Tíminn - 22.07.1973, Blaðsíða 34

34
TÍMINN
Sunnudagur 22. júli 1973.
Pylsurnar tíu
Einu sinni voru tiu
stórar pylsur. Þær voru
allar jafn stórar og allar
voru þær jafn gamlar.
Pylsugerðarmaðurinn
hafði búið þær allar til
sama daginn.
„Við skulum alltaf
fylgjast að og aldrei
skilja”, sögðu pylsurnar
hver við aðra.
Einn dag tók pylsu-
gerðarmaðurinn pyls-
urnar og fór með þær til
kaupmannsins. Kaup-
maðurinn lét þær á fat.
Fatið setti hann út i
glugga.
,,En hvað það er
gaman að vera hér”,
sögðu pylsurnar. „Við
getum séð allt, sem
fram fer á götunni. Svo
getum við speglað okkur
i gluggarúðunni. Nei,
sko, hvað við erum
likar. Við erum bara
allar alveg eins. Hver
skyldi annars koma og
kaupa okkur?”
Pylsurnar voru i
óðaönn að tala saman,
þegar kona með tvö
börn, litla stúlku og
litinn dreng, kom inn i
búðina.
„Jæja börnin góð.
Hvað eigum við nú að
hafa til matar i dag?”
„Ó, mamma. Við
viljum pylsur”, sögðu
börnin bæði i einu.
„Pylsur eru það bezta,
sem við fáum að borða”.
Kaupmaðurinn tók nú
pylsurnar úr glugganum
og lagði þær á búðar-
borðið fyrir framan
konuna.
Kaupmaðurinn tók nú
pylsurnar úr glugganum
og lagði þær á búðar-
borðið fyrir framan
konuna.
„En hvað þetta eru
stórar og fallegar
pylsur”, sagði konan.
„Það er bezt ég fái
þær”.
Kaupmaðurinn lét nú
pylsurnar i poka. Litla
telpan vildi fá að bera
pokann. Mamma hennar
leyfði henni það.
En litla telpan hugsaði
ekkert um það, sem hún
var að gera. Hún
gleymdi sjálfri sér og
pylsunum. Hún hélt i
opið á pokanum og
vingsaði honum fram og
aftur.
Allt i einu kom gat á
pokann. Pylsurnar duttu
á götuna.
„Bomm!” sögðu
pylsurnar. „Þar duttum
við”.
1 sama bili kom stór
hundur hlaupandi eftir
götunni. Hann kom auga
á pylsurnar og fór að
þefa af þeim.
„Pylsur, það er nú
matur, sem mér þykir
góður”, sagði
hundurinn.
„Nú urðu pylsurnar
voðalega hræddar og
sögðu:
„Nú etur hundurinn
okkur. Hjálp! Hjálp!
Við erum dauða-
dæmdar. Hundurinn
ætlar að eta okkur”.
Litra stúlkan fór nú að
gráta. Mamma hennar
kom þá hlaupandi. Hún
hrifsaði pylsurnar frá
hundinum.
„En hvað konan er
góð. Hún er búin að
bjarga lifi okkar. En
hvað það er gott. Við
erum allt of góðar i
hunda. Við viljum ekki
láta vonda og grimma
hunda eta okkur. Við,
sem erum svo stórar og
góðar pylsur. Við vorum
bara búnar til handa
prúðu og góðu fólki”
Þetta sögðu nú
pylusrnar.
Svo voru þær soðnar
og bornar á borð með
kartöflum og öðru
góðgæti.
„Og alltaf erum við
saman”, sögðu
pylsurnar, þegar þær
komu á borðið. „Nei, sko
hvað við erum orðnar
bústnar og digrar. Fötin
okkar eru bara orðin allt
og litil. Pú, þau fara
bráðum að springa utan
af okkur”.
Svo sprungu fötin.
Og pylsurnar voru
allar borðaðar. Þannig
endar sagan af stóru
pylsunum tiu.
DAN
BARRY
Hausaveiðarar fram
undan. Reiðir hellis'
búar aðbaki. Það er
aðeins um eitt að^
,ræða Hvellur
Við verðum
aðkomastá
loft Eirikur.
Tökum áokkur^
útúrkrók.

Þeir eru frumstæðirj
en ekki heimskir.
Þeiihafaséði
^um okkur.
iHöldum
áfram upp,
kannski finní
V Drottinn
iHvernig
komst þú
|hingað. j
minn.
Ef þetta er ekki lof!
skip, þáerégilla^
w svikinn.
© King Featurci Syndicate, Inc., Í973. World right» re»erved.