Morgunblaðið - 25.10.2005, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. OKTÓBER 2005 35
MINNINGAR
✝ Árni Bjarnasonfæddist í Hafn-
arfirði 13. septem-
ber 1927. Hann lést
á St. Jósefspítala í
Hafnarfirði 15.
október síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Ásu Þur-
íðar Bjarnadóttur, f.
12.8. 1903, d. 13.3.
1986 og Bjarna
Árnasonar, f.
23.10.1899, d. 2.10.
1972. Árni ólst upp á
Reykjavíkurvegi 24
í hópi 8 systkina, eitt þeirra er á
lífi, Reynir, f. 21.8. 1941, maki
Guðný Bernhard.
Árið 1950 kvæntist Árni Ás-
laugu Ólafsdóttur, f. 17.11. 1927,
d. 2.3. 1987, þau eignuðust 6 börn,
þau eru: 1) Ruth, f. 1949, maki
Guðmundur Jónsson, f. 1945, börn
Árni Signar, f. 1967, d. 1972,
stúlka, f. 1970, d. 1970, Jón Örn, f.
1971, Guðrún, f. 1974, og Árni
Freyr, f. 1981. 2) Ása Bjarney, f.
1951, maki Jón Örn Pálsson, f.
1954, börn Ásu eru Bjarni, f. 1972,
Eva Dögg, f. 1976, Sandra Dröfn,
f. 1982, og Sólrún Áslaug, f. 1999.
3) Guðný Hildur, f.
1952, maki Guðleif-
ur Guðmundsson, f.
1947, börn Gunnar
Pétur, f. 1970, Ár-
sæll, f. 1972, og
Oddgeir, f. 1979. 4)
Sólrún, f. 1954, d.
1984. 5) Haraldur, f.
1954, maki Valgerð-
ur Bjarnadóttir, f.
1960, börn Bjarni
Viðar, f. 1978, Sól-
rún, f. 1984, og Sig-
urður Bjarki, f.
1990. 6) Árni Özur,
f. 1970, maki Díana Ósk Péturs-
dóttir, börn Áslaug Marta, f. 1999
og Arnar Smári, f. 2004.
Anna Antonsdóttir, f. 17.7.
1935, var sambýliskona Árna um
tíma.
Árni útskrifaðist úr Stýri-
mannaskólanum í Reykjavík 1949.
Hann var mestan hluta starfsævi
sinnar á sjó, ýmist sem stýrimaður
eða skipstjóri. Hann lauk starfs-
ferli sínum hjá Álverinu í Staums-
vík, þar vann hann í um 20 ár.
Árni verður jarðsunginn frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst afhöfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við elskulegan
tengdaföður minn Árna Bjarnason
sem andaðist á St. Jósepsspítala í
Hafnarfirði 15. október. Árni greind-
ist með krabbamein í ágúst og tók
stríðið við dauðann aðeins 2 mánuði,
en hann var búinn að vera lítilfjör-
legur síðasta árið.
Þegar við Ruth kynntumst, þá
bjuggu þau Áslaug og Árni í Kópa-
vogi á Þinghólsbraut og var hann ný-
hættur til sjós og vann við byggingu
á álverinu í Straumsvík, en hann
hafði verið sjómaður frá unga aldri
og mest stýrimaður og skipstjóri á
bátum frá Hafnarfirði.
Nokkrum árum seinna flytja Árni
og Áslaug aftur til Hafnarfjarðar og
bjuggu þau á Álfaskeiði. Árni missti
Áslaugu langt fyrir aldur fram árið
1987, þá var Árni Özur yngsta barnið
þeirra einn eftir heima og eftir frá-
fall Áslaugar þá voruð þeir feðgar
alltaf heima hjá okkur á jólum, okkur
öllum til mikillar ánægju, sérstak-
lega afabörnunum.
Það skiptast á skin og skúrir á
langri ævi og Árni sá þar allt litrófið í
íslensku veðurfari, lífið er ekki
áfallalaust.
Þú varst léttur í lund, glettinn og
stundum svolítið stríðinn og þá kom
glottið þitt fram. Þú hafðir mikinn
áhuga á íþróttum í orðsins fyllstu
merkingu, góður skákmaður og mik-
ill bridgespilari og seinni árinn var
það bridge, félagsvistin og íþróttirn-
ar í sjónvarpinu sem styttu þér
stundirnar. Það var alltaf allt á
hreinu með úrslitin í boltanum og
ensku deildina og þú fylgdist með
þangað til að þú fórst á spítalann og
kvaddir þennan heim.
Það eru 36 ár síðan að ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að verða
tengdasonur þinn og það er margt
sem við höfum spjallað um og kemur
upp í hugann að sjóður minninganna
er stór. Ég þakka þér, elsku tengda-
pabbi minn, öll þessi ár sem við höf-
um þekkst og verið vinir. Megi góður
guð vera með þér að eilífu.
Elsku Ruth mín og tengdasystk-
ini, mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur
Guðmundur.
Elsku afi minn, nú er komið að
kveðjustund, nú ert þú kominn til
ömmu aftur.
Ég á góðar minningar um þig á
Álfaskeiðinu, þar sast þú við sjón-
varpið að horfa á enska boltann með
Bjarna Fel. Þú vissir allt um íþróttir,
þú fylgdist vel með, en númer eitt
var enski boltinn og aðallega Man-
chester United. Þú varst skemmti-
legur, góður og algjör grínisti og
svolítill stríðnispúki, þú áttir það til
að stríða mér stundum og þá var
mikið hlegið.
Þau voru mörg aðfangadagskvöld-
in sem þú og Árni Özzur voruð hjá
okkur á Vesturvanginum, þau eru
mér mjög minnisstæð og skemmti-
leg, góðar minningar. Við höfum
horft á marga fótboltaleiki saman í
gegnum tíðina og sérstaklega nú síð-
asta árið. Ég var vön að sækja þig
heim til þín í Setbergið, þú varst allt-
af svo hræddur með mér í bílnum, þú
sagðir alltaf við mig að ég keyrði allt
of hratt og ríghélst þér í, þá glotti ég.
Við vorum vön að fara til mömmu að
borða og svo heim til mín að horfa á
enska boltann eða meistaradeildina,
þetta voru yndislegir tímar með þér,
elsku afi minn. Eftir afmælisdaginn
þinn hrakaði heilsu þinni mjög hratt.
Nú ert þú kominn á betri stað, elsku
afi minn, ég þakka fyrir frábæran
tíma með þér. Þín
Guðrún Guðmundsdóttir.
Elsku afi minn, nú ertu kominn til
guðs og ert ekki lengur veikur. Ég
veit að þér líður vel. Ég á eftir að
sakna þín mikið. Mér er minnisstætt
þegar þú kenndir mér að tefla og við
nafnarnir tefldum ófáar skákirnar,
ég átti nú ekki séns í afa en hann
leyfði mér stundum að vinna, ég man
sérstaklega eftir einu atviki þegar ég
var lítill og átti ágætis leik og afi
horfði á mig og sagði þetta var svolít-
ið „sneddí“ ég horfði á hann og hafði
ekki hugmynd um hvað hann var að
tala „sneddí,“ ég hafði aldrei heyrt
þetta áður, það fannst honum fyndið.
Afi minn var mikill fótboltamaður og
fylgdist mikið með íslenska og enska
boltanum, hann var FH-ingur og
Man. United maður. Við horfðum á
marga leiki saman. Það var gaman
að horfa á boltann með afa, hann var
alltaf með nýjustu fréttir úr boltan-
um. Afi var hress og skemmtilegur
karl, sem við kveðjum nú.
Afi, þín verður sárt saknað.
Þinn vinur og barnabarn,
Árni Freyr.
Kæri stóri bróðir minn.
Nú ert þú genginn á fund feðra
vorra en ég læt hugann reika og upp
hlaðast minningar um góðan dreng.
Þú varst vissulega stóri bróðir minn
þar sem þú varst næst elstur en ég
yngstur í stórum systkinahópi en á
milli okkar voru 15 ár. Það bil þurft-
um við að brúa og mætast á miðri
leið sem okkur tókst með ágætum en
í foreldrahúsum vorum við ekki sam-
vistum nema í nokkur ár.
Ég minnist þess með aðdáun hvað
þú varst alltaf léttur í lund og með
spaugsyrði á vörum þrátt fyrir ýmsa
erfiðleika sem urðu á vegi þínum en
þú gekkst ungur út í lífið, stofnaðir
fjölskyldu og eignaðist með ástkærri
eiginkonu þinni Áslaugu Ólafsdóttur
fimm börn á sex árum en eitt bættist
svo í hópinn 16 árum síðar. Þú máttir
því halda vel á spöðunum til að fram-
fleyta svo stórri fjölskyldu, ungur og
óharðnaður, en hið lauflétta skap þitt
reyndist þér sá styrkur, sem dugði
til að klífa þrítugan hamarinn.
Lífsmáti þinn var merkilegur að
því leyti, að þú virtist aldrei hafa
neinar áhyggjur ekki einu sinni eftir
að þú fékkst banvænan sjúkdóm,
sem leiddi til hinstu stundar í lífi
þínu en kannski var þér gefinn sá
eiginleiki að láta almættið hafa
áhyggjurnar, eins og okkur er upp á
lagt í trúnni en fæstum tekst að
framfylgja – hver veit? Eitt er víst að
æðruleysi þitt var aðdáunarvert
jafnt í sigrum sem ósigrum, gleði
sem sorgum, sem urðu á vegi þínum
án þess að þú misstir jafnvægið
nokkurn tímann.
Á seinni árum fórum við að ná bet-
ur saman og þú fórst að hafa meiri
tíma fyrir áhugamál þín sem voru
skák og bridge. Þær voru ófáar
skákirnar sem við tefldum en ég man
að þú vildir alltaf nota klukku, svo
við værum ekki að hanga yfir taflinu
að óþörfu, og leika síðan hverjum
leik eftir dúk og disk. Þú kaust að
tefla hratt og óhikað, en það var þinn
stíll og lífsmáti að takast á við lífið
bæði í leik og starfi, hratt og óhikað,
með bros á vör.
En skákin sem áhugamál fór í bið
og þú snerir þér alfarið að bridge-
spilamennsku sem aðal áhugamáli
eftir að þú hættir til sjós, sem var
þinn starfsvettvangur, og fórst að
vinna hjá Ísal þar sem þú starfaðir
síðustu árin þar til þú fórst á eft-
irlaun. Þú tókst þátt í ótal bridge-
keppnum á vegum Ísal, bæði á með-
an þú starfaðir hjá fyrirtækinu og
eins eftir að þú laukst störfum, og al-
veg undir það síðasta tókstu þátt í
firmakeppnum í bridge á vegum fyr-
irtækisins.
Ég minnist einnig ljúfra stunda
sem við áttum saman þegar ég bjó í
Garðbæ á árum áður og þú komst í
heimsókn til að spjalla eða tefla
skák. Var þá margt skrafað og upp
rifjað frá æskuheimili okkar. Þú
sagðir mér frá mörgum skemmtileg-
um atvikum sem höfðu átt sér stað
fyrir mína tíð á heimili foreldra okk-
ar á þinn spaugilega hátt, sem var
þér svo eðlilegur og samgróinn, að
unun var á að hlýða enda verða frá-
sagnir þessar ekki endursagðar
nema að þær missi gildi sitt veru-
lega.
Á góðra vina fundum á heimili
okkar Guðnýjar var einnig margt
skrafað.
Þegar við Guðný heimsóttum þig á
sjúkrahúsið, þar sem þú dvaldir síð-
ustu ævidagana, vissi ég að þetta
væru síðustu stundir okkar saman.
Ég sló á létta strengi og bros færðist
yfir andlit þitt. Síðast er ég heimsótti
þig kom ég einn og sat hjá þér góða
stund ásamt Ruth dóttur þinni sem
hafði komið á undan mér. Það reynd-
ist vera kveðjustundin, elsku bróðir.
Minningin um góðan dreng lifir.
Ég og eiginkona mín Guðný biðjum
þér friðar og blessunar og syrgjend-
um huggunar.
Þinn bróðir
Reynir.
ÁRNI
BJARNASON
Elsku langafi minn
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Þinn
Daníel Guðmundur.
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi,
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Við fengum alltof lítinn tíma með
þér, elsku afi. Við sitjum eftir með
sorg í hjarta en fallegar minningar.
Þú varst afi „töffari“ með 19 tattó.
Þegar við vorum litlar sátum við í
fanginu á þér og fengum að skoða
tattóin öll og það fannst okkur mest
spennandi. Það var gott að hafa þig
og mundu að við elskum þig. Þínar
afastelpur,
Anna Kristín og
Kristbjörg Eva.
Elsku Gulli, það er erfitt að trúa
því að þú sért farinn frá okkur þótt
við vissum að þú gengir ekki heill til
skógar. Þín er sárt saknað en við
þökkum fyrir þann tíma sem við
fengum með þér.
Það var alltaf gott þegar þú
komst, og þegar við fórum öll í ferða-
lög.
Þegar þú fórst héðan síðast þá
sagðistu koma fljótt aftur en það fór
ekki svo.
Það var gott að þú fórst í hesta-
ferðina í sumar. Þú varst búinn að
tala um það við Sigga hvort hann
væri ekki til í að koma með þér og
það stóð ekki á því. Svo fóruð þið
með Lofti frænda og Simma og það
sem þú ljómaðir þegar þú komst
heim úr ferðinni og sagðir að þú vær-
ir ákveðinn í að fara aftur næsta
sumar.
En enginn veit sína ævi fyrr en öll
er. Með þessum orðum kveðjum við
þig elsku bróðir:
Legg þú á djúpið, þú, sem enn ert ungur,
og æðrast ei, þótt straumur lífs sé þungur,
en set þér snemma háleitt mark og mið,
haf Guðs orð fyrir leiðarstein í stafni
og stýrðu síðan beint í Jesú nafni
á himins hlið.
(Matthías Jochumsson.)
Kveðja.
Þóra og Sigurður,
Helgi og Sæunn,
Þórdís.
Elsku Gulli.
Það var fallegt laugardagskvöld 1.
október. Börnin og tengdabörnin
voru öll komin saman glöð og kát til
að fagna 30 ára afmæli Óðins Sæv-
ars, Gummi var á leiðinni til Horna-
fjarðar til að spila á balli. Litlu
barnabörnin Viktoría, Anton og Na-
talía voru öll sofandi í rúminu hennar
ömmu en þar ætluðu þau að vera
þessa nótt. Þá gerðist það að við
fáum hringingu og okkur er sagt að
þú hafir verið staddur hress og kátur
á fundi hjá Kiwanisklúbbnum með
félögum þínum og allt í einu veikist
þú alvarlega. Það sló þögn á allan
barnahópinn og vinina þeirra. Og
vonin var sú hjá okkur öllum að þú
yrðir sigurvegari í þessu stríði eins
og svo oft áður. En dagar og nætur
liðu og þér hrakaði smátt og smátt,
það voru ótalin tár og svefnlausar
nætur sem barnahópurinn gekk í
gegnum.
Dauðinn er það fyrirbæri í tilver-
unni sem að allra bíður og enginn
fær umflúið. Tímarúmið hjá ættingj-
um og vinum er eins og endalaus
eyðimörk í tilverunni. Laugardag-
kvöldið 15. október kvaddir þú þetta
líf eftir vonlausa baráttu umvafin
elsku og kærleik barnanna þinna
sem gátu og treystu sér til að vera
hjá þér til hinstu stundar. Hin sendu
pabba hlýjar hugsanir og bænir um
langan veg og voru ekki síður hjá
elsku pabba. Þau stóðu sig öll eins og
hetjur. Þú mátt vera stoltur af hópn-
um þínum. Ég lofa að vera þeim góð
móðir, og ég skal ætíð vera til staðar
þegar þau þurfa á mér að halda. Þau
eru mér allt og ég lifi fyrir þau. Ég
trúi að nú getir þú fylgst með þeim
og hjálpað þegar þau eiga við veik-
indi og erfiðleika að stríða og verið
með þeim á gleðistundum.
Elsku Gulli, það getur verið erfitt
að koma öllum hugsunum á blað því
margs er að minnast bæði með sökn-
uði og gleði. Ég þakka fyrir öll árin
sem við áttum saman. Og þótt leiðir
skildu fyrir 13 árum höfðum við alla
tíð samband og vorum aldrei betri
vinir. Þú varst eins og gestur á heim-
ilinu okkar alla tíð, sjórinn og bát-
arnir voru þitt annað heimili þar leið
þér ætíð best og vildir helst ekki
vera annars staðar. Þú varst sannur
sjómaður. Tölur er ekki á það kom-
andi hvað bátarnir og skipin voru
mörg sem þú varst búinn að vera á
en lengst af öllum varstu búinn að
vera á Sunnutindi á Djúpavogi og
náðir því að vera á sjó með fimm af
bræðrum mínum í einu. Ég og börn-
in munum minnast þín með mikilli
hlýju og virðingu. Með þessum fá-
tæklegu orðum kveð ég og vona að
ættingjar og vinir hafi tekið á móti
þér á ströndinni hinum megin. Og ég
bið guð að geyma þig.
Ég horfi yfir hafið
um haust af auðri strönd,
í skuggaskýjum grafið
það skilur mikil lönd.
Sú ströndin strjála og auða,
er stari eg héðan af,
er ströndin stríðs og nauða,
er ströndin hafsins dauða,
og hafið dauðans haf.
(Vald. Briem.)
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Vald. Briem.)
Samúðarkveðjur til allra í fjöl-
skyldunni.
Fyrrverandi sambýliskona og vin-
kona,
Hanna Antonía (Adda).
Laugardaginn 1. október var loka
fundur starfsársins hjá okkur fé-
lögum í Kiwanisklúbbnum Kötlu. Við
vorum mættir til að skemmta okkur
með konum okkar og góðum trygg-
um félögum.
Ég var rétt kominn inn, búinn að
kasta kveðju á þá sem mættir voru
er Gunnlaugur kemur til okkar
hjóna og heilsar okkur. Að vanda er
hann hlýr og vinalegur, lætur ekki
mikið yfir sér að venju, en ég man að
ég hafði orð á því hvað hann væri
hress að sjá. Hafði fundum okkar
ekki borið saman nokkuð lengi vegna
fráveru hans frá klúbbnum vegna
starfa. Engan grun hafði ég um að
þetta yrði síðasta þétta hlýja hand-
takið sem hann gæfi mér.
Árið 1999 kom Gulli á sinn fyrsta
Kötlufund með bróðir sínum Helga,
og gerðist hann fljótlega Kiwanis fé-
lagi. Er ég sest niður til að rita þessi
orð um Gulla, kemst ég að því að
sennilega er hann einn af þeim fé-
lögum sem starfað hefur með okkur
sem ég þekki kannski minnst. Þó
fannst mér alltaf hann vera mér
nokkuð nærri sem vinur. Sennilega
er það vegna þess hversu hlýr hann
var, bóngóður og ósérhlífinn er við
unnum eitthvað saman. Hann var
hlédrægur, rólegur og frekar fá-
skiptinn en þó viðræðugóður og
skemmtilegur í samvistum. Vegna
starfa síns sem sjómaður mætti
hann ekki alltaf á fundi okkar en er
hann kom vissi maður einhvern veg-
inn af honum þótt ekki væri hann
margmáll né pontuglaður. Það sem
hann tók að sér þurfti ekki að hafa
áhyggjur af. Hann var öruggur og
samviskusamur Hann hafði glímt við
veikindi í nokkur ár, vann sína vinnu
og kvartaði ekki, allavega ekki við
okkur félagana. Því kom það okkur
flestum að óvart er hann féll niður,
og fengum þá fyrst að vita hversu al-
varlega veikur hann hafði verið.
Við Kötlufélagar munum minnast
Gunnlaugs sem góðs Kiwanismanns
og félaga. Hans mun verða saknað.
Viljum við færa fjölskyldu hans og
nákomnum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Sigurbergur Baldursson,
fjölmiðlafulltrúi Kötlu.