Morgunblaðið - 04.07.2005, Síða 25

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 4. JÚLÍ 2005 25
MINNINGAR
einnig börnum og barnabörnum.
Hennar verður sárt saknað.
Anna Ólafsdóttir.
Á uppvaxtarárum mínum bjó
Rúna frænka í Reykjavík en ég á
Þingeyri en leiðir okkar lágu þó oft
saman allt frá mínum fyrstu árum
til hennar síðustu daga. Heimili
þeirra Sigfúsar og Rúnu stóð mér
og fjölskyldu minni ætíð opið og
þeim hlýlegu móttökum sem við
fengum alltaf þar munum við ávallt
muna eftir. Alltaf tók Rúna á móti
okkur með opið fangið og með bros
á vör þegar við komum í heimsókn
og voru börnin mín fljót að sjá
ömmusvip á þessari frænku sinni.
Seint mun ég gleyma ástúð og
umhyggju þeirra hjóna þegar ég
varð fyrir því óláni að slasast um
borð í togara árið 1984, þá 15 ára
gamall. Þegar ég hafði verið fluttur
með þyrlu til Reykjavíkur tók Sig-
fús á móti mér á sjúkrahúsinu og
umvafði mig föðurlegum örmum.
Eftir sjúkrahúslegu mína opnuðu
þau hjónin heimili sitt fyrir mér,
óhörðnuðum unglingnum. Þar
dvaldist ég í nokkra daga og þann
tíma lögðu þau hjónin sig mikið
fram við að láta mér líða sem best.
Rúna sá auðvitað til þess að ég
fengi nóg að borða og var einkar
lagin við að fá mig til að hugsa um
eitthvað annað, m.a. með því að
hvetja Sigfús til að fara með mig í
bíó og það jafnvel oft á dag. Ég fæ
aldrei nóg þakkað fyrir alla þá að-
stoð sem fjölskylda Rúnu veitti
mér á þessum erfiðu tímum.
Hugur okkar dvaldi oft hjá Rúnu
síðustu árin eftir að hún veiktist.
Með ótrúlegum baráttuvilja náði
hún sér á strik eftir að hún greind-
ist fyrst en varð að lokum að lúta í
lægra haldi.
Það er því með miklum söknuði
sem við kveðjum hana Rúnu
frænku, þessa brosmildu, jákvæðu
konu sem hafði svo mikla útgeislun.
Við sáum hana síðast í apríl sl. þeg-
ar við heimsóttum þau hjónin,
Rúnu var umhugað um að börnin
hefðu eitthvað við að vera, náði í
púsluspilin og gaukaði að þeim góð-
gæti.
Við biðjum þess að nú sért þú
laus við þínar þrautir, svífir um
frjáls eins og fuglinn og fylgist með
okkur öllum.
Elsku Sigfús, Lára, Jóhann,
Unnur, Þórir og fjölskyldur. Guð
gefi ykkur styrk til að takast á við
sorg ykkar. Minning Rúnu mun lifa
í hugum okkar allra.
Freyr og fjölskylda.
„Bognar aldrei brotnar í bylnum
stóra seinast,“ stendur í Greniskógi
Stephans G. Stephanssonar og
finnast mér þau orð betri en nokk-
ur mín um ömmu Rúnu. Hún er sú
manneskja sem ég bjóst við að yrði
alltaf hjá mér, þótt hún yrði hundr-
að og tuttugu ára þá mundi hún
aldrei gefa eftir, því amma gat allt.
Það var líka eitt af því sem hún
lagði hvað harðast að okkur að
læra um okkur sjálf. Bíta á jaxlinn
og klára, því við gætum það alveg.
Það er svo margt sem mig langar
að segja og skrifa um ömmu að
hugurinn er útum allt þegar ég
skrifa þetta. Sögurnar eru óteljandi
sem ég man eftir og allir sem hana
þekktu kunna annað eins, enda var
amma mennskur kjarnakljúfur,
orkan var slík og krafturinn.
Það sem situr samt fastast eftir
og það sem ég bý líklega best að
var hvað mér þótti gott að koma
bara heim til ömmu. Ég kom
stundum alla daga, eða oft á dag og
til að sitja og tala við hana um dag-
inn og veginn, eða bara sitja og
gera ekki neitt. Ef það var helgi
eða frí úr skólanum þá vildi ég allt-
af vera hjá ömmu og afa, því þar
var svo gott að vera. Hlusta á hana
tala, við mig og annað fólk. Bara að
sitja hjá henni gerði daginn alltaf
betri. Hún var manns besti félagi
og vinur, sá blíðasti og sá harðasti.
Eins og amma var af Guði gerð
var þetta þó stundum ómögulegt.
Að koma og sitja bara hjá ömmu
og gera ekkert, eins og mér fannst
best. Hún þurfti alltaf eitthvað að
vera að gera og var óstöðvandi. Ég
held ég hafi gengið mörg hundruð
kílómetra á eftir henni um fjöll og
firnindi endalausra berjamóa bara
til að vera með henni, ekki voru
það berin allavega sem drógu mig
áfram á því þramminu, enda borða
ég engin slík.
Amma mín fór alltof fljótt. Veik-
indadraugurinn svindlaði víst á
okkur, enda hefði hann aldrei átt
að geta haft betur. Ég er samt ekki
tapsár, enda trúði amma ekki á
slíkt. Ég veit að hún stappar í okk-
ur stálinu að ofan og ég veit að það
heldur, því hún fær sínu fram. Guð
geymi þig, amma mín, og takk fyrir
mig.
F.h. okkar systkinanna,
Sigfús Örn.
Það var frekar sárt að heyra að
þú hafðir kvatt þennan heim, mað-
ur gerir sér aldrei grein fyrir því
hve hlutirnir eru slæmir og þar
sem þú ert nú þekkt fyrir að vera
hress, kát og lífsglöð þá finnst
manni það ógerlegt að eitthvað geti
unnið þér mein.
Það hryggir hjarta að vita að
minningarnar verða ekki fleiri. Þú
snertir margar sálir og enn fleiri
hjörtu með lífsgleði þinni. Það geta
allir talið ýmislegt upp sem stendur
þeim ofarlega í minni er þeir hugsa
til þín en það væri alltof langur listi
að telja allt upp.
Elsku Rúna, megirðu hvíla í friði
og lifa um aldur og ævi í minn-
ingum okkar.
Kveðja.
Friðbert, Ásta, Hulda, Lína,
Guðrún og Haukur.
Er sólin yljar sumarblómi
sest á gluggan döpur nótt.
Við kveðjum þig með klökkum rómi.
Kæra frænka, sofðu rótt.
(Hrafngerður.)
Elsku Rúna, þakka þér fyrir allt,
sér í lagi allar stundirnar sem við
áttum saman er ég dvaldi hjá ykk-
ur Siffa árið 1985, þær stundir eru
mér ómetanlegar. Minningin um
þig mun lifa í hjörtum okkar, alltaf.
Elsku Siffi, Þórir og aðrir að-
standendur, megi sá sem öllu ræð-
ur styrkja ykkur í sorginni.
Samúðarkveðjur.
Hrafngerður, Siggeir og
börn, Þórshöfn.
Elsku Rúna mín. Mér finnst svo
erfitt að þurfa að kveðja þig. Síðan
ég fékk fréttir um að þú værir far-
in hefur þú verið mér efst í huga.
Allar minningarnar sem ég á um
þig – allt sem þú varst búin að
brasa. Þú varst svo góð frænka –
mamma – amma. Þú varst alltaf til
staðar boðin og búin að ræða málin
– hlusta eða segja frá. Þú sást allt-
af gott í öllum og gerðir gott úr öll-
um mistökum. Þú fékkst mig alltaf
til að líða vel með sjálfa mig, að sjá
broslegu hliðarnar á hlutunum. Hjá
þér voru mistök ekki af hinu vonda
– bara skemmtilegra að gera smá
mistök – krydda tilveruna. Ég man
hvað það var alltaf gaman þegar þú
komst í heimsókn til okkar á Þing-
eyri, þú lokkaðir mann fram í eld-
hús með háum rómi og hlátri –
knúsum og kossum. Ég var alltaf
eins lengi og ég gat í eldhúsinu að
hlusta þegar þú eða þið komuð í
heimsókn. Svo þegar ég eltist þá
fékk ég náttúrulega að vera „með“.
Ég var alltaf svo stolt af því að þú
hafðir haldið á mér undir skírn,
ekki það að ég muni eftir því, ég
var bara svo ánægð með það og
nafnið.
Alltaf var svo mikið að gera hjá
þér. Stundum komstu heim um há-
degisbil en varst samt búin að fara
í tvær eða þrjár heimsóknir og
varst búin að borða svo fullt alls
staðar – „Nei, elskan mín, ég var
að troða í mig kjötsúpu hjá henni
Ebbu og er alveg að springa –
kannski ég fái mér örlítinn bita...“
Svo var svo gott að vera í „pössun“
hjá ykkur Siffa og Þóri, mér leið
alltaf eins og ég væri alveg eins
litla stelpan ykkar. Hvað það var
gaman að horfa á sjónvarpið með
þér, þú lifðir þig svo inn í allt,
hrópandi á fólkið sem var að gera
vitleysur og ég veit ekki hvað og
hvað; og ekki sakaði það ef myndin
var með Elvis Presley!
Það eru svo ótrúlega margar
minningar um þig sem ég á, og allt
eru það góðar minningar – þegar
ég hugsa til þín hvar sem þú ert þá
brosi ég breitt.
Elsku Rúna, það er mikill missir
að þér, ekki síst fyrir Þóri og Siffa.
Þér gengur víst betur að passa
okkur öll á nýja staðnum. Síðustu
knúsin og síðustu kossana mína
sendi ég þér hér með frá mér og
henni Margréti litlu. Ég bið Guð að
styrkja Siffa, Þóri, Láru, Jóa, Unni
og fjölskyldur þeirra. Þakka þér
fyrir allt og allt.
Ástarkveðjur.
Sigríður Agnes (Sirrý).
Elsku frænka. Sogavegurinn,
Réttarbakkinn, Húsatún, Fjarðar-
gata 46 og sögurnar frá Patreks-
firðinum, allt er þetta þú og góðar
minningar um þig.
Gott og skemmtilegt spjall yfir
Mackintosh’s og kóki auk annarra
veitinga sem þú reiddir fram. Það
er eitt af því fyrsta sem kemur upp
þegar við hugsum til baka. Gott
kvöld yfir sjónvarpinu þar sem þú,
Rúna frænka, vissir alltaf hvernig
hinar ótrúlegustu myndir enduðu,
,,og svo fer hann og ...“ Já, þú vissi
sko hvað gerðist næst þó það væri
ekki alltaf alveg rétt.
Þú varst alltaf til taks og áttir
alltaf svör við öllu, einhvern veginn
vissir þú bara allt. Þú varst kjarn-
orkukona og hafðir að geyma
hjarta sem gat endalaust gefið af
sér. Þú varst allt í öllu og öllum
þótti vænt um þig, skóla-amma
sem fangaðir hjörtu allra barnanna
– en við áttum þig og það var gott
að geta deilt þér með öllum hinum,
þá vissu allir hversu góða frænku
við áttum.
Takk fyrir að vera eins og þú
varst og leyfa okkur að njóta þess.
Minning þín mun lifa með okkur.
Sigfús, Þórir og aðrir aðstand-
endur, megi guð geyma ykkur og
gefa ykkur styrk.
Kveðjur og knús.
Líney, Gunnar og Þórey.
Elsku Rúna, ég vil þakka þér
fyrir að fá að kynnast þér.
Láttu nú ljósið þitt,
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þinn
Daníel Már.
Elsku frænka, ég vil þakka þér
fyrir allar þær stundir sem ég átti
með þér. Þú varst alltaf til staðar
og gast leiðbeint mér. Þú munt allt-
af eiga stað í hjarta mínu.
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgr. Pét.)
Þín
Kristjana.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni.
Sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson.)
Þökkum allar góðar stundir, það
er svo margs að minnast og margt
að þakka. Við biðjum Guð að
styrkja Sigfús, Þóri, Láru, Jóa,
Unni og fjölskyldur þeirra.
Sigurður og Margrét.
Betra er gott mannorð en góð ilmsmyrsl
og dauðadagur betri en fæðingardagur.
Betra er að ganga í sorgarhús en að
ganga í veislusal,
því að það eru endalok sérhvers manns,
og sá sem lifir, hugfestir það.
(Predikarinn 7: 1-2.)
Við fyrsta lestur þessara orða
spyr maður sjálfan sig. Hvað átti
Salómon konungur við með þessum
orðum? Hvernig má það vera að
dauðadagur sé betri en fæðingar-
dagur, og að betra sé að ganga í
sorgarhús en veislusal? Við viljum
hafa fólkið okkar hjá okkur, lifandi
og í fullu fjöri. Þegar nánar er
skoðað eiga þessi orð afar djúpa
merkingu. Lífið og fæðing einstak-
lingsins er svo sannarlega dýrmæt
gjöf frá Skapara okkar Jehóva
Guði. Við fæðingu er líf einstak-
lingsins óskrifað blað en við dauða-
dag, þegar síðasta kaflanum er lok-
ið, kemur í ljós hvað
einstaklingurinn skilur eftir sig og
við sem eftir lifum hugfestum það
og látum það verða okkur ann-
aðhvort sem viðvörun eða eitthvað
sem við viljum gjarnan geta líkt
eftir.
Elsku Rúna frænka, móðursystir
mín, skilur eftir sig hið síðar-
nefnda. Það orðspor sem hún skilur
eftir sig er stórt og kærleiksríkt
hjarta og útbreiddur faðmur til
allra manna og dýra. Frænka okk-
ar var ástrík, gestrisin, glaðlynd,
skapgóð og söngelsk. Hún var nátt-
úrubarn af lífi og sál og stolt af
stórfjölskyldunni sinni.
Ég varði töluverðum tíma sem
barn hjá Rúnu og Siffa, bæði á
Patró og á Sogaveginum. Sem barn
og unglingur hafði ég sérstakt dá-
læti á söngva- og dansmyndum. Ég
lék leikinn eftir í stofunni heima
hjá Rúnu og Siffa á Sogaveginum
þar sem ég dansaði upp um borð
og stóla og reyndi að syngja ein-
hverja útlensku með, eins og gert
var í bíómyndunum, og litlu frænd-
systkinin mín horfðu dáleidd á með
undirleik hvatningarorða frá Rúnu
frænku. Stelpan hafði þetta sko í
sér. Þetta var ekki slæmt fyrir
sjálfsöryggið. Unga fólkið var
henni sérstaklega hugleikið og hún
hvatti það óspart til dáða sem er
afar dýrmæt minning fyrir okkur
sem áttum svo ríkan þátt í lífi
hennar.
Ég trúi í hjarta mínu á upprisu-
vonina og minnist orða Jesú í Jó-
hannesi 5:28, þegar hann sagði:
„Undrist þetta ekki. Sú stund kem-
ur þegar allir þeir sem í gröfunum
eru, munu heyra raust hans og
ganga fram. Ég á þá von að upp-
risan muni eiga sér stað þegar að
himneskt ríki Guðs breytir jörðinni
í paradís. Sjá tjaldbúð Guðs er
meðal mannanna og hann mun búa
hjá þeim, og þeir munu vera fólk
hans og Guð sjálfur mun vera hjá
þeim, Guð þeirra. Og dauðinn mun
ekki framar til vera, hvorki harmur
né vein né kvöl er framar til. Hið
fyrra er farið. Og sá sem í hásæt-
inu sat, sagði: Sjá ég geri alla hluti
nýja og hann segir: Rita þú því
þetta eru orðin trúu og sönnu.“
(Opinberunarbókin 21: 3-5)
Kæri Siffi, Lára, Jói, Unnur,
Þórir, börn og fjölskylda, munum
þetta yndislega loforð frá Biblíunni,
bréfi Guðs til okkar, „þetta eru
orðin trúu og sönnu“.
Vermum okkur við dýrmætar og
hlýjar minningar um okkar kæru
frænku, Rúnu.
Eydís.
Mikið óskaplega getur lífið oft
verið skrítið og óskiljanlegt. Sum-
arið er komið, sólin skín og landið
okkar er eins fallegt og það getur
orðið. Samt er allt svo dapurlegt.
Hún Rúna frænka er dáin. Föstu-
daginn 24. júní lauk baráttu hennar
við þann illvíga sjúkdóm sem hún
barðist við sl. ár. Með fegurð og
reisn kvaddi hún þennan heim.
Stórt skarð hefur myndast í niðja-
hóp Gunnars og Unnar frá Miðbæ,
skarð sem ekki verður fyllt. Við
fáum engu ráðið, reynum eftir
megni að takast á við söknuðinn og
láta ljúfar minningar ylja og
græða. Sterkust er mynd hennar í
huga okkar þar sem hún var að
gera eitthvað fyrir aðra, hjálpa eða
hugga. Rúna var alltaf að hugsa
um þá sem henni voru kærir. Þess
fengum við í fjölskyldunni að njóta.
Það var alltaf óskaplega gaman að
koma til þeirra hjóna Sigfúsar og
Rúnu. Heimili þeirra stóð alltaf öll-
um opið. Ef maður kom dapur til
þeirra fór maður frá þeim fullmett-
ur andlega og líkamlega. Mestan
hluta ævinnar bjuggu þau ásamt
börnum sínum í Reykjavík en um
nokkurra ára skeið fengum við að
njóta samvista þeirra hér á Þing-
eyri. Þau fluttu hingað og Rúna
varð skólaamma. Sigfús var á sjó á
togara sem gerður var héðan út.
Þeir tímar eru okkur ógleyman-
legir. Við tókumst á við svo margt
þá, skemmtum okkur öll svo vel.
Við viljum þakka Guði fyrir að hafa
gefið okkur þann tíma með þeim
hjónum og fjölskyldunni. Við mun-
um ávallt geyma þær minningar í
hjörtum okkar og ylja okkur á
þeim.
Elskulegu ættingjar og vinir. Við
höfum misst stóran samnefnara úr
Miðbæjarfjölskyldunni þar sem
Rúna var. Því þar sem Rúna var
voru allir og mikið hlegið.
Siffi minn. Í um 50 ár eruð þið
búin að ganga í gegnum lífið sam-
an. Nú á þessum tímapunkti getum
við ekkert gert annað en að biðja
algóðan Guð um að gefa þér, börn-
um þínum, tengdabörnum og
barnabörnum styrk og blessa
minningu elskulegrar eiginkonu,
móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós, sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Blessuð sé minning elskulegrar
mágkonu, systur og frænku.
Ólafía, Kristján, Garðar, Hákon,
Brynhildur, Sigríður og fjölskyld-
ur.
Elsku Rúna. Takk fyrir þitt
stóra hjarta, alla plástrana sem þú
settir á sár á líkama og sál þegar
þú varst skólaamma.
Samúðarkveðjur til fjölskyldunn-
ar allrar.
Nemendur og starfsfólk
Grunnskóla Þingeyrar.
Kveðja frá Fálkaborg
Alltaf glöð, alltaf jákvæð. Rúna
samstarfskona okkar í leikskólan-
um Fálkaborg sýndi okkur með
framkomu sinni við börn, foreldra
og samstarfsmenn hversu miklu má
áorka með jákvæðu hugarfari.
Faðmur Rúnu var stór. Þess fengu
börnin að njóta og þau fögnuðu
henni alltaf þegar hún kom í leik-
skólann. Rúnu var endurmenntun
hugleikin. Hún vildi fylgjast með
og kynna sér nýjar kenningar um
undirbúning lestrarnáms. Hún vissi
hvað það var mikilvægt fyrir börn-
in að vera vel undirbúin fyrir verk-
efnin sem tækju við þegar í grunn-
skólann kæmi.
Útivist var þó í mestu uppáhaldi
hjá Rúnu. Hún kenndi börnunum
að með réttu hugarfari má njóta
útiveru í öllum veðrum.
Sérstakir persónueiginleikar
Rúnu hafa vafalaust hjálpað henni
og nánustu fjölskyldu í gegnum
erfið veikindi, henni virtist alltaf
takast að finna jákvæðar hliðar á
öllum aðstæðum. Gönguferðir um
ósnortna náttúru Vestfjarða virtust
hjálpa Rúnu að takast á við veik-
indin sem læknavísindin gátu ekki
ráðið bót á.
Við þökkum Rúnu fyrir sam-
fylgdina og sendum fjölskyldu
hennar og vinum innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Jónína Lárusdóttir.
LEGSTEINAR
Helluhrauni 10, 220 Hf. • sími 565 2566
Englasteinar