Tíminn - 22.07.1973, Blaðsíða 11

.ÍTt'I ÍIl'í ,SS TU.Tsftuunug V!T/fíf'/TÍT flr
Sunnudagur 22. júli 1973. TÍMINN_________________________________________________________________________________11
Gólfdúkur
Hollenzk og amerísk gæðavara
Fagmenn á staðnum.
UTAVER
Þessi tvö skemmtu sér konunglega við að saga og
lagfæra húsið sitt en voru svo rokin, áður en við gát-
um spurt til nafns.
Hér sjást herramennirnir fara i krók við stelpuna sterku. Það var tekið á
þvi, sem til var, en dugði ekki til.
umræðum um málningu við
nokkur, sem fylgdu okkur dyggi-
lega eftir á skoðunarferð okkar og
heyrðum þá, að þessi hefði málað
hárið á hinum i staðinn fyrir að
hafa verið málaður i framan og
svo framvegis.
— En hvar þvoið þið ykkur svo?
spurði undirritaður.
— Það er vatn þarna i
krananum, sagði strákur og benti
að húsinu Sveinbjargar (Guðrún
yfirgæzlukona var ekki við i
augnablikinu).
— Og getið þið lika farið á
klósettið þar? spurði undirritaður
frekar.
— Nei svaraði sami strkaur
dapurlega. — Það eru alltaf
einhver hrekkjasvin hérna á
kvöidin, stóru strákarnir. Þeir
tóku kamarinn.
— Hvað ertu að segja, maður,
var kamrinum ykkar stolið?
— Þið farið ekki að skrifa
það...sagði Sveinbjörg.
— Er þetta rétt, var honum
stolið?
— Já. Hann hvarf eina nóttina.
Þetta var ágætis kamar úr plasti.
Nú fáum við fljótlega annan,
svaraði hún.
Já, það er ekki að fullorðna
fólkinu að spyrja.
Jafréttisbar-
áttunni lokið
Jafnréltisbaráttu kvenna er
lokið á Klambratúni i Garða-
hreppi. Ot um það var gert i eitt
skipti fyrir öll á meðan við
stöldruðum við. Það hófst með
þvi, að við spurðum hvort
stelpurnar væru jafnduglegar og
strákarnir og fengum jákvætt
svar beggja kynja. En voru
strákarnir þá jafnduglegir stelp-
unum?
— Jahá! Strákar eru nefnilega
sterkari, sagði agnarlitill snáði og
faldi sig á bak við staur.
Við kröfðumst rökátudds svars
og skipulögð var keppni til að
ganga úr skugga um þetta. Tvö
fóru i krók — og stelpan vann
með glæsibrag. Strákarnir
Kolbrún og Baldur eru
langt komin með prýðis-
fallegt hús.
Sveinbjörg gæzlustúlka. Sum eru
allan daginn, en flest frá eitt til
fimm.
Hressilegur strákur heyrði á tal
Sveinbjargar og gestsins og skaut
að:
— Það er nú svo fint að hvila sig
og sofa út!
Tæplega fæst nokkur til að
þræta fyrir það. Sizt á Klambrat-
uni, þar sem enginn hvilir sig.
Fullt af smáfólki var að mála og
var þá málað sitthvað fleira en
hús og hibýli. Við fitjuðum upp á
,il inn í
Utaver
J
Betur væri, að það væri
algengara.
Hrekkjasvínin
stálu kamrinum
— Stundum eru fimmtiu eða
sextiu krakkar hérna, sagði
espuðust upp og skoruðu á hana
hver i kapp við annan en
árangurslaust. Greinilega taldi
hún þessu hlutverki sinu lokið,
enda hafði hún sýnt þeim i tvo
heimana.
Við ákváðum að fara, en
spurðum bióstjórann — sem lokað
hafði skrifstofunni um stundar-
sakir — hvað þau gerðu, þegar
hvert hús væri tilbúið. Hann leit i
kringum sig og sagði svo, eins og i
trúnaði:
— Ja, þá hætta þau voðalega
mörg. Ég held bara, að þau nenni
ekki að byrja á öðru húsi.
Varð það furða. Eitt dugar
flestum.
Danni og Ásgeir mála húsið sitt.