Morgunblaðið - 27.05.2005, Page 39

oft á dag. Alltaf svo þolinmóður við
okkur. Ef það kom fyrir að þú
skammaðir okkur, sem var nú ekki
oft, þá vissum við að það var komið
nóg. Og jólin. Þú varst svo mikið
jólabarn. Sást alltaf um að skreyta
allt hátt og lágt að innan sem utan
og alltaf leyfðir þú okkur systr-
unum að hjálpa til.
Þú varst mikill fjölskyldumaður
og lifðir fyrir okkur og ég tala nú
ekki um barnabörnin þín þrjú,
Guðrúnu Ágústu, Sveinborgu Ólaf-
íu og Erik. Þau dýrkuðu þig og þú
þurftir ekki að hafa mikið fyrir því
að ná þeim til þín. Þau löðuðust að
þér, og eins var með önnur börn.
Þú bara hafðir þetta í þér, alltaf
svo rólegur, þolinmóður og blíður.
Alltaf var spurt um afa þegar kom-
ið var í heimsókn til ykkar mömmu
og alltaf varstu tilbúinn að vera
með þau.
Og svo auðvitað þú og vélar og
tæki. Það var alveg ótrúlegt hvað
þið áttuð vel saman. Það var alveg
sama hvað bilaði, þú gast alltaf
gert við það og hættir ekki fyrr en
þér tókst það. Nú ef þér tókst það
ekki þá var alveg ljóst að það var
ekki hægt.
Svo varstu nú mikill safnari sem
gat stundum komið sér vel. Engu
mátti henda, allt geymt úti í skúr,
alltaf var hægt að finna pláss. Nú
getum við líka leitað þangað til að
rifja upp góðar minningar því þar
er hellingur af dóti sem tengir okk-
ur saman.
Elsku pabbi minn. Þú varst frá-
bær faðir og afi. Ég á eftir að
sakna þín mjög mikið en góðu
minningarnar lifa og ég mun leita í
þær til að hjálpa mér í gegnum
söknuðinn og sorgina. Ég elska þig
og mun ávallt gera.
Þín dóttir
Herborg.
Það er mjög erfitt að setjast nið-
ur og skrifa minningar um látinn
bróður sinn sem við erum búin að
dýrka og dá alla ævi. Hjálmar
bróðir eða Hjalli eins og hann var
jafnan kallaður lést mjög snöggt og
óvænt á heimili sínu. Hann var
reyndar búinn að vera mjög mikið
veikur síðustu misseri og átti mjög
erfitt. Samt kemur dauðinn alltaf
jafn mikið á óvart, en það hlýtur að
vera einhver tilgangur með þessu
öllu saman.
Margar minningar sækja á þeg-
ar litið er til baka, og allar eru þær
jafn góðar og notalegt að ylja sér
við á erfiðum tímum.
Við systkinin byrjuðum flest að
vinna mjög ung í saltfiskinum hjá
móðurafa okkar í Presthúsum, og
Hjalli gerði það líka.
Að vinna hjá afa var sá besti
skóli sem við gátum verið í til þess
að búa okkur undir lífið.
Hjalli byrjaði til sjós með pabba
okkar aðeins 14 ára gamall. Ekki
var það síðri skóli að fá að vera
með honum og læra undirstöðuat-
riðin fyrir sjómennsku og meðferð
véla sem Hjalli var ákveðinn í að
leggja fyrir sig.
Hjalli var mikill vélagrúskari og
hafði strax mikinn áhuga á vélum,
enda átti hann ekki langt að sækja
það því að pabbi var vélstjóri og
voru þeir mikið saman á uppvaxt-
arárunum og reyndar miklu leng-
ur.
Það kom fljótt í ljós hvað vélar
voru honum auðveldar í meðförum.
Það stóð nefnilega aldrei neitt í
vegi fyrir Hjalla að koma þeim í
gang og halda þeim við.
Það voru ekki bara vélar sem
hann hafði áhuga á. Þegar hann
var unglingur byrjaði hann að gera
við útvörp fyrir fólk. Það var eins
og með vélarnar, hann kom þeim
líka í lag.
Hann fór í Iðnskólann í Reykja-
vík og byrjaði að læra útvarps-
virkjun, en vélarnar höfðuðu
greinilega meira til hans, því hann
fór í Vélskóla Íslands og lauk þar
4. stigi sem gefur réttindi á allar
vélar af hvaða stærð sem er.
Eftir það var hann yfirvélstjóri á
ýmsum bátum og skipum. Lengst
var hann vélstjóri á bátum sem Ás-
geir hf. gerði út, en það var í eigu
föður hans, bróður og mágs. Síð-
ustu árin var hann yfirvélstjóri og
umsjónarmaður björgunarskipsins
Hannesar Þ. Hafstein.
Samviskusemi, vandvirkni og
ábyrgðartilfinning einkenndu öll
hans verk. Umhyggja fyrir fjöl-
skyldunni var hans hjartans mál og
börn átti hann sérstaklega gott
með að umgangast.
Það er með söknuði en mikilli
virðingu sem við nú kveðjum ást-
kæran bróður sem kallaður hefur
verið til æðri og mikilvægari verk-
efna handan móðunnar miklu.
Það er vissulega sárt að sjá á
bak góðum vini og samferðamanni
sem að okkar mati var ekki tíma-
bært að yfirgæfi þessa jarðvist. En
vissan fyrir því að Hjalla líði nú
betur í húsi Guðs léttir sorg okkar
sem eftir sitjum. Þjáningar okkar
eru léttvægar miðað við það sem
hann mátti glíma við síðustu miss-
erin.
Við þökkum kærum bróður fyrir
ógleymanlegar samverustundir.
Loks er dagsins önn á enda,
úti birtan dvín.
Byrgðu fyrir blökkum skugga
björtu augun þín.
Ég skal þerra tár þíns trega,
tendra falinn eld,
svo við getum saman vinur
syrgt og glaðst í kveld.
Lífið hefur hendur kaldar,
hjartaljúfur minn.
Allir bera sorg í sefa,
sárin blæða inn.
Tárin falla heit í hljóði,
heimur ei þau sér.
Sofna, vinur, svefnljóð meðan
syng ég yfir þér.
Þreyttir hvílast, þögla nóttin
þaggar dagsins kvein.
Felur brátt í faðmi sínum
fagureygðan svein.
Eins og hljóður engill friðar
yfir jörðu fer.
Sof þú væran, vinur, ég skal
vaka yfir þér.
(Kristján frá Djúpalæk.)
Elsku mamma, Guðrún, Helga,
Herborg, Dóra Sigrún og börn,
megi algóður guð vernda ykkur og
styrkja á þessum erfiðu tímum.
Systkinin.
Elsku Hjalli frændi er látinn.
Það var rosalegt áfall þegar við
fengum þær fréttir að Hjalli, bróð-
ir pabba, væri farinn frá okkur og
eru síðustu dagar búnir að vera
erfiðir, stórt skarð er komið í fjöl-
skylduna og erfitt verður að fylla
það skarð. En með styrk, trú og
guðshjálp verður fjölskyldan enn
sterkari.
Elsku Hjalli, við vonum innilega
að þér líði vel á þeim stað sem þú
ert kominn á og fylgist með okkur.
Á þessari stundu kom eitt lag upp í
hugann, sem segir allt sem segja
þarf.
Ég sit hér einn og hugsa
um allar stundirnar með þér
og sárlega sakna,
ég verð að kveðja
og geyma minningar hjá mér
þegar ég vakna.
En ég veit, svefninn kemur seint til mín.
Myrkrið eitt gefur ró og sefar mínar sorgir.
Beint í hjartastað, berast minningar um þig,
tvö tár um vanga mína renna,
í hjartastað, þar ástin hitti mig.
Þrjú orð, á vörum mínum brenna
þú hittir mig beint í hjartastað
Ég hélt ég hefði tíma
til að tala um allt við þig
nú tómið við tekur,
ég gat ei vitað
að þú verður ekki hér
er vorið mig vekur.
En ég veit, aldrei skal ég gleyma þér
myrkrið eitt, gefur ró og sefar mínar sorgir.
Beint í hjartastað, berast minningar um þig.
tvö tár um vanga mína renna,
í hjartastað, þar ást mín hitti þig,
þrjú orð á vörum mínum brenna,
þú hittir mig beint í hjartastað.
(Ingibjörg Gunnarsdóttir.)
Elsku Guðrún, Helga og fjöl-
skylda, Hebba og fjölskylda, Dóra
Sigrún og Sigrún amma, Guð veri
með ykkur og styrki á sorgar-
stundum.
Kveðja,
Guðni, Ágústa, Sólrún,
Sigurgeir, Oddný
og fjölskyldur.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Mig langar til að minnast í fáum
orðum mágs míns, Hjálmars R.
Hjálmarssonar, sem til grafar er
borinn í dag. Kynni okkar hófust
fyrir tæpum 35 árum er hann kom
inn í fjölskylduna sem unnusti syst-
ur minnar, Lillu. Skemmst er frá
því að segja að þar upphófst vin-
átta ásamt fjölskylduböndum sem
aldrei hefur borið skugga á. Það er
sárt að kveðja slíkan öðlingsdreng
sem fallinn er frá langt um aldur
fram. Hjálmar var ekki maður
margra orða en stutt var alltaf í
glettnina hjá honum og hafði hann
einstakan hæfileika til að laða að
sér börn og var oft gaman að sjá
hve þau drógust að honum. Í fjöl-
skylduveislum þar sem ófúsir ung-
lingar þurftu að mæta brást ekki
að Hjálmar fann alltaf eitthvað til
að spjalla um og láta þeim líða vel.
Hjálmar var mikill fjölskyldumað-
ur og alltaf sat fjölskyldan í fyr-
irrúmi hjá honum. Hann hafði
gaman af að veiða og ófáar voru
veiðiferðirnar sem hann fór með
systkinum sínum og þeirra fjöl-
skyldum og síðar með tengdason-
um sínum.
Mér er ávallt minnisstæð ferð
sem við hjónin fórum með honum
og systur minni til Parísar. Rædd-
um við oft um að endurtaka þá ferð
en það verður víst ekki af því héð-
an af. Maður heldur alltaf að tím-
inn sé nægur en svo er nú ekki.
Nú er komið að kveðjustund. Ég
vil þakka Hjálmari samfylgdina og
tryggð hans við mig og mína. Ég
og fjölskylda mín vottum öllum að-
standendum dýpstu samúð og von-
um að góður Guð styrki systur
mína og fjölskylduna á þessum erf-
iðu tímum.
Tryggvi Eyvindsson.
Hvílík harmafregn
hjartastrengur hvín.
Dynur dauðafregn,
daprast augu mín.
Lokast birtubrá,
og brosin hlý og skær.
Er vinur fellur frá,
færist myrkur nær.
Mér datt í hug þessar ljóðlínur
úr minningarljóði eftir vin minn
Pál Janus Þórðarson þegar mér
barst fréttin um að fallinn væri frá
góður drengur, vinur minn og hug-
sjónamaður Hjálmar Rúnar Hjálm-
arsson, vélstjóri á björgunarskip-
inu Hannesi Þ. Hafstein í
Sandgerði.
Kynni okkar Hjálmars og vinátta
hófst fyrir alvöru um haustið 1997
þegar ég nefndi við hann að hann
tæki að sér vélstjórn á björgunar-
skipi okkar Sandgerðinga, Hannesi
Þ. Hafstein sem hann og gerði og
starfaði hann við það af heilindum
og samviskusemi til dauðadags.
Hjálmar lét sér ekki nægja að
starfa sem vélstjóri heldur tók
hann einnig að sér að sjá um rekst-
ur og viðhald skipsins, auk þess að
vera í forsvari vegna útkalla og
hjálparbeiðna. Þá tók eiginkona
hans Guðrún Eyvindsdóttir að sér
að sjá um allt reikningshald fyrir
skipið.
Hjálmar var einstaklega vel
gerður maður, hann var góður fag-
maður, samviskusamur og trúr
sinni hugsjón. Honum þótti vænt
um björgunarskipið og lagði sig all-
an fram um að hafa það ávallt til
taks og tilbúið til aðstoðar þegar á
þurfti að halda.
Honum leið vel í þessu starfi, þar
sem tækifæri bauðst til að vinna að
öryggi sjófarenda, hjálpa og að-
stoða. Á svona stundu er svo margs
að minnast, ég minnist stundanna
sem við áttum um borð, sem voru
ekki fáar, bæði við vinnu og spjall,
við ræddum yfir kaffibolla það sem
gera þurfti, um lífið og tilveruna og
okkur sjálfa, ég held að við höfum
stundum byggt hvor annan upp.
Ég minnist þess þegar þú bjarg-
aðir skipinu frá algeru tjóni, það
var í útkalli, það kviknaði í vél-
arrúminu og varð strax mikill eld-
ur, áhöfnin var að yfirgefa skipið
þegar þér tókst með síðasta
slökkvitækinu sem til náðist að
slökkva eldinn. Þetta var afrek sem
seint gleymist áhöfninni.
Síðustu árin gekk Hjálmar ekki
heill til skógar. Það var eins og
hver meinsemdin ræki aðra, þegar
bati náðist þá tók annað við. Þetta
voru erfiðir tímar og oft sársauka-
fullir. Ég veit að erfiðast þótti hon-
um að geta ekki alltaf stundað
starf sitt eins og hann sjálfur hafði
kosið, hann bar ekki tilfinningar
sínar á torg en ég vissi að honum
leið ekki alltaf vel.
Það var fyrir rúmri viku, ég var
á leið utan, ég tók upp símann og
sá að nafnið þitt var á skjánum,
síminn var læstur og það var ekki
„missed call“. Mér þótti þetta
merkilegt og hringdi í þig, þú varst
á sjúkrahúsinu – við ræddum lengi
saman, m.a. um veikindi þín og
fleira. Þú kvaddir mig á sérstakan
hátt, þú sagðir „Guð geymi þig“,
mig grunaði ekki þá að þetta væri
okkar seinasta spjall.
Hjálmar, þín er sárt saknað af
félögunum og vinum sem störfuðu
með þér á Hannesi Þ. Hafstein. Þú
munt lifa áfram í minningu okkar
og ég veit að við munum finna fyrir
nærveru þinni um borð í Hannesi.
Hjálmar minn góði vinur, nú
kveð ég þig með sömu orðum sem
þú kvaddir mig. Guð geymi þig og
þakka þér fyrir allt.
Ég votta eiginkonu og fjölskyld-
unni allri innilegustu samúð,
Sigurður H. Guðjónsson.
Elsku hjartans vinur minn, ekki
átti ég von á að kveðja þig svona
snemma. Hér sit ég og hugsa um
þann góða tíma sem við áttum sam-
an. Kynni okkar hófust árið 1986
þegar þú réðir þig sem yfirvél-
stjóra á Freyjuna. Reyndar voru
samskipti okkar frekar lítil fyrstu
tvo mánuðina því þú varst öllum
stundum niðri í vélarrúmi að dytta
að og laga. Loks þegar tími gafst
fyrir samræður þá byggðist fljót-
lega upp mikil vinátta milli okkar
beggja. Ég lærði margt og mikið af
því að fylgjast með þér vinna og tel
ég þig eiga stóran þátt í að skapa
þá kunnáttu sem ég hef gagnvart
atvinnu okkar. Þolinmæði þín var
óþrjótandi við að svara hinum
ýmsu spurningum sem ég lét dynja
á þér meðan á námi mínu stóð. Síð-
ar þegar ég þurfti sjálfur að taka
ábyrgð á stóru vélarrúmi þá voru
símtölin ófá okkar á milli. Þú varst
mér sannarlega mikill lærifaðir og
gafst mér góð ráð þegar á þurfti að
halda. Sjaldan skiptir þú skapi. Þú
varst ávallt sanngjarn og velvilj-
aður gagnvart öðru fólki. Samt sem
áður varstu svolítill prakkari, ég
minnist þess þegar við vorum á
lúðu og þú sýndir mikinn áhuga á
að kanna hvað lúður legðu sér til
munns. Því krufðir þú einn maga
en ákvaðst að bæta einhverju
skrýtnu drasli við innhaldið áður
en þú sýndir okkur það. Þér var
mikið skemmt þegar sumir misstu
hökuna niður á bringu af undrun
yfir þessum skrýtnu matarvenjum
lúðunnar. Svo þegar við fórum í
siglingu til Þýskalands og þið hjón-
in komu á hótelið eftir að hafa
snætt hina frægu „gúllassúpu“ á
veitingastað. Þá sagðist þú vera að
drepast í maganum eftir súpuna og
þér var vorkennt, sértaklega þegar
það fór að baula í bumbunni á þér,
aftur og aftur þangað til það rann
upp fyrir okkur að þú varst með
dollu innan á þér sem baulið kom
úr. Þá var mikið hlegið.
Hjalli minn ég þakka þér ein-
læga vináttu og hefði viljað eiga
fleiri samverustundir með þér síð-
ustu árin. Guðrúnu þinni ástkæru
eiginkonu, dætrum ykkar og öðrum
ástvinum sendi ég og fjölskyldan
mín okkar dýpstu samúðarkveðju.
Þinn vinur
Jón Anton Holm.
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. MAÍ 2005 39
MINNINGAR
✝ Ottó Níelssonfæddist á Fá-
skrúðsfirði 10. októ-
ber 1922. Foreldrar
hans voru Níels
Lúðvíksson frá Fá-
skrúðsfirði og Björg
Bergsdóttir frá
Hafnarnesi. Uppeld-
isforeldrar Ottós
voru Bjarni Jónsson
og Kristjana Hall-
dóra Magnúsdóttir
frá Skorrastað
Norðfirði. Ottó átti
stóran systkinahóp.
Ottó kvæntist Sig-
rúnu Ingibjörgu Sveinsdóttur, f.
10.7. 1920, d. 16.8. 1976. Börn
þeirra eru fjögur, þau eru: Þor-
geir Már, f. 4.9.
1955, d. 19.5. 1971,
Þröstur Kristbjörn,
f. 29.10. 1956, Hall-
dóra Guðbjörg, f.
20.4. 1958, Sveinn
Mikael, f. 27.3.
1960. Fyrir átti
Ottó börnin Konráð
Alexander, f. 25.7.
1948, og Kristínu, f.
12.7. 1952. Seinni
árin var Ottó í sam-
búð með Ingibjörgu
Jóhannsdóttur, f.
11.4. 1913, d. 13.10.
2000.
Útför Ottós fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
Elsku afi, nú þegar þú ert farinn
þá hugsum við til baka og minnumst
þín með bros á vör.
Þú varst alltaf hress og kátur og
ávalt stutt í húmorinn. Þó svo að
þessi síðustu ár þín hafir þú kannski
ekki alveg verið við fulla heilsu þá
varst þú alltaf jafnblíður og góður.
Við munum alltaf minnast þín þannig
og það munu börnin okkar líka gera.
Við erum mjög þakklátar fyrir allar
þær góðu stundir sem við höfum átt
saman.
Frelsarinn góði, ljós mitt og líf,
lífsins í stormum vertu mér hlíf,
láttu þitt auglit lýsa yfir mig,
láttu mig aldrei skiljast við þig.
Gjörðu mig fúsan, frelsari minn,
fúsari að ganga krossferil þinn,
fúsari að vinna verk fyrir þig.
Vinurinn eini, bænheyrðu mig.
(Bjarni Jónsson.)
Guð geymi þig elsku afi.
Kolbrún og Brynhildur.
Elsku langafi.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Guð geymi þig.
Orri Steinn, Emil Skorri
og Embla Rún.
OTTÓ
NÍELSSON
LEGSTEINAR
Steinsmiðjan MOSAIK
Hamarshöfða 4 • 110 Reykjavík
sími 587 1960 • www.mosaik.is