Morgunblaðið - 26.11.2005, Blaðsíða 60

60 LAUGARDAGUR 26. NÓVEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Enginn veit sína ævi
fyrr en öll er, eru orð
að sönnu því við áttum
síst af öllu von á að við
þyrftum að kveðja Ró-
bert svona snemma.
Það er erfitt að sætta sig við að
svona ungur maður hverfi á braut í
blóma lífsins en þeir sem Guð elsk-
ar deyja ungir.
Róbert var mjög ljúfur og góður
strákur en því miður fengum við að
þekkja hann í alltof stuttan tíma.
Róbert hafði gaman af því að
spjalla um allt milli himins og jarð-
ar og átti mjög auðvelt með að
kynnast fólki því alltaf fann hann
upp á einhverju umræðuefni enda
fátt honum óviðkomandi. Hann var
einstaklega fróðleiksfús og las sér
til um ólíklegustu hluti. Þegar hann
var annars vegar þá var lítið um
þessar vandræðalegu stundir þar
sem enginn segir neitt því hann var
líkt og hafsjór brandara og
skemmtilegheita. Hann fékk mann
oft á tíðum til að hugsa miklu
dýpra en maður var vanur að gera
og þá gjarnan um lífið sjálft og það
sem skiptir okkur öll máli.
Róbert var mikill grúskari og
hafði gaman af alls konar tækjum
og tólum. Hann var mjög skipu-
lagður og vildi hafa allt í röð og
reglu í kringum sig. Við minnumst
þess að þegar farið var með honum
í útilegu þá þurfti maður ekki að
hafa áhyggjur af því að gleyma ein-
hverju heima því tjaldvagninn hans
var mjög vel útbúinn og ólíklegustu
hlutir voru með í för og allt að
sjálfsögðu á sínum stað. Hann var
mjög handlaginn, vandvirkur og í
raun sannur listamaður en eftir
hann liggja mörg listaverkin.
Róbert var mjög duglegur,
vinnusamur og drífandi og varð að
hafa eitthvað fyrir stafni nótt sem
nýtan dag. Hann var mjög rólegur
og yfirvegaður að eðlisfari, traust-
ur og hafði góða nærveru. Hann
hafði svo mikið að gefa og var
ávallt reiðubúinn að hjálpa öðrum.
Með þessum orðum viljum við
minnast Róberts en margar góðar
minningar munu lifa áfram í huga
okkar. Margs er að minnast, margs
er að sakna, blessuð sé minning
þín. Með trega kveðjum við góðan
dreng.
Elsku Hulda okkar og aðrir ætt-
ingjar, megi Guð vera með ykkur
og styrkja á þessum erfiðu tíma-
mótum í lífi okkar allra.
Dauðinn dó, en lífið lifir,
lífs og friðar sólin skær
ljómar dauðadölum yfir,
dauðinn oss ei grandað fær,
lífið sanna sálum manna
sigurskjöld mót dauða ljær.
(Helgi Hálfdánarson.)
Árni og Ása.
RÓBERT ÞÓR
RAGNARSSON
✝ Róbert Þór Ragn-arsson fæddist í
Reykjavík 15. apríl
1966. Hann lést af
slysförum 14. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Fossvogskirkju
25. nóvember.
Er vinur fer fram
af heljarbrún um-
turnast líf okkar,
sem eftir stöndum,
og alla rökræna
hugsun brestur.
Satt best að segja,
þá ærist hugur
manns. Öllu er svipt
í burtu sem tengdi
hvern og einn við
manninn, ástvininn
okkar, eigimanninn,
bróðurinn, frænd-
ann, góða vininn og
allar gerðir hans og
hugsanir. Nú verður hann aldrei
framar, nema í okkar huga. Allt er
breytt, líf allra sem eftir eru og
hans líf er annars staðar. Við
stöndum eftir með spottann í hönd-
unum, harm í huga og vitum ekki
neitt.
Þá minnast skal Róberts Ragn-
arssonar, þá kemur ljúfmennska
fyrst í hug. Þessi bjarti ungi maður
með sitt blíða bros, geislandi af
góðmennsku og kærleika til ann-
arra manna. Hann var í raun sú
fyrirmynd sem allir vilja eiga. Okk-
ur er kennt í bernsku að vera
hjálpsöm við aðra, sýna kærleika í
verki, og vel að merkja, þetta er í
öllum trúarbrögðum. Alls staðar er
lögð rík áhersla á þessi atriði, mis-
kunnsemi og hjálp. Þar skar Ró-
bert sig úr, því ávallt var hann
reiðubúinn til aðstoðar og vildi
hvers manns vanda leysa. Hvert
fólkið var skipti ekki máli, allir
nutu hjálpar hans.
Þegar ég var kynntur til sög-
unnar hjá fjölskyldu Róberts, eins
og sagt er, þá tók mig ekki langan
tíma að sjá, hver voru helstu ein-
kenni hennar. Fjölskyldan var sam-
hent og glaðvær. Faðir Róberts var
rafvirkjameistari, mjög útsjónar-
samur í starfi sínu, hafði gaman af
að segja skemmtilegar sögur og
var hláturmildur. Móðirin stjórnaði
öllu af reisn og var ákaflega list-
feng, sem munir hennar bera best
vitni um, og hún hafði létta lund,
sem stýrði öðrum oft til betra lífs.
Þau eru bæði látin, en þau unnu
börnum sínum og gáfu þeim allt
það besta sem unnt var.
Foreldrar hans og þrjár eldri
systur umvöfðu hann ást og blíðu
frá fæðingu, og það kann að hafa
haft mikil áhrif á ljúflyndið, sem
honum var í raun í blóð borið, en
hann ræktaði síðan með sér með
auknum þroska og varð öllum til
heilla, sem áttu samleið með hon-
um.
Á langri ævi hef ég kynnst
mörgu góðu fólki, mörgum góðum
dreng, konum sem körlum, en öðr-
um eins ljúflingi og Róberti hef ég
aldrei kynnst. Aldrei lagði hann illt
orð til annarra, ávallt gladdist hann
yfir annarra velgengni, aldrei öf-
undarorð, og aldrei skoraðist hann
undan að veita hjálparhönd. Un-
aðurinn sem skein úr augum hans,
þegar hann hafði látið gott af sér
leiða, hann kom sannarlega frá
hamingjusömum manni.
Að sjálfsögðu kom ástin til hans,
og það getur enginn annar en guð
hafa komið þar við sögu, vegna
þess að Hulda var sem guðsgjöf
fyrir Róbert og hann fyrir hana. Í
leikjum barna með dúkkur sínar
raða þau gjarnan saman í pör. Ef
við bregðum okkur í þennan hug-
arheim, þá má segja að Hulda og
Róbert hafi verið par allra tíma. Ég
tek ofan hatt minn fyrir þeim sem
setti þau saman, svo vel tókst til.
Róbert unni konu sinni heitt, en
hann átti aðra ástmey, sem var
listagyðjan sjálf. Hann var gæddur
miklum listrænum hæfileikum og
þá kom sér vel að vera einnig hag-
ur sem hann var, einkum á járn.
Hann hafði frjótt ímyndunarafl,
sem veitti honum mikla tilfinninga-
lega útrás í listinni og hafði til þess
góðan stuðning af Huldu. Hann
lætur eftir sig mörg góð listaverk,
og eru þau verðugir minnisvarðar
um hann sjálfan. Merkilegt er, að
sum af þessum verkum er erfitt að
meta, hvort um er að ræða hag-
leikssmíð á nytsömum hlut eða
stórkostlegt listverk. Reyni hver
sem vill að skilja þar á milli, en
hann sendi aldrei frá sér smíð, sem
ekki hafði listrænt yfirbragð, þá er
vel þegar þetta fer saman.
Er við kveðjum þennan góða
dreng, þá reynum við að láta líf
hans verða okkur hvatningu til
betri dáða, en nú er skarð fyrir
skildi.
Illt er í eftirsjá vinar.
Björgúlfur Lúðvíksson.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast vinar okkar Róberts. Ekki
gátum við ímyndað okkur þegar við
hittum Róbert í brúðkaupinu okkar
í sumar að það yrði í síðasta skiptið
sem við hittum hann. Þá ræddum
við um að vera duglegri að hittast
og hafa samband. Það síðasta sem
við heyrðum í Róbert var símleiðis
á miðvikudeginum áður en hann
lést. Þá samgladdist hann okkur
með nýfæddan son okkar. Við höf-
um átt margar góðar samveru-
stundir með Huldu og Róbert, allt-
af var virkilega gaman að koma til
þeirra. Róbert var einstakur mað-
ur, hann vildi oft sýna manni eitt-
hvað nýtt sem hann var búinn að
eignast, okkur er minnisstæður
indjánajakkinn og hermannahjálm-
urinn. Gott dæmi um hvað Róbert
var einstakur er að þegar maður
bauð þeim heim þá kom Róbert oft-
ast bæði með veitingar og tónlist
með sér og vildi leyfa öllum að
njóta.
Róbert eyddi aldrei tíma sínum í
að tala illa um náungann, hann var
ávallt uppbyggilegur og jákvæður.
Hans verður sárt saknað af okkar
hálfu.
Elsku Hulda, missir þinn er mik-
ill. Megi Guð styrkja þig í sorg
þinni. Hugur okkar er með þér á
þessum erfiðu tímum.
Davíð og Hulddís.
Nú kveð ég góðan
vin minn og þakka
honum fyrir allar þær
góðu samverustundir sem við áttum
saman. Við fórum oft og skoðuðum
fuglana, fjöllin og himininn. Einn
göngutúr er mér þó minnisstæðastur
sem við fórum í hörkufrosti og geng-
um þvert yfir Rauðavatn. Var það í
fyrsta skipti sem ég gekk yfir ís og
var eins og spýtukerling í hverju fót-
máli. Ég vildi fara göngustíginn en
hann svaraði því til: „Við göngum
þetta bara,“ og yfir vatnið fórum við
og göngustíginn heim.
Það var oft gaman hjá okkur í bæj-
arferðunum, komum við oft við í
Húsasmiðjunni og keyptum skrúfur
og ýmislegt annað til smíðavinnu.
Við vorum þá að dytta að hinum
ýmsu hlutum og smíða.
Við spjölluðum nú líka mikið um
veiðiskap, eitthvað sem var okkur
báðum mjög hugleikið. Við skelltum
okkur eitt sinn í einn stuttan veiðitúr
upp við Elliðavatn í ausandi rign-
ingu. Við veiddum þó engan fisk, en
það var óskaplega gaman og snerum
heim alveg úrvinda og rennandi
blaut.
Ég þakka fyrir allar yndislegu
samverustundirnar.
Heyra hvin í trjánum
og vera hlýtt,
heyra fugla syngja
og syngja með,
sjá fiska í vatninu
og synda með,
finna lífið fljúga áfram
og halda áfram með.
(Álfheiður K. Lár.)
Kveðja,
Vilborg Edda.
Ég kynntist Guðmundi í gegnum
móður mína, þar sem hún sá um fé-
lagsstarf aldraðra í Árbæjarkirkju.
Hann fór fljótlega að sjást heima og
kom oft við þar áður en hann og
mamma skruppu í bæinn að versla.
Við sátum saman í eldhúsinu og ég
hellti upp á kaffi og við borðuðum
kleinur eða piparkökur og spjölluð-
um saman. Hann spurði mig hvort að
ég væri ekki örugglega dugleg í skól-
anum og hvort mér fyndist ekki gam-
an að læra. Hann spurði mig nú líka
stundum hvort ég væri ekki örugg-
lega búin að trúlofa mig, því að það
væri nú fjarstæðukennt að svona
GUÐMUNDUR
GUÐMUNDSSON
✝ GuðmundurGuðmundsson
húsasmiður fæddist
á Húnstöðum í Fljót-
um 27. maí 1925.
Hann andaðist á
Landakoti 15. nóv-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Árbæjar-
kirkju 26. nóvem-
ber.
myndarleg og góð
stúlka ætti ekki mann.
Guðmundur kom
líka alltaf heim á að-
fangadag til að kíkja í
kaffi og piparkökur á
meðan mamma sauð
handa honum hangi-
kjöt og kartöflur og
lét fylgja með frómas í
eftirrétt.
Ég kallaði hann oft
Reykjavíkurafa, þar
sem að ég átti bara
einn afa sem bjó fyrir
norðan og vantaði
staðgengil hérna í bænum. Mamma
kom oftar en ekki heim með litla
pakka frá Guðmundi til mín. Þau
höfðu þá verið í Rúmfatalagernum
eða Húsasmiðjunni og hann hafði
fundið eitthvað sniðugt handa mér.
Mér þykir einna vænst um litla silf-
uröskju sem hann gaf mér fyrir ein-
hverjum árum síðan, sem ég á ennþá.
Ég á eftir að sakna hans mikið.
Nú ert þú farinn
í hina hinstu bátsferð
á milli gylltra skýja
og bláma hafsins.
Ég sendi þér kveðju, kapteinn,
og sé þig á áfangastað.
Kveðja.
Björk.
Nú kveðjum við góðan vin sem átti
með okkur margar góðar stundirnar
í félagsstarfinu. Guðmundur mætti
alltaf á opna húsið og tók þar í spil og
fékk sér með kaffinu. Hann var
skriftafaðirinn og sá um það að láta
alla skrifa í gestabókina að deginum
loknum. Hann var elskaður af öllum
og eigum við eftir að sakna hans sárt.
Við vottum aðstandendum samúð
okkar. Megi Guð vera með ykkur.
Kær kveðja.
Vinirnir úr félagsstarfi
aldraðra í Árbæjarkirkju.
✝ Árni Jóhanns-son fæddist í
Blöndugerði í Hró-
arstungu í N-Múla-
sýslu 22. desember
1929. Hann lést á
sjúkrahúsinu á Eg-
ilsstöðum 17. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Emil Jóhann Árna-
son, bóndi frá
Blöndugerði í Hró-
arstungu, f. 23. jan-
úar 1893, d. 28. júní
1964, og Stefanía
Sigbjörnsdóttir, húsfreyja frá
Litla-Bakka í Hróarstungu, f. 20.
febrúar 1894, d. 13. júlí 1968. Þau
bjuggu í Blöndugerði í Hróars-
tungu. Systkini Árna eru Svan-
laug Jóhannsdóttir, f. 26. júlí
1922, Sigbjörn Jó-
hannsson, f. 19.
mars 1928, og Vil-
borg Málfríður, f.
16. júní 1934. Kona
Árna var Sigríður
Friðriksdóttir frá
Selfossi, f. 6. desem-
ber 1945, d. 29. nóv-
ember 1992. Börn
þeirra eru Emil Jó-
hann, Stefán, Símon
og Friðrik Kjartans-
son, sem Sigríður
átti fyrir. Barna-
börnin eru átta.
Árni var bóndi mestan hluta
ævi sinnar, en starfaði einnig sem
vörubílstjóri.
Útför Árna verður gerð frá Eg-
ilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Eftir stutta sjúkdómslegu hefur
Árni Jóhannssonar móðurbróðir
okkar kvatt þennan heim á 76. ald-
ursári.
Við áttum því láni að fagna sem
stelpur að koma oft í sveitina til afa,
ömmu, Árna og Bjössa í Blöndu-
gerði. Árni átti ekki minnstan þátt í
því að gera þessar heimsóknir að
skemmtilegum upplifunum sem
skildu eftir góðar minningar. Heim-
sóknir til Árna á nýbýli hans á
Blöndubakka eftir að við komumst á
fullorðinsár voru ekki síðri og ein-
kenndust af hlýju og væntumþykju
Árna. Sagan endurtók sig síðan þeg-
ar við komum með börnin okkar,
sem nutu í ríkum mæli þess sem við
urðum aðnjótandi í æsku.
Í huga okkar var Árni fallegur
maður, traustur, hlýr og glaðlyndur,
þó hann væri í raun hlédrægur og
dulur. Allt lífshlaup hans tengdist
sveitastörfum en snemma eignaðist
hann vörubíl og stundaði þá vega-
vinnu samhliða búskapnum. Árni var
vinnusamur og ósérhlífinn og oft eft-
ir langan vinnudag við vörubílaakst-
ur biðu hans bústörfin heima. Hann
var greiðvikinn og mönnum þótti
gott að leita til hans því hann leysti
allra vanda ef það var á hans valdi.
Börn löðuðust að Árna sem var
gamansamur og stríðinn á góðlátleg-
an hátt og átti gjarnan góðgæti
handa þeim.
Minningarnar eru margar og ljúf-
ar sem tengjast veru okkar í Blöndu-
gerði. Að mörgu leyti kynntumst við
gömlum búskaparháttum sem flestir
eru löngu horfnir. Okkur þótti t.d.
mikið ævintýri að fá að sitja uppi á
heyvagni fullum af heyi á leið heim í
hlöðu. Þá reyndi Árni að þræða
ójöfnur svo ferðin yrði okkur eftir-
minnilegri. Svona var hann, blessað-
ur, alltaf að gera okkur sveitadvölina
eftirminnilega.
Við viljum þakka Árna samfylgd-
ina og biðjum góðan Guð að styrkja
frændur okkar Bjössa, Friðrik, Stef-
án, Jóhann, Símon og fjölskyldur
þeirra.
Blessuð sé minning þessa mæta
frænda okkar.
Elfa og Þórey Eyþórsdætur.
ÁRNI
JÓHANNSSON
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil Minningargreinar skal senda í
gegnum vefsíðu Morgunblaðsins:
mbl.is (smellt á reitinn Morgun-
blaðið í fliparöndinni – þá birtist
valkosturinn „Senda inn minning-
ar/afmæli“ ásamt frekari upplýs-
ingum).
Skilafrestur Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er
á mánudegi eða þriðjudegi). Ef út-
för hefur farið fram eða grein
berst ekki innan hins tiltekna skila-
frests er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar sem
pláss er takmarkað getur birting
dregist, enda þótt grein berist áð-
ur en skilafrestur rennur út.
Minningar-
greinar