Tíminn - 21.03.1976, Blaðsíða 37

Sunnudagur 21. marz 1976
TÍMINN
37
• /
KVIKMYNDIR — KVIKAAYNDIR — KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR —
Snörp og
lláskólabió:
Nashville
Leikstjórn: Robert Altman
Aðalhlutverk: David Arkin, Bar-
bara Baxley, Ned Beatty, Karen
Black Ronee Blakley Timothy
Brown, Keith Carradine,
Geraldine Chaplin, Shelley Du-
vall, Allen Garfield, Henry Gib-
son og fleiri.
Já, það verður ekki ofsögum
sagt af Bandarikjunumog ibiíum
þeirra. Þar gerist flest, fyrir-
góð ódeila
Hvað varð um máttarstólpa Bandaríkja?
finnst flest og þrifst flest. Meir að
segja Nashville.
tbúar Nashville eru önnum kaf-
ið fólk. Það vaknar á morgnana,
sofnar þegar liður á nóttu og finn
ur sér éitthvað til dundurs timana
þar á milli. Það hefur sinar
skoðanir, sinn smekk og sinn lifs-
stfl, si'n gleðiefni og sinar sorgir.
Með öðrum orðum, ákaflega
venjulegt fólk i venjulegri borg.
Eða, er ekki svo?
Nashville er ein af miðstöðvum
þjóðlagaiðnaðar Bandarikjanna i
dag. Þar búa margar af
„country ” stjörnum rikjanna og
þangað sækja æ fleiri. Þegar
myndin hefst er einn dáðasti
söngvari staðarins, Haven
Hamilton, að syngja inn á nýja
hljómplötu, einn af ættjarðar-
söngvum sinum, kosningabarátta
nýs stjórnmálaflokks, Við-
reisnarflokksins, er i fullum
gangi, og ibúar Nashville búa sig
þar að auki undir að taka á móti
einu af eftirlætum sinum, söng-
konunni Barbara Jean, sem
dvalizt hefur á sjúkrahúsi eftir
slæman bruna.
Þegar i upphafi myndarinnar
eru sett fram ákaflega andstæð
öfl, sem greinilega eiga sér þó
nokkra samsvörun. Hver einstak-
lingur er kannaður til nokkurrar
hlitar. hverju fyrirbrigði gerð
nokkur skil og þannig gefin inn-
sýn i lif borgarinnar, með mót-
sögnum sinum og samkeppni.
Allt er fallegt á yfirborðinu.
Hvort heldur það er hvitklædd og
sakleysisleg suðurrikjameyja,
eða smávaxin þjóðlagahetja i
glitklæðum.Skrautljósin glitra og
allir elska alla af öllu hjarta.
Þó er þegar i upphafi myndar-
innar einhver undirtónn, sem
ekki fellur með öllu að glans-
myndinni. Mótsögnin milli
áröðurs Viðreisnarflokksins, sem
byggist á því að landinu hafi verið
stefnt í voða með óstjórn, og
söngs hetjunnar Hamilton, „Við
hljótum að hafa gert eitthvað
rétt, siðustu tvö hundruð ár”,
gefur okkur tóninn og lagið fylg'r
honum.
Hver af öðrum birtast ibúar og
goð Nashville á tjaldinu, hreinir
og stroknir. Þeir eru máttar-
stólpar hins bandariska þjóð-
félags, enda greinilegt, að þeir
gera sér það ljóst.
En einn af öðrum verða þeir
einnig að falla. Þegar nánar er að
gáð, er veröld þeirra ekki sú, sem
þeir vilja vera láta og þegar
glansinn er af, skin i beinin ber.
1 myndarlok stendur einn
maður uppi sem maður, þokka-
lega heilsteyptur og hugsandi um
fleira en sjálfan sig. Það er ef til
vill tilviljun, ef til vill boöskapur,
að hann er hinn eini úr
Nashvilleaðlinum, sem ekki er
fallegur, sléttur, felldur og
snyrtilega til fara.
Það er erfitt að lýsa mynd þess-
arri til nokkurrar hlítar án þess
að leggja út i langlokur, Hún er
gifurlega efnismikil og hefur góða
yfirferð, auk þess að vera löng.
Að sumu leyti er taka myndar
innr og uppbygging ekki með öllu
ósvipuð töku og uppbyggingu
„American graffiti”, sem
Laugarásbió sýndi á sinum tima,
en þó er hér ekki á ferðinni nein
eftirliking.
Þvert á móti, þar sem Nash-
ville er fyrst og fremst róttæk og
leikandi ádeila, þar sem graffiti
var afturhvarf til hins góða sem
glatað er.
Nashville er með beztu mynd-
um, sem undirritaður hefur séð.
Sem grinmynd hefur hún margt
að bjóða, sem ádeila allt.
Það er einungis von min, eftir
að hafa séð hana, að fólk það sem
byggir Bandariki N-Ameriku hafi
ekki allt til að bera sömu eigin-
leika og ibúar Nashville.
Þess má einnig geta, að sem
söngvamynd er Nashville einnig
góð,
—HV
KVIKAAYNDA-
HORNIÐ
Umsjónarmaður
Halldór
Valdimarsson
Þar upplýstust ósköpin:
Billy theKidvar raefill
Stjörnubió:
Litli óhreini Billy
Leikstjórn: Stan Dragoti
Aðalhlutverk: Michael J.
Pollard, Lee Purcell, Richard
Evans, Dran Hamilton, Willard
Sage, Charles Aidman, Josip
Elic, Ronnie Graham.
Billy the Kid hefur löngum
verið talinn með helztu útlaga-
hetjum bandariskum. 1 hugum
barna og unglinga var hann jú af-
brotamaður, en’yfir minningu
hans hvildi samt einhver reisn,
hrokafullur og ódrepandi kjark-
ur. Þaðereftilvillekkifjarrilagi
að lfkja honum að sumu leyti við
Fjalla Eyvind, að minnsta kosti
hvað aðdáun siðari tima varðar.
Nú er af sú tið og Billy the Kid
má skriða ofan i moldargröf sina,
grúfa sig i fjalabotn kistunnar og
skammast sin. Það hefur sumsé
komizt upp um strákinn Tuma.
Undanfarin ár hafa Banda-
rikjamenn, með góðri aðstoð
Itala skorið upp herör gegn
glamurminningum úr Villta
vestrinu. Hafa þeir beitt öllum til-
tækum ráðum til að leiðrétta
þann misskilning, sem rikt hefur,
að þar hafi lifað og barizt hetjur,
sem ástæða var til að hreykja.
in dregin af fótum hans og f jar-
ræna heiðursmannsblikið
þurrkað úr augunum.
Þess i stað var honum úthlutað
skitugum og rifnum lörfum,
forugum tramphnöllum og lævisu
lydduaugnaráði, sem helzt ekki
mætir andlitum, ef hnakka er völ.
Vestrið varð ekki lengur
sólböðuð slétta, með litlum,
snyrtilegum húsaþyrpingum hér
og þar og hestvögnum i póst-
flutningum. Vestrið varð að
forarpytti, þar sem menn og
hundar veltust i drullunni — þar
sem hver póstvagn hefði sokkið,
ef ekki vegna botnleysis aursins,
þá af skömm.
Og nú hafa þeir svift hulunni af
einum útlaganna enn.
Billy var ekki heiðarlegur
drengur, sem vegna ósanngirni
mannanna og erfiðra staöhátta
villtistaf vegi laganna. Hann var
ekki rjómabliður sunnudags-
drengur undir harðri skel og hann
gaf ekki fátækum af tak-
mörkuðum auði sinum. Onei.
Billy the Kid var skúrkur.
Rytjulegur, illa siðaður, latur,
ósvifinn, illa þefjandi, sálsjúkur
höggormur. Hann var meir að
segja ljótur.
Hvað ætli við segðum, ef svona
væri farið með hann
Fjalla-Eyvind? Eitthvað ljótt?
Billy the Kid kom ungur i fylgd
móður sinnar og stjúpföður til
bæjarins Coffeeville I Kansas-
fylki. Þar kemst hann i kynni við
Berle og Goldi og lærir undir-
stöðuatriði þess lifs, sem hann æ
siðar lifði.
Berle er fyrirvinna þeirra
þriggja þar til hún leggst endan
lega á bakið. Goldie og Billy nota
tima sinn til þess að nema undir-
stöðuatriði þeirra listar að lifa á
byssunn-jg hnifnum.
Myndin endar þar sem sagan af
Billy the Kid hefur yfirleitt
byrjað. Honum tekst að verða
mannsbani og áer, að þar er at-
vinnugrein, sem honum fellur vel
við.
1 auglýsingum um mynd þessa
segir, að hún sé afburðagóð og
raunsæ. Ekki er það ef til vill ná-
kvæm lýsing. Afburðagóð er hún
ensan veginn og raunsæ ekki
nema að þvi leyti að forin á göt-
unni og skiturinn á andliti Billy
eru ekta. Það er einkennileg
árátta að kalla sýningu á nei-
1 einni svipan var glitklæðunum
svift af kúrekanum, glansstigvél-
kvæðum eiginleikum raunsæja,
einvörðungu af þvi hún sýnir hið
neikvæða.
Annars skal ekki um það dæmt,
hvort hún sýnir Billy i ,,réttu"
ljósi. Enda sh'kt með öllu málinu
óviðkomandi.
Eins og fyrr segir, er mynd
þessi engan veginn afburðagóð.
en engu að siður er nokkuö gaman
að henni. Billy er hressandi
skúrkur, sem með algeru
samvizkuleysi sinu og kæruleysi
gefur umhverfi sinu svip.
Samband hans og Berle er
einnig þægilega notalegt.
Til þess að kvarta um eitthvað
má ef til vill segja að myndin sé
ekki sérlega vel gerð, en
staðreyndin er sú að hún gerir
ekki verulegar kröfur til shks.
Sem sagt: hressandi og
„drulluskltug" afþreying. Viö að
horfa á hana fær maöur útrás
fyrir þessa kjánalegu löngun til
að sulla i drullupollum, skvetta
krapaelgnum á bila og skriöa i
moldarflögum, sem einhvernveg
inn hefur loðað við mann siðan i
barnæsku.
Hvað ætli áratugirnir veröi
orðnir margir þegar drullu-
pollarnir hætta að freista?
KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR — | KVIKMYNDIR — KVIKMYNDIR
*
*