Morgunblaðið - 26.11.2005, Blaðsíða 56

56 LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Axel JóhannJúlíusson fædd-
ist í Koti á Grenivík
24. júní 1930. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Sauðárkróki 19.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Júlíus Stefáns-
son, smiður, f. 18.
desember 1903, á
Eyri í Fjörðum, d.
11. júlí 1970 í Hrís-
ey, og kona hans,
Lovísa Sigurgeirs-
dóttir, f. 18. apríl
1905 í Uppibæ í Flatey á Skjálf-
anda, d. 20. mars 2000 á Dalvík.
Syskini Axels eru: Þorsteinn f.
1924, dó ungur; Þorsteinn, f.
1926; Sigurgeir, f. 1929; Hall-
dóra, f. 1931; Esther, f. 1934;
Hafdís, f. 1936; Sigríður, f. 1941,
lést ung; Sigrún, f. 1943; og Júl-
íus Berg, f. 1946, d. 2001. Árs-
gamall flutti Axel með fjölskyld-
unni frá Grenivík til Hríseyjar,
þar sem hann ólst upp og starf-
aði til ársins 1977.
Hann fór snemma að vinna
eins og tíðkaðist í sjávarþorpun-
um á þessum tíma, við fiskvinnu
og beitningu,
Axel tók snemma bílpróf,
keypti vörubíl og stundaði akstur
með annarri vinnu í Hrísey.
Hann tók að sér
sorphirðinguna og
vann að því um
helgar.
Axel annaðist af-
greiðslu á olíu og
bensíni til báta og
tækja á landi og út-
keyrslu á olíu til
húskyndingar.
Hann var löggiltur
vigtarmaður og
vann á hafnarvog-
inni.
Árið 1958 heit-
bundust Axel og
Unnur Jóhannesdóttir, frá Egg í
Hegranesi. Þau voru fyrsta árið
til heimilis á Norðurvegi 15. Þau
á Egg 23. maí 1959. Árið 1960
keyptu þau húsið Ásgarð og
bjuggu þar uns þau byggðu á
Norðurvegi 25.
Árið 1977 fluttu þau til Sauð-
árkróks og komu sér upp heimili
á Fornósi 12.
Á Sauðárkróki stundaði Axel
farþega- og póstflutninga á eigin
bifreiðum. Unnur rak verzlun og
stundaði ýmis þjónustustörf með
heimilisstörfunum. Fósturbörn
Axels og Unnar eru: Gunnar,
Bryndís og Ingimar.
Útför Axels verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Axels er sárt saknað af fjölskyldu
og vinum.
Hér við skiljumsk
og hittask munum
á feginsdegi fira.
Dróttinn minn
gefi dauðum ró,
en hinum líkn, er lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
Halldóra G. Júlíusdóttir.
Nú þegar Axel móðurbróðir okk-
ar, eða Bóbó frændi eins og við köll-
uðum hann, er látinn, langar okkur
systkinin til að minnast hans í örfá-
um orðum. Bóbó hefði ekki viljað
neina lofræðu, það hefði ekki verið í
hans anda. Þegar við bjuggum öll í
Hrísey var mikill samgangur á milli
heimilanna en eftir að hann og Unn-
ur fluttu á Sauðárkrók fækkaði sam-
verustundunum. Alltaf var jafn
gaman að heimsækja þau og krakk-
ana á Krókinn. Samverustundir með
Bóbó frænda hafa gefið okkur mikla
gleði og hlátur því húmorinn hans
var einstakur.
Við erum mörg systkinabörnin
hans sem sjáum á eftir kærum
frænda sem okkur þótti svo innilega
vænt um og við eigum eftir að minn-
ast hans með gleði í hjarta.
Við sendum Unni, Gunnari, Ingi-
mar Axel, Bryndísi og afabörnunum
hans samúðarkveðjur og kveðjum
frænda með bæninni hennar Lovísu
ömmu:
Sofðu vinur, sofðu rótt,
svo að vel þig dreymi.
Gefi þér nú góða nótt
Guð í dýrðarheimi.
(L. S.)
Blessuð sé minning þín, elsku
Bóbó, og takk fyrir allt.
Alda Lovísa, Ingimar og Linda.
Þegar ég nú sest niður í byrjun
vetrar og set á blað nokkur minning-
arorð um Axel Júlíusson koma mér í
hug eftirfarandi ljóðlínur Davíðs frá
Fagraskógi:
Við skulum ekki vetri kvíða,
vænn er hann á milli hríða.
Skreyttur sínum fanna feldi,
fölu rósum, stjörnueldi
dokar hann við dyrastaf.
Ekkert er á foldu fegra,
fagurhreinna, yndislegra
en nótt við nyrsta haf.
Eins og skáldið ólst Axel upp við
hið nyrsta haf, en litlu utar, það er í
Hrísey, sem oft er nefnd perla Eyja-
fjarðar. Axel kynntist ég er hann
gekk að eiga Unni Jóhannesdóttur
en hún hafði verið tekin í fóstur barn
að aldri að bænum Egg í Hegranesi,
bernskuheimili mínu. Þar átti hún
heimili til fullorðinsára. Unnur og
Axel byrjuðu sinn búskap í Hrísey
og í huga mér er ævintýraljómi yfir
ferðalögunum þangað. Þetta var
ekki svo lítið ferðalag á þeim tíma,
og að enda það með sjóferð var há-
punkturinn. Í Hrísey bjuggu þau í
18 ár. Öll þau ár komu þau í Skaga-
fjörðinn og héldu jólin þar. Það var
ætíð mikið tilhlökkunarefni okkar
allra að fá þau, þá fyrst voru jólin
komin, og margt spennandi fylgdi
þeim. Axel spaugaði við okkur
krakkana og við tókum upp á ótrú-
legustu hlutum og hann tók fullan
þátt í því öllu. Mér er í fersku minni
hvað hann var fljótur að reikna í
huganum, ef á því þurfti að halda.
Hann var talnaglöggur maður hann
Axel. Síðar, eftir að ég stofnaði
heimili í Eyjafirði, fórum við hjónin í
samfylgd þeirra margar ferðir til að
halda jólin í Skagafirði. Þær voru
ekki allar fljótfarnar ferðirnar á
þeim tíma, Öxnadalurinn fullur af
snjó og oft blindbylur á heiðinni svo
ekki sá út úr augum, en þá fór Axel
fremstur, enda mjög traustur bíl-
stjóri alla tíð. Á Sauðárkróki settust
þau Unnur og Axel að rétt við sjó-
inn, það hefur komið Hríseyingnum
vel. En nú var útsýnið annað, eyj-
arnar á Skagafirði blöstu nú við í
allri sinni dýrð, og sólin kyssti haf-
flötinn, líkt og í Hrísey forðum.
Um Axel á ég margar góðar minn-
ingar, en samgangur okkar varð
minni með árunum eins og oft vill
verða. Ég kveð hann með virðingu
og þökk og sendi fjölskyldu hans og
ættingjum innilegar samúðarkveðj-
ur.
Pálína S. Jóhannesdóttir,
Möðruvöllum í Hörgárdal.
Elsku Axel minn, hjartans þakkir
fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig. Ég
veit að þú hefðir ekki viljað neina
lofræðu um þig, þú varst bara ekki
þannig. Í þínum huga var allt svo
sjálfsagt og einfalt. Við kynntumst
fyrir mjög löngu síðan. Það sem
gerðist á eftir, vil ég þakka þér fyrir
í dag. Þakka fyrir dóttur okkar eins
og þú sagðir alltaf. Þú tókst þér
hana í faðm þegar hún var tveggja
ára gömul og þar var hún ætíð síðar
og vildi hvergi annars staðar vera.
En þú lést ekki þar við sitja, heldur
fylgdum við Tóti minn með og næstu
árin vorum við öll eins og börnin þín.
Þú umvafðir okkur kærleika og
hlýju og minnisstæð eru öll jólin og
áramótin okkar saman út í Hrísey,
sumarbústaðaferðir og allt annað
sem við gerðum saman.
Eftir að þú fluttir á Sauðárkrók
fórum við tvö gjarnan út að keyra á
kvöldin og þá var nú spjallað um allt.
Það var alveg sama um hvað var
rætt, hvort það var gleði, sorg eða
eitthvað annað, þú skildir allt og
mörg málin voru leyst á kvöldrúnt-
inum.
Það verður skrýtið að koma á
Fornósinn og sjá þig ekki standa í
dyrunum og taka á móti mér með
hlýja faðminn þinn og stríðnisbrosið
og heyra þessi vanalegu orð sem þú
sagðir alltaf við mig: „Nú, en hver er
besti vinur þinn?“
En Axel minn, þú varst orðinn
þreyttur og mikið veikur. Síðustu
vikurnar þínar var Unnur þín hjá
þér og vék ekki frá rúminu þínu. Þið
kvöddust, þú með höndina þína í
hennar og þannig vilduð þið líka
bæði hafa það.
Elsku Unnur mín, nú er hann laus
við veikindin sín og hvílir nú hjá
Jesú og englunum. Nú þarft þú að
hvíla þig og leyfa börnunum þínum
og ömmubörnunum að hjálpa þér og
þið haldið vel utan um hvert annað.
Elsku Bryndís mín, Gunni og
Ingimar Axel, litlu guddurnar mínar
eins og Axel kallaði afastelpurnar
alltaf, svo og allir ástvinir Axels. Ég
bið góðan Guð að hjálpa og styðja
ykkur öll. Nú er kletturinn í lífi ykk-
ar horfinn og laus við veikindi og
þjáningar. Elsku Axel minn, ég kveð
þig með mikið þakklæti í huga og
mun alltaf minnast þín fyrir allt sem
þú gerðir fyrir mig. Dökkir skuggar
dvína, dýrðarljós upp kemur. Drott-
inn sér um sína, sálin orku nemur.
Yfir svífa englar hans, umvefja ykk-
ur og þerra tár. Laugað úr lindum
skaparans, líknað og græða hjarta-
sár.
Þín
Hafdís.
AXEL JÓHANN
JÚLÍUSSON
✝ Guðbjörn Frí-mannsson fædd-
ist í Reykjavík 20.
október 1921. Hann
lést á heimili sínu á
Selfossi 15. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin María
Björnsdóttir, f. 16.
september 1896, d.
14. nóvember 1928,
og Frímann Einars-
son, f. 21. mars
1890, d. 16. desem-
ber 1976. Systkini
Guðbjörns eru: Jóhannes, f. 1919,
látinn. Guðrún, f. 1923, látin. Ingi-
björg, f. 1924, látin, Bára, f. 1926,
látin, Marvin, f. 1928, látinn, Ólaf-
ur, f. 1929, Helga, f. 1931, Einar, f.
1932, María, f. 1933, látin, Elín, f.
1935, látin, og Kristín, f. 1941.
Hinn 31. desember 1944 kvænt-
ist Guðbjörn konu sinni Guð-
björgu Ólafsdóttur, f. 25. desem-
ber 1926, d. 17. október 1994.
Börn þeirra eru: 1) María Ingi-
björg, sjúkraliði, f. 1946, maki
Steinn Hermann Sigurðsson. Þau
skildu. Börn þeirra: a) Sigurður
Einar, maki Áslaug Guðmunds-
dóttir. Þau skildu. Börn þeirra
eru: Auður Sif, Steinn Hermann,
sambýliskona Soffía
Sigrún Gunnlaugs-
dóttir. Börn þeirra
Fjóla María og Vikt-
or Kolbeinn. b)
Hanna, maki Sig-
urður Pétursson.
Þau skildu. Sonur
þeirra Pétur Guð-
björn. 2) Sigurður
Óli, húsasmíða-
meistari, f 1954
sambýliskona Svala
Halldórsdóttir.
Fyrrverandi maki
Guðbjörg Katrín
Sigurbjörnsdóttir. Börn þeirra a)
Ólafur Jens, dóttir hans Ragn-
heiður Lóa, barnsmóðir Kristjana
Stefánsdóttir. b) Sigrún, sambýlis-
maður Erling Þ.V. Klingenberg,
dóttir hennar er Katrín, barnsfað-
ir Guðmundur Ragnar Guð-
mundsson. c) Ívar Örn, sonur hans
Steinar Máni, barnsmóðir Harpa
Steinarsdóttir.
Guðbjörn flutti á Selfoss 1944
og hóf störf hjá Mjólkurbúi Flóa-
manna, þar sem hann starfaði sem
bifreiðarstjóri allt til 1991 er hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Guðbjörn verður jarðsunginn
frá Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Bubbi minn.
Þá er komið að leiðarlokum, þú
kvaddir þennan heim eins og þú hafð-
ir óskað. Ég talaði við þig í símann lík-
lega 20 mínútum áður en öllu var lok-
ið. Þú varst hress og allt í lagi eins og
vanalega hjá þér. En lífsklukkan þín
hefur sagt stopp þar sem þú sast í
stólnum þínum og varst að lesa dag-
blað. Þú last mikið og lítið fór fram
hjá þér. Ég hef aðeins þekkt þig í eitt
og hálft ár eftir að ég fór að búa með
syni þínum Sigurði Óla. Þetta hefur
verið góður tími og ég fékk tækifæri
til að kynnast þér.
Það er með ólíkindum hverju 84
ára gamall maður gat komið í verk.
Þú vannst eins og ungur maður og
alltaf eitthvað að gera. Ég verð að við-
urkenna að mér stóð ekki alltaf á
sama, þegar þú varst kominn hátt í
stiga, farinn að mála, en lærði fljótt að
skipta mér ekki af því. Ef þú varst
ekki að hjálpa okkur þá varstu að
hjálpa öðrum. Það verður tómlegt í
Laufhaganum í hádeginu því þú
komst á hverjum degi og drakkst með
okkur kaffisopa. Ógleymanlegt verð-
ur þegar við sátum tvö við eldhús-
borðið og þú sagðir mér frá bernsku
þinni og hvernig var að vera mjólk-
urbílstjóri í gamla daga og allar þær
breytingar sem urðu meðan þú
vannst við þetta en það voru tugir ára.
Þú varst einstakt snyrtimenni og
ber heimilið þitt, garðurinn og allt
þess vitni, lögð alúð við allt. Hafðu
hjartans þökk fyrir allt, Bubbi minn.
Hvíl í friði.
Svala.
Það er alltaf erfitt að átta sig á því
þegar dauðinn knýr dyra og minnir
mann á hvað lífið er óútreiknanlegt.
Það flaug margt í gegnum huga minn
þegar mér bárust þau tíðindi að
Bubbi afi væri fallinn frá. Hann var
einn af föstu punktunum í tilverunni
og stóð mér mjög nærri alla tíð. Ég
hef alltaf haldið því fram að ég hafi
verið ótrúlega heppinn að fá að kynn-
ast afa vel strax mjög ungur. Þannig
háttaði til að ég dvaldi mjög mikið hjá
ömmu og afa mín fyrstu ár og þegar
barnsminnið er skoðað tengist það
þeim báðum og dvölinni á „Heiðó“
mjög mikið. Ég naut þess að vera
fyrsta barnabarnið og eflaust hefur
verið dekrað við mig.
Upp koma minningarnar, má þar
nefna ófáar ferðirnar með afa í mjólk-
urbílnum vítt og breitt og drakk mað-
ur í sig allt sem fyrir augu bar og ekki
vantaði bíladelluna í okkur báða, eða
ferðirnar á Volvónum, markmiðið var
að láta afa fara hratt yfir pípuhliðin og
brýrnar og athuga hvort maður fengi
ekki í magann. Þetta tókst alltaf en
ekki var amma alltaf hrifin af þessu
háttarlagi okkar. En ekki mátti á milli
sjá hvor okkar hafði meira gaman af
þessu. Ekki vantaði svo hjálpsemina í
barnabarnið þegar ég tók mig til og
mokaði grjóti í bensíntankinn á nokk-
urra mánaða gömlum heimilisbílnum.
Endaði þetta með mikilli aðgerð til að
losna við grjótið og skröltið í tankn-
um. Ekki minnist ég þess að hafa ver-
ið skammaður neitt að ráði fyrir
„bensínfyllinguna“ en oft dró afi þetta
upp og gerði óspart grín að þessu síð-
ar meir. Til viðbótar voru allar stund-
irnar í skúrnum þ.s. heilu rúturnar og
kassabílarnir voru smíðaðir af ótrú-
legri lagni og vandvirkni. Ég fylgdist
líka vel með þegar hann gerði upp
„Fordinn“ og oft var farið í skúrinn og
reynt að hjálpa til. Hann var líka
óþreytandi að útskýra og leiðbeina,
jafnframt því að aðstoða mig við
margt.
Má þar nefna að halda reiðhjólinu
gangandi, bílamál ýmiss konar, laga
hin ótrúlegustu heimilistæki og síðast
lakkaði hann barnarúm fyrir okkur
Soffíu sem sonur okkar sex mánaða
sefur nú í.
Hjálpsemi afa var alltaf ótrúleg og
nutu margir góðs af allt fram á síðasta
dag. Það er tákn um það hversu
áhugasamur hann var um það sem
hann var að sýsla hverju sinni, að eftir
að hann kom af spítalanum nú um
daginn varð hann að vera í spariföt-
unum daginn eftir svo hann færi ekki
út í skúr að huga að „Fordinum“ sem
var þá nýkomin úr sprautun.
Á meðan ég bjó á Selfossi leið varla
sá dagur að maður kæmi ekki við,
færi í skúrinn, svo inn og fengi kaffi.
Eftir að ég flutti fækkaði heimsókn-
unum en alltaf var jafngott að koma á
„Heiðó“ og gaman var að fylgjast með
hvað barnabarnabörnunum þótti
mikið til koma að hitta afa sinn. Það
er merkilegt að hann var nær aldrei
kallaður langafi, skýringin er kannski
óljós en ég er sannfærður um hluti
hennar er hve lítið hann breyttist
þrátt fyrir að árin færðust yfir.
Það er stórt skarð sem myndast í
huga mér við fráfall afa, hann var mér
alltaf góður félagi og reyndist mér
ávallt vel. Ég minnist þess sérstak-
lega, þegar ég tók mér það fyrir hend-
ur að gerast atvinnubílstjóri og síðan
ökukennari, hve mörg ráð og dæmi-
sögur hann átti handa mér og er ég
sannfærður um að þetta hefur allt
reynst mér vel.
Að kveðja þig afi og vita að okkar
góðu stundir verða ekki fleiri er ekki
auðvelt. En minningin um þig og allar
samverustundirnar eiga eftir að ylja
mér og mínum lengi vel.
Sigurður Einar Steinsson.
„Rétt eins og vel unnið dagsverk
færir mönnum sælukenndan svefn,
þannig færir vel unnið lífsverk mönn-
um dásamlegan dauða.“ (L. D. V.)
Þessi orð eiga vel við hann afa
Bubba, þó okkur finnist andlát ná-
kominna ættingja aldrei tímabært
var ekki hægt að hugsa sér betri
dauðdaga fyrir hann afa að loknu vel
unnu „dagsverki“. Afi hafði alltaf nóg
að gera og þó nú séu liðin 14 ár síðan
hann lét af störfum hjá Mjólkurbúi
Flóamanna féll honum aldrei verk úr
hendi. Ef hann var ekki að aðstoða
okkur fjölskyldu sína eða vini við ým-
islegt, þá var hann heimavið, eitthvað
að dedúa. Það var alltaf nóg að gera í
skúrnum á Heiðarveginum eða garð-
inum, auk þess sem hann hugsaði
myndarlega um heimilið eftir að
amma Guðbjörg dó 1994. Hann bar
þá sorg í hljóði en heiðraði minningu
hennar með því að ganga í öll verk á
heimilinu með hennar lagi.
Afi var skemmtilegur afi. Við eig-
um margar minningar um góðar
stundir, glettni og góðlátleg stríðni
einkenndi hann í samskiptum við okk-
ur lítil. Afi leit á okkur sem jafningja
sína. Hann var okkur innan handar
þegar við þurftum á honum að halda,
hann var alltaf fyrstur til, mættur
með þau tól sem til þurfti og sína
löngu reynslu af að leysa hin ýmsustu
verkefni. Hann kenndi okkur öllum
að keyra. Hann sýndi okkur áhuga.
Við eigum eftir að sakna afa Bubba,
það skarð sem hann skilur eftir verð-
ur ekki fyllt. Við getum hins vegar
reynt að tileinka okkur þá góðu eig-
inleika sem hann bjó yfir og mæta
hverju verki af alúð, virðingu og vand-
virkni. Við trúum að afi hafi nóg fyrir
stafni á nýjum stað.
Trúarinnar traust og styrkur
tendrar von í döpru hjarta.
Eilífðin er ekki myrkur,
eilífðin er ljósið bjarta.
(Helgi Sæmundsson.)
Ólafur, Sigrún og Ívar.
GUÐBJÖRN
FRÍMANNSSON