oft. Oft þegar
ég var einmitt kallaður
á áríðandi fund meist-
ara úr tíma við lítinn
fögnuð kennara. Meist-
ari setti línuna og ég
átti að fara í þennan
eða hinn ráðamanninn
til að vinna MK gagn.
Hann vildi fá stjórn-
unarálmu við skólann,
svo átti að taka yfir
Hótel- og veitingaskóla
Íslands, ferðamálaskól-
ann og hefja öldunga-
deildarnám sem fyrst. Menntamála-
ráðuneytið var í höndum
Sjálfstæðisflokksins á þessum tíma
og ég sem einn af forystumönnum
ungra sjálfstæðismanna í Kópavogi
átti að opna dyrnar til ráðherra,
fyrst Ragnhildar Helgadóttur og svo
Sverris Hermannssonar, ég aðeins
17–18 ára gamall. Nokkrir urðu
fundir okkar með ráðamönnum ís-
lenskra menntamála um málefni MK
og þótt ekki væri þá sýnilegur ár-
angur af þeim fundarsetum þá end-
aði meistari skólameistaratíð sína
með MK nálægt því sem hann hafði
lýst fyrir mér áratug á undan.
Þegar formennskutíð minni lauk
vorum við meistari orðnir meira en
samstarfsmenn, við vorum orðnir
nánir vinir. Sagt var, að þrátt fyrir
að himinn og haf hafi skilið okkur að í
stjórnmálum þá hafi MK og sameig-
inlegur metnaður okkar fyrir hans
hönd skapað náið bandalag fyrir lífs-
tíð. Eftir útskrift gat ég ekki sagt al-
farið skilið við meistara og MK og
sneri aftur til skyldustarfa sem af-
leysingakennari um skamma hríð og
svo sem nefndarmaður í skólanefnd
MK í sex ár, þar af sem formaður tvö
síðustu árin. Það var því ég sem fékk
að kveðja hann og þakka honum fyr-
ir frábært starf í þágu menntamála í
landinu, þá sérstaklega í þágu Kópa-
vogs, í miklu hófi sem haldið var hon-
um til heiðurs þegar hann lét af emb-
ætti skólameistara MK. En meistari
var ekki hættur. Hann sagði við mig
að enn ætti eftir að skrifa sögu MK
fyrstu tuttugu árin og fékk hann
styrk til þess frá bæjaryfirvöldum og
menntamálaráðuneyti. Saga MK
kom út í tveimur áföngum og eru frá-
bært vitni um nákvæm vinnubrögð
meistara sem fræðimanns og faglegs
stjórnanda menntastofnunar á borð
við MK.
Það verður alltaf bara einn meist-
ari. Sem leiðbeinandi og lærifaðir
var meistari sá sem tók forystu, setti
kúrsinn og hélt sjó þrátt fyrir mót-
bárur og andstreymi. Hann gat verið
harður í horn að taka en sanngjarn
var hann alltaf bæði við kennara,
nemendur og starfsfólk MK. Sem
vinur var meistari passasamur upp á
vinskapinn og áhugasamur um vel-
ferð mína og fjölskyldu minnar.
Ógleymanleg er sú stund sem fjöl-
skylda mín eyddi með þeim Rann-
veigu og meistara á Seyðisfirði í júlí
1998 en þar var meistari á heimavelli
og sýndi okkur sinn gamla heimabæ.
Við hjónin sendum Rannveigu
Jónsdóttur, eiginkonu meistara,
börnum hans og fjölskyldum þeirra
innilegar samúðarkveðjur, minning
um góðan dreng lifir.
Það er með miklum söknuði en
jafnframt djúpri virðingu sem ég
kveð nú minn vin og félaga meistara
Ingólf A. Þorkelsson. Hans verður
minnst sem eins af brautryðjendun-
um í íslenskum menntamálum.
Minnisvarði meistara stendur stór
og glæsilegur við Digranesveginn.
Menntaskólinn í Kópavogi.
Jón Kristinn Snæhólm,
formaður nemendafélagsins
1985–1986.
Það kom mér ekki á óvart, þegar
Rannveig, eiginkona Ingólfs, hringdi
til mín í Ósló og tjáði mér að Ing-
ólfur, kær vinur minn til margra ára,
væri látinn. Síðustu árin hefur Ing-
ólfur háð harða baráttu, andlega og
líkamlega, við erfiðan sjúkdóm,
Parkinsonsjúkdóminn. Í þeirri bar-
áttu hefur hann notið framúrskar-
andi stuðnings Rannveigar. Hún
hefur staðið við hlið hans og gert allt
sem mögulegt var til þess að létta
honum þá þungu byrði, sem á hann
hefur verið lögð og hans fjölskyldu.
Við Ingólfur höfum verið góðir
vinir í áraraðir. Sú vinátta hófst þeg-
ar við báðir hófum kennslustörf í
Kópavogi. Það kom fljótt í ljós að
Ingólfur hafði til að bera flest það
sem prýða má farsælan kennara.
Hann gerði kröfur til nemenda sinna
og samkennara á réttlátan hátt.
Mestar voru þó þær kröfur, sem
hann gerði til sín sjálfs. Hann var sí-
fellt leitandi meiri þekkingar til að
auka kennslufræðilega menntun
sína og aflaði sér bestu menntunar í
sínum kennslugreinum, bæði hér
heima og erlendis.
Ingólfur var rökfastur og ræðu-
maður góður og naut þess að standa
fyrir framan hóp nemenda og miðla
af þekkingu sinni. Það var bæði lær-
dómsríkt og gefandi að starfa sem
samkennari Ingólfs og ekki hvað síst
að vera í hópi þeirra sem hann kall-
aði félaga sína og vini. Ingólfur hafði
góða söngrödd og söng í kórum og
einnig einsöng við hin ýmsu tæki-
færi. Ingólfur var mikill félagsmála-
maður og starfaði mikið að fé-
lagsmálum kennara og á fleiri
sviðum. Bæði í stjórnmálafélögum
og átthagafélagi Seyðfirðinga.
Þegar litið er yfir farinn veg og
starfsferil Ingólfs, þá ber þar hæst
störf hans sem skólameistari
Menntaskólans í Kópavogi. Undir-
ritaður var einn úr forystusveit
þeirra manna, sem beittu sér fyrir
stofnun Menntaskólans í Kópavogi.
Ég tel að það hafi verið mikil gæfa
fyrir okkur, sem þá störfuðum að
skólamálum í Kópavogi að þáverandi
menntamálaráðherra, Magnús Torfi
Ólafsson, skipaði Ingólf sem skóla-
meistara MK, hins nýstofnaða skóla.
Af atorku og miklum dugnaði og fag-
mennsku vann Ingólfur að mótun
hins nýja skóla, bæði hvað varðaði
húsnæðismál og innra starf skólans.
Honum heppnaðist að ráða til skól-
ans hina hæfustu kennara á hinum
ýmsu sérsviðum. Ásamt samkennur-
um sínum og nemendum skólans
tókst Ingólfi að móta skóla sem nýt-
ur virðingar. Skóla sem um ókomin
ár mun veita ungu fólki í Kópavogi
og víða að hagnýta menntun. Það er
virðulegur minnisvarði um farsæl
störf Ingólfs.
Ég votta Rannveigu og fjölskyldu
innilega samúð og bið Guð að blessa
minningu Ingólfs.
Sigurjón Ingi Hilaríusson.
Þegar kær vinur kveður eftir
langa samfylgd leita á hugann marg-
ar minningar. Það var undir miðbik
nýliðinnar aldar sem fundum okkar
Ingólfs Þorkelssonar bar fyrst sam-
an hér í Reykjavík. Bæði voru ættuð
að austan, hann frá Seyðisfirði en ég
hafði slitið barnsskónum á Vopna-
firði. Á þeim tíma, sem og jafnan síð-
an, hópaðist ungt fólk af öllum lands-
hornum til höfuðstaðarins í leit að
menntun og starfsvettvangi. Það fór
í Kennaraskólann, Stýrimannaskól-
ann, Kvennaskólann eða Háskólann
og nokkrar stúlkur í hinn nýstofnaða
Húsmæðrakennaraskóla. Þarna
kynntust aðkomnu ungmennin inn-
byrðis og einnig bæjarbúum á sama
reki og vinahópar urðu til sem marg-
ir entust lengi. Svo sem vera ber
ríkti glaðværð, bjartsýni og fram-
farahugur hjá þessu unga fólki og
löngun til að láta gott af sér leiða fyr-
ir land og þjóð.
Ingólfur og Óskar Halldórsson út-
skrifuðust úr Kennaraskólanum og
hófu strax kennslustörf en nýttu sér
síðar kærkomið tækifæri sem kenn-
urum bauðst til að taka stúdentspróf
í áföngum. Þeim auðnaðist báðum að
láta þann draum sinn rætast að ljúka
háskólaprófi, sem þá lá ekki jafn
beint við og nú, og það átti fyrir þeim
að liggja að helga ævistarf sitt skóla-
málum og menntun. Sömu sögu er að
segja um hina félagana tvo í vinahópi
okkar, Flosa Sigurbjörnsson og
Hörð Bergmann.
Og Ingólfur kynntist Rannveigu,
þessari vitru og víðsýnu konu og
hjartahlýju manneskju sem sífellt
hlúir að og uppörvar og leysir sér-
hvern vanda eins og við höfum marg-
oft orðið vitni að, en ekki síst eftir að
heilsan tók að bila hjá Ingólfi. Þvílíkt
gæfuspor þegar þau bundust
tryggðum. Um leið eignuðumst við
stöllurnar, Jóna, Sigrún og Dóra,
okkar allra bestu vinkonu.
Við fráfall Ingólfs er mér efst í
huga innilegt þakklæti fyrir hálfrar
aldar vináttu, ógleymanlegar sam-
verustundir í gleði og sorg, söng,
ljóðalestur, rökræður um allt milli
himins og jarðar, glettni, gamanmál
og spakvitringahjal.
Rannveigu, börnum hennar,
tengdasyni og barnabörnum sendi
ég samúðarkveðjur.
Sigrún Árnadóttir.
Þegar kær vinur er fallinn frá eftir
langa baráttu við erfiðan sjúkdóm,
er margs að minnast í gegn um tíð-
ina. Við erum fæddir sama ár og vor-
um því í barnaskóla á sama tíma. Það
var árið 1936 sem Ingólfur varð að
leggjast inn á spítalann á Seyðisfirði
vegna lungnabólgu og í kjölfarið
fleira. Það voru langir dagar og mán-
uðir en hann dvaldi þar ca 9 mánuði
og var það erfiður tími fyrir 11 ára
dreng, móðir mín vann á spítalanum
á þessum tíma og myndaðist góð
tengsl á milli þeirra og kom ég því oft
til að heimsækja hann og færa hon-
um dönsku blöðin, aðallega Hjemm-
et, því þar voru þeir kappar Bob og
Frank í Afríku. Þessar myndasögur
teiknaði Ingólfur upp í margar stíla-
bækur og er ég viss um að dönsk
tunga og mállýskur sem hann lærði
af þessum blöðum hafi orðið kveikj-
an af því dönskunámi er síðar varð.
Eftir grunnskólann á Seyðisfirði lá
leið okkar í Eiðaskóla tvo vetur og
saman fórum við tvö sumur í vinnu á
Þórshöfn, oft áttum við eftir að orna
okkur við minningar frá Þórshafn-
arverunni. Árið 1944 fór Ingólfur í
Kennaraskólann og ég í Iðnskólann,
svo áfram lágu leiðir okkar saman,
við keyptum fæði hjá mikilli ágæt-
iskonu, Ósk Jósepsdóttur, á Vestur-
götu 22. Það voru mikil húsnæðis-
vandræði í Reykjavík á þessum tíma
og kom okkur þá því skemmtilega á
óvart þegar Ósk bauð okkur 4 her-
bergja íbúð á leigu í sama húsi, hún
sagði, ég set þá upp að þið verðið
nokkurs konar lífverðir mínir ef eitt-
hvað kemur upp á, en maður hennar
var langdvölum á sjónum. Þessari
íbúð deildum við saman í sátt og
samlyndi allt þar til að ég gifti mig
1947 og flutti burt, en að sjálfsögðu
höfðum við ekki ráð á því að vera ein-
ir í þessari íbúð og leigðum því vin-
um okkar með okkur.
Ingólfur stefndi á meira nám eftir
Kennaraskólann og tók stúdentspróf
utanskóla og áfram var haldið þar til
BA-prófi í sögu og dönsku frá Há-
skóla Íslands var náð og alltaf var
hann að kenna með. Hann var skip-
aður skólameistari nýstofnaðs
Menntaskóla í Kópavogi árið 1973 og
gegndi því starfi í 20 ár. Ingólfur var
góður kennari og stjórnaði skólanum
með miklum myndarbrag. Þau hitt-
ust í veislu hjá mömmu, Ingólfur og
Bryndís Jónsdóttir, skólasystir okk-
ar frá Seyðisfirði, og þar kviknaði sú
hugmynd að gaman væri að stofna
Seyðfirðingafélag og hafa sólarkaffi
sem við hrintum í framkvæmd árið
1980 og vorum við saman í stjórninni
í 15 ár. Við vorum svo bjartsýnir að
kaupa gamalt hús á Seyðisfirði og nú
hófust miklar framkvæmdir. Var það
vaskur hópur fólks sem lagði hönd á
plóginn að betrumbæta húsið og var
farið austur á hverju ári, oftast Ing-
ólfur í fararbroddi, og er þar sann-
arlega stolt burtfluttra Seyðfirðinga
hvernig til hefur tekist.
Ingólfur kvæntist mikilli ágætis-
konu, Rannveigu Jónsdóttur cand.
mag., og eiga þau þrjú börn og þrjú
barnabörn, sem voru miklir sólar-
geislar hans.
Við Inga vottum Rannveigu og
fjölskyldu okkar innilegustu samúð,
góður vinur er genginn.
Guðmundur Jónsson.
Ástkær vinur okkar,
RAGNAR ÖRN,
Fellsmúla 11,
lést á Landspítalanum í Fossvogi þriðju-
daginn 11. janúar.
Minningarathöfn fer fram í Grensáskirkju,
Reykjavík, fimmtudaginn 20. janúar kl. 15.00.
Jarðsett verður frá Sauðárkrókskirkju laugar-
daginn 22. janúar kl. 14.00.
Aðstandendur.
STEINUNN JÓHANNSDÓTTIR
frá Glæsibæ í Sléttuhlíð,
síðast til heimilis
á Háaleitisbraut 101,
lést á Hornbrekku í Ólafsfirði föstudaginn
14. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Grafarvogskirkju föstu-
daginn 28. janúar kl. 15.00.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir,
en þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á Minningarsjóð Hornbrekku,
nr. 1127-26-550180, kt. 460184 0109.
Hanna Níelsdóttir og fjölskylda.
Eiginmaður minn,
HJÖRLEIFUR TRYGGVASON
bóndi á Ytra-Laugalandi
í Eyjafjarðarsveit,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri
fimmtudaginn 13. janúar síðastliðinn.
Hann verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 21. janúar kl. 13.30 og jarðsettur
að Munkaþverá.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Vilborg Guðrún Þórðardóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir og amma,
KRISTÍN MARÍA MAGNÚSDÓTTIR,
Háaleitisbraut 14,
Reykjavík,
lést á Landssptítalanum við Hringbraut föstu-
daginn 14. janúar.
Jarðsungið verður frá Háteigskirkju mánu-
daginn 24. janúar kl. 15:00.
Sævar Óskarsson,
Elín Ósk Óskarsdóttir, Arngrímur Þorgrímsson,
Anna Maggý Óskarsdóttir, Pálmar Þór Snjólfsson,
Óskar Þór Arngrímsson, Eygló Björk Pálmarsdóttir,
Arnar Már Pálmarsson, María Rós Arngrímsdóttir,
Lilja María Pálmarsdóttir,